Take a photo of a barcode or cover
A review by iefstuyvaert
Nirwana by Tommy Wieringa
5.0
Wie niet liegt, is een leugenaar.
Het oorlogsverleden van Willem Adema wordt door de (steenrijke) familie zorgvuldig in de vergeethoek gezwegen.
Tot kleinzoon Hugo op een verloren namiddag Tommy Wieringa tegen het lijf loopt, een schofterige schrijver die een onderzoek voert naar de nu honderdjarige oud-ss’er.
Van harte loopt die ontmoeting niet - “Hugo deed een stap terug vanwege de rottingsgeur uit Wieringa’s mond”, maar ze zorgt wel voor de vonk die dit sprankelende boek doet ontvlammen.
Een allesverzengend vuur dat 450 bladzijden laait, om zich heen grijpt en je aan het eind verbijsterd achterlaat.
Nasmeulend.
Ontredderd.
En in een staat van genade. Want “als de vuren van hebzucht, haat en waan zijn geblust, is de geest vrij om op volle kracht te werken”.
Weet je als auteur dat je aan je magnum opus werkt? Het kan haast niet anders, want de opwinding die Wieringa gevoeld moet hebben tijdens het schrijven, spat van de bladzijden.
Als lezer overvalt je alvast snel het besef dat je toegang krijgt tot wat straks een meesterwerk zal blijken.
Het zorgt voor een koortsige leeservaring - je kan het boek maar moeilijk opzij leggen - die eindigt in totale verbijstering.
Scheiße!
Als er ereschavotjes bestaan in de Nederlandse Literatuur is Wieringa er met overtuiging opgeklommen.
Wat zeg ik?
Opge-spróngen.
Move over, B., P. en VdH.
Het oorlogsverleden van Willem Adema wordt door de (steenrijke) familie zorgvuldig in de vergeethoek gezwegen.
Tot kleinzoon Hugo op een verloren namiddag Tommy Wieringa tegen het lijf loopt, een schofterige schrijver die een onderzoek voert naar de nu honderdjarige oud-ss’er.
Van harte loopt die ontmoeting niet - “Hugo deed een stap terug vanwege de rottingsgeur uit Wieringa’s mond”, maar ze zorgt wel voor de vonk die dit sprankelende boek doet ontvlammen.
Een allesverzengend vuur dat 450 bladzijden laait, om zich heen grijpt en je aan het eind verbijsterd achterlaat.
Nasmeulend.
Ontredderd.
En in een staat van genade. Want “als de vuren van hebzucht, haat en waan zijn geblust, is de geest vrij om op volle kracht te werken”.
Weet je als auteur dat je aan je magnum opus werkt? Het kan haast niet anders, want de opwinding die Wieringa gevoeld moet hebben tijdens het schrijven, spat van de bladzijden.
Als lezer overvalt je alvast snel het besef dat je toegang krijgt tot wat straks een meesterwerk zal blijken.
Het zorgt voor een koortsige leeservaring - je kan het boek maar moeilijk opzij leggen - die eindigt in totale verbijstering.
Scheiße!
Als er ereschavotjes bestaan in de Nederlandse Literatuur is Wieringa er met overtuiging opgeklommen.
Wat zeg ik?
Opge-spróngen.
Move over, B., P. en VdH.