Take a photo of a barcode or cover
3.51 AVERAGE
3.51 AVERAGE
challenging
emotional
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
Interesting story when it comes down to it, but the detailed writing (while pretty,) is very unnecessary and elongates the story in such a way that it becomes a pain to get through. Emma is also not a very nice character, but she's very interesting and makes up for it in that.
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
Η Έμμα -σύζυγος Σαρλ- Μποβαρί πλήττει. Κι όταν πλήττει, δύο τινά συμβαίνουν: μετατρέπει τον σύζυγό της σε τάρανδο και διογκώνει κρυφά το μέγεθος του οικογενειακού τους χρέους.
Ηθογραφία εποχής από τον Φλομπέρ, με ολοζώντανους και ρεαλιστικότατους χαρακτήρες και μάλιστα σχεδόν φεμινιστική, καθώς πρωταγωνίστρια είναι μια γυναίκα με τα πάθη της (χωρίς ωστόσο αυτό να στρέφεται ενατίον του φύλου της).
Η Έμμα ανακαλύπτει νωρίς ότι η οικογενειακή της ζωή με τον Μποβαρί δεν την καλύπτει, της προκαλεί ανία και χρειάζεται διαξόδους. Οι "διέξοδοι" αυτές είναι ο καταναλωτισμός και οι εξωσυζυγικές σχέσεις (μάλλον λίγα πράγματα έχουν αλλάξει έκτοτε), οι οποίες ωστόσο δεν αργούν να τη φέρουν προ αδιεξόδων.
Αιχμηρή -και όχι ιδιαίτερα έμμεση- η κριτική του συγγραφέα σε διαχρονικές τάσεις αποδεικνύεται εξαιρετικά εύστοχη.
Στο τέλος, η Έμμα, δίνει μόνη της τη λύση στην αποκάλυψη της σαθρότητάς της (πέρα από τις εξωσυζυγικές της σχέσεις έχει εκποιήσει ως πληρεξουσία και μέρος της οικογενειακής περιουσίας ενώ η κατάσχεση είναι... intra portas) καταφεύγοντας στη ριζικότερη των λύσεων, δίνοντας μόνη τέρμα στη ζωή της. Ο αναγνώστης ας μην ελπίσει ότι η αυτοκτονία είναι προϊόν τύψεων ή μετανοίας, γιατί θα διαψευστεί οικτρά: Οι λόγοι είναι κατά βάση οικονομικοί, ενώ στο βάθος διαφαίνεται (αν και πραγματοποιείται μετά θάνατον) η αποκάλυψη των ερωτικών της περιπετειών.
Αναφέραμε καθόλου ότι το ζεύγος Μποβαρί έχει και ένα παιδί; Όχι ε; Υπάρχει λόγος γι' αυτό. Η Έμμα, σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου αγνοεί σχεδόν εκ συστήματος το βλαστάρι της, έτοιμη μάλιστα να το σκάσει με έναν εραστή και να το αφήσει πίσω. Το παιδί είναι στην καλύτερη περίπτωση αξεσουάρ για την Έμμα και στη χειρότερη αποτέλεσμα κοινωνικής επιταγής (και μάλιστα... ληξιπρόθεσμης πλέον, καθώς ο γάμος της με τον Σαρλ είναι από πλευράς της κενός) και όχι αντικείμενο αγάπης.
Μέσα σε όλα αυτά, ο Φλομπέρ, έχει και ένα πραγματικά σαρκαστικό κομμάτι στην Παναγία των Παρισίων, όπου η Έμμα και ο νεαρός εραστής της καταδιώκονται από έναν ξεναγό που θέλει πάση θυσία να κάνει να αξίζουν τα λίγα χρήμματα που του έδωσαν -ελπίζοντας περισσότερο στη διακριτικότητά του και λιγότερο (βλέπε "καθόλου") σε μια αξιοπρεπή ξενάγηση. Ακόμη και τη στιγμή που τρέπονται σε φυγή για να αποφύγουν τις λεπτομερείς του περιγραφές και εξιστορήσεις, ο ξεναγός τους καλεί να βγουν από την άλλη έξοδο "για να θαυμάσουν επίσης"...
Η πλοκή δεν απογειώνεται πουθενά και ίσως να φανεί στον αναγνώστη μερικές φορές ότι πελαγοδρομεί, αλλά θα του θυμίσω ότι τότε τα περισσότερα μυθιστορήματα γράφονταν σε συνέχειες που δημοσιεύονταν σε εφημερίδες. Ωστόσο, παρ' όλ' αυτά παραμένει διαρκώς ζωντανή (σε αντίθεση με... την ίδια τη Μποβαρί) και δεν θα κουράσει ούτε θα αποκαρδιώσει ακόμη και τον εθισμένο στη μετανεωτερική λογοτεχνία που απαιτεί άλλους ρυθμούς και μέσα έκφρασης.
Η Μαντάμ Μποβαρί είναι ίσως η πρώτη "Νοικοκυρά σε απόγνωση". Παγιδευμένη σε ένα γάμο που δεν την καλύπτει και δέσμια των παθών της, οδηγείται σχεδόν νομοτελειακά στην ίδια της την καταστροφή.
Ηθογραφία εποχής από τον Φλομπέρ, με ολοζώντανους και ρεαλιστικότατους χαρακτήρες και μάλιστα σχεδόν φεμινιστική, καθώς πρωταγωνίστρια είναι μια γυναίκα με τα πάθη της (χωρίς ωστόσο αυτό να στρέφεται ενατίον του φύλου της).
Η Έμμα ανακαλύπτει νωρίς ότι η οικογενειακή της ζωή με τον Μποβαρί δεν την καλύπτει, της προκαλεί ανία και χρειάζεται διαξόδους. Οι "διέξοδοι" αυτές είναι ο καταναλωτισμός και οι εξωσυζυγικές σχέσεις (μάλλον λίγα πράγματα έχουν αλλάξει έκτοτε), οι οποίες ωστόσο δεν αργούν να τη φέρουν προ αδιεξόδων.
Αιχμηρή -και όχι ιδιαίτερα έμμεση- η κριτική του συγγραφέα σε διαχρονικές τάσεις αποδεικνύεται εξαιρετικά εύστοχη.
Στο τέλος, η Έμμα, δίνει μόνη της τη λύση στην αποκάλυψη της σαθρότητάς της (πέρα από τις εξωσυζυγικές της σχέσεις έχει εκποιήσει ως πληρεξουσία και μέρος της οικογενειακής περιουσίας ενώ η κατάσχεση είναι... intra portas) καταφεύγοντας στη ριζικότερη των λύσεων, δίνοντας μόνη τέρμα στη ζωή της. Ο αναγνώστης ας μην ελπίσει ότι η αυτοκτονία είναι προϊόν τύψεων ή μετανοίας, γιατί θα διαψευστεί οικτρά: Οι λόγοι είναι κατά βάση οικονομικοί, ενώ στο βάθος διαφαίνεται (αν και πραγματοποιείται μετά θάνατον) η αποκάλυψη των ερωτικών της περιπετειών.
Αναφέραμε καθόλου ότι το ζεύγος Μποβαρί έχει και ένα παιδί; Όχι ε; Υπάρχει λόγος γι' αυτό. Η Έμμα, σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου αγνοεί σχεδόν εκ συστήματος το βλαστάρι της, έτοιμη μάλιστα να το σκάσει με έναν εραστή και να το αφήσει πίσω. Το παιδί είναι στην καλύτερη περίπτωση αξεσουάρ για την Έμμα και στη χειρότερη αποτέλεσμα κοινωνικής επιταγής (και μάλιστα... ληξιπρόθεσμης πλέον, καθώς ο γάμος της με τον Σαρλ είναι από πλευράς της κενός) και όχι αντικείμενο αγάπης.
Μέσα σε όλα αυτά, ο Φλομπέρ, έχει και ένα πραγματικά σαρκαστικό κομμάτι στην Παναγία των Παρισίων, όπου η Έμμα και ο νεαρός εραστής της καταδιώκονται από έναν ξεναγό που θέλει πάση θυσία να κάνει να αξίζουν τα λίγα χρήμματα που του έδωσαν -ελπίζοντας περισσότερο στη διακριτικότητά του και λιγότερο (βλέπε "καθόλου") σε μια αξιοπρεπή ξενάγηση. Ακόμη και τη στιγμή που τρέπονται σε φυγή για να αποφύγουν τις λεπτομερείς του περιγραφές και εξιστορήσεις, ο ξεναγός τους καλεί να βγουν από την άλλη έξοδο "για να θαυμάσουν επίσης"...
Η πλοκή δεν απογειώνεται πουθενά και ίσως να φανεί στον αναγνώστη μερικές φορές ότι πελαγοδρομεί, αλλά θα του θυμίσω ότι τότε τα περισσότερα μυθιστορήματα γράφονταν σε συνέχειες που δημοσιεύονταν σε εφημερίδες. Ωστόσο, παρ' όλ' αυτά παραμένει διαρκώς ζωντανή (σε αντίθεση με... την ίδια τη Μποβαρί) και δεν θα κουράσει ούτε θα αποκαρδιώσει ακόμη και τον εθισμένο στη μετανεωτερική λογοτεχνία που απαιτεί άλλους ρυθμούς και μέσα έκφρασης.
Η Μαντάμ Μποβαρί είναι ίσως η πρώτη "Νοικοκυρά σε απόγνωση". Παγιδευμένη σε ένα γάμο που δεν την καλύπτει και δέσμια των παθών της, οδηγείται σχεδόν νομοτελειακά στην ίδια της την καταστροφή.
challenging
dark
emotional
medium-paced
challenging
dark
emotional
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Madame Bovary is an unromantic portrayal of ordinary life of the middle-class in provincial France in the 1840’s. Emma Bovary is a shallow, flawed, dreamer who engages in extravagant spending and affairs with men to compensate for what she perceives to be an all too ordinary life with her underachieving husband Charles.
Flaubert is gifted at picking scenes and adorning them in lush language and a cinematic use of description.
"But it was above all at mealtimes that she could bear it no longer, in that little room on the ground floor, with the smoking stove, the creaking door, the oozing walls, the damp floor-tiles; all the bitterness But it was above all at mealtimes that she could bear it no longer, in that little room on the ground floor, with the smoking stove, the creaking door, the oozing walls, the damp floor-tiles; all the bitterness of life seemed to be served to her on her plate, and, with the steam from the boiled beef, there rose from the depths of her soul other exhalations as it were of disgust. Charles was a slow eater; she would nibble a few hazel-nuts, or else, leaning on her elbow, would amuse herself making marks on the oilcloth with the point of her table-knife."
Flaubert believed that, “The author, in his book, must be like God in the universe, everywhere present and nowhere visible.” This modernist approach to storytelling, in part, is what makes "Madame Bovary" a literary masterpiece.
Flaubert is gifted at picking scenes and adorning them in lush language and a cinematic use of description.
"But it was above all at mealtimes that she could bear it no longer, in that little room on the ground floor, with the smoking stove, the creaking door, the oozing walls, the damp floor-tiles; all the bitterness But it was above all at mealtimes that she could bear it no longer, in that little room on the ground floor, with the smoking stove, the creaking door, the oozing walls, the damp floor-tiles; all the bitterness of life seemed to be served to her on her plate, and, with the steam from the boiled beef, there rose from the depths of her soul other exhalations as it were of disgust. Charles was a slow eater; she would nibble a few hazel-nuts, or else, leaning on her elbow, would amuse herself making marks on the oilcloth with the point of her table-knife."
Flaubert believed that, “The author, in his book, must be like God in the universe, everywhere present and nowhere visible.” This modernist approach to storytelling, in part, is what makes "Madame Bovary" a literary masterpiece.
dark
emotional
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
challenging
dark
funny
sad
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
A magnificently written portrait of a woman suffering from clinical depression. At times comic (laugh out loud funny), but generally a tragedy, the story accurately depicts how a depressed person can swing wildly from exhalation to despair.
So... it's a downer, sure. Can't avoid that.
The images, the language, and the pacing are all tremendously well done. There are no heroes or villains, but instead we get a true literary novel, capturing the reader.
Tons of powerful, quotable passages.
So... it's a downer, sure. Can't avoid that.
The images, the language, and the pacing are all tremendously well done. There are no heroes or villains, but instead we get a true literary novel, capturing the reader.
Tons of powerful, quotable passages.