Scan barcode
A review by tine1789
De wilde gave by Ursula K. Le Guin
4.0
Ik vond het een beetje moeilijk om in het verhaal te komen. Er worden heel veel plaats- en persoonsnamen gebruikt zoals Caspromant, Canoc, Drummant Caddard, Ogge, enz. en ik vond het nogal moeilijk om die allemaal uit elkaar te houden.
Maar eens ik in het verhaal zat, was het een fantastisch boek. Ik vind de Oplanden, de plaats waar het grootste gedeelte van het boek zich afspeelt, een heel aparte sfeer hebben. Woeste landen waar iedereen zijn steentje bij moet dragen, de bevolking met hun gevaarlijke gaven, de verschillende domeinen die met elkaar overhoop liggen. Ik hou ervan hoe de wereld in elk fantasy-boek weer anders is, met andere regels en andere gevaren.
Ik had gedacht dat het verhaal zowel vanuit Gry als Orrec zou worden verteld, maar kreeg alleen Orrecs kijk op de gebeurtenissen. Alle personages vond ik heel echt. Iedere keer dat er over Drum werd gesproken kreeg ik de kriebels, het is zo'n levensechte gluiperd. Ik vond vooral de relatie tussen kinderen en ouders heel boeiend. De ouders verwachten dat hun kinderen bepaalde gaven hebben en die ook op bepaalde manieren gaan gebruiken, maar hun nageslacht is het daar niet altijd mee eens.
Het boek heeft daarmee ook een mooie moraal: we hebben allemaal talenten die we op verschillende manieren kunnen gebruiken. Soms is het alleen even zoeken naar welke manier nu de juiste is.
Maar eens ik in het verhaal zat, was het een fantastisch boek. Ik vind de Oplanden, de plaats waar het grootste gedeelte van het boek zich afspeelt, een heel aparte sfeer hebben. Woeste landen waar iedereen zijn steentje bij moet dragen, de bevolking met hun gevaarlijke gaven, de verschillende domeinen die met elkaar overhoop liggen. Ik hou ervan hoe de wereld in elk fantasy-boek weer anders is, met andere regels en andere gevaren.
Ik had gedacht dat het verhaal zowel vanuit Gry als Orrec zou worden verteld, maar kreeg alleen Orrecs kijk op de gebeurtenissen. Alle personages vond ik heel echt. Iedere keer dat er over Drum werd gesproken kreeg ik de kriebels, het is zo'n levensechte gluiperd. Ik vond vooral de relatie tussen kinderen en ouders heel boeiend. De ouders verwachten dat hun kinderen bepaalde gaven hebben en die ook op bepaalde manieren gaan gebruiken, maar hun nageslacht is het daar niet altijd mee eens.
Het boek heeft daarmee ook een mooie moraal: we hebben allemaal talenten die we op verschillende manieren kunnen gebruiken. Soms is het alleen even zoeken naar welke manier nu de juiste is.