You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
3.97 AVERAGE
3.97 AVERAGE
challenging
dark
mysterious
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
De Naam van de Roos
De Naam van de Roos (Umberto Eco, 1980) is een boek dat zich niet eenvoudig laat omschrijven. De basis is een misdaadroman die zich in de middeleeuwen afspeelt, en wel in november 1327 te Italië. Daarnaast bevat het boek echter ook kenmerken van een kroniek en is te interpreteren als een grote allegorie.
De franciscaner monnik William van Baskerville komt met zijn hulpje Adson van Melk aan in een abdij in Noord-Italië. Hij is daar aanwezig om de gesprekken tussen de paus en de keizer op weg te helpen, maar wordt al gauw door de abt gevraagd om een onderzoek in te stellen naar de mysterieuze dood van een van de broeders. Deze dood mondt uit in een serie nog vreemdere sterfgevallen die verband lijken te houden met de zeven bazuinen uit het Bijbelse boek Openbaringen.
De locatie, het jaar en zelfs de maand waarin het verhaal zich afspeelt zijn niet zomaar uit de lucht gegrepen. In een poging om de werkelijke geschiedenis te verwerken in zijn literaire thriller, dacht Eco na over de verblijfplaatsen van verschillende historische figuren die in zijn roman moesten voorkomen. Rond deze periode zouden deze figuren mogelijk in het noorden van Italië kunnen zijn geweest. Zoals het naschrift van het boek bericht, was het voor het narratieve gedeelte van het boek nodig om over een vat vol varkensbloed te beschikken. Aangezien varkens slechts in de koude tijden geslacht werden, moest de abdij zich wel in een bergachtig gebied bevinden.
Het is slechts een voorbeeld van de uitgedachte werkwijze van de auteur, die jarenlang bezig was met onderzoek naar middeleeuwse literatuur, naar labyrinten en naar het alledaagse leven in de middeleeuwen. Met zijn beschrijvingen van de abdij schijnt de auteur het klooster in het Italiaanse plaatsje Bobbio als model te hebben gebruikt. Ik heb het genoegen gehad om een tijd geleden op een studiereis dat plaatsje te bezoeken. Hoe jammer is het dat deze realisatie pas later komt, anders had ik zeker aandachtiger de gebouwen en de omgeving bekeken. Afijn, de omgeving gaf een indruk die het inlevingsvermogen zeker ten goede kwam.
Ofschoon De Naam van de Roos een literair meesterwerk is, is het zeker niet aan eenieder aan te raden. Bewust zijn de eerste honderd pagina’s (exact honderd, voor de eerste dag) zeer inspannend en zwaar om te lezen. Eco rechtvaardigt het moeilijke begin door te stellen dat de lezer die er niet in slaagt door die pagina’s heen te komen, nooit in staat zou zijn om het hele boek te lezen. Het begin ziet hij als een soort boetedoening, en degene die daar geen zin in heeft, blijft maar onderaan de heuvel staan. Ook de verwijzingen naar bekende non-fictie literatuur, plus de vele Bijbelse referenties, waren mij niet altijd even duidelijk. Doordat ik mij nooit echt heb verdiept in de Bijbel en op het gebied van literatuur gewoonweg nog onvoldoende heb gelezen, moest ik sommige waarschijnlijk voor ontwikkeldere lezers duidelijke allegorieën aan mij voorbij laten gaan. En het is alweer teveel jaren geleden sinds mijn laatste lessen Latijn – waardoor mijn worstelingen met de Latijnse passages zelden tot een vruchtbaar einde kwamen. Ik was erg dankbaar voor de vertalingen die achterin het boek zijn opgenomen.
Het tempo wordt geleidelijk opgevoerd, alhoewel Eco strak blijft vasthouden aan de dagindeling van de monniken – van de metten tot aan de completen. Zeven dagen duurt het, en het toeval wil dat ik er ook precies zeven dagen over heb gedaan om het boek uit te lezen. Misschien heb ik dan toch het ritme te pakken gekregen waar de auteur op aanstuurde. Het moet haast wel gepland zijn. Zo zijn ook de lengtes van gesprekken precies uitgekiend – Eco schrijft met een plattegrond van de abdij naast zijn schrijfmachine, beeldt zich het tempo in waarin de sprekers van de ene plek naar de andere wandelen, en weet dan hoe lang een gesprek zou kunnen duren.
Deze goed uitgemeten en scherpe dialogen zijn een bakermat voor bloemrijke citaten, waarover ik mij verbaas dat ze, ook al worden ze uit een middeleeuwse context getrokken, zó toepasbaar blijven – en daarmee zijn ze een onmisbaar instrument voor de allegorische eigenschappen van het boek. Tevens geven die dialogen blijk van de gegronde kennis van de retoriek waar de auteur over beschikt. Dat moge wel duidelijk zijn aan de centrale rol die andere werken van Aristoteles hebben: Eco is ongetwijfeld een groot bewonderaar van de Griekse filosoof. Het woordenspel tussen een inquisiteur en een ondervraagde ketter is een mooie impliciete en expliciete illustratie van vermakelijke retorische trucjes.
Er valt nog zoveel te zeggen over deze roman: de kroniekachtige schrijfstijl, de gedetailleerde personages en de slimme plotwendingen. Eigenlijk wil ik niet eens spreken over de prachtige stijlfiguren die Eco hanteert. Een slimme praeteritio vind je hier; daar een in het oog springend chiasme. En uiteraard ironie, waar ik mij zo-even ook van bediende. Het is allemaal teveel om op te noemen in een relatief korte recensie. Ik kan niet anders doen dan de geïnteresseerde lezer aan te raden het boek op te pakken, het gevecht aan te gaan met het moeilijke begin en zelf de roman te ervaren. En voor degene die alleen geïnteresseerd is in de plot, is er altijd de film nog (The Name of the Rose, 1986).
De Naam van de Roos (Umberto Eco, 1980) is een boek dat zich niet eenvoudig laat omschrijven. De basis is een misdaadroman die zich in de middeleeuwen afspeelt, en wel in november 1327 te Italië. Daarnaast bevat het boek echter ook kenmerken van een kroniek en is te interpreteren als een grote allegorie.
De franciscaner monnik William van Baskerville komt met zijn hulpje Adson van Melk aan in een abdij in Noord-Italië. Hij is daar aanwezig om de gesprekken tussen de paus en de keizer op weg te helpen, maar wordt al gauw door de abt gevraagd om een onderzoek in te stellen naar de mysterieuze dood van een van de broeders. Deze dood mondt uit in een serie nog vreemdere sterfgevallen die verband lijken te houden met de zeven bazuinen uit het Bijbelse boek Openbaringen.
De locatie, het jaar en zelfs de maand waarin het verhaal zich afspeelt zijn niet zomaar uit de lucht gegrepen. In een poging om de werkelijke geschiedenis te verwerken in zijn literaire thriller, dacht Eco na over de verblijfplaatsen van verschillende historische figuren die in zijn roman moesten voorkomen. Rond deze periode zouden deze figuren mogelijk in het noorden van Italië kunnen zijn geweest. Zoals het naschrift van het boek bericht, was het voor het narratieve gedeelte van het boek nodig om over een vat vol varkensbloed te beschikken. Aangezien varkens slechts in de koude tijden geslacht werden, moest de abdij zich wel in een bergachtig gebied bevinden.
Het is slechts een voorbeeld van de uitgedachte werkwijze van de auteur, die jarenlang bezig was met onderzoek naar middeleeuwse literatuur, naar labyrinten en naar het alledaagse leven in de middeleeuwen. Met zijn beschrijvingen van de abdij schijnt de auteur het klooster in het Italiaanse plaatsje Bobbio als model te hebben gebruikt. Ik heb het genoegen gehad om een tijd geleden op een studiereis dat plaatsje te bezoeken. Hoe jammer is het dat deze realisatie pas later komt, anders had ik zeker aandachtiger de gebouwen en de omgeving bekeken. Afijn, de omgeving gaf een indruk die het inlevingsvermogen zeker ten goede kwam.
Ofschoon De Naam van de Roos een literair meesterwerk is, is het zeker niet aan eenieder aan te raden. Bewust zijn de eerste honderd pagina’s (exact honderd, voor de eerste dag) zeer inspannend en zwaar om te lezen. Eco rechtvaardigt het moeilijke begin door te stellen dat de lezer die er niet in slaagt door die pagina’s heen te komen, nooit in staat zou zijn om het hele boek te lezen. Het begin ziet hij als een soort boetedoening, en degene die daar geen zin in heeft, blijft maar onderaan de heuvel staan. Ook de verwijzingen naar bekende non-fictie literatuur, plus de vele Bijbelse referenties, waren mij niet altijd even duidelijk. Doordat ik mij nooit echt heb verdiept in de Bijbel en op het gebied van literatuur gewoonweg nog onvoldoende heb gelezen, moest ik sommige waarschijnlijk voor ontwikkeldere lezers duidelijke allegorieën aan mij voorbij laten gaan. En het is alweer teveel jaren geleden sinds mijn laatste lessen Latijn – waardoor mijn worstelingen met de Latijnse passages zelden tot een vruchtbaar einde kwamen. Ik was erg dankbaar voor de vertalingen die achterin het boek zijn opgenomen.
Het tempo wordt geleidelijk opgevoerd, alhoewel Eco strak blijft vasthouden aan de dagindeling van de monniken – van de metten tot aan de completen. Zeven dagen duurt het, en het toeval wil dat ik er ook precies zeven dagen over heb gedaan om het boek uit te lezen. Misschien heb ik dan toch het ritme te pakken gekregen waar de auteur op aanstuurde. Het moet haast wel gepland zijn. Zo zijn ook de lengtes van gesprekken precies uitgekiend – Eco schrijft met een plattegrond van de abdij naast zijn schrijfmachine, beeldt zich het tempo in waarin de sprekers van de ene plek naar de andere wandelen, en weet dan hoe lang een gesprek zou kunnen duren.
Deze goed uitgemeten en scherpe dialogen zijn een bakermat voor bloemrijke citaten, waarover ik mij verbaas dat ze, ook al worden ze uit een middeleeuwse context getrokken, zó toepasbaar blijven – en daarmee zijn ze een onmisbaar instrument voor de allegorische eigenschappen van het boek. Tevens geven die dialogen blijk van de gegronde kennis van de retoriek waar de auteur over beschikt. Dat moge wel duidelijk zijn aan de centrale rol die andere werken van Aristoteles hebben: Eco is ongetwijfeld een groot bewonderaar van de Griekse filosoof. Het woordenspel tussen een inquisiteur en een ondervraagde ketter is een mooie impliciete en expliciete illustratie van vermakelijke retorische trucjes.
Er valt nog zoveel te zeggen over deze roman: de kroniekachtige schrijfstijl, de gedetailleerde personages en de slimme plotwendingen. Eigenlijk wil ik niet eens spreken over de prachtige stijlfiguren die Eco hanteert. Een slimme praeteritio vind je hier; daar een in het oog springend chiasme. En uiteraard ironie, waar ik mij zo-even ook van bediende. Het is allemaal teveel om op te noemen in een relatief korte recensie. Ik kan niet anders doen dan de geïnteresseerde lezer aan te raden het boek op te pakken, het gevecht aan te gaan met het moeilijke begin en zelf de roman te ervaren. En voor degene die alleen geïnteresseerd is in de plot, is er altijd de film nog (The Name of the Rose, 1986).
adventurous
dark
funny
hopeful
informative
inspiring
mysterious
reflective
sad
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
I did not have high expectations for this book after seeing a lot of reviews describing it as boring or dry with too many tangents on philosophy and religion. I, however, really enjoyed it. I don't know if it's because of the excellent audiobook narration or the fact that I'm Catholic and found the elements of Church history interesting, but I thought the book was engaging most of the time.
There are a lot of pieces of the book that I enjoyed, probably most of all the central mystery and William's application of deductive reasoning in a time and place that did not appreciate such. I also appreciated the reminder that at every stage in the Church's history there have been theological debates that threatened to rip the Church apart or, at this time, caused people to be burned as heretics, though the issue at hand (the extent of Jesus' poverty) is one you rarely hear about nowadays.
Things I enjoyed less:Adso's interaction with the girl in the kitchen was super weird. Like, this girl who is prostituting herself for food sees a cute guy who doesn't even speak her language and immediately throws off her clothes to have sex with him. And then Adso obsesses over her for several chapters. I didn't see the point of that whole thing. Also, the "villain" of the book, the murderer, was the one wholly unlikeable character in the book, who is also blind, contributing to the trope of disabled = evil. And by the end I had a little bit of trouble following the order of events and everyone's motivations.
I can see why this book isn't for everyone, but I enjoyed the read.
There are a lot of pieces of the book that I enjoyed, probably most of all the central mystery and William's application of deductive reasoning in a time and place that did not appreciate such. I also appreciated the reminder that at every stage in the Church's history there have been theological debates that threatened to rip the Church apart or, at this time, caused people to be burned as heretics, though the issue at hand (the extent of Jesus' poverty) is one you rarely hear about nowadays.
Things I enjoyed less:
I can see why this book isn't for everyone, but I enjoyed the read.
adventurous
dark
mysterious
slow-paced
challenging
dark
mysterious
reflective
slow-paced
informative
inspiring
mysterious
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Complicated
challenging
dark
mysterious
medium-paced
challenging
dark
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
Sometimes, you pick up a book at exactly the wrong time. Other times, your expectations are set way too high, or you come into a story expecting the wrong things. And sometimes, a book you thought you would love just really doesn’t work for you.
When it comes to my experience with The Name of the Rose, all of the above are true.
I should have loved this. On paper, a lyrical, erudite historical mystery that takes place within a monastery and delves into the intrigue surrounding a labyrinthine library sounds like so many of my favorite things that a single book shouldn’t be able to house them all. I love stories where religion is a focal point, where a library is not only a setting but almost a character in its own right. I also love Sherlockian characters, and Brother William is the definition of a proto-Holmes when it comes to his brilliant mind and styles of observation and deduction. He even comes with his very own Watson in the form of our narrator, Adso, a young monk who serves as Willliam’s apprentice. The string of mysterious deaths plaguing the monks who call this monastery home were also interesting.
So, why didn’t I love this book? Why did it not only fall flat, but inspire active dislike in me as I read it? Here’s where unpopular opinions are going to come into play. I know this is a beloved novel. So beloved, in fact, that I never doubted that I would love it. Instead, I found it to be tedious, bloated, dark, and packed with so much depressing discourse on the church politics and disturbing credos of the time that the mystery had no room to breathe. By the time I waded through all of the political maneuverings and witch-hunts and hatred to actually reach the heart of the library and the mysteries it housed, I no longer cared. I was just ready for it to be over.
The only redeeming quality of the book for me was William. I enjoyed him as a character, and I really respected his brilliant mind. He made some profound observations on many topics throughout the novel, from his critique of relics to his lovely views on books and libraries. He often seemed like the only sane person within the monastery walls.
I am so disappointed that I didn’t connect with this book. It’s a novel that I’ve looked forward to reading for years, one about which I had heard nothing but wonderful things. Alas, not every book can work for every reader, no matter how much praise it garners. And The Name of the Rose just didn’t work for me.