Scan barcode
A review by maudesmeeiris
De aanslag by Harry Mulisch
3.75
"De rest is naspel. De aswolk uit de vulkaan stijgt naar de stratosfeer, draait om de aarde en regent nog jaren later op de continenten neer."
---------------------
"Het was het violette uur. De zon was net onder, de kade en de weilanden lagen in een licht dat nergens bij hoorde, niet bij de dag en niet bij de nacht: het kwam uit een andere wereld, waar nooit iets bewoog of veranderde, en dat alles een beetje optilde."
---------------------
"De officiële marsroute kon blijkbaar niet alle mensen verwerken, want naar verschillende kanten trokken nu demonstraties de stad in. Een vreemde euforie had bezit van Anton genomen, zonder opwinding; eerder iets droomachtigs, dat aansloot op iets van lang, lang geleden, nog boor de oorlog. Hij was niet meer bij zichzelf, maar bij al die mensen. Ondanks het kabaal hing er een grote stilte over hen heen. Alles leek anders door hun aanwezigheid: niet alleen hijzelf maar ook de huizen met hun ramen, waaruit hier en daar witte lakens hingen, als in een stad die zich overgeeft, de overdrijvende grijze wolken, de wind, die de zwarte raketballen heen en weer dreef en nu en dan even knakte, waarna hij meteen rechtsprong.
BEDANKT VOOR DE TOEKOMST
Op de hoek van het plein stootte de demonstratie op een brede stroom, die eerst nog naar het uitgangspunt wilde. Beleefd lachend en zich excuserend liet iedereen iedereen passeren. Hij kreeg het te kwaad. De mensen waren helemaal niet zo onbeschaafd als hij dacht dat zij waren, of geworden waren, want nu waren zij niet zo - of waren dit precies degenen, die nog niet zo waren?"
-----------------
Scherp legt Mulisch de gevolgen van een aanslag bloot. Allemaal zo goed te volgen. De aaneenschakeling van toevalligheden in ontmoetingen en symbolen (de kus en de foto) ergerde me.
---------------------
"Het was het violette uur. De zon was net onder, de kade en de weilanden lagen in een licht dat nergens bij hoorde, niet bij de dag en niet bij de nacht: het kwam uit een andere wereld, waar nooit iets bewoog of veranderde, en dat alles een beetje optilde."
---------------------
"De officiële marsroute kon blijkbaar niet alle mensen verwerken, want naar verschillende kanten trokken nu demonstraties de stad in. Een vreemde euforie had bezit van Anton genomen, zonder opwinding; eerder iets droomachtigs, dat aansloot op iets van lang, lang geleden, nog boor de oorlog. Hij was niet meer bij zichzelf, maar bij al die mensen. Ondanks het kabaal hing er een grote stilte over hen heen. Alles leek anders door hun aanwezigheid: niet alleen hijzelf maar ook de huizen met hun ramen, waaruit hier en daar witte lakens hingen, als in een stad die zich overgeeft, de overdrijvende grijze wolken, de wind, die de zwarte raketballen heen en weer dreef en nu en dan even knakte, waarna hij meteen rechtsprong.
BEDANKT VOOR DE TOEKOMST
Op de hoek van het plein stootte de demonstratie op een brede stroom, die eerst nog naar het uitgangspunt wilde. Beleefd lachend en zich excuserend liet iedereen iedereen passeren. Hij kreeg het te kwaad. De mensen waren helemaal niet zo onbeschaafd als hij dacht dat zij waren, of geworden waren, want nu waren zij niet zo - of waren dit precies degenen, die nog niet zo waren?"
-----------------
Scherp legt Mulisch de gevolgen van een aanslag bloot. Allemaal zo goed te volgen. De aaneenschakeling van toevalligheden in ontmoetingen en symbolen (de kus en de foto) ergerde me.