Scan barcode
itsnikraines's review against another edition
mysterious
medium-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Strong character development? No
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? No
2.75
ethelserth's review against another edition
4.0
Ένας νεαρός, που όλα δείχνουν ότι ζει μια ζωή πάνω από τις οικονομικές του δυνατότητες, δολοφονείται τα χαράματα, έξω από την πολυκατοικία που διαμένει, στην φανταστική πόλη Βιγκάτα της Σικελίας. Ταυτόχρονα ένας ανήσυχος γιός, καταφθάνει στο αστυνομικό τμήμα για να αναφέρει ανήσυχος την εξαφάνιση των συνταξιούχων γονιών του, τα ίχνη των οποίων χάνονται κατά την διάρκεια μια εκδρομής στο αρχαιολογικού ενδιαφέροντος θέρετρο, Τιντάρι. Δύο φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους υποθέσεις, που συνδέονται μόνο από το γεγονός ότι τα θύματα τους, έμενα όλα στην ίδια πολυκατοικία. Η ζωή έχει μάθει στον εκκεντρικός και ιδιόρρυθμο αστυνόμο Σάλβο Μονταλμπάνο, ότι δεν υπάρχουν συμπτώσεις και η έρευνα των δύο υποθέσεων σύντομα θα τον οδηγήσει στα ίχνη μια “Νέας Μαφίας”, που προσπαθεί να αντικαταστήσει τις παλιές μεγάλες οικογένειες του οργανωμένου εγκλήματος χωρίς να δεσμεύεται από τους άτυπους κώδικες ηθικής που χαρακτήριζε εκείνες.
Παράλληλα με τις δύο υποθέσεις που όσο ξεδιπλώνεται η πλοκή μας οδηγούν σε κάτι μεγαλύτερο, ο Σάλβο θα κληθεί έντρομος να αντιμετωπίσει την πιθανή μετάθεση του Μίμη Αουτζέλο, δεύτερου στην ιεραρχία στο αστυνομικό τμήμα της Βιγκάτα, τον ακαταλαβίστικο αστυνόμο Καταρέλα που πλέον είναι ο ιδικός περί πληροφορικής της ομάδας, τους ανωτέρους του που έχουν κουραστεί με τις αντισυμβατικές και θορυβώδης μεθόδους του, αλλά και την φιλενάδα του, Λύβια, που θέλει κάτι παραπάνω από την σχέση τους. Και μέσα σε όλα αυτά, ο Μονταλμπάνο, γνωστός καλοφαγάς, θα βρει το χρόνο να σταματήσει στου Σαν Καλοτζέρο για ψαράκι και άλλα εδέσματα που αναμφίβολα θα ανοίξουν την όρεξη στον αναγνώστη.
Ο Αντρέα Καμιλέρι επιστρέφει, με το Εκδρομή στο Τίνταρι, την πέμπτη κατά σειρά περιπέτεια του επιθεωρητή Σάλβο Μονταλμπάνο, μια σειρά που “βρωμάει” Μεσόγειο και συνδυάζοντας καλογραμμένες αστυνομικές υποθέσεις με μια υποβόσκουσα κοινωνική κριτική και μπόλικο χιούμορ, θα θυμίσει σίγουρα στους αναγνώστες, άλλα νουάρ που λαμβάνουν χώρα στην περιοχή όπως της σειρά του Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν στον οποίο ο Σικελιανός πρωταγωνιστής χρωστάει το όνομα του. Έχοντας όλα τα στοιχεία που έκανα τα προηγούμενα βιβλία απολαυστικά και με δυνατό χαρτί τον ιδιαίτερο πρωταγωνιστή του, το βιβλίο σίγουρα θα ικανοποιήσει παλιούς και νέους αναγνώστες, ταξιδεύοντας τους στην Σικελία.
Απολαυστικό.
Παράλληλα με τις δύο υποθέσεις που όσο ξεδιπλώνεται η πλοκή μας οδηγούν σε κάτι μεγαλύτερο, ο Σάλβο θα κληθεί έντρομος να αντιμετωπίσει την πιθανή μετάθεση του Μίμη Αουτζέλο, δεύτερου στην ιεραρχία στο αστυνομικό τμήμα της Βιγκάτα, τον ακαταλαβίστικο αστυνόμο Καταρέλα που πλέον είναι ο ιδικός περί πληροφορικής της ομάδας, τους ανωτέρους του που έχουν κουραστεί με τις αντισυμβατικές και θορυβώδης μεθόδους του, αλλά και την φιλενάδα του, Λύβια, που θέλει κάτι παραπάνω από την σχέση τους. Και μέσα σε όλα αυτά, ο Μονταλμπάνο, γνωστός καλοφαγάς, θα βρει το χρόνο να σταματήσει στου Σαν Καλοτζέρο για ψαράκι και άλλα εδέσματα που αναμφίβολα θα ανοίξουν την όρεξη στον αναγνώστη.
Ο Αντρέα Καμιλέρι επιστρέφει, με το Εκδρομή στο Τίνταρι, την πέμπτη κατά σειρά περιπέτεια του επιθεωρητή Σάλβο Μονταλμπάνο, μια σειρά που “βρωμάει” Μεσόγειο και συνδυάζοντας καλογραμμένες αστυνομικές υποθέσεις με μια υποβόσκουσα κοινωνική κριτική και μπόλικο χιούμορ, θα θυμίσει σίγουρα στους αναγνώστες, άλλα νουάρ που λαμβάνουν χώρα στην περιοχή όπως της σειρά του Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν στον οποίο ο Σικελιανός πρωταγωνιστής χρωστάει το όνομα του. Έχοντας όλα τα στοιχεία που έκανα τα προηγούμενα βιβλία απολαυστικά και με δυνατό χαρτί τον ιδιαίτερο πρωταγωνιστή του, το βιβλίο σίγουρα θα ικανοποιήσει παλιούς και νέους αναγνώστες, ταξιδεύοντας τους στην Σικελία.
Απολαυστικό.
merrysociopath's review against another edition
3.0
Continuo a pensare che Camilleri sia un buono scrittore ma non un buon giallista, e libri come La gita a Tindari ne sono la dimostrazione.
sztehlocomics's review against another edition
5.0
Much darker than previous entries in the Inspector Montalbano series, the titular detective is put through some unfamiliar ordeals and faces some genuine evil that really shakes him up. Camilleri is an emotive and compassionate writer and his storytelling is absolutely gripping here.
artemizarte's review against another edition
3.0
While the story in this episode seems to be more convoluted than usual it's a pleasure to read as Salvo makes use of his street smarts, charms, and grumpyness to manipulate the reality around him.
alcazarz's review against another edition
3.0
3.5 Stars. typically fun book in the series - hard to put down while you are reading it, but when you get to the end...its a little bit like the feeling after eating fast food
frahorus's review against another edition
4.0
Il nostro commissario siciliano stavolta dovrà indagare su ben tre omicidi: un giovane don Giovanni e una coppia di coniugi che non uscivano mai di casa partiti per una gita a Tindari. Tutti e tre abitavano nello stesso condominio: solo una incredibile coincidenza?
Montalbano, in questo romanzo, sta affrontando la cosiddetta crisi di mezza età: quasi cinquantenne si ritrova a riflettere sul suo rapporto con Livia e gli piomberà sulla testa un caso di sparizione di due coniugi che erano andati a una di quelle gite dove ti vendono padelle e pentole e un brutale omicidio sul portone di casa di un giovane. Mentre si ritrova a riflettere sui due casi (apparentemente slegati fra loro) riesce a trovare forse la futura moglie a Mimì e si ritroverà, suo malgrado, immischiato in un brutto giro di Mafia.
Camilleri nei primi romanzi di Montalbano continua a piacermi: ha sempre uno stile direi magico, che riesce a farti amare la terra sicula, ti fa odorare il mare (non a caso ogni volta che leggo una storia di Montalbano mi viene voglia di tuffarmici!), il cibo (quasi sempre a base di pesce fresco appena pescato e mangiato dalla nostra trattoria di fiducia, da Calogero!) e ti fa riflettere sulla fragilità della nostra umanità: non importa che tu sia un uomo di legge o un mafioso, ognuno di noi può sempre sbagliare. Bellissime le scene in cui il commissario, per riflettere e staccare dal lavoro, si arrampica su di un albero secolare e lì si addormenta, oppure si isola su uno scoglio a due passi dal faro e osserva il mare azzurro. La trama ti appassiona, non vedi l'ora di scoprire chi ha commesso i delitti e perché ma, a un certo punto, ti lasci quasi abbandonare alla storia, dimenticando quasi quello che sta succedendo. Montalbano sembra perdersi in questo spazio in cui vive, dimenticando spesso la sua Livia (arrabbiata perché non lo chiama spesso e se lo fa è per chiedergli qualcosa) e buttandosi a mare a farsi una nuotata ristoratrice. E poi la sua squadra funziona alla perfezione: Catarella che fa delle figuracce col suo linguaggio particolare ma è generoso e di cuore, Mimì che gli sta sempre accanto nonostante le sue sfuriate, e Fazio diligente e preciso. Alla fine del romanzo il nostro commissario sembra quasi stare per superare quel limite che non si dovrebbe superare, ma per fortuna i suoi colleghi gli sono accanto e ritorna in se stesso. L'orrore che scoprirà può distruggere anche un buon uomo come il Nostro!
Beh, se non ci sei stato, a Tindari devi andare!
Montalbano, in questo romanzo, sta affrontando la cosiddetta crisi di mezza età: quasi cinquantenne si ritrova a riflettere sul suo rapporto con Livia e gli piomberà sulla testa un caso di sparizione di due coniugi che erano andati a una di quelle gite dove ti vendono padelle e pentole e un brutale omicidio sul portone di casa di un giovane. Mentre si ritrova a riflettere sui due casi (apparentemente slegati fra loro) riesce a trovare forse la futura moglie a Mimì e si ritroverà, suo malgrado, immischiato in un brutto giro di Mafia.
Camilleri nei primi romanzi di Montalbano continua a piacermi: ha sempre uno stile direi magico, che riesce a farti amare la terra sicula, ti fa odorare il mare (non a caso ogni volta che leggo una storia di Montalbano mi viene voglia di tuffarmici!), il cibo (quasi sempre a base di pesce fresco appena pescato e mangiato dalla nostra trattoria di fiducia, da Calogero!) e ti fa riflettere sulla fragilità della nostra umanità: non importa che tu sia un uomo di legge o un mafioso, ognuno di noi può sempre sbagliare. Bellissime le scene in cui il commissario, per riflettere e staccare dal lavoro, si arrampica su di un albero secolare e lì si addormenta, oppure si isola su uno scoglio a due passi dal faro e osserva il mare azzurro. La trama ti appassiona, non vedi l'ora di scoprire chi ha commesso i delitti e perché ma, a un certo punto, ti lasci quasi abbandonare alla storia, dimenticando quasi quello che sta succedendo. Montalbano sembra perdersi in questo spazio in cui vive, dimenticando spesso la sua Livia (arrabbiata perché non lo chiama spesso e se lo fa è per chiedergli qualcosa) e buttandosi a mare a farsi una nuotata ristoratrice. E poi la sua squadra funziona alla perfezione: Catarella che fa delle figuracce col suo linguaggio particolare ma è generoso e di cuore, Mimì che gli sta sempre accanto nonostante le sue sfuriate, e Fazio diligente e preciso. Alla fine del romanzo il nostro commissario sembra quasi stare per superare quel limite che non si dovrebbe superare, ma per fortuna i suoi colleghi gli sono accanto e ritorna in se stesso. L'orrore che scoprirà può distruggere anche un buon uomo come il Nostro!
Beh, se non ci sei stato, a Tindari devi andare!