Scan barcode
annettebooksofhopeanddreams's review
4.0
Mensen denken dat je nog te lezen lijst korter wordt als je veel leest. Dat ik alle boeken die ik wil lezen ook kan lezen. Dat is natuurlijk niet waar. Hoe meer ik lees, hoe meer schrijvers ik leer kennen, hoe meer bevriende schrijvers op mijn pad komen en hoe meer nieuwe boeken ik ontdek. Daardoor duurt het soms schandalig lang voor een boek dat ik heel graag wil lezen in de kast komt te staan en ook daadwerkelijk gelezen wordt. Zoals met dit boek.
Het is duidelijk dat Ringelberg in dit boek vooral de hoofdrolspelers en de wereld aan ons voor wil stellen. Samen met onze hoofdrolspeelster reizen we door deze fantasie wereld, die net als de echte wereld mooie kanten heeft, maar ook hele lelijke kanten. Hoewel het duidelijk is dat er nog genoeg te ontdekken is en dat we nog lang niet alles gezien hebben, heb ik enorm genoten van alles wat we wel te zien kregen. Omdat het goed uitgedacht was. Omdat het echt voelde.
Daarnaast neemt Ringelberg ongelooflijk veel tijd om ons te laten zien waar onze heldin vandaan komt, hoe haar leven eruit heeft gezien en waarom ze de keuzes maakt die ze maakt. Dat is nodig. Het is namelijk heel duidelijk dat onze heldin denkt en handelt vanuit haar hart en niet vanuit haar hoofd. Maar ik denk dat iedereen wel kan stellen dat het leven wat onze heldin heeft gehad in elk geval niet makkelijk is geweest, of zal worden.
De heldin is niet het enige personage dat door Ringelberg goed uitgewerkt is. Ook de andere personages krijgen duidelijk een achtergrond en een geschiedenis mee. Elk karakter dat we ontmoeten heeft een verhaal. Veel verhalen hebben we nog niet gehoord, maar gelukkig zijn er novellas die ons daarin misschien wat wijzer gaan maken, en veel verhalen gaan we ongetwijfeld nog horen. Maar alle karakters voelden in elk geval levensecht.
Ik ben benieuwd naar alle andere boeken in de serie!
Het is duidelijk dat Ringelberg in dit boek vooral de hoofdrolspelers en de wereld aan ons voor wil stellen. Samen met onze hoofdrolspeelster reizen we door deze fantasie wereld, die net als de echte wereld mooie kanten heeft, maar ook hele lelijke kanten. Hoewel het duidelijk is dat er nog genoeg te ontdekken is en dat we nog lang niet alles gezien hebben, heb ik enorm genoten van alles wat we wel te zien kregen. Omdat het goed uitgedacht was. Omdat het echt voelde.
Daarnaast neemt Ringelberg ongelooflijk veel tijd om ons te laten zien waar onze heldin vandaan komt, hoe haar leven eruit heeft gezien en waarom ze de keuzes maakt die ze maakt. Dat is nodig. Het is namelijk heel duidelijk dat onze heldin denkt en handelt vanuit haar hart en niet vanuit haar hoofd. Maar ik denk dat iedereen wel kan stellen dat het leven wat onze heldin heeft gehad in elk geval niet makkelijk is geweest, of zal worden.
De heldin is niet het enige personage dat door Ringelberg goed uitgewerkt is. Ook de andere personages krijgen duidelijk een achtergrond en een geschiedenis mee. Elk karakter dat we ontmoeten heeft een verhaal. Veel verhalen hebben we nog niet gehoord, maar gelukkig zijn er novellas die ons daarin misschien wat wijzer gaan maken, en veel verhalen gaan we ongetwijfeld nog horen. Maar alle karakters voelden in elk geval levensecht.
Ik ben benieuwd naar alle andere boeken in de serie!
read_cindy_read's review
adventurous
mysterious
medium-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? It's complicated
2.5
feel_o_sofie's review
Valentijn Ringelberg creëerde een zeer uitgebreide en gedetailleerde wereld voor Voorbij het Wederwoud. Het boek bevat een prachtige landkaart voorin (Wie mij kent weet dat ik daar erg van hou.) en het geeft het idee dat over alles is nagedacht. Van de politiek, tot aan de verschillende culturen van de verschillende volkeren, tot aan de kleurrijke personages. Elk personage was goed uitgewerkt en leek van het papier tot leven te komen. Niet alleen wil ik weten hoe het Phaun vergaat in de volgende boeken in De raad van Vha’Rhymn-serie, maar ook van de minder belangrijke personages wil ik weten wat er met hun gebeurd. Als je van fantasiewerelden vol magische wezens, een spannende queeste en een groter politiek dilemma houdt, dan is dit boek echt iets voor jou.
Lees mijn uitgebreide recensie op mijn website .
Lees mijn uitgebreide recensie op mijn website .
books_o_sofie's review
Valentijn Ringelberg creëerde een zeer uitgebreide en gedetailleerde wereld voor Voorbij het Wederwoud. Het boek bevat een prachtige landkaart voorin (Wie mij kent weet dat ik daar erg van hou.) en het geeft het idee dat over alles is nagedacht. Van de politiek, tot aan de verschillende culturen van de verschillende volkeren, tot aan de kleurrijke personages. Elk personage was goed uitgewerkt en leek van het papier tot leven te komen. Niet alleen wil ik weten hoe het Phaun vergaat in de volgende boeken in De raad van Vha’Rhymn-serie, maar ook van de minder belangrijke personages wil ik weten wat er met hun gebeurd. Als je van fantasiewerelden vol magische wezens, een spannende queeste en een groter politiek dilemma houdt, dan is dit boek echt iets voor jou.
Lees mijn uitgebreide recensie op mijn website .
Lees mijn uitgebreide recensie op mijn website .
womanon's review
5.0
Hier was ik echt even aan toe: een heerlijke fantasy, en Valentijn wist het mij te serveren. Het plot zat goed in elkaar, en het las goed weg. Ik vond de wereld echt heel tof, en ik zou zeker een bezoekje willen brengen! Het enige minpunt was het einde: ik wil NU het volgende boek hebben!
hatari's review
3.0
Voorbij het Wederwoud speelt zich af in een prachtige, goed beschreven wereld. Vooral de vele verschillende soorten wezens die er leven en het Wederwoud zelf vond ik heel fascinerend. We krijgen niet echt te weten hoe de maatschappij precies in elkaar zit, wat ik jammer vond maar wat ook wel logisch is, omdat Phaun, het hoofdpersonage, aan de rand ervan leeft en zelden haar eigen dorp ingaat, laat staan afreist naar andere dorpen of steden. Dit omdat ze constant bij haar ernstig zieke zus moet blijven.
De band tussen de twee zussen is heel mooi, maar ook droevig, aangezien ze beiden met schuldgevoel zitten tegenover elkaar: de zorg voor Céli, de zus, vergt veel van Phaun, die haar eigen leven hierdoor een beetje misloopt. Céli weet dat en voelt zich daardoor schuldig, Phaun denkt dat en voelt zich door die gedachte schuldig. Beide personages hebben hun eigen charmes waardoor het onmogelijk was mij niet aan hen te hechten.
Bij andere personages was dat moeilijker. Noova bijvoorbeeld, de vrouw van Céli, vond ik heel verdacht. Ze dook te plotseling op na jaren weggeweest te zijn, en niet lang daarna werd er een moord gepleegd... Die verdenking bleek uiteindelijk ongegrond, maar toch had ik doorheen het verhaal een slecht gevoel over Noova.
Het verhaal komt redelijk traag op gang wat ik niet echt storend vond, maar ik heb wel een paar keer gedacht: waar gaat dit naartoe?
Het bleek naar een zoektocht dwars door dat fascinerende woud te gaan, een zoektocht naar een medicijn voor Céli, wat te vinden zou zijn bij een Vhéi. Dat is een wezen met genezende krachten dat bij om het even welk volk geboren kan worden en dat bij de ouders weggehaald word door het Nomadenvolk, maar meer heb ik er eerlijk gezegd niet over begrepen. Ik had het gevoel dat dit niet goed genoeg uitgewerkt was. Phaun gaat dus op zoek naar een Vhéi en, spoiler alert, leert op het einde dat zij zelf de Vhéi is die ze zocht. Voor haar was het een complete verrassing, voor mij niet. Halverwege het boek wist ik al ongeveer hoe het zou aflopen, wat een afknapper was, maar ik ben toch blijven lezen omdat de wereld te fascinerend was, en ik ben blij dat ik dat gedaan heb want andere zaken hebben mij wél verrast. Het verraad van Yrie, bijvoorbeeld. Ik vond het vreemd voor zo’n egoïstisch personage om mee te gaan op een reis om een onbekende zus van een onbekend meisje te redden, maar gaf haar het voordeel van de twijfel. Tot ze dus bleek te werken voor degene die Vhéi en Nomaden als slaven misbruikt.
Ook bij Phauns andere medereiziger, Kojvo, had ik mijn bedenkingen, wat niet raar is aangezien zijn bijnaam de Kinderdoder is. Hij scheen uiteindelijk wel goede bedoelingen te hebben tegenover Phaun. Hij is zeer intrigerend personage; we krijgen weinig over zijn verleden te weten, wat ik jammer vond, maar het goede nieuws is dat er een apart boek geschreven is dat volledig aan hem geweid is. Dat zal ik ongetwijfeld op mijn ‘want to read’-lijstje zetten.
Als conclusie kan ik dus stellen dat dit niet het meest vernieuwende en verrassende boek is dat ik ooit gelezen heb, maar ik heb er desondanks zeker van genoten.
De band tussen de twee zussen is heel mooi, maar ook droevig, aangezien ze beiden met schuldgevoel zitten tegenover elkaar: de zorg voor Céli, de zus, vergt veel van Phaun, die haar eigen leven hierdoor een beetje misloopt. Céli weet dat en voelt zich daardoor schuldig, Phaun denkt dat en voelt zich door die gedachte schuldig. Beide personages hebben hun eigen charmes waardoor het onmogelijk was mij niet aan hen te hechten.
Bij andere personages was dat moeilijker. Noova bijvoorbeeld, de vrouw van Céli, vond ik heel verdacht. Ze dook te plotseling op na jaren weggeweest te zijn, en niet lang daarna werd er een moord gepleegd... Die verdenking bleek uiteindelijk ongegrond, maar toch had ik doorheen het verhaal een slecht gevoel over Noova.
Het verhaal komt redelijk traag op gang wat ik niet echt storend vond, maar ik heb wel een paar keer gedacht: waar gaat dit naartoe?
Het bleek naar een zoektocht dwars door dat fascinerende woud te gaan, een zoektocht naar een medicijn voor Céli, wat te vinden zou zijn bij een Vhéi. Dat is een wezen met genezende krachten dat bij om het even welk volk geboren kan worden en dat bij de ouders weggehaald word door het Nomadenvolk, maar meer heb ik er eerlijk gezegd niet over begrepen. Ik had het gevoel dat dit niet goed genoeg uitgewerkt was. Phaun gaat dus op zoek naar een Vhéi en, spoiler alert, leert op het einde dat zij zelf de Vhéi is die ze zocht. Voor haar was het een complete verrassing, voor mij niet. Halverwege het boek wist ik al ongeveer hoe het zou aflopen, wat een afknapper was, maar ik ben toch blijven lezen omdat de wereld te fascinerend was, en ik ben blij dat ik dat gedaan heb want andere zaken hebben mij wél verrast. Het verraad van Yrie, bijvoorbeeld. Ik vond het vreemd voor zo’n egoïstisch personage om mee te gaan op een reis om een onbekende zus van een onbekend meisje te redden, maar gaf haar het voordeel van de twijfel. Tot ze dus bleek te werken voor degene die Vhéi en Nomaden als slaven misbruikt.
Ook bij Phauns andere medereiziger, Kojvo, had ik mijn bedenkingen, wat niet raar is aangezien zijn bijnaam de Kinderdoder is. Hij scheen uiteindelijk wel goede bedoelingen te hebben tegenover Phaun. Hij is zeer intrigerend personage; we krijgen weinig over zijn verleden te weten, wat ik jammer vond, maar het goede nieuws is dat er een apart boek geschreven is dat volledig aan hem geweid is. Dat zal ik ongetwijfeld op mijn ‘want to read’-lijstje zetten.
Als conclusie kan ik dus stellen dat dit niet het meest vernieuwende en verrassende boek is dat ik ooit gelezen heb, maar ik heb er desondanks zeker van genoten.
daffodildaff's review
adventurous
hopeful
relaxing
medium-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.0
Ik moest even bij dit boek erin komen. Veel kleine details, die uiteindelijk zeer welkom waren. In het begin verliep het verhaal een beetje stroef, maar uiteindelijk toch een zeer aangenaam boek geweest! Benieuwd naar de rest van de serie.
kimgottker's review
3.0
Het hoofdpersonage is Phaun. Phaun is het zusje van Céli en is verantwoordelijk voor haar zorg. Tot haar schoonzusje terugkomt en wellicht een oplossing heeft voor Céli. Hiervoor moet Phaun op reis.
Tijdens haar reis komt Phaun verschillende personages tegen. Dit zijn mensen, maar ook wezens uit het Wederwoud. Over hen had ik graag wat meer te weten gekomen.
Zelf had ik wel een beetje moeite met Phaun en dat komt door een keuze die zij aan het begin van haar reis maakt.
Aan het begin van het verhaal leer je Phaun kennen en het leven dat zij leidt. Voor mijn gevoel duurde het wel wat lang voordat zij echt op reis vertrok. Na het hele boek gelezen te hebben snap ik deze keuze wel. Verschillende gebeurtenissen worden nog besproken tijdens de reis van Phaun.
Het plot zag ik aankomen, maar dat maakt het niet minder leuk om te lezen. Ik was vooral heel benieuwd hoe het daarna verder zou gaan.
De schrijfstijl vond ik heel fijn. Het leest heel vlot en er gebeurt veel zonder dat het een opsomming van gebeurtenissen wordt. Wat Valentijn Ringelberg goed weet te doen, is mooie metaforen gebruiken in het verhaal.
De eerste die ik opschreef was op bladzijde vijf. Hierin werd iemands haar beschreven als de verdorde bladeren van een boom in de herfst.
Zelf had ik graag nog wat meer willen weten over de raad, de rode orde en de compagnie. Maar ook over de wereld en de daarbij horende verschillende wezens. Ik hoop dan ook dat hier in de komende delen meer aandacht aan besteed wordt.
Ondanks dat ik niet heel veel met Phaun had, vond ik het boek toch fijn lezen. Valentijn Ringelberg heeft een fijne en mooie schrijfstijl. Wat ik ook heel leuk vond, is dat er een hint wordt gegeven naar boek nummer twee, Hij die niet bestaat.
Tijdens haar reis komt Phaun verschillende personages tegen. Dit zijn mensen, maar ook wezens uit het Wederwoud. Over hen had ik graag wat meer te weten gekomen.
Zelf had ik wel een beetje moeite met Phaun en dat komt door een keuze die zij aan het begin van haar reis maakt.
Aan het begin van het verhaal leer je Phaun kennen en het leven dat zij leidt. Voor mijn gevoel duurde het wel wat lang voordat zij echt op reis vertrok. Na het hele boek gelezen te hebben snap ik deze keuze wel. Verschillende gebeurtenissen worden nog besproken tijdens de reis van Phaun.
Het plot zag ik aankomen, maar dat maakt het niet minder leuk om te lezen. Ik was vooral heel benieuwd hoe het daarna verder zou gaan.
De schrijfstijl vond ik heel fijn. Het leest heel vlot en er gebeurt veel zonder dat het een opsomming van gebeurtenissen wordt. Wat Valentijn Ringelberg goed weet te doen, is mooie metaforen gebruiken in het verhaal.
De eerste die ik opschreef was op bladzijde vijf. Hierin werd iemands haar beschreven als de verdorde bladeren van een boom in de herfst.
Zelf had ik graag nog wat meer willen weten over de raad, de rode orde en de compagnie. Maar ook over de wereld en de daarbij horende verschillende wezens. Ik hoop dan ook dat hier in de komende delen meer aandacht aan besteed wordt.
Ondanks dat ik niet heel veel met Phaun had, vond ik het boek toch fijn lezen. Valentijn Ringelberg heeft een fijne en mooie schrijfstijl. Wat ik ook heel leuk vond, is dat er een hint wordt gegeven naar boek nummer twee, Hij die niet bestaat.