Take a photo of a barcode or cover
3.81 AVERAGE
3.81 AVERAGE
Μια αναδρομή σε στιγμές μιας οικογένειας, από το μακρινό 1945 και την ημέρα της νίκης, τη λήξη του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, μέχρι τις μέρες του Covid και του Brexit, περνώντας από την ενθρόνιση της Ελισσάβετ, το Μουντιάλ της Αγγλίας του 1966, το χρίσμα του Καρόλου ως πρίγκιπα της Ουαλίας (κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν ότι ο πρίγκιπας της Ουαλίας θα έπρεπε να είναι Ουαλός), ο γάμος Καρόλου-Νταίάνας, το θάνατο της πριγκίπισσας Νταιϊάνα και "τη μάχη της σοκολάτας" στο ευρωκοινοβούλιο και με αρκετό τρυφερό σαρκασμό για τον Μπόρις Τζόνσον.
Λίγο άνευρο και μερικές φορές προβλέψιμο, αλλά συνολικά ευχάριστο στο διάβασμα, με αναφορές σε ταινίες του Τζέιμς Μποντ που η θέασή τους έγινε μια μικρή παράδοση για την οικογένεια και κάπου εκεί, εμβόλιμη… μια σταδιακή αλλαγή στάσης απέναντι στη μοναρχία, από την λατρεμένη αποδοχή, στο σκεπτικισμό και την κριτική (κάποιοι στέκονται ιδίως στις άσκοπες υπερβολικές σπατάλες των τελετών).
Οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες και… 2,5διάστατοι, ένας "κακός" να υποστηρίζει τη μοναρχία και το συντηρητισμό σε κάθε του μορφή, αλλά και το Brexit (για το οποίο είναι σαφές ότι οι Βρετανοί δεν έχουν ακόμα συλλογικά κατασταλαγμένη άποψη), ενώ ένας άλλος, πολύ χαριτωμένα ερωτώμενος αν έχει κάνει ποτέ του κάτι τολμηρό αναφέρει την ένταξή του στο SDP (μετριοπαθέστερο των εργατικών της εποχής κόμμα). Βέβαια, η επιλογή των χρονικών στιγμών που "τραβάει φωτογραφίες" ο Coe, δίνει μάλλον προβλέψιμες συζητήσεις (και τους εξίσου δεδομένα προβλέψιμους προβληματισμούς που τις δημιουργούν), αλλά ίσως είναι και «δίχτυ ασφαλείας» στη γραφή του. Ωστόσο, μια από τις στιγμές που αποκαλύπτεται a posteriori με τους Ουαλλούς εθνικιστές-ακτιβιστές-επαναστάτες και την αποτρεπτική δράση ενός μέλους της οικογένειας, ξεφεύγει από το μοτίβο της προβλεψιμότητας.
Φυσικά, από το βιβλίο δε λείπει η σοκολάτα (καθώς η Bournville έχει φτιαχτεί για να στεγάσει τους εργάτες της Cadbury), με νοσταλγικές και πραγματιστικές νότες παράλληλα, την προσθήκη φυτικού λίπους στις βρετανικές σοκολάτες εν καιρώ πολέμου λόγω ελλείψεων και την μάχη στην Ευρώπη για το αν οι εγγλέζικες σοκολάτες μπορούν να θεωρηθούν «σοκολάτες» ή αν πρέπει να τους αποδοθεί άλλο όνομα (και πώς γράφεται το όνομα "Παπασταθόπουλος"). Μέσα σε αυτό το χαμό, μαθαίνουμε και για την πρώτη αποτυχημένη υποψηφιότητα (καταδικασμένη a priori, στην πραγματικότητα) του Μπόρις, σε έναν παραδοσιακά "εργατικό" δήμο, όπου δε θα είχε καμία τύχη (κι όμως, το τόλμησε). Εδώ διαφαίνεται ένας θαυμασμός ή έστω μια εκτίμηση του συγγραφέα για τον πολιτικό, που όμως σε άλλα σημεία του βιβλίου αντικαθίσταται από σαρκασμό και την αίσθηση ότι είναι τραγικό ένας τέτοιος χαρακτήρας να είναι υπεύθυνος την εποχή του covid. Φυσικά, υπάρχει μια (μη) αποποίηση ευθύνης του συγγραφέα, όταν δηλώνει για τον Μπόρις ότι «Μπορεί, φυσικά, να φαίνεται οικείος σε ορισμένους αναγνώστες…». Ναι, μας φάνηκε!
Το χιούμορ είναι φυσικά πανταχού παρόν, άλλοτε διακριτικό, άλλοτε πιο έντονο και στα όρια του σαρκασμού (βλέπε περιπτώσεις Μπόρις, για παράδειγμα), αλλά το βιβλίο αποτυγχάνει να πιάσει επιδόσεις ποιότητας παλιότερων έργων του Coe. Σε τελική ανάλυση, τι ακριβώς είναι σαν βιβλίο; Είναι μια σχετικά ευχάριστη μίνι οικογενειακή σάγκα, με επίκεντρο την αξέχαστη Μαίρη -εμπνευσμένη από την ίδια τη μητέρα του Jonathan Coe- η οποία κάνει την πρώτη της εμφάνιση τη μέρα της νίκης στο μικρό της χωριό και αντέχει μέχρι… σχεδόν το τέλος του βιβλίου. Τη βλέπουμε σαν 11χρονη, στο τέλος του 2ου Παγκοσμίο Πολέμο, την ακολουθούμε καθώς μεγαλώνει, βρίσκει φλερτ αγάπη και δουλειά, κάνει επιλογή συζύγου (αν και αργότερα της ξεφεύγει πως ίσως ήταν λάθος) και έχει μια… βρετανικά φυσιολογική ζωή. Οι φάσεις της ζωής της που επιλέγει να φωτίσει ο συγγραφέας είναι κάθε περίπου 10 χρόνια, σε ξεχωριστές βρετανικές στιγμές που έχουμε ήδη αναφέρει), δίνοντας χρόνο στην οικογένεια και στη βρετανική κοινωνία κάθε φορά να έχουν αλλάξει τόσο ώστε να αξίζει να επανεκτεθούν στο φακό του Coe.
Τριάρι, αλλά τίμιο τριάρι, με καλές προθέσεις. Ίσως και 3,5.
Λίγο άνευρο και μερικές φορές προβλέψιμο, αλλά συνολικά ευχάριστο στο διάβασμα, με αναφορές σε ταινίες του Τζέιμς Μποντ που η θέασή τους έγινε μια μικρή παράδοση για την οικογένεια και κάπου εκεί, εμβόλιμη… μια σταδιακή αλλαγή στάσης απέναντι στη μοναρχία, από την λατρεμένη αποδοχή, στο σκεπτικισμό και την κριτική (κάποιοι στέκονται ιδίως στις άσκοπες υπερβολικές σπατάλες των τελετών).
Οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες και… 2,5διάστατοι, ένας "κακός" να υποστηρίζει τη μοναρχία και το συντηρητισμό σε κάθε του μορφή, αλλά και το Brexit (για το οποίο είναι σαφές ότι οι Βρετανοί δεν έχουν ακόμα συλλογικά κατασταλαγμένη άποψη), ενώ ένας άλλος, πολύ χαριτωμένα ερωτώμενος αν έχει κάνει ποτέ του κάτι τολμηρό αναφέρει την ένταξή του στο SDP (μετριοπαθέστερο των εργατικών της εποχής κόμμα). Βέβαια, η επιλογή των χρονικών στιγμών που "τραβάει φωτογραφίες" ο Coe, δίνει μάλλον προβλέψιμες συζητήσεις (και τους εξίσου δεδομένα προβλέψιμους προβληματισμούς που τις δημιουργούν), αλλά ίσως είναι και «δίχτυ ασφαλείας» στη γραφή του. Ωστόσο, μια από τις στιγμές που αποκαλύπτεται a posteriori με τους Ουαλλούς εθνικιστές-ακτιβιστές-επαναστάτες και την αποτρεπτική δράση ενός μέλους της οικογένειας, ξεφεύγει από το μοτίβο της προβλεψιμότητας.
Φυσικά, από το βιβλίο δε λείπει η σοκολάτα (καθώς η Bournville έχει φτιαχτεί για να στεγάσει τους εργάτες της Cadbury), με νοσταλγικές και πραγματιστικές νότες παράλληλα, την προσθήκη φυτικού λίπους στις βρετανικές σοκολάτες εν καιρώ πολέμου λόγω ελλείψεων και την μάχη στην Ευρώπη για το αν οι εγγλέζικες σοκολάτες μπορούν να θεωρηθούν «σοκολάτες» ή αν πρέπει να τους αποδοθεί άλλο όνομα (και πώς γράφεται το όνομα "Παπασταθόπουλος"). Μέσα σε αυτό το χαμό, μαθαίνουμε και για την πρώτη αποτυχημένη υποψηφιότητα (καταδικασμένη a priori, στην πραγματικότητα) του Μπόρις, σε έναν παραδοσιακά "εργατικό" δήμο, όπου δε θα είχε καμία τύχη (κι όμως, το τόλμησε). Εδώ διαφαίνεται ένας θαυμασμός ή έστω μια εκτίμηση του συγγραφέα για τον πολιτικό, που όμως σε άλλα σημεία του βιβλίου αντικαθίσταται από σαρκασμό και την αίσθηση ότι είναι τραγικό ένας τέτοιος χαρακτήρας να είναι υπεύθυνος την εποχή του covid. Φυσικά, υπάρχει μια (μη) αποποίηση ευθύνης του συγγραφέα, όταν δηλώνει για τον Μπόρις ότι «Μπορεί, φυσικά, να φαίνεται οικείος σε ορισμένους αναγνώστες…». Ναι, μας φάνηκε!
Το χιούμορ είναι φυσικά πανταχού παρόν, άλλοτε διακριτικό, άλλοτε πιο έντονο και στα όρια του σαρκασμού (βλέπε περιπτώσεις Μπόρις, για παράδειγμα), αλλά το βιβλίο αποτυγχάνει να πιάσει επιδόσεις ποιότητας παλιότερων έργων του Coe. Σε τελική ανάλυση, τι ακριβώς είναι σαν βιβλίο; Είναι μια σχετικά ευχάριστη μίνι οικογενειακή σάγκα, με επίκεντρο την αξέχαστη Μαίρη -εμπνευσμένη από την ίδια τη μητέρα του Jonathan Coe- η οποία κάνει την πρώτη της εμφάνιση τη μέρα της νίκης στο μικρό της χωριό και αντέχει μέχρι… σχεδόν το τέλος του βιβλίου. Τη βλέπουμε σαν 11χρονη, στο τέλος του 2ου Παγκοσμίο Πολέμο, την ακολουθούμε καθώς μεγαλώνει, βρίσκει φλερτ αγάπη και δουλειά, κάνει επιλογή συζύγου (αν και αργότερα της ξεφεύγει πως ίσως ήταν λάθος) και έχει μια… βρετανικά φυσιολογική ζωή. Οι φάσεις της ζωής της που επιλέγει να φωτίσει ο συγγραφέας είναι κάθε περίπου 10 χρόνια, σε ξεχωριστές βρετανικές στιγμές που έχουμε ήδη αναφέρει), δίνοντας χρόνο στην οικογένεια και στη βρετανική κοινωνία κάθε φορά να έχουν αλλάξει τόσο ώστε να αξίζει να επανεκτεθούν στο φακό του Coe.
Τριάρι, αλλά τίμιο τριάρι, με καλές προθέσεις. Ίσως και 3,5.
emotional
informative
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
No
C’était une bonne lecture. Pas la meilleure, mais certainement pas la pire. J’ai apprécié les différentes façons dont l’auteur a choisi de diversifier la narration. J’ai aussi aimé la manière dont des détails en apparence anodins finissaient par prendre de l’importance ou une portée émotive. Ce n’est pas un livre que je recommanderais forcément, mais ça me ferait plaisir de savoir que quelqu’un d’autre l’a lu.
This book follows an English family in the Bournville area over 75 years (from VE Day to the Covid pandemic) through various personal and societal changes. A lovely look into some major events shaping British culture over the last century. I would have liked a family tree in the beginning since there were a ton of characters. Alternatively, it might have been nice to have fewer, more thoroughly explored, characters.
emotional
funny
hopeful
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Complicated
emotional
funny
informative
lighthearted
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Complicated
Dit was zeker een onderhoudend boek. Maar net als Lessons is het een terugblik naar de recente geschiedenis en wat voor effect het op de hoofdpersonen heeft. Nou, hier zitten ze vooral voor de tv naar het koningshuis te kijken. Daar wordt een republikein natuurlijk niet vrolijk van. Maar serieus, als je de engelse geschiedenis sinds de tweede wereldoorlog wilt beschrijven aan de hand van een familie die in de chocola (Cadbury's) werkt, waarom gaat het dan vooral over Elizabeth en Diana? Heeft Margaret er niet een zooitje van gemaakt? OK, Boris komt ook langs, maar Europa en Brexit spelen maar een kleine rol. Vanaf het continent is dat een beetje vreemd, of is dat juist de boodschap?
emotional
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
reflective
slow-paced
I foundpdy of the book okay. Not bad, but nothing amazing either. The ending gave another half star as I found it quite moving and heartbreaking... What a cruel end to Mary's life.
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes