Take a photo of a barcode or cover
A review by iefstuyvaert
Bechamel Mucho by Dimitri Verhulst
3.0
Het is wat mij betreft altijd erop of eronder bij Dimitri Verhulst.
En na ‘Onze Verslaggever in de Leegte’ (eronder), ‘In Weerwil van de Woorden’ (erop, en hoé!) en ‘Hebben en Zijn’ (ergens tussen op en onder - wat misschien het ergste is) was het dus weer hoog tijd voor erop.
En erop is het!
Tenminste, de eerste honderd bladzijden.
Want daar is hij weer, de scabreuze letterzetter, de wellustige woordenjongleur, die geen zin laat passeren zonder een grinnik of een grijns op je gezicht te toveren. Of te timmeren, als je minder welwillend bent.
Maar net als bij eerdere publicaties slaat de schrijfvermoeidheid plots toe en lijkt het vet van de soep zodra Verhulst een plot moet zien te breien aan de - tot dan toe verrukkelijke - op zichzelf staande portretten die hij uit zijn toetsenbord heeft geramd.
Plots is de zomer in het clubhotel voorbij, valt de ex-vrouw van het vermeende hoofdpersonage als een Deus ex Tamara de slotbladzijden binnen en worden de allerlaatste woorden in een willekeurig metrum als onepisch gedicht aan de fronsende lezer gepresenteerd.
En dan zit het erop.
En is het toch ook weer een beetje eronder.
En na ‘Onze Verslaggever in de Leegte’ (eronder), ‘In Weerwil van de Woorden’ (erop, en hoé!) en ‘Hebben en Zijn’ (ergens tussen op en onder - wat misschien het ergste is) was het dus weer hoog tijd voor erop.
En erop is het!
Tenminste, de eerste honderd bladzijden.
Want daar is hij weer, de scabreuze letterzetter, de wellustige woordenjongleur, die geen zin laat passeren zonder een grinnik of een grijns op je gezicht te toveren. Of te timmeren, als je minder welwillend bent.
Maar net als bij eerdere publicaties slaat de schrijfvermoeidheid plots toe en lijkt het vet van de soep zodra Verhulst een plot moet zien te breien aan de - tot dan toe verrukkelijke - op zichzelf staande portretten die hij uit zijn toetsenbord heeft geramd.
Plots is de zomer in het clubhotel voorbij, valt de ex-vrouw van het vermeende hoofdpersonage als een Deus ex Tamara de slotbladzijden binnen en worden de allerlaatste woorden in een willekeurig metrum als onepisch gedicht aan de fronsende lezer gepresenteerd.
En dan zit het erop.
En is het toch ook weer een beetje eronder.