Take a photo of a barcode or cover
mariatsak 's review for:
Ο λύκος της στέπας
by Hermann Hesse
Προσπαθούσα πολύ καιρό να καταφέρω να διαβάσω αυτό το βιβλίο, πάντα έφτανα μέχρι τις πρώτες 40 σελίδες και μετά το παρατούσα…κατάφερα να το διαβάσω/ακούσω μέσα από audiobook ελπίζοντας ότι θα μου είναι πιο εύκολο.
Πιστεύω ότι στην τελική είναι ένα δύσκολο βιβλίο για κάποιο άτομο που 1) είναι σχετικά μικρό στην ηλικία 2) δεν μπορεί να ταυτιστεί με τον πρωταγωνιστή σε διαφορά πράγματα.
Ίσως μεγαλώνοντας να μπορέσω να επιστρέψω στο βιβλίο και να το δω με άλλο μάτι αλλά προς το παρών στα 16(;) που πρώτη φορά δοκίμασα να το διαβάσω και στα 22 που όντως το τελείωσα (!) μου φάνηκε εξαιρετικά βαρετό, με πολλές ασυναρτησίες και γενικά ήταν σχεδόν επίπονο θα πω να προσπαθώ να το τελειώσω.
-Η αρχή ήταν καλή, ενδιαφέρον πως μας παρουσίαζε από την οπτική ενός άλλου τον πρωταγωνιστή -αλλά στο τέλος κούρασε.
-Στα μέσα του βιβλίου που ο Χάρρυ γνώρισε την Ερμίνε έγινε ενδιαφέρον μπορώ να πω
-Το τέλος ήταν χάλια
Το θετικό για εμένα είναι πως εν έτη 1927 ήταν προχωρημένο σε κάποια σημεία όπως όταν ανάφερε χωρίς αρνητική χροιά, πολύ φυσιολογικά για ερωτικές σχέσεις μεταξύ γυναικών αλλά και αντρών.
Αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο Χάρρυ είναι ένας πανέξυπνος και καταθληπτικός άντρας με δείγματα σχιζοφρένειας.
Για να επαναφερθεί στην πραγματικότητα χρειάζεται μια γυναίκα που θα τον σώσει και θα του θυμίσει πως να ζει.
Καθώς το διάβαζα, ίσως πάνω στον εκνευρισμό μου σημείωσα χαρακτηριστικά τις φράσεις «Ο τύπος είναι ένας τρελός με mommy issues» και «ο Χάρρυ Χαλερ σώζεται από την πρώτη κοπέλα που του δίνει σημασία»
Οκ. Ίσως ήμουν υπερβολική και γενικά το νόημα δεν είναι αυτό, ίσως ο τρόπος που συμπεριφέρεται η Ερμίνε να είναι και ένα κατασκεύασμα του μυαλού του, όπως και τα περισσότερα που διαβάζουμε, ειλικρινά δεν ξέρω.
Κάτι άλλο το οποίο θέλω να αναφέρω είναι ότι είναι άβολο το πως κάθε όμορφη ενήλικη γυναίκα σε κάποιο σημείο πάντα περιγράφεται ή συγκρίνεται με ένα ΠΑΙΔΙ.
Πιστεύω ότι στην τελική είναι ένα δύσκολο βιβλίο για κάποιο άτομο που 1) είναι σχετικά μικρό στην ηλικία 2) δεν μπορεί να ταυτιστεί με τον πρωταγωνιστή σε διαφορά πράγματα.
Ίσως μεγαλώνοντας να μπορέσω να επιστρέψω στο βιβλίο και να το δω με άλλο μάτι αλλά προς το παρών στα 16(;) που πρώτη φορά δοκίμασα να το διαβάσω και στα 22 που όντως το τελείωσα (!) μου φάνηκε εξαιρετικά βαρετό, με πολλές ασυναρτησίες και γενικά ήταν σχεδόν επίπονο θα πω να προσπαθώ να το τελειώσω.
-Η αρχή ήταν καλή, ενδιαφέρον πως μας παρουσίαζε από την οπτική ενός άλλου τον πρωταγωνιστή -αλλά στο τέλος κούρασε.
-Στα μέσα του βιβλίου που ο Χάρρυ γνώρισε την Ερμίνε έγινε ενδιαφέρον μπορώ να πω
-Το τέλος ήταν χάλια
Το θετικό για εμένα είναι πως εν έτη 1927 ήταν προχωρημένο σε κάποια σημεία όπως όταν ανάφερε χωρίς αρνητική χροιά, πολύ φυσιολογικά για ερωτικές σχέσεις μεταξύ γυναικών αλλά και αντρών.
Αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο Χάρρυ είναι ένας πανέξυπνος και καταθληπτικός άντρας με δείγματα σχιζοφρένειας.
Για να επαναφερθεί στην πραγματικότητα χρειάζεται μια γυναίκα που θα τον σώσει και θα του θυμίσει πως να ζει.
Καθώς το διάβαζα, ίσως πάνω στον εκνευρισμό μου σημείωσα χαρακτηριστικά τις φράσεις «Ο τύπος είναι ένας τρελός με mommy issues» και «ο Χάρρυ Χαλερ σώζεται από την πρώτη κοπέλα που του δίνει σημασία»
Οκ. Ίσως ήμουν υπερβολική και γενικά το νόημα δεν είναι αυτό, ίσως ο τρόπος που συμπεριφέρεται η Ερμίνε να είναι και ένα κατασκεύασμα του μυαλού του, όπως και τα περισσότερα που διαβάζουμε, ειλικρινά δεν ξέρω.
Κάτι άλλο το οποίο θέλω να αναφέρω είναι ότι είναι άβολο το πως κάθε όμορφη ενήλικη γυναίκα σε κάποιο σημείο πάντα περιγράφεται ή συγκρίνεται με ένα ΠΑΙΔΙ.