You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
alleseter 's review for:
Heren van de thee
by Hella S. Haasse
'De heren van de thee' volgt het leven van Rudolf Kerkhoven, een jongeman in een rijk plantagehoudersgeslacht, die in de 19e eeuw op Java zijn eigen bestaan moet uitbeitelen. Vanaf blz. 146 volgen we ook zijn (toekomstige) vrouw Jenny, terwijl nog verder in de roman de aandacht naar hun kinderen verschuift. Zo wordt de roman allengs fragmentarischer en de sprongen in de tijd groter, waarbij de aandacht over meer en meer familieleden verwatert. Dit is jammer, want de roman is op zijn sterkst als deze bij Rudolf zelf blijft. Gelukkig komt hij in het laatste, ontroerende slot terug.
Haasse tekent een overtuigend portret van hem en zijn vrouw en we leren de twee dan ook echt goed kennen. De roman is voor een deel een portret van een huwelijk in verval. Gedurende het hele boek bezien we de wereld door de blik van de hoofdpersonen, wat betekent dat de Indonesiërs zelf geen enkele rol van betekenis spelen en kritiek op het kolonialisme zelf ontbreekt (Haasse voert Multatuli zelfs offscreen op als pedant mannetje met rare ideeën). Dit maakt 'Heren van de thee' een zeer Nederlandse roman, de exotische setting ten spijt.
In het nawoord schrijft Haasse dat 'Heren van de thee' weliswaar een roman is, maar geen 'fictie'. De roman heeft inderdaad een documentair karakter, wat hem ook wat saai maakt, zeker naarmate deze steeds meer ontspoort. Helaas blijft volstrekt onduidelijk of de brieven, dagboekfragmenten en fotobeschrijvingen imaginair zijn of daadwerkelijk bestaan hebben. Het is mij sowieso niet helemaal duidelijk waarom dit boek als zo'n klassieker wordt beschouwd, want de roman is weliswaar een goed portret, het mist alle diepte die je bij een meesterwerk zou mogen verwachten.
Haasse tekent een overtuigend portret van hem en zijn vrouw en we leren de twee dan ook echt goed kennen. De roman is voor een deel een portret van een huwelijk in verval. Gedurende het hele boek bezien we de wereld door de blik van de hoofdpersonen, wat betekent dat de Indonesiërs zelf geen enkele rol van betekenis spelen en kritiek op het kolonialisme zelf ontbreekt (Haasse voert Multatuli zelfs offscreen op als pedant mannetje met rare ideeën). Dit maakt 'Heren van de thee' een zeer Nederlandse roman, de exotische setting ten spijt.
In het nawoord schrijft Haasse dat 'Heren van de thee' weliswaar een roman is, maar geen 'fictie'. De roman heeft inderdaad een documentair karakter, wat hem ook wat saai maakt, zeker naarmate deze steeds meer ontspoort. Helaas blijft volstrekt onduidelijk of de brieven, dagboekfragmenten en fotobeschrijvingen imaginair zijn of daadwerkelijk bestaan hebben. Het is mij sowieso niet helemaal duidelijk waarom dit boek als zo'n klassieker wordt beschouwd, want de roman is weliswaar een goed portret, het mist alle diepte die je bij een meesterwerk zou mogen verwachten.