robin_vank 's review for:

New Moon by Stephenie Meyer

2.0

---

Spice: 🚫
Beoordeling: Tegenvaller

Het herlezen van New Moon was alsof ik als volwassene terugkeerde naar mijn tienerbrein: alles voelde bekend, maar niets voelde nog hetzelfde. Ik begon deze serie begin dit jaar met een tendemread van Twilight en Midnight Sun en sindsdien krijg ik dagelijks Twilight facts in mijn feed geserveerd alsof het algoritme weet dat ik op het randje balanceer tussen nostalgie en volledige afkeer.

En eerlijk? Ik kan sommige dingen gewoon niet meer serieus nemen.

Als je ooit hebt willen weten hoe het voelt om Edward Cullen te kussen: neem een porseleinen bord, leg het in ijswater, haal het ijs weg, en kus dat bord.

Voor de volledige ervaring: tik dan nog twee porseleinen borden tegen elkaar aan — zo klinkt het blijkbaar als vampieren zoenen. Sfeer ten top.

Maar daar blijft het niet bij. De hallucinaties van Bella zodra Edward weg is, maakten me dit keer vooral ongemakkelijk. Als tiener snapte ik het verdriet. De wanhoop. Ik vond het romantisch, star-crossed lovers, alsof niemand ooit zo intens had gevoeld als zij.

Maar nu zie ik vooral een meisje dat alles en iedereen opoffert voor een jongen die haar verlaten heeft.

En dan is er Jacob. Lieve, warme, eerlijke Jacob, die zoveel geeft zonder dat Bella het ooit echt waardeert. Ze gebruikt hem, voor zijn tijd, zijn kennis, zijn aanwezigheid, omdat hij de sleutel is tot die hallucinaties. Niet omdat ze hem kiest, maar omdat hij haar toegang geeft tot een echo van iemand anders.

Ondertussen lezen we hoe Jacob verzot op haar is, hoe hij niets liever doet dan haar gezelschap opzoeken. Hoe zijn loyaliteit eigenlijk pijnlijk wordt om te volgen. En Bella? Die laat hem komen, laat hem blijven, laat hem hopen, wetende dat ze nooit echt van plan is hem te kiezen.

En laten we het woord “exotisch” alsjeblieft uit de boeken bannen wanneer het over huidskleur gaat. Mensen zijn geen zeldzame bloemen of insecten uit de jungle.

Hoe meer mijn hart meegroeide met Jacob, hoe meer mijn verachting voor Bella groeide. Niet omdat ze zielig is. Maar omdat ze mensen rondom zich vooral ziet als middelen om haar eigen leegte te vullen. Er is nauwelijks interesse in haar vrienden. Ze manipuleert ze zo zodat iedereen haar of zielig vindt, of haar interessant/mysterieus vindt. Het ergste is, dat ze zelf overtuigd is van haar onschuld.

Het is vreemd, hoe je als lezer kan veranderen. Vroeger vond ik dit groots en tragisch. Nu zie ik vooral hoe ongezond, hoe eenzaam, hoe pijnlijk deze relaties zijn.

Wist je trouwens dat Bella qua uiterlijk bijna een kopie is van Stephenie Meyer zelf? En dat een van haar broers Jacob heet? Als je dacht dat het ongemakkelijk niet ongemakkelijker kon: bij deze.

En dan het einde…

Vanaf zo’n 72% stort het verhaal voor mij echt in. Alles kantelt naar een dramatisch, opgejaagd slot dat eerder voelt als een fanfic-finale dan als een doordacht boek. Er is geen groei, geen inzicht, geen échte keuze, enkel terugkeren naar een situatie die we allang niet meer gezond kunnen noemen.

Geef me alsjeblieft een alternatief einde.

Laat Bella ontdekken wie ze is zónder iemand die haar definieert.

Laat verdriet helen in plaats van herhaald worden. Laat Jacob de gene zijn bij wie ze niet ziekelijk geobsedeerd verliefd kan zijn.

Ik weet niet of ik deze serie verder kan herlezen. Ik ben misschien niet de lezer die ik ooit was en misschien is dat maar goed ook.