Take a photo of a barcode or cover
3.95 AVERAGE
3.95 AVERAGE
Ouch. I had a very tough time with this one,and it took me the better part of a month to read it. Thomas Pynchon is about as readable as James Joyce. I'm starting to realize that there's a huge chasm between good storytelling and what's considered to be good writing. It's unfortunate that they're not always paired up.
adventurous
challenging
dark
emotional
funny
mysterious
sad
medium-paced
One of only 2 books I have started and never finished. There is a plot in here somewhere, and I don't mind an experimental approach or a complicated plot, but I do mind when my time is not being respected, and this is a masterclass in faffing about. Lots of characters with little to no personality, occasional good humor interspersed amongst a ton of juvenile nonsense, and long sections of stream-of-consciousness ramblings all just left me feeling exhausted. Apparently the author was on drugs for much of the writing of this, and you can tell. Not nearly entertaining or clever enough to justify the time investment, and in desperate need of some editing.
Pynchon writes a fragmented, broken narrative for a fragmented, broken reality. His encyclopedic recall of the Europe at the end of the war results in a need for an encyclopedia, a dictionary, and a study guide to understand his references. Paranoia unites the disparate parts of the book as the characters all feel that some other force in control. The characters’ experience of the passing of existence leaves them grappling and reaching for meaning. The plot line the seems to lead to resolutions that don’t exist. The book obsesses with a rocket that parallels humankind’s love for destruction and death. The problematic portions of the text (such as pedophilia) at least reveal the problems with our society.
Last week I viewed The Raid: Redemption and found myself actually astonished with the cardboard limitations of action cinema being actually transcended and nearly reinvented. One may ask about the relationship between a shootout with Jakarta's badasses and a hefty literary wormhole where Malcolm X and Orson Welles are but a staggered pair of chemical responses and Death gives Roger and Jessica the finger. Both examples pushed buttons and test our resolve. One could ruminate on bananas and Rilke for pages and not begin to grasp the richness of this novel. I consider it a gift that I was able to read Gravity's Rainbow twice. A yellow reader's guide was employed as was considerable espresso. The vision and nuance are maddening. I think of the latter albums from Scott Walker or Godard's Historie(s) du Cinema. There are limitless riches in this world, most have nothing to do with GDP or peer status.
Wow what an epic SLOG. This book took me about a month and a half to read and was so obscene. I realize that not every book that has won the national book award will be an enjoyable experience- but this book was so distracted and felt like a self masturbation work on drugs. I read review and criticism time after time trying to get a sense of what made this book so significant and still feel like this book draws up short. They say the author doesn’t know how he ended up writing it- and I can believe it. There was clearly no planning put into the pages and while it took as much work as Ulysses- it was far less rewarding.
„Now everybody-“
Postmodernizam je za mene bauk. Em što je težak (a ne tako, što bi Englezi rekli, rewarding), em što je meni lično dosta pretenciozan kao književni pravac. Zašto je onda ovo jedan od boljih romana koje sam pročitao, uz puno muke doduše (bez muke nema ni nauke) i čitavih šest meseci čitanja, a Pinčon jedan od boljih pisaca sa kojim sam se upoznao? Zato što je on postmodernista koji svesno parodira postmodernizam, i to ga čini neuporedivo zabavnijim, zanimljivijim, i bližim autorom od njegovih kolega (Nabokov je takodje izuzetak). E sad, koliko je moje razumevanje pouzdano govori i to da mi neko potpiše da sam razumeo svega 30% sadržine romana, ja bih bio jedan jako srećan čovek. Slojevita knjiga, koja zahteva više čitanja.
Ovo čudo od romana, bavi se poznim WW2 i to na, ubedjen sam, sasvim jedinstven način. Pinčon ne koristi tragediju i sentiment kako bi razgalio čitaoca i izvukao neke njegove emocije, on ne piše o logorima i leševima i ratnim zločinima, već o običnom čoveku, o promeni morala i o činjenici da se niko ne venčava za vreme Rata. Za njega, a i za mene, još pre upoznavanja sa ovom devetsto strana dugom knjigom, WW2 ili samo Rat, kamen je spoticanja ljudske rase, možda i nepovratnog. Od Rata, pitanje “Zašto?” izgubilo je svaki smisao.
A šta je sama Raketa, beli kit (Mobi Dik je idealno štivo kompanjon ovog romana) Duge Gravitacije, to je pitanje koje od svakog čitaoca traži drugačiji odgovor. Za mene, ona predstavlja samo odraz novog sveta, metamorfozu kolektivnog nesvesnog, simbol iskrivljenosti i nešto što leti... I što još nije sletelo.
(Ispod su neki moji hronološki utisci posle svakog dela, sigurno predugački, možda spojlerasti. Ko voli, nek’ izvoli.)
I - Beyond the Zero
„Nature does not know extinction; all it knows is transformation. Everything science has taught me, and continues to teach me, strengthens my belief in the continuity of our spiritual existence after death.“ –Wernher Von Braun(inace čika odgovoran za te V2 rakete, ključne za roman)
Jedna od odlika Pinčonovog stila je ta što on ne piše o ljudima: njegovi pravi protagonisti su pojave, a ljudi samo nekakav kanal, posrednik, preko kojih se on njima bavi. Te pojave (u V ih naziva Velikim Silama) u Dugi Gravitacije (za sad) su: Rat, Ljubav, Nauka, Čovečnost, Razvrat. Ističe se Rat kao ključan, kao nešto što je otvorilo vrata ka promeni, nešto što je iskrivilo samu koncepciju sveta. Desetine likova i njihova čudna razmišljanja, gadne navike i hardkor fetiši (da, svako ima bar po jedan) ovde su prikazani kao direktna posledica Rata, velikog Rata koji je stvarno promenio sve (misli se na WW2), usput počupavši korenje.
Vrlo bitna tema je i Pavlovljev refleks, ovde prisutan u mikro značenju, primenjen na životinjama ili na ljudima, ali i makro značenju: Pavlovljev refleks čitavog čovečanstva koji zadire iza te nule (ostaci refleksa čak i nakon „odvikavanja“) koja i nosi ime ovog dela romana.
Mislim da se ceo prvi deo da opisati kroz pitanje koje postavlja jedan nacista: Is God really Jewish? Opšti haos i ludilo gde se ne zna ko je gori, ko je ludji (osim Džesike i Rodžera <3).
II - Un Perm' au Casino Hermann Goering
„You will have the tallest, darkest leading man in Hollywood.“ -Merian C. Cooper to Fay Wray
Korak po korak, mic po mic.
Ovaj deo je daleko koherentniji i narativno stabilniji od prvog, iako to sve i dalje podseća na niz uzastopnih apsurdnih snova usled dugoročne konzumacije teških halucinogenih droga. Slotrop (ahem, leading man, ahem), ovde je apsolutni fokus, uz neke omanje epizodice članova jedne od mali milion institucija tj. organizacija u romanu. Doduše, ovi jesu iz glavne (nešto kao Bond zlikovci koji samo hoće da spasu svet, a u stvari su naučnici... koji se bave ezoteričnim stvarima poput duhova i jelte sasvim logične povezanosti seksa i oktopoda), na neki način zavereničke, čiji je štab simpatično nazvan "The White Visitation" tako da taman dovoljno podseća na ludaru. Postavljaju se ovde mnoga pitanja, na koja Pinčon verovatno neće ni odgovoriti, jer bože, zašto bi. Daju se i poneki odgovori, ali više se unosi sumnja u to ko ovde koga vuče za nos i da li je moguće da su svi ludi ili je to samo dejstvo Rata? Rat guši i krivi čak i prostorvreme, sve podleže njegovom uticaju.
Slotrop, neko ko u ovom delu ispunjava ulogu protagoniste, i dalje je začudjujuće prazno okarakterisan i ostaje sasvim u funkciji nekih motiva kojima se Pinčon bavi. Nisam siguran koliko mi se to dopada, pošto baš volim da navijam za likove, a Slotrop je manjeviše prazan list po kome svi ostali crtaju. Uz to, čovek je i težak paranoik, pa je sve što se dogadja vrlo, vrlo klimavo. Ali i zabavno. Ima tu jedna tenk sekvenca koja je očito bila i Kusturici vrlo upečatljiva.
Sad sledi sledeći deo, za koji će mi trebati još nekih četiri do pet do šest do sedam meseci.
III - In The Zone
„Toto, I have a feeling we’re not in Kansas anymore...” –Dorothy, arriving in Oz
Glavni deo romana od čak četristo stranica (!), posle koga mogu samo da skinem zamišljenu kapu i viknem au.
Ovako nešto ludo, razuzdano, perverzno, umobolno, potresno i, naravno, sasvim moguće, čita se jednom u životu. Pinčon spaja prethodno, činilo se nasumično, predstavljene likove i niti priče u jednu celinu koja konačno ima smisla, na isti onaj besmisleni, pinčonovski način kao i do sada.
Zona, odnosno Nemačka neposredno po kapitulaciji nacista, postala je središte još uzavrelijeg konflikta izmedju raznoraznih strana koje ne gaje nikakve ideološke vrednosti i vodjeni su ličnim, sebičnim, a opet nadrealnim kosmičkim načelima. Potraga za famoznom raketom simbol je simbola simbola: a ipak, to je samo potraga za raketom. Izbeglice (ima i nas!), mazohisti i sadisti i ostali psihološki bolesnici, usamljene devojčice koje po šablonu padaju na Slotropov imaginarni šarm, tradicionalno poremećene seksualne prakse koje izazivaju istovremeno i smeh i mučninu. Ne zna čovek da li da se smeje ili da plače u tom, oko sto strana (ravnom dakle četvrtini), delu treće knjige koji se u suštini čita kao crna, crnja, najcrnja erotika.
Ističu se sukob Enziana i Čičerina, sve oko broda Anubis i najduža epizoda celog romana o naučniku Pokleru, priča podjednako tužna koliko i ratna.
Za kraj, mogu da utvrdim da ipak Pinčonovi likovi imaju identitet i da nisu isključivo u službi motiva kojim se roman bavi: ali njihovi karakteri toliko su suptilno (i divno) nacrtani da se mogu primetiti tek posle, evo, sedamsto i nešto strana.
IV – The Counterforce
„What?“ –Richard Nixon
Oni protiv Nas, i kraj, koji me podseća na završnicu Aberkrombijevog Prvog Zakona, iako je to na neki način kao da poredim babe i žabe - zvuče isto, ali tu se svaka sličnost završava (doduše, iskustva iz meni omiljenog gradskog prevoza se baš ne slažu sa tim, ali šta sad). Medjutim, tu su male pobede, kao da je običnom čoveku dosta i, kada je već jedini pobednik Rata sam Rat, on pronalazi odredjeno zadovoljstvo u tim sitnim trijumfima, u tom miru što ga čeka na kraju puta, i on više ne luta... I nada se da neće završiti u gradu Raketa.
5+
Postmodernizam je za mene bauk. Em što je težak (a ne tako, što bi Englezi rekli, rewarding), em što je meni lično dosta pretenciozan kao književni pravac. Zašto je onda ovo jedan od boljih romana koje sam pročitao, uz puno muke doduše (bez muke nema ni nauke) i čitavih šest meseci čitanja, a Pinčon jedan od boljih pisaca sa kojim sam se upoznao? Zato što je on postmodernista koji svesno parodira postmodernizam, i to ga čini neuporedivo zabavnijim, zanimljivijim, i bližim autorom od njegovih kolega (Nabokov je takodje izuzetak). E sad, koliko je moje razumevanje pouzdano govori i to da mi neko potpiše da sam razumeo svega 30% sadržine romana, ja bih bio jedan jako srećan čovek. Slojevita knjiga, koja zahteva više čitanja.
Ovo čudo od romana, bavi se poznim WW2 i to na, ubedjen sam, sasvim jedinstven način. Pinčon ne koristi tragediju i sentiment kako bi razgalio čitaoca i izvukao neke njegove emocije, on ne piše o logorima i leševima i ratnim zločinima, već o običnom čoveku, o promeni morala i o činjenici da se niko ne venčava za vreme Rata. Za njega, a i za mene, još pre upoznavanja sa ovom devetsto strana dugom knjigom, WW2 ili samo Rat, kamen je spoticanja ljudske rase, možda i nepovratnog. Od Rata, pitanje “Zašto?” izgubilo je svaki smisao.
A šta je sama Raketa, beli kit (Mobi Dik je idealno štivo kompanjon ovog romana) Duge Gravitacije, to je pitanje koje od svakog čitaoca traži drugačiji odgovor. Za mene, ona predstavlja samo odraz novog sveta, metamorfozu kolektivnog nesvesnog, simbol iskrivljenosti i nešto što leti... I što još nije sletelo.
(Ispod su neki moji hronološki utisci posle svakog dela, sigurno predugački, možda spojlerasti. Ko voli, nek’ izvoli.)
Spoiler
I - Beyond the Zero
„Nature does not know extinction; all it knows is transformation. Everything science has taught me, and continues to teach me, strengthens my belief in the continuity of our spiritual existence after death.“ –Wernher Von Braun(inace čika odgovoran za te V2 rakete, ključne za roman)
Jedna od odlika Pinčonovog stila je ta što on ne piše o ljudima: njegovi pravi protagonisti su pojave, a ljudi samo nekakav kanal, posrednik, preko kojih se on njima bavi. Te pojave (u V ih naziva Velikim Silama) u Dugi Gravitacije (za sad) su: Rat, Ljubav, Nauka, Čovečnost, Razvrat. Ističe se Rat kao ključan, kao nešto što je otvorilo vrata ka promeni, nešto što je iskrivilo samu koncepciju sveta. Desetine likova i njihova čudna razmišljanja, gadne navike i hardkor fetiši (da, svako ima bar po jedan) ovde su prikazani kao direktna posledica Rata, velikog Rata koji je stvarno promenio sve (misli se na WW2), usput počupavši korenje.
Vrlo bitna tema je i Pavlovljev refleks, ovde prisutan u mikro značenju, primenjen na životinjama ili na ljudima, ali i makro značenju: Pavlovljev refleks čitavog čovečanstva koji zadire iza te nule (ostaci refleksa čak i nakon „odvikavanja“) koja i nosi ime ovog dela romana.
Mislim da se ceo prvi deo da opisati kroz pitanje koje postavlja jedan nacista: Is God really Jewish? Opšti haos i ludilo gde se ne zna ko je gori, ko je ludji (osim Džesike i Rodžera <3).
II - Un Perm' au Casino Hermann Goering
„You will have the tallest, darkest leading man in Hollywood.“ -Merian C. Cooper to Fay Wray
Korak po korak, mic po mic.
Ovaj deo je daleko koherentniji i narativno stabilniji od prvog, iako to sve i dalje podseća na niz uzastopnih apsurdnih snova usled dugoročne konzumacije teških halucinogenih droga. Slotrop (ahem, leading man, ahem), ovde je apsolutni fokus, uz neke omanje epizodice članova jedne od mali milion institucija tj. organizacija u romanu. Doduše, ovi jesu iz glavne (nešto kao Bond zlikovci koji samo hoće da spasu svet, a u stvari su naučnici... koji se bave ezoteričnim stvarima poput duhova i jelte sasvim logične povezanosti seksa i oktopoda), na neki način zavereničke, čiji je štab simpatično nazvan "The White Visitation" tako da taman dovoljno podseća na ludaru. Postavljaju se ovde mnoga pitanja, na koja Pinčon verovatno neće ni odgovoriti, jer bože, zašto bi. Daju se i poneki odgovori, ali više se unosi sumnja u to ko ovde koga vuče za nos i da li je moguće da su svi ludi ili je to samo dejstvo Rata? Rat guši i krivi čak i prostorvreme, sve podleže njegovom uticaju.
Slotrop, neko ko u ovom delu ispunjava ulogu protagoniste, i dalje je začudjujuće prazno okarakterisan i ostaje sasvim u funkciji nekih motiva kojima se Pinčon bavi. Nisam siguran koliko mi se to dopada, pošto baš volim da navijam za likove, a Slotrop je manjeviše prazan list po kome svi ostali crtaju. Uz to, čovek je i težak paranoik, pa je sve što se dogadja vrlo, vrlo klimavo. Ali i zabavno. Ima tu jedna tenk sekvenca koja je očito bila i Kusturici vrlo upečatljiva.
Sad sledi sledeći deo, za koji će mi trebati još nekih četiri do pet do šest do sedam meseci.
III - In The Zone
„Toto, I have a feeling we’re not in Kansas anymore...” –Dorothy, arriving in Oz
Glavni deo romana od čak četristo stranica (!), posle koga mogu samo da skinem zamišljenu kapu i viknem au.
Ovako nešto ludo, razuzdano, perverzno, umobolno, potresno i, naravno, sasvim moguće, čita se jednom u životu. Pinčon spaja prethodno, činilo se nasumično, predstavljene likove i niti priče u jednu celinu koja konačno ima smisla, na isti onaj besmisleni, pinčonovski način kao i do sada.
Zona, odnosno Nemačka neposredno po kapitulaciji nacista, postala je središte još uzavrelijeg konflikta izmedju raznoraznih strana koje ne gaje nikakve ideološke vrednosti i vodjeni su ličnim, sebičnim, a opet nadrealnim kosmičkim načelima. Potraga za famoznom raketom simbol je simbola simbola: a ipak, to je samo potraga za raketom. Izbeglice (ima i nas!), mazohisti i sadisti i ostali psihološki bolesnici, usamljene devojčice koje po šablonu padaju na Slotropov imaginarni šarm, tradicionalno poremećene seksualne prakse koje izazivaju istovremeno i smeh i mučninu. Ne zna čovek da li da se smeje ili da plače u tom, oko sto strana (ravnom dakle četvrtini), delu treće knjige koji se u suštini čita kao crna, crnja, najcrnja erotika.
Ističu se sukob Enziana i Čičerina, sve oko broda Anubis i najduža epizoda celog romana o naučniku Pokleru, priča podjednako tužna koliko i ratna.
Za kraj, mogu da utvrdim da ipak Pinčonovi likovi imaju identitet i da nisu isključivo u službi motiva kojim se roman bavi: ali njihovi karakteri toliko su suptilno (i divno) nacrtani da se mogu primetiti tek posle, evo, sedamsto i nešto strana.
IV – The Counterforce
„What?“ –Richard Nixon
Oni protiv Nas, i kraj, koji me podseća na završnicu Aberkrombijevog Prvog Zakona, iako je to na neki način kao da poredim babe i žabe - zvuče isto, ali tu se svaka sličnost završava (doduše, iskustva iz meni omiljenog gradskog prevoza se baš ne slažu sa tim, ali šta sad). Medjutim, tu su male pobede, kao da je običnom čoveku dosta i, kada je već jedini pobednik Rata sam Rat, on pronalazi odredjeno zadovoljstvo u tim sitnim trijumfima, u tom miru što ga čeka na kraju puta, i on više ne luta... I nada se da neće završiti u gradu Raketa.
5+
I guess I liked it, but the incentive to finish is not there. I got about 250 pages in and really kind of stopped paying attention. So by page 400 I both had no idea what was going on and didn't care. If I want to do math, I'll take a math class.
On second thought, if/when I finish Ulysses, I'll maybe read this again.
On second thought, if/when I finish Ulysses, I'll maybe read this again.
DNF. Had also previously tried roughly 10+ years ago, but given up then as with now.
Somehow, when people read long, winding, meandering strings of text, describing a huge variety of unlinked, multifarious stuff, containing no coherent plot whatsoever, separated only by a myriad of many, intermittent commas, randomly sprayed and fertilised with masturbatory ejaculations of sexual innuendo, Sergeant-Peppered with pop culture references, they instantly get wet and think "Ooh exquisite postmodernist art, much sophistication in literature wow somethingsomething about stream of consciousness".
When reviewers say, "ah the reason why you didn't like it is because you didn't finish it; you don't have to understand everything!" - that is a pure indicator that we have a masturbatory tome, right here. It's like trying to read a bowl of alphabet soup and claiming you understand it and being all highfalutin about it.
Somehow, when people read long, winding, meandering strings of text, describing a huge variety of unlinked, multifarious stuff, containing no coherent plot whatsoever, separated only by a myriad of many, intermittent commas, randomly sprayed and fertilised with masturbatory ejaculations of sexual innuendo, Sergeant-Peppered with pop culture references, they instantly get wet and think "Ooh exquisite postmodernist art, much sophistication in literature wow somethingsomething about stream of consciousness".
When reviewers say, "ah the reason why you didn't like it is because you didn't finish it; you don't have to understand everything!" - that is a pure indicator that we have a masturbatory tome, right here. It's like trying to read a bowl of alphabet soup and claiming you understand it and being all highfalutin about it.