You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
yolanda_h's Reviews (306)
‘Een literaire fantasie gebaseerd op de eeuwenoude Estlandse folklore.’ Wie mijn smaak wat boeken betreft een beetje kent, weet dat mijn hart sprongetjes maakt van een dergelijke aankondiging. ‘Het is een bijna magische allegorie op het verdwijnen van een oude wereld en haar mensen en gewoonten.’ Ik zag de kaft en vermoedde dat dit een bijzondere roman zou zijn.
En bijzonder is het. De roman verhaalt over het middeleeuwse, christelijke Europa waarin de mensen, die zo lang in het woud hebben gewoond, massaal naar dorpen vertrekken om bij ‘de ijzeren mannen’, monniken en priesters te wonen. Om geciviliseerd te worden, ‘net als te rest van de wereld’, om op het land te werken, om brood te eten, om Duits te leren en vooral om het christendom te omarmen. Om net van de rest van de wereld definitief afstand te doen van het beestachtige, het ‘mensaap zijn’. Ze vergeten de oude slangentaal, waarmee ze met dieren kunnen praten en hun wil kunnen buigen, ze vergeten de oerkikker die hun gevechten voor hen won, ze vergeten hun oorsprong.
De jonge Leemet woont nog wel in het bos met zijn familie en ziet met lede ogen toe hoe steeds meer mensen uit zijn geliefde bos wegtrekken. Hij voelt zich tussen alles in zitten: hij hoort in het bos, maar weet dat hij een eenzame toekomst tegemoet zal gaan, als ‘laatste man’, als laatste persoon die de slangentaal spreekt, als laatste van alles. Hij wil vooruit, maar het dorp en Jesus en het smakeloze brood en het werk op het land schijnen hem grotesk toe. Het enige verlangen dat nog in hem brandt, is het vinden van de mysterieuze oerkikker, die al jaren slaapt. Zal hij hem vinden? En gaat het daar uiteindelijk om?
Lees meer op mijn blog: https://hetkraaienvandehaan.wordpress.com/2015/06/04/andrus-kivirahk-de-man-die-de-taal-van-slangen-sprak/#more-565
En bijzonder is het. De roman verhaalt over het middeleeuwse, christelijke Europa waarin de mensen, die zo lang in het woud hebben gewoond, massaal naar dorpen vertrekken om bij ‘de ijzeren mannen’, monniken en priesters te wonen. Om geciviliseerd te worden, ‘net als te rest van de wereld’, om op het land te werken, om brood te eten, om Duits te leren en vooral om het christendom te omarmen. Om net van de rest van de wereld definitief afstand te doen van het beestachtige, het ‘mensaap zijn’. Ze vergeten de oude slangentaal, waarmee ze met dieren kunnen praten en hun wil kunnen buigen, ze vergeten de oerkikker die hun gevechten voor hen won, ze vergeten hun oorsprong.
De jonge Leemet woont nog wel in het bos met zijn familie en ziet met lede ogen toe hoe steeds meer mensen uit zijn geliefde bos wegtrekken. Hij voelt zich tussen alles in zitten: hij hoort in het bos, maar weet dat hij een eenzame toekomst tegemoet zal gaan, als ‘laatste man’, als laatste persoon die de slangentaal spreekt, als laatste van alles. Hij wil vooruit, maar het dorp en Jesus en het smakeloze brood en het werk op het land schijnen hem grotesk toe. Het enige verlangen dat nog in hem brandt, is het vinden van de mysterieuze oerkikker, die al jaren slaapt. Zal hij hem vinden? En gaat het daar uiteindelijk om?
Lees meer op mijn blog: https://hetkraaienvandehaan.wordpress.com/2015/06/04/andrus-kivirahk-de-man-die-de-taal-van-slangen-sprak/#more-565
Wat gebeurt er als je leest? Zie je de gebeurtenissen, de gezichten van personages, de omgeving, perfect voor je? Of blijft alles wat vaag, als je er nu beter over nadenkt? Zie je een beeld duidelijker voor je als het tot in de detail is beschreven? Wat is de rol van de schrijver en die van de lezer? En wat gebeurt er als je een boekverfilming kijkt?
Dit zijn vragen die Peter Mendelsund zichzelf stelt en deels probeert te beantwoorden. Mendelsund is de vaste ontwerper van de Amerikaanse uitgeverij Alfred A. Knopf en ontwierp een aantal iconische omslagen. Hij onderzoekt in Wat we zien als we lezen hoe we beelden vormen en hoe ze veranderen terwijl we lezen. Mijn ‘Literatuurwetenschapshart’ ging sneller kloppen bij een dergelijke insteek en de flaptekst en aanbevelingen zwengelden de boel nog verder aan: ‘Aan de hand van talloze voorbeelden uit de wereldliteratuur laat dit schitterende en rijk geïllustreerde boek zien hoe [het] unieke visuele proces van de lezer werkt.’ ‘Een briljante mengeling van filosofie, psychologie, literatuurwetenschap en visuele kunsten.’
Het is inderdaad een schitterend vormgegeven boek. Alleen daarom is het al een plezier om door te bladeren, te bekijken en te bestuderen. Mendelsund zet illustraties functioneel in om zijn ideeën letterlijk vorm te geven, maar de verschillende illustraties uit oude boeken zijn ook mooi om je aan te vergapen.
Dat was de vorm. Wat ik over de inhoud vind, kun je verder lezen in de originele recensie op https://hetkraaienvandehaan.wordpress.com/2015/09/30/wat-we-zien-als-we-lezen-peter-mendelsund/
Dit zijn vragen die Peter Mendelsund zichzelf stelt en deels probeert te beantwoorden. Mendelsund is de vaste ontwerper van de Amerikaanse uitgeverij Alfred A. Knopf en ontwierp een aantal iconische omslagen. Hij onderzoekt in Wat we zien als we lezen hoe we beelden vormen en hoe ze veranderen terwijl we lezen. Mijn ‘Literatuurwetenschapshart’ ging sneller kloppen bij een dergelijke insteek en de flaptekst en aanbevelingen zwengelden de boel nog verder aan: ‘Aan de hand van talloze voorbeelden uit de wereldliteratuur laat dit schitterende en rijk geïllustreerde boek zien hoe [het] unieke visuele proces van de lezer werkt.’ ‘Een briljante mengeling van filosofie, psychologie, literatuurwetenschap en visuele kunsten.’
Het is inderdaad een schitterend vormgegeven boek. Alleen daarom is het al een plezier om door te bladeren, te bekijken en te bestuderen. Mendelsund zet illustraties functioneel in om zijn ideeën letterlijk vorm te geven, maar de verschillende illustraties uit oude boeken zijn ook mooi om je aan te vergapen.
Dat was de vorm. Wat ik over de inhoud vind, kun je verder lezen in de originele recensie op https://hetkraaienvandehaan.wordpress.com/2015/09/30/wat-we-zien-als-we-lezen-peter-mendelsund/
Url naar recensie (want de foto's zijn hierin essentieel): https://hetkraaienvandehaan.wordpress.com/2015/10/15/brief-aan-thomas-verbogt-als-de-winter-voorbij-is/
Prachtig mooi beschreven. En echt, 'waarlijk', dicht op de huid. In 'Kom hier dat ik u kus' wordt gespeeld met de fenomenen 'geheugen', 'het verleden wegstoppen' en gebeurtenissen al dan niet hebben 'verdrongen'. Je maakt dingen mee met de hoofdpersoon als ze klein is, die ze in het latere leven niet altijd meer lijkt te herinneren. Dat geeft een interessante spanning. Hoe beïnvloedt je verleden en hoe je hiermee omgaat, wie je later wordt?
Voor mij zal het verhaal extra lading hebben omdat sommige zaken herkenbaar zijn. Geen veilige basis hebben, de verstikkende spanning in de lucht, met zijn allen op tenen lopen om elkaar niet te kwetsen, hoe dat onvermijdelijk toch gebeurt, en de importantie van het onuitgesprokene.
Wie mij een beetje kent, zal kunnen voorstellen wat de volgende regels in mij zullen raken. En daarmee sluit ik af:
'Ik kijk naar mijn voeten en hoe ze doen wat ik wil, en ik denk: ik wil mezelf nooit meer ergens achterlaten. Ik wil lopen tot ik niet meer weet waar de straten zijn, en de luchten. Ik stap en ik zie voor mijn ogen al wat was, en dan droom ik al wat nog kan komen, dat is zoveel.
[...]
Ik denk: ik wil begrijpen wat de liefde is, onthouden dat dat alles is, of toch bijna. Ik wil redden wat er te redden valt, mijzelf bijvoorbeeld, ik wil weten wat ik waard ben, kiezen voor wat klopt en goed is, geloven dat dat mag. Ik denk: dat is het, ik wil durven, eindelijk. Ja.'
Voor mij zal het verhaal extra lading hebben omdat sommige zaken herkenbaar zijn. Geen veilige basis hebben, de verstikkende spanning in de lucht, met zijn allen op tenen lopen om elkaar niet te kwetsen, hoe dat onvermijdelijk toch gebeurt, en de importantie van het onuitgesprokene.
Wie mij een beetje kent, zal kunnen voorstellen wat de volgende regels in mij zullen raken. En daarmee sluit ik af:
'Ik kijk naar mijn voeten en hoe ze doen wat ik wil, en ik denk: ik wil mezelf nooit meer ergens achterlaten. Ik wil lopen tot ik niet meer weet waar de straten zijn, en de luchten. Ik stap en ik zie voor mijn ogen al wat was, en dan droom ik al wat nog kan komen, dat is zoveel.
[...]
Ik denk: ik wil begrijpen wat de liefde is, onthouden dat dat alles is, of toch bijna. Ik wil redden wat er te redden valt, mijzelf bijvoorbeeld, ik wil weten wat ik waard ben, kiezen voor wat klopt en goed is, geloven dat dat mag. Ik denk: dat is het, ik wil durven, eindelijk. Ja.'
Even though it took me over a year to finish this book, I can’t award it with less than 5 stars. Jonathan Strange & Mr Norrell is filled with folk tales, fantasy and magic on one hand, but on the other hand it is written like the story is rooted in real history, with historical facts and footnotes. This makes it a story with a wealth of information, the magic is embedded in the “real world” and is written like it is very possible these magical things could have happened.
This is what makes the book so special and very well crafted, on the other hand it made it an extensive and long read. If I wasn’t in the right state of mind, I found myself putting the book away after a few hundred pages and starting something else. Especially the first hundred, two hundred pages were a bit of a challenge. But Jonathan Strange & Mr Norrell never really left my mind and their story kept thugging and poking me in my mind, like there was a mental link between me and this fictional, but very believable world. So I kept starting over, and I finally found my groove.
What counts is how I felt when I read the last sentence, reread it and closed the book for the last time. That feeling of nostalgia and the slight feeling of loss, because ending this story means having to let the charachters go. What counts is how loose ends are tied up and how some loose ends still remain. What counts is that this story and their characters have become precious to me and will stay with me for a long time.
This is what makes the book so special and very well crafted, on the other hand it made it an extensive and long read. If I wasn’t in the right state of mind, I found myself putting the book away after a few hundred pages and starting something else. Especially the first hundred, two hundred pages were a bit of a challenge. But Jonathan Strange & Mr Norrell never really left my mind and their story kept thugging and poking me in my mind, like there was a mental link between me and this fictional, but very believable world. So I kept starting over, and I finally found my groove.
What counts is how I felt when I read the last sentence, reread it and closed the book for the last time. That feeling of nostalgia and the slight feeling of loss, because ending this story means having to let the charachters go. What counts is how loose ends are tied up and how some loose ends still remain. What counts is that this story and their characters have become precious to me and will stay with me for a long time.
