Scan barcode
A review by beatrixminkov
Archief van verloren kinderen by Valeria Luiselli
3.0
Een naamloos gezin begint aan een roadtrip van New York naar Arizona. Vader en moeder zijn documentairemakers die zich toegelegd hebben op soundscape en hopen met deze reis meer te weten te komen over de geschiedenis van de Apachen en de N'de. Maar dat is niet het enige. Ieder jaar proberen tienduizenden kinderen via een levensgevaarlijke trektocht vanuit Midden-Amerika de Verenigde Staten binnen te komen, bang en op de vlucht, hopend op een toekomst. Echter lijkt niemand zich hun lot aan te trekken. Moeder is echter vastbesloten om deze verloren kinderen een stem te geven.
Naarmate de reis vordert raken de verschillende verhaallijnen steeds meer met elkaar vervlochten. Het contrast van de alledaagse beslommeringen op de achterbank, de complexere overpeinzingen, en de treurzangen van de verloren kinderen is perfect gedoseerd wat getuigd van een enorm vakmanschap. Hiermee brengt Luiselli een gelaagdheid aan waarbij het verhaal tot in de kleinste details klopt. De onderliggende boodschappen, het complexe taalgebruik, de verborgen emoties en diepgelegen angsten, het komt steeds weer terug en dit maakt dat het boek leest als een steeds terugkerende echo. Een echo die soms zo luid wordt dat je je als lezer even geen raad weet, en bij vlagen bijna onhoorbaar is wat maakt dat je verstild achterblijft en op zoek gaat naar houvast.
Het boek staat vol prachtige zinnen en het verhaal heeft diepe indruk op me gemaakt, al moet ik zeggen dat ik wat teleurgesteld was door het einde. 'Archief van verloren kinderen' was het eerste boek wat we met een groep instagrammers als onderdeel van #ikleesmee gelezen hebben en ik ben blij dat ik dit boek met zoveel anderen heb kunnen lezen. Het maakte dat ik dingen opmerkte waar ik zelf waarschijnlijk overheen gelezen zou hebben.
Wat betreft de rating op Goodreads schommel ik nog steeds rond een 3,5.
Naarmate de reis vordert raken de verschillende verhaallijnen steeds meer met elkaar vervlochten. Het contrast van de alledaagse beslommeringen op de achterbank, de complexere overpeinzingen, en de treurzangen van de verloren kinderen is perfect gedoseerd wat getuigd van een enorm vakmanschap. Hiermee brengt Luiselli een gelaagdheid aan waarbij het verhaal tot in de kleinste details klopt. De onderliggende boodschappen, het complexe taalgebruik, de verborgen emoties en diepgelegen angsten, het komt steeds weer terug en dit maakt dat het boek leest als een steeds terugkerende echo. Een echo die soms zo luid wordt dat je je als lezer even geen raad weet, en bij vlagen bijna onhoorbaar is wat maakt dat je verstild achterblijft en op zoek gaat naar houvast.
Het boek staat vol prachtige zinnen en het verhaal heeft diepe indruk op me gemaakt, al moet ik zeggen dat ik wat teleurgesteld was door het einde. 'Archief van verloren kinderen' was het eerste boek wat we met een groep instagrammers als onderdeel van #ikleesmee gelezen hebben en ik ben blij dat ik dit boek met zoveel anderen heb kunnen lezen. Het maakte dat ik dingen opmerkte waar ik zelf waarschijnlijk overheen gelezen zou hebben.
Wat betreft de rating op Goodreads schommel ik nog steeds rond een 3,5.