Scan barcode
A review by kyriakiz
Δυσφορεί η νύχτα by Lucas Rijneveld
5.0
3, 4, 5⭐, πιο κάτω ή πιο πάνω, θα μπορούσε να είναι όλα αυτά. Άνετα μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι μπορεί να το βρήκαν ανούσιο, εμένα όμως μου άρεσε. Εξαιρετικά άβολο ώρες ώρες αλλά όχι επιτηδευμένα, μάλλον ειλικρινά θα έλεγα. Πολύ ταιριαστός ο τίτλος, μου άρεσε πολύ η γραφή, ενώ μερικές φορές μου θύμιζε και λίγο το [b:Η θλίψη είναι ένα πράγμα με φτερά|42046396|Η θλίψη είναι ένα πράγμα με φτερά|Max Porter|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1537874349l/42046396._SX50_.jpg|45070849] (μπορεί να έφταιγε βέβαια το κάπως κοινό τους θέμα).
Είχα μια αίσθηση κλειστοφοβίας καθώς διάβαζα, όχι μόνο λόγω γραφής, όλη η ιστορία εκτυλίσσεται στο σπίτι/φάρμα της οικογένειας, δεν φεύγουμε ποτέ και τα πρόσωπα είναι πάντα τα ίδια, ήταν μονίμως ένα κοντινό πλάνο, λίγο πιο κοντινό από ότι θα ήταν ευχάριστο.
Παρ'ότι μου άρεσε δεν ξέρω πόσο εύκολα θα το πρότεινα σε κάποιον.
*Τα 5⭐ είναι λίγο συμβολικά γιατί δεν ξέρω τι να του βάλω
*Έγραψα παραπάνω ότι μου άρεσε αλλά δεν ξέρω αν είναι απόλυτα σωστή έκφραση. Δεν είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν το τελείωσα. Ούτε όταν το διάβαζα. Στόχος του νομίζω ήταν να σε κάνει να νιώσεις άβολα και δυσάρεστα και νομίζω το έκανε με ωραίο(;) τρόπο. Ίσως αν έχεις και παρόμοιες εμπειρίες να ταυτιστείς κιόλας. Ήταν σίγουρα πολύ ενδιαφέρον και νιώθω πως θα μου μείνει σαν βιβλίο.
*Σημείωσα και πολλά αποσπάσματα!
Αργότερα το σκέφτηκα πολλές φορές: τότε άρχισε το κενό. Δεν έφταιγε ο θάνατος, έφταιγαν οι δυο μέρες των Χριστουγέννων που εξαφανίστηκαν, που έφυγαν απ' το σπίτι μας μέσα σε πιατέλες κι άδεια κουτιά από ρώσικη σαλάτα.
Μόνο το φωτάκι νυκτός με παρηγορεί κάπως. Καταλαβαίνω ότι είμαι μεγάλη πια για τέτοια φωτάκια, αλλά τη νύχτα κανείς δεν έχει ηλικία.
Και μπορεί, απλά μπορεί, να τολμήσω να βγάλω και το τζάκετ μου. Θα αισθάνομαι, βέβαια, δυσφορία στην αρχή. Δυσφορία και ανησυχία. Αλλά ο πάστορας λέει ότι η ανησυχία, η δυσφορία, είναι καλό πράγμα, Μέσα στην ανησυχία, μέσα στη δυσφορία βρίσκεται ο αληθινός μας εαυτός.
Η λύπη δεν μεγαλώνει, ο χώρος της μεγαλώνει.
Είχα μια αίσθηση κλειστοφοβίας καθώς διάβαζα, όχι μόνο λόγω γραφής, όλη η ιστορία εκτυλίσσεται στο σπίτι/φάρμα της οικογένειας, δεν φεύγουμε ποτέ και τα πρόσωπα είναι πάντα τα ίδια, ήταν μονίμως ένα κοντινό πλάνο, λίγο πιο κοντινό από ότι θα ήταν ευχάριστο.
Παρ'ότι μου άρεσε δεν ξέρω πόσο εύκολα θα το πρότεινα σε κάποιον.
*Τα 5⭐ είναι λίγο συμβολικά γιατί δεν ξέρω τι να του βάλω
*Έγραψα παραπάνω ότι μου άρεσε αλλά δεν ξέρω αν είναι απόλυτα σωστή έκφραση. Δεν είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν το τελείωσα. Ούτε όταν το διάβαζα. Στόχος του νομίζω ήταν να σε κάνει να νιώσεις άβολα και δυσάρεστα και νομίζω το έκανε με ωραίο(;) τρόπο. Ίσως αν έχεις και παρόμοιες εμπειρίες να ταυτιστείς κιόλας. Ήταν σίγουρα πολύ ενδιαφέρον και νιώθω πως θα μου μείνει σαν βιβλίο.
*Σημείωσα και πολλά αποσπάσματα!
Αργότερα το σκέφτηκα πολλές φορές: τότε άρχισε το κενό. Δεν έφταιγε ο θάνατος, έφταιγαν οι δυο μέρες των Χριστουγέννων που εξαφανίστηκαν, που έφυγαν απ' το σπίτι μας μέσα σε πιατέλες κι άδεια κουτιά από ρώσικη σαλάτα.
Μόνο το φωτάκι νυκτός με παρηγορεί κάπως. Καταλαβαίνω ότι είμαι μεγάλη πια για τέτοια φωτάκια, αλλά τη νύχτα κανείς δεν έχει ηλικία.
Και μπορεί, απλά μπορεί, να τολμήσω να βγάλω και το τζάκετ μου. Θα αισθάνομαι, βέβαια, δυσφορία στην αρχή. Δυσφορία και ανησυχία. Αλλά ο πάστορας λέει ότι η ανησυχία, η δυσφορία, είναι καλό πράγμα, Μέσα στην ανησυχία, μέσα στη δυσφορία βρίσκεται ο αληθινός μας εαυτός.
Η λύπη δεν μεγαλώνει, ο χώρος της μεγαλώνει.