Scan barcode
A review by eenlettermeergraag
The Edge of the Water by Elizabeth George
4.0
Ik had Stormgevaar, het eerste deel in de serie Het Fluistereiland, al een hele tijd terug geleden gelezen. Het duurde dus even voor ik weer wist wat er allemaal gebeurd was in dit deel. Achteraf gezien was het beter geweest om deel één eerst nog eens te herlezen.
Het verhaal in dit boek vond ik erg leuk en soms zelfs spannend. Becca komt aan het woord, maar ook andere mensen zoals Jenn Daniels. Het verhaal gaat voornamelijk om een zwarte zeehond genaamd Nera. Elk jaar komt ze terug naar het eiland en de mensen zijn erg gek op haar. Toch is er iets vreemds aan haar. Sommigen denken dat ze een mutatie is of een nieuw soort zeehond. Het is in ieder geval duidelijk dat er een mysterieus sfeertje rond de zeehond hangt.
Doordat het boek draait om het uitzoeken wat er nu precies met Nera aan de hand is, voelde het voor mij als een soort detective. Ik wilde weten wat Nera precies was. Maar ik had van tevoren nooit verwacht dat het verhaal over een zeehond zou gaan. Ik heb daarom wel het idee dat de blurb niet helemaal past bij het verhaal.
Ik zal eerlijk zijn. Ik weet wat je denkt is niet een enorm spannend boek. Het is wel een lekker boek voor tussendoor. Ik vind de gave van Becca (het kunnen horen van andermans gedachten) enorm stoer. Dit is een gave die ik als kind altijd wilde hebben (naast vliegen en onzichtbaar zijn en kunnen verdwijnselen/verschijnselen) en het is interessant om te lezen hoe vervelend het eigenlijk is om deze gave te hebben. Becca hoort continu mensen lelijke dingen over haar denken. Hoe zij hierop reageert is soms een tikkeltje te aardig naar mijn smaak. Ik was al lang uit mijn slof geschoten als ik wist dat mensen mij in hun gedachten een dik zwijn noemden.
Ik weet wat je denkt was anders dan ik had verwacht, maar dat wil niet zeggen dat het minder vermakelijk was. Ik vond het een leuk boek om te lezen en ik weet zeker dat ik het volgende deel ook wil lezen.
Het verhaal in dit boek vond ik erg leuk en soms zelfs spannend. Becca komt aan het woord, maar ook andere mensen zoals Jenn Daniels. Het verhaal gaat voornamelijk om een zwarte zeehond genaamd Nera. Elk jaar komt ze terug naar het eiland en de mensen zijn erg gek op haar. Toch is er iets vreemds aan haar. Sommigen denken dat ze een mutatie is of een nieuw soort zeehond. Het is in ieder geval duidelijk dat er een mysterieus sfeertje rond de zeehond hangt.
Doordat het boek draait om het uitzoeken wat er nu precies met Nera aan de hand is, voelde het voor mij als een soort detective. Ik wilde weten wat Nera precies was. Maar ik had van tevoren nooit verwacht dat het verhaal over een zeehond zou gaan. Ik heb daarom wel het idee dat de blurb niet helemaal past bij het verhaal.
Ik zal eerlijk zijn. Ik weet wat je denkt is niet een enorm spannend boek. Het is wel een lekker boek voor tussendoor. Ik vind de gave van Becca (het kunnen horen van andermans gedachten) enorm stoer. Dit is een gave die ik als kind altijd wilde hebben (naast vliegen en onzichtbaar zijn en kunnen verdwijnselen/verschijnselen) en het is interessant om te lezen hoe vervelend het eigenlijk is om deze gave te hebben. Becca hoort continu mensen lelijke dingen over haar denken. Hoe zij hierop reageert is soms een tikkeltje te aardig naar mijn smaak. Ik was al lang uit mijn slof geschoten als ik wist dat mensen mij in hun gedachten een dik zwijn noemden.
Ik weet wat je denkt was anders dan ik had verwacht, maar dat wil niet zeggen dat het minder vermakelijk was. Ik vond het een leuk boek om te lezen en ik weet zeker dat ik het volgende deel ook wil lezen.