You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
4.31 AVERAGE
4.31 AVERAGE
challenging
dark
emotional
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
dope dope shit rly need to get yo hwad in this muhfucker if not u will lose a lot of it. beg a new version is made with mo paragraphs. this shit definitely hard doe but can be overwhelmin
.
_______________________________________
"He did not stop on the steps either, but went quickly down; his soul, overflowing with rapture, yearned for freedom, space, openness. The vault of heaven, full of soft, shining stars, stretched vast and fathomless above him. The Milky Way ran in two pale streams from the zenith to the horizon. The fresh, motionless, still night enfolded the earth. The white towers and golden domes of the cathedral gleamed out against the sapphire sky. The gorgeous autumn flowers, in the beds round the house, were slumbering till morning. The silence of earth seemed to melt into the silence of the heavens. The mystery of earth was one with the mystery of the stars. . . .
Alyosha stood, gazed, and suddenly threw himself down on the earth. He did not know why he embraced it. He could not have told why he longed so irresistibly to kiss it, to kiss it all. But he kissed it weeping, sobbing, and watering it with his tears, and vowed passionately to love it, to love it for ever and ever. 'Water the earth with the tears of your joy and love those tears,' echoed in his soul.
What was he weeping over?
Oh! in his rapture he was weeping even over those stars, which were shining to him from the abyss of space, and he was not ashamed of that ecstasy. There seemed to be threads from all those innumerable worlds of God, linking his soul to them, and it was trembling all over in contact with other worlds. He longed to forgive everyone and for everything, and to beg forgiveness. Oh, not for himself, but for all men, for all and for everything. And others are praying for me too, echoed again in his soul. But with every instant he felt clearly and, as it were, tangibly, that something firm and unshakable as that vault of heaven had entered into his soul. It was as though some idea had seized the sovereignty of his mind — and it was for all his life and for ever and ever. He had fallen on the earth a weak boy, but he rose up a resolute champion, and he knew and felt it suddenly at the very moment of his ecstasy. And never, never, his life long, could Alyosha forget that minute.
'Someone visited my soul in that hour,' he used to say afterwards, with implicit faith in his words.
Within three days he left the monastery in accordance with the words of his elder, who had bidden him 'sojourn in the world.'"
_______________________________________
"He did not stop on the steps either, but went quickly down; his soul, overflowing with rapture, yearned for freedom, space, openness. The vault of heaven, full of soft, shining stars, stretched vast and fathomless above him. The Milky Way ran in two pale streams from the zenith to the horizon. The fresh, motionless, still night enfolded the earth. The white towers and golden domes of the cathedral gleamed out against the sapphire sky. The gorgeous autumn flowers, in the beds round the house, were slumbering till morning. The silence of earth seemed to melt into the silence of the heavens. The mystery of earth was one with the mystery of the stars. . . .
Alyosha stood, gazed, and suddenly threw himself down on the earth. He did not know why he embraced it. He could not have told why he longed so irresistibly to kiss it, to kiss it all. But he kissed it weeping, sobbing, and watering it with his tears, and vowed passionately to love it, to love it for ever and ever. 'Water the earth with the tears of your joy and love those tears,' echoed in his soul.
What was he weeping over?
Oh! in his rapture he was weeping even over those stars, which were shining to him from the abyss of space, and he was not ashamed of that ecstasy. There seemed to be threads from all those innumerable worlds of God, linking his soul to them, and it was trembling all over in contact with other worlds. He longed to forgive everyone and for everything, and to beg forgiveness. Oh, not for himself, but for all men, for all and for everything. And others are praying for me too, echoed again in his soul. But with every instant he felt clearly and, as it were, tangibly, that something firm and unshakable as that vault of heaven had entered into his soul. It was as though some idea had seized the sovereignty of his mind — and it was for all his life and for ever and ever. He had fallen on the earth a weak boy, but he rose up a resolute champion, and he knew and felt it suddenly at the very moment of his ecstasy. And never, never, his life long, could Alyosha forget that minute.
'Someone visited my soul in that hour,' he used to say afterwards, with implicit faith in his words.
Within three days he left the monastery in accordance with the words of his elder, who had bidden him 'sojourn in the world.'"
اول از هرچیز باید بگم که این ریویو بیشتر حکم یک جمع بندی برای خودم رو داره. اگر حوصله ریویو های طولانی رو ندارید کل حرفم رو براتون در این جمله خلاصه میکنم که «این یکی از بهترین کتابهایی بود که در زندگیم خوندم و شدیداً پیشنهادش میکنم.» there it is. کارتون رو راحت کردم. میتونید به زندگیتون ادامه بدید.
اما برای اون سری از دوستانی که بدشون نمیاد بدونن “چرا؟” here’s to you عزیزانم:
نمیخوام در رابطه با موضوع داستان پرحرفی کنم.
اگر خلاصه داستان رو خونده باشید میدونید که راجع به خانواده کارامازوف و روابط بینشونه. عنصر پررنگ داستان پدرکشیه. میشه گفت از صفحه‌ی اول مشخصه که اینقدر روابط بین پدر خانواده و پسرهاش تیره و تاره که در یک نقطه‌ای از داستان همه چیز قراره از هم بپاشه. همه منتظرن پدر خانواده به قتل برسه؛ همه هم میدونن کی قراره این کار رو بکنه. سوال اینجاست که کِی؟ و آیا واقعاً قاتل قابل حدسه؟
برای من، پررنگ ترین عنصر داستان شخصیت پردازی بود.
بدون شک یکی از بهترین شخصیت پردازی های ممکن رو داشت و با اینکه مثل هر رمان روسی دیگه پر از شخصیت هایی بود که ته اسمشون با -ییچ- تموم میشد، هر شخصیت یک دنیای متفاوت داشت.
اما چیزی که این تفاوت شخصیتی رو جالب تر میکرد این بود که با وجود تمام تفاوت های بنیادین، این حس به آدم دست میداد که همه کرکترها درواقع وجوه مختلف یک شخصیت ان.
احتمالاً تا ابد هربار در زندگیم سه تا برادر رو از نزدیک ببینم یاد برادران کارامازوف بیوفتم. جالب اینکه هنوز نمیتونم دقیق بگم کدوم یک از برادرها، برادر مورد علاقم بود؟ آلکسی، ایوان یا دمیتری؟
اینجا واقعاً جا داره راجع به هرکدومشون چیزی بگم.
اسکار وایلد یک بار گفته بود «تفاوت بین یک قدیس و گناهکار اینه که گناهکار گذشته داره و قدیس آینده.»
این جمله، بهترین توصیف برای سومین برادر، آلکسیه.
آلکسی، یا به قول معروف آلیوشا، اول داستان به عنوان شخصیت اصلی معرفی میشه. اما هرچی جلوتر میریم میبینیم که در واقع شخصیت اصلی ای وجود نداره. همه شخصیت ها پررنگ‌ان و در واقع چیزی که آلیوشا رو نسبت به بقیه پررنگ تر میکنه اینه که آلیوشا همه جا هست.
همه به آلیوشا اعتماد دارن، باهاش درد و دل میکنن و بهش پناه میبرن. انسجام داستان به عهده آلیوشاست.
اما چه نکته دیگه ای راجع به آلیوشا وجود داره که اون رو خاص میکنه؟ اون یک قدیسه. آلیوشا، به عنوان فرزند آخر خانواده‌ای که به شهوت پرستی و بی بندوباری معروفه، منش یک قدیس رو داره و مرید صومعه است.
شخصیتی مثل آلیوشا، درحالت عادی، جذابیتی برای من نداره. از چنین شخصیت هایی معمولاً انتظار این رو نمیره که غیرقابل پیش بینی باشن. انسان های معتقدی ان که تمام عمر در یک مسیر میرن جلو. اما آلیوشا یک کارامازوفه. لفظ “کارامازوف بودن” عملاً یک دلیل محسوب میشه: که اگر کسی کارامازوفه، پس قطعاً در ذاتش شیطان رو داره. برای همین آلیوشا، یک قدیس آینده‌داره. شخصیه که ما میدونیم پاک و از گناه به دوره، اما هیچ تضمینی به این آینده روشن نیست، چرا که هرچی نباشه این پسر یک کارامازوفه.
برادر دوم، ایوان، کسی که من بیشترین همزادپنداری رو باهاش داشتم و درک شخصیتش از همه برام راحت تر بود، یک خدا ناباورِ غمگینه. این شخصیت بخاطر عدم ایمانش قطب مخالف آلیوشاست که شدیداً به دین و ایمان پایبنده. اما اگر بیشتر دقت کنیم، در واقع مکمل شخصیتی آلیوشاست. ایوان، نصف بیشتر زندگیش رو تو ذهنش گذرونده و هرچیزی رو زیرسوال میبره. تحصیل کرده‌ست و رویکردهای مذهبی رو به سخره میگیره. در جمع، تا جای ممکن حرف نمیزنه و نظراتش رو پیش خودش نگه میداره. چیزی که آلیوشا رو به زندگی متصل میکنه “ایمان” عه و چیزی که ایوان رو به زندگی متصل میکنه «”وجدان”
هیچ چیز برای ایوان از وجدان خودش مهم‌تر نیست. وجدان نا راحت برای ایوان حکم مرگ رو داره. با وجود عشقی که به زندگی داره، نمیتونه تصور کنه با وجدان کدر زندگیش رو پیش ببره.
۲ فصل در این داستان برای من بسیار تکان دهنده و memorable بود که از قضا، جفتش متعلق به اعتقادات درونی ایوانه. «مفتش اعظم» و «شیطان. بختک ایوان فیودوروویچ» این دو فصل، اینقدر قوی و remarkable ان که حتی میتونن جدا از کتاب خونده بشن.
و اما بزرگترین برادر، دمیتری. یک جایی از داستان، شخصی دمیتری رو تجلی روح روسیه توصیف میکنه. صالح حسینی در بخشی از نوشته اش دمیتری رو به “بز عزازیل” تشبیه میکنه. دمیتری، تندخو، خشمگین، سبک‌سر و انتقام‌جو عه. در عین حال، اشعار شیلر رو از بَره و کوچکترین مشکلی دل آزرده اش میکنه. دمیتری تصمیمات impulsive داره. کسی که داستان رو جلو میبره، دمیتریه.
کسی که از ثبات روابط و آرامش فضا مطمئن میشه، آلیوشاست.
و کسی که سعی میکنه پاشو از تمام این ماجراها بکشه بیرون، ایوانه.
همون طور که گفتم، با وجود تفاوت‌های بنیادین بین این شخصیت ها، این حس همیشه با آدم همراهه که در واقع این افراد، این سه برادر، بخش های مختلف از یک شخصیت ان.
جدای از این سه برادر، که هر سه برای من شدیداً عزیزن، فئودور (پدر منحوس خانواده)، اسمردیاکف (یکی از مهم ترین شخصیتهای داستان از نظر من)، پدر زوسیما ( تنها روحانی‌ای که در زندگی بهش علاقمند شدم) و چندین تن از عزیزان دیگه که اسماشون سخت بود و املای درستشون یادم نیست، همگی خوش ساخت و منحصر به فرد بودن.
خوانش این کتاب دقیقاً یک ماه برای من زمان برد.
و با وجود اینکه یکی از طولانی ترین کتابهایی بود که تا به امروز خوندم (۱۱۰۵ صفحه به صورت دقیق) ابداً خستم نکرد و اتفاقا‌ً شدیداً استقبال میکردم اگر طولانی تر میبود.
ختم کلام برای اون عزیزانی که تا اینجا این متن رو خوندن (damn. thank you.)، اگر دلتون یک درامای خانوادگی میخواد که با قتل همراه باشه و باورهای مذهبیتون رو هر چند صفحه یک بار قلقلک بده، این کتاب برای شماست.
اما برای اون سری از دوستانی که بدشون نمیاد بدونن “چرا؟” here’s to you عزیزانم:
نمیخوام در رابطه با موضوع داستان پرحرفی کنم.
اگر خلاصه داستان رو خونده باشید میدونید که راجع به خانواده کارامازوف و روابط بینشونه. عنصر پررنگ داستان پدرکشیه. میشه گفت از صفحه‌ی اول مشخصه که اینقدر روابط بین پدر خانواده و پسرهاش تیره و تاره که در یک نقطه‌ای از داستان همه چیز قراره از هم بپاشه. همه منتظرن پدر خانواده به قتل برسه؛ همه هم میدونن کی قراره این کار رو بکنه. سوال اینجاست که کِی؟ و آیا واقعاً قاتل قابل حدسه؟
برای من، پررنگ ترین عنصر داستان شخصیت پردازی بود.
بدون شک یکی از بهترین شخصیت پردازی های ممکن رو داشت و با اینکه مثل هر رمان روسی دیگه پر از شخصیت هایی بود که ته اسمشون با -ییچ- تموم میشد، هر شخصیت یک دنیای متفاوت داشت.
اما چیزی که این تفاوت شخصیتی رو جالب تر میکرد این بود که با وجود تمام تفاوت های بنیادین، این حس به آدم دست میداد که همه کرکترها درواقع وجوه مختلف یک شخصیت ان.
احتمالاً تا ابد هربار در زندگیم سه تا برادر رو از نزدیک ببینم یاد برادران کارامازوف بیوفتم. جالب اینکه هنوز نمیتونم دقیق بگم کدوم یک از برادرها، برادر مورد علاقم بود؟ آلکسی، ایوان یا دمیتری؟
اینجا واقعاً جا داره راجع به هرکدومشون چیزی بگم.
اسکار وایلد یک بار گفته بود «تفاوت بین یک قدیس و گناهکار اینه که گناهکار گذشته داره و قدیس آینده.»
این جمله، بهترین توصیف برای سومین برادر، آلکسیه.
آلکسی، یا به قول معروف آلیوشا، اول داستان به عنوان شخصیت اصلی معرفی میشه. اما هرچی جلوتر میریم میبینیم که در واقع شخصیت اصلی ای وجود نداره. همه شخصیت ها پررنگ‌ان و در واقع چیزی که آلیوشا رو نسبت به بقیه پررنگ تر میکنه اینه که آلیوشا همه جا هست.
همه به آلیوشا اعتماد دارن، باهاش درد و دل میکنن و بهش پناه میبرن. انسجام داستان به عهده آلیوشاست.
اما چه نکته دیگه ای راجع به آلیوشا وجود داره که اون رو خاص میکنه؟ اون یک قدیسه. آلیوشا، به عنوان فرزند آخر خانواده‌ای که به شهوت پرستی و بی بندوباری معروفه، منش یک قدیس رو داره و مرید صومعه است.
شخصیتی مثل آلیوشا، درحالت عادی، جذابیتی برای من نداره. از چنین شخصیت هایی معمولاً انتظار این رو نمیره که غیرقابل پیش بینی باشن. انسان های معتقدی ان که تمام عمر در یک مسیر میرن جلو. اما آلیوشا یک کارامازوفه. لفظ “کارامازوف بودن” عملاً یک دلیل محسوب میشه: که اگر کسی کارامازوفه، پس قطعاً در ذاتش شیطان رو داره. برای همین آلیوشا، یک قدیس آینده‌داره. شخصیه که ما میدونیم پاک و از گناه به دوره، اما هیچ تضمینی به این آینده روشن نیست، چرا که هرچی نباشه این پسر یک کارامازوفه.
برادر دوم، ایوان، کسی که من بیشترین همزادپنداری رو باهاش داشتم و درک شخصیتش از همه برام راحت تر بود، یک خدا ناباورِ غمگینه. این شخصیت بخاطر عدم ایمانش قطب مخالف آلیوشاست که شدیداً به دین و ایمان پایبنده. اما اگر بیشتر دقت کنیم، در واقع مکمل شخصیتی آلیوشاست. ایوان، نصف بیشتر زندگیش رو تو ذهنش گذرونده و هرچیزی رو زیرسوال میبره. تحصیل کرده‌ست و رویکردهای مذهبی رو به سخره میگیره. در جمع، تا جای ممکن حرف نمیزنه و نظراتش رو پیش خودش نگه میداره. چیزی که آلیوشا رو به زندگی متصل میکنه “ایمان” عه و چیزی که ایوان رو به زندگی متصل میکنه «”وجدان”
هیچ چیز برای ایوان از وجدان خودش مهم‌تر نیست. وجدان نا راحت برای ایوان حکم مرگ رو داره. با وجود عشقی که به زندگی داره، نمیتونه تصور کنه با وجدان کدر زندگیش رو پیش ببره.
۲ فصل در این داستان برای من بسیار تکان دهنده و memorable بود که از قضا، جفتش متعلق به اعتقادات درونی ایوانه. «مفتش اعظم» و «شیطان. بختک ایوان فیودوروویچ» این دو فصل، اینقدر قوی و remarkable ان که حتی میتونن جدا از کتاب خونده بشن.
و اما بزرگترین برادر، دمیتری. یک جایی از داستان، شخصی دمیتری رو تجلی روح روسیه توصیف میکنه. صالح حسینی در بخشی از نوشته اش دمیتری رو به “بز عزازیل” تشبیه میکنه. دمیتری، تندخو، خشمگین، سبک‌سر و انتقام‌جو عه. در عین حال، اشعار شیلر رو از بَره و کوچکترین مشکلی دل آزرده اش میکنه. دمیتری تصمیمات impulsive داره. کسی که داستان رو جلو میبره، دمیتریه.
کسی که از ثبات روابط و آرامش فضا مطمئن میشه، آلیوشاست.
و کسی که سعی میکنه پاشو از تمام این ماجراها بکشه بیرون، ایوانه.
همون طور که گفتم، با وجود تفاوت‌های بنیادین بین این شخصیت ها، این حس همیشه با آدم همراهه که در واقع این افراد، این سه برادر، بخش های مختلف از یک شخصیت ان.
جدای از این سه برادر، که هر سه برای من شدیداً عزیزن، فئودور (پدر منحوس خانواده)، اسمردیاکف (یکی از مهم ترین شخصیتهای داستان از نظر من)، پدر زوسیما ( تنها روحانی‌ای که در زندگی بهش علاقمند شدم) و چندین تن از عزیزان دیگه که اسماشون سخت بود و املای درستشون یادم نیست، همگی خوش ساخت و منحصر به فرد بودن.
خوانش این کتاب دقیقاً یک ماه برای من زمان برد.
و با وجود اینکه یکی از طولانی ترین کتابهایی بود که تا به امروز خوندم (۱۱۰۵ صفحه به صورت دقیق) ابداً خستم نکرد و اتفاقا‌ً شدیداً استقبال میکردم اگر طولانی تر میبود.
ختم کلام برای اون عزیزانی که تا اینجا این متن رو خوندن (damn. thank you.)، اگر دلتون یک درامای خانوادگی میخواد که با قتل همراه باشه و باورهای مذهبیتون رو هر چند صفحه یک بار قلقلک بده، این کتاب برای شماست.
What a book! What a book!
Second time reading, all the confusion of the first read is gone and the text shines through.
Second time reading, all the confusion of the first read is gone and the text shines through.
challenging
emotional
hopeful
inspiring
mysterious
reflective
sad
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Complicated
Re-read for Memoria College class, 2021. I dropped the class and didn't quite finish the book. It's still exhausting. Dostoyevsky is exhausting.
2018 -I'm glad I read it, but it was exhausting. The characters are extremely emotional, almost without pause. Because of that, they don't feel like real people to me. I feel guilty for only giving it 3 stars, but I can't rate it higher when the characters felt so unreal. Maybe someday I'll re-read it and change my mind.
2018 -I'm glad I read it, but it was exhausting. The characters are extremely emotional, almost without pause. Because of that, they don't feel like real people to me. I feel guilty for only giving it 3 stars, but I can't rate it higher when the characters felt so unreal. Maybe someday I'll re-read it and change my mind.
First and foremost, I am glad I chose the Brothers Karamazov as a first foray into Russian literature. I picked up Dostoyevsky’s work with great expectation due to Kurt Vonnegut’s commendation of the book as one “that can teach you everything you need to know about life…” For the first half of the novel, I was confused about how an unreliable patriarchal figure like Fyodor Karamazov is expected to deliver those life lessons; but I am glad that I bore through those first 300 or 400 pages of drudgery.
Amongst the characters, I found Smerdyakov to be the most complex and interesting of all. Through his own interpretation of Ivan’s words, he espoused the belief that "If God does not exist, everything is lawful"; a powerful philosophy that later induced him to kill his father Fyodor Karamazov and frame Dmitri for the crime. Whether the parricide was inspired by the grudge he holds towards the man who treated him like a servant or simply in hope of escaping the lowest stratum of social hierarchy, it is unclear.
Smerdyakov is often described as a cunning and unlikeable character. At times, his actions seem to be driven by pure malice but underneath it all, he hides a deep yearning for a higher purpose. He aspires to a respectable existence that was denied to him by birth and dreams of going to France where he can start over as a new man.
Following the murder of his “father”, Smerdyakov initially planned to use the three-thousand rubles to rewrite his future, but instead he confessed his culpability to Ivan following the latter’s constant suspicion and accusation. In the loneliness of knowing that his one confidant was unaware of his supposed “complicity” in hatching the plan of the murder, Smerdyakov ends his own life.
Almost driven mad by the guilt and repercussion of his careless words, Ivan tries futilely to save Dmitri by presenting the roll of rubles in court as incriminating evidence against Smerdyakov. His feverish actions only served to fuel the suspicions centered on Dmitri and tightened the noose around his neck. The court hearing devolved into a state of he said she said and judgment was passed against Dmitri, the scene described was not unlike a kangaroo court.
Often times, the oddity of reality is widely beyond the scope of human imagination and unlike the principle of the Occam’s razor, the simplest explanation is not the most reflective of facts. It is sad to say that even with the aid of forensic science and more advance technologies, cases of wrongful conviction are still present in today’s world. Prejudices and heuristics still sway the results of courtroom cases.
All in all, I really enjoyed the book and the interwoven themes presented through it. The theatrical behavior of the characters was thoroughly entertaining; but above all, throughout the trial, the loyalty and the strength of the bonds that they share were admirable.
Amongst the characters, I found Smerdyakov to be the most complex and interesting of all. Through his own interpretation of Ivan’s words, he espoused the belief that "If God does not exist, everything is lawful"; a powerful philosophy that later induced him to kill his father Fyodor Karamazov and frame Dmitri for the crime. Whether the parricide was inspired by the grudge he holds towards the man who treated him like a servant or simply in hope of escaping the lowest stratum of social hierarchy, it is unclear.
Smerdyakov is often described as a cunning and unlikeable character. At times, his actions seem to be driven by pure malice but underneath it all, he hides a deep yearning for a higher purpose. He aspires to a respectable existence that was denied to him by birth and dreams of going to France where he can start over as a new man.
Following the murder of his “father”, Smerdyakov initially planned to use the three-thousand rubles to rewrite his future, but instead he confessed his culpability to Ivan following the latter’s constant suspicion and accusation. In the loneliness of knowing that his one confidant was unaware of his supposed “complicity” in hatching the plan of the murder, Smerdyakov ends his own life.
Almost driven mad by the guilt and repercussion of his careless words, Ivan tries futilely to save Dmitri by presenting the roll of rubles in court as incriminating evidence against Smerdyakov. His feverish actions only served to fuel the suspicions centered on Dmitri and tightened the noose around his neck. The court hearing devolved into a state of he said she said and judgment was passed against Dmitri, the scene described was not unlike a kangaroo court.
Often times, the oddity of reality is widely beyond the scope of human imagination and unlike the principle of the Occam’s razor, the simplest explanation is not the most reflective of facts. It is sad to say that even with the aid of forensic science and more advance technologies, cases of wrongful conviction are still present in today’s world. Prejudices and heuristics still sway the results of courtroom cases.
All in all, I really enjoyed the book and the interwoven themes presented through it. The theatrical behavior of the characters was thoroughly entertaining; but above all, throughout the trial, the loyalty and the strength of the bonds that they share were admirable.
challenging
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
challenging
emotional
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
My first taste of Russian literature. Masterful character work. Immersive and atmospheric. Not an easy read and I feel there are definitely some moments where I didn't understand the significance, but I chalk that up to my own lack of experience with philosophy, scripture and Russian history. Nevertheless I know the story and its characters will stay with me. Certainly warrants a reread down the line.