Take a photo of a barcode or cover
cassandrasaidso 's review for:
Oblomov
by Ivan Goncharov
Niemand: ...
Absoluut niemand: ...
Gontsjarov: oké, ik ga een boek schrijven over iemand die absoluut niks doet.
En op zich werkt dit, dus wel respect voor deze allang overleden meneer.
Maar verdomme, Oblomov... Ik was aan het supporteren voor je! Ik geloofde in je! Op dat vlak is sowieso Olga de persoon die ik het meest begreep. (Misschien ook omdat zij, op Agafja, na de enige vrouw was die echt werd uitgediept. (maar ach, in het algemeen heeft dit boek weinig personages))
De trots die ik voelde toen Oblomov na het eerste deel éíndelijk zijn appartement uit was geraakt! Ik genoot erg van de blijdschap van het tweede deel, al voel je heel de tijd dat wat Olga ook doet, welke impact ze op Oblomov ook heeft, het uiteindelijk in niets zal resulteren. Dat allemaal uiteen zien vallen in het derde deel was een interessante rit. Ik moet zeggen dat de figuur van Agafja, die altijd *doet* zonder bij andere dingen stil te staan, náást Oblomov, die enkel stil staat zonder andere dingen te *doen*, grappig was. En daarna treurig. Agafja geeft haar alles voor een man die niets terugdoet. Nouja, hij trouwde uiteindelijk wel met haar - maar ze was meer een moeder voor hem dan echtgenote. Het vierde deel was... een stil eind voor een stille tragedie. Dat is denk ik heel belangrijk aan dit boek: het is op een heel stille manier een tragisch verhaal.
Ik denk ook dat het belangrijk dit boek te lezen binnen de context van de periode waarin het geschreven was, nl. midden negentiende eeuw. Dit verhaal draait zeker om de psychologie van een persoon die door gebrek aan... initatief? visie? (ik vind het niet zomaar luiheid, geloof niet dat zoiets bestaat) niet zomaar niets bereikt, maar zijn leven daadwerkelijk moeilijker maakt dan hoeft. Maar het is ook heel duidelijk gelinkt aan een uitgebreide uiteenzetting van de herenklasse uit de negentiende eeuw: deze mensen die niet eens zelf hun sokken aantrekken.... Oblomov wil zo graag nog het leven van niets doen dat zijn adellijke voorouders hadden, maar het Russisch rijk is al aan het veranderen naar een staat die enkel plek heeft voor mensen die presteren. (Of op z'n minst hun landgoed wat besturen zodat de landeigenen niet nodeloos in armoede leven!!!)
Op een minder serieuze noot: Stolz heeft écht mijn hart. Ik heb nog nooit op een figuur uit het Russische realisme een crush gehad, maar wel - Stolz was dan ook bijzonder onrealistisch ideaal.
Al bij al boeiend, maar lieve hemel, dit doe ik niet nog eens.
(Trouwens, ik wil ook even meedelen dat Russische literatuur ook vol driehoeksverhoudingen zit, hoor. Dostojevski's De Idioot, Tolstojs Anna Karenina, dan dit...)
Absoluut niemand: ...
Gontsjarov: oké, ik ga een boek schrijven over iemand die absoluut niks doet.
En op zich werkt dit, dus wel respect voor deze allang overleden meneer.
Maar verdomme, Oblomov... Ik was aan het supporteren voor je! Ik geloofde in je! Op dat vlak is sowieso Olga de persoon die ik het meest begreep. (Misschien ook omdat zij, op Agafja, na de enige vrouw was die echt werd uitgediept. (maar ach, in het algemeen heeft dit boek weinig personages))
De trots die ik voelde toen Oblomov na het eerste deel éíndelijk zijn appartement uit was geraakt! Ik genoot erg van de blijdschap van het tweede deel, al voel je heel de tijd dat wat Olga ook doet, welke impact ze op Oblomov ook heeft, het uiteindelijk in niets zal resulteren. Dat allemaal uiteen zien vallen in het derde deel was een interessante rit. Ik moet zeggen dat de figuur van Agafja, die altijd *doet* zonder bij andere dingen stil te staan, náást Oblomov, die enkel stil staat zonder andere dingen te *doen*, grappig was. En daarna treurig. Agafja geeft haar alles voor een man die niets terugdoet. Nouja, hij trouwde uiteindelijk wel met haar - maar ze was meer een moeder voor hem dan echtgenote. Het vierde deel was... een stil eind voor een stille tragedie. Dat is denk ik heel belangrijk aan dit boek: het is op een heel stille manier een tragisch verhaal.
Ik denk ook dat het belangrijk dit boek te lezen binnen de context van de periode waarin het geschreven was, nl. midden negentiende eeuw. Dit verhaal draait zeker om de psychologie van een persoon die door gebrek aan... initatief? visie? (ik vind het niet zomaar luiheid, geloof niet dat zoiets bestaat) niet zomaar niets bereikt, maar zijn leven daadwerkelijk moeilijker maakt dan hoeft. Maar het is ook heel duidelijk gelinkt aan een uitgebreide uiteenzetting van de herenklasse uit de negentiende eeuw: deze mensen die niet eens zelf hun sokken aantrekken.... Oblomov wil zo graag nog het leven van niets doen dat zijn adellijke voorouders hadden, maar het Russisch rijk is al aan het veranderen naar een staat die enkel plek heeft voor mensen die presteren. (Of op z'n minst hun landgoed wat besturen zodat de landeigenen niet nodeloos in armoede leven!!!)
Op een minder serieuze noot: Stolz heeft écht mijn hart. Ik heb nog nooit op een figuur uit het Russische realisme een crush gehad, maar wel - Stolz was dan ook bijzonder onrealistisch ideaal.
Al bij al boeiend, maar lieve hemel, dit doe ik niet nog eens.
(Trouwens, ik wil ook even meedelen dat Russische literatuur ook vol driehoeksverhoudingen zit, hoor. Dostojevski's De Idioot, Tolstojs Anna Karenina, dan dit...)