Scan barcode
lee_foust's review
5.0
I have so many Beckett editions below are thoughts on only the stories in this collection not availible in the other standard Grove editions. I read these as part of my project of re-reading the complete works of Samuel Beckett in chronological order.
Just about finished with Dream of Fair to Middling Women. Read the "Assumption" story here and the two pieces lifted from Dream... Adolescent drivel, I'm sorry to say. I enjoyed "A Case in a Thousand," however, although it can hardly be said to be Beckett-ian. If he's gone another route he might have been quite brilliant there too.
"All Strange Away" and "Imagination Dead Imagine." Not much new ground here, but the beginning of an even more stripped down bodies in spaces delineated geometrically. Personality and voice are getting stripped away. And the characters--although less distinct--are becoming plural. Like false starts for more in the theme of How It Is.
"Enough." New ground! Distinctly Beckett yet a departure from the short texts of the early '60s. Not a lot to it, but delightful I think. Not sure if I would have had it not had Beckett's name at the top. Narrator here appears to be female. While there have been females mentioned in some of these mid-period texts (mostly inert bodies) this is the first female narrator in S.B.'s oeuvres up to this point I think.
"Ping." Perfect little poem text stripped to minimum maybe but almost not there.
"Lessness." Much as the title suggests. Stripped to the bare bones. Most beautiful--in a vast endlessness--of these empty prose portraits.
"Stirrings Still." Chilling to read the last words Beckett wrote, knowing full well he was writing, assuming for the last time, for to end yet again. Beautiful same concerns--few answers--just a gesture, a mark, a trace.
Just about finished with Dream of Fair to Middling Women. Read the "Assumption" story here and the two pieces lifted from Dream... Adolescent drivel, I'm sorry to say. I enjoyed "A Case in a Thousand," however, although it can hardly be said to be Beckett-ian. If he's gone another route he might have been quite brilliant there too.
"All Strange Away" and "Imagination Dead Imagine." Not much new ground here, but the beginning of an even more stripped down bodies in spaces delineated geometrically. Personality and voice are getting stripped away. And the characters--although less distinct--are becoming plural. Like false starts for more in the theme of How It Is.
"Enough." New ground! Distinctly Beckett yet a departure from the short texts of the early '60s. Not a lot to it, but delightful I think. Not sure if I would have had it not had Beckett's name at the top. Narrator here appears to be female. While there have been females mentioned in some of these mid-period texts (mostly inert bodies) this is the first female narrator in S.B.'s oeuvres up to this point I think.
"Ping." Perfect little poem text stripped to minimum maybe but almost not there.
"Lessness." Much as the title suggests. Stripped to the bare bones. Most beautiful--in a vast endlessness--of these empty prose portraits.
"Stirrings Still." Chilling to read the last words Beckett wrote, knowing full well he was writing, assuming for the last time, for to end yet again. Beautiful same concerns--few answers--just a gesture, a mark, a trace.
sophiaxlm's review
4.0
文体很难界定的短篇们，从标点到文法都有种一眼照顾不到就要从牙缝里溜掉的感觉，像是关了灯之后在纸上乱画的文字奇妙地自己拼到了一起——哦，有点让我想到那种AI程序跑出来的小说。各种穿衣服的不穿衣服的人在可想象和不可想象的空间里发生或者不发生交集，人名凭空出现，没有墙壁，所以也无所谓打破第几面墙。“你最后一次出门时地面铺着雪。现在正躺在黑暗中的你那个清晨站在门槛旁已将身后的门轻轻拉上。”“外表的干燥削减了裸体的美丽，皮肤变成了灰色，肌肤相亲变成了荨麻一般的搓擦。”“人们会到那里的，把我悄悄塞进他身体，属于我的记忆和梦想，在他还活着的体内，我不是已经在那里了吗，一直以来，像内疚一样扩散开来，难道不在那里吗，我的夜晚和我的缺席，在这个垂死的人的囚室里，……”
philosophie's review against another edition
5.0
Ο Samuel Beckett βρίσκεται στο κέντρο του μοντέρνου και ειδικά του μετα-μοντέρνου/avant-garde λογοτεχνικού κινήματος, γεγονός που αποδεικνύεται στα πειραματικά του κείμενα, τα οποία κι ανθολογούνται εδώ και που χαρακτηρίζονται από κλιμακούμενη νοηματική σκοτεινότητα.
Το σοβαρό αναμειγνύεται με το παιγνιώδες σε αρκετά κείμενα της συλλογής, καθώς η γλώσσα αντιμετωπίζεται ως παίγνιο, ταυτόχρονα με την απτή καφκική ατμόσφαιρα του παραλόγου, κι ο Beckett καταλύει τα θεμέλια των παραδεδεγμένων τρόπων σκέψης κι εμπειρίας, αποκαλύπτει, ως εκ τούτου, την απελπισία του ανθρώπου, την απουσία επικοινωνίας, την α-νοησία της ύπαρξης, και το κενό, το τίποτα επί του οποίου κάθε βεβαιότητα υπάρχει μετέωρη.
Ωστόσο για μένα η εικόνα της παραμένει συνδεδεμένη μ' εκείνο το παγκάκι, όχι το παγκάκι τη μέρα, ούτε καν το παγκάκι τη νύχτα, αλλά το παγκάκι το σούρουπο, τόσο που εγώ, μιλώντας για το παγκάκι, όπως μου εμφανίστηκε εκείνο το σούρουπο, είναι σαν να μιλώ για κείνην, εγώ.Η πραγματικότητα, η εμφατικά παράφωνη, εκφράζεται με λογοτεχνική αποστασιοποίηση από τα παραδοσιακά καλλιτεχνικά καλούπια, αντανακλώντας στην αφαιρετική δομή την αταξία της εποχής. Η αφηγηματική συνέχεια διασπάται, η παραδοσιακή σύνταξη παραβιάζεται, από κοινού με τη συνοχή της αφηγηματικής γλώσσας, εφαρμόζοντας τη ροή συνείδησης, την τόσο αγαπημένη στα ιερά τέρατα του μοντέρνου (Virginia Woolf, James Joyce, T. S. Eliot).
Σβηστό πεσμένο ανοιχτό αληθινό καταφύγιο αδιέξοδο προς το οποίο με τόσα λάθη χρόνος λησμονημένος. Ουδέποτε παρά σιωπή τέτοια που στη φαντασία αυτό το άγριο γέλιο οι κραυγές αυτές. Κεφάλι μέσα στο ήρεμο μάτι φως παντού λευκό ήρεμο όλα λησμονημένα. Χίμαιρα αυγή σκορπίζει χίμαιρες και η άλλη η αποκαλούμενη σούρουπο.
Το σοβαρό αναμειγνύεται με το παιγνιώδες σε αρκετά κείμενα της συλλογής, καθώς η γλώσσα αντιμετωπίζεται ως παίγνιο, ταυτόχρονα με την απτή καφκική ατμόσφαιρα του παραλόγου, κι ο Beckett καταλύει τα θεμέλια των παραδεδεγμένων τρόπων σκέψης κι εμπειρίας, αποκαλύπτει, ως εκ τούτου, την απελπισία του ανθρώπου, την απουσία επικοινωνίας, την α-νοησία της ύπαρξης, και το κενό, το τίποτα επί του οποίου κάθε βεβαιότητα υπάρχει μετέωρη.
Με συγχωρείτε, κύριε, είπα, κι ανασηκώθηκα μια σπιθαμή από τη θέση μου πιάνοντας διστακτικά και το καπέλο μου, Τι ώρα είναι, για όνομα του Θεού! Μου είπε κάποια ώρα, μια ώρα που δεν σήμαινε τίποτα, μόνο αυτό θυμάμαι, διόλου δεν ηρέμησα. Αν και ποια ώρα θα με ηρεμούσε; Α, ξέρω ξέρω, θα έρθει μια που θα το κάνει. Μέχρι τότε όμως;Η φαινομενική ύπαρξη νοήματος διασκορπίζεται σε ένα παιχνίδι απροσδιοριστιών, με τον τρόπο λειτουργίας της γλώσσας να υπονομεύει την νοηματοδότηση, αφού, σύμφωνα με τους μεταδομιστές, κάθε μορφή πολιτισμικού λόγου εκφράζει την ιδεολογία ή τις σχέσεις και τις κατασκευές της σύγχρονης κοινωνίας. Θεματολογικές εμμονές, τέλος, διατηρούνται, παλτά, καπέλα, πατέρες, κρανία, περιθωριακοί χαρακτήρες, αλλοτρίωση, παγίδευση, απώλεια, ώστε είναι δύσκολο να διακρίνει ο αναγνώστης τη μια ιστορία από την άλλη, και συνθέτουν ένα αφηγηματολογικό πανόραμα, όπως σημειώνει η Εριφύλη Μαρωνίτη στο εισαγωγικό Σημείωμα της Μεταφράστριας. Ωστόσο εξακολουθεί να υπάρχει κάτι το υπερβατικό που δεν υποτάσσεται σε ρεαλιστικές ή ιδεαλιστικές μανιέρες· ο Beckett θα περιγράφει κάτι παράξενο ή συγκεχυμένο χρησιμοποιώντας, εντούτοις, γλώσσα και σύμβολα οικουμενικά, ώστε να επικαλείται μνήμες και βιώματα του αναγνώστη.
Σάρκα πουθενά, ούτε και τρόπος να πεθάνεις. Άφησέ τα όλα αυτά, να θέλεις να τ' αφήσεις όλα αυτά, μη γνωρίζοντας τούτο τι σημαίνει, όλα αυτά, ειπώθηκε γρήγορα, έγινε γρήγορα, μάταια, τίποτα δεν κινήθηκε, κανένας δεν μίλησε. Εδώ, τίποτα δεν θα συμβεί εδώ, κανείς δεν θα είναι εδώ, για πολλές αργόσυρτες μέρες. Αναχωρήσεις, ιστορίες, δεν είναι γι' αύριο. Και οι φωνές, από όπου κι αν έρχονται, είναι ξεψυχισμένες.