Scan barcode
A review by salmaneshoon
Sweet Tooth: The Deluxe Edition, Book Three by Jeff Lemire
2.0
و بخش پایانی. بلافاصله با داستانی در گذشته شروع میشه و معمای اصلی داستان جواب داده میشه. من همین جا ناامید شدم. خدایان سابق؟ اون همه ارجاعات به مذهب و ... صرفا دامی برای یک داستان سطحی بچه گانه شمنی. که مثلا یکی در تابوت را باز میکند و همه بدبخت میشن! نهایت بینشی که کتاب دارد هم میشود اینکه خدا نیست بلکه خدایان هستند. یعنی در واقع معنایی در کار نیست. دیگر اینکه مثلا با ارجاعاتی به گناه اولیه و بی گناهی حیوانات همه بشریت را مستحق مرگ کنیم. که اونها نسل بدی بودن و به خدایان توهین کردن. چطور؟ در تابوت رو یکی باز کرد. یک ماست مالی میکنیم و تمام. همه اون رویاهای آینده گویی هم رسما کشک. دقیقا با داستان تضاد داره و معلوم نیست چرا هشدار داده میشه. مساله اصلی که علت بیماری است به نفرین و تقاص اینها جمع میشه.
صحنه ها خیلی معمولی، سریع و بعضا خام دستانه اجرا میشوند. به جز بخش اول و بخش خاطرات که گرافیک جذابی دارند. فرار و مبارزه و مرگ ها خیلی خوب نیستند. فداکاری اصلی که عملا درک نمیشه ولی مدام در متن تکرار میشه
اما پایان
نویسنده هرچی نداشته باشه هنر پایان دادن رو بلده. در حالی که انتظار میره و از ابتدا من به عنوان یک انسان میخوام بشریت نجات پیدا کنه کاملا برعکس انسان ها رو نابود و حیوانات رو پیروز میکنه. در یک پایان بندی مفصل تکلیف همه شخصیت ها رو روشن میکنه. ولی من خواننده احساس دور خوردن پیدا میکنم. در سوال اصلی و محور کشش داستان که تلاش برای ریشه یابی علت بیماری و نجات هست در این نقطه برعکس میشه و به راحتی حیوانات پیروز میشن. اینجاست که یک دوگانگی پدید میاد. شخصیت اصلی که همدلی برانگیز هم هست عامل نابودی انسان ها میشود. هم جذب میکند هم پس میزند. به نظرم تصمیم شجاعانه ای است که ضعف های داستان را می پوشاند، سوالها را حذف میکند و غیر منتظره است. یک پایان کلیشه ای شاد با یک بنیان تلخ. شبیه پیروزی یک بیماری. البته خود نویسنده هم میداند و شخصیت اصلی را بجز شاخ کاملا انسان کرده است. بقیه اینقدر وحشتناک اند که هرکاری کنند هم همدلی برانگیز نمیشوند.
در مجموع احساس بطالت و مهمل و سطحی بودن از داستان میریزد. ایده خوبی بود که هدر رفت. به علاوه یک پایان مهندسی شده.
صحنه ها خیلی معمولی، سریع و بعضا خام دستانه اجرا میشوند. به جز بخش اول و بخش خاطرات که گرافیک جذابی دارند. فرار و مبارزه و مرگ ها خیلی خوب نیستند. فداکاری اصلی که عملا درک نمیشه ولی مدام در متن تکرار میشه
اما پایان
نویسنده هرچی نداشته باشه هنر پایان دادن رو بلده. در حالی که انتظار میره و از ابتدا من به عنوان یک انسان میخوام بشریت نجات پیدا کنه کاملا برعکس انسان ها رو نابود و حیوانات رو پیروز میکنه. در یک پایان بندی مفصل تکلیف همه شخصیت ها رو روشن میکنه. ولی من خواننده احساس دور خوردن پیدا میکنم. در سوال اصلی و محور کشش داستان که تلاش برای ریشه یابی علت بیماری و نجات هست در این نقطه برعکس میشه و به راحتی حیوانات پیروز میشن. اینجاست که یک دوگانگی پدید میاد. شخصیت اصلی که همدلی برانگیز هم هست عامل نابودی انسان ها میشود. هم جذب میکند هم پس میزند. به نظرم تصمیم شجاعانه ای است که ضعف های داستان را می پوشاند، سوالها را حذف میکند و غیر منتظره است. یک پایان کلیشه ای شاد با یک بنیان تلخ. شبیه پیروزی یک بیماری. البته خود نویسنده هم میداند و شخصیت اصلی را بجز شاخ کاملا انسان کرده است. بقیه اینقدر وحشتناک اند که هرکاری کنند هم همدلی برانگیز نمیشوند.
در مجموع احساس بطالت و مهمل و سطحی بودن از داستان میریزد. ایده خوبی بود که هدر رفت. به علاوه یک پایان مهندسی شده.