Take a photo of a barcode or cover
3.85 AVERAGE
3.85 AVERAGE
After listening to most of Jude the Obscure and reading this one, I can check off Hardy. No desire to read more.
emotional
reflective
tense
funny
hopeful
relaxing
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
The final part was a bit shocking but i actually enjoyed her women power.
Παρά τη σχετική μου αλλεργία για τα "Omnibus" ή έστω την ταυτόχρονη παρουσία δύο έργων σε κοινό τόμο, δε μπόρεσα παρά να συμπαθήσω αυτή την όμορφη σκληρόδετη έκδοση των δύο έργων του Τόμας Χάρτνι, και λόγω μορφής και λόγω περιεχομένου. Τα έργα αυτά κυκλοφορούν και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Gutenberg και Καστανιώτη, σε καλές μεταφράσεις και με τα σχετικά τους επίμετρα, οπότε μπορείτε να τα αναζητήσετε και στην ελληνική βιβλιαγορά.
*** Far from the Madding Crowd ***
3,5 στρογγυλεύεται προς το 4 χάρη στη συγγένεια εξ αγχιστείας με το Δήμαρχο του Κάστερπριτς
Στο Κάστερμπριτζ (αγαπημένη περιοχή του Χάρντι για να αναπτύσσει τις ιστορίες του) έρωτες και πάθη ανάβουν και σβήσουν, σιγοκαίνε μέχρι να ξαναφουντώσουν ή κρατάνε με ασίγαστη φλόγα για χρόνια και εκτονώνονται με μια τελευταία έκρηξη.
Η Bathsheba Everdene γίνεται μήλον της έριδος μεταξύ τριών πολύ διαφορετικών αντρών, αλλά επειδή είναι αυτή που είναι (μια δυναμική και ανεξάρτητη γυναίκα που χρειάζεται οπωσδήποτε έναν άντρα) τους ταλαιπωρεί και τους τρεις.
Στο βιβλίο βλέπουμε να αναπτύσσονται μοτίβα που αργότερα εξελίχθηκαν σε κλισέ, ή αποτελούν κλισέ από γενέσεως (λογοτεχνικού αλλά όχι μόνο) κόσμου.
Α) Ο καλός και τίμιος άντρας που μπαίνει στο φρεντζόνι (και κλειδώνεται για να σαπίσει εκεί)
Β) Ο «ώριμος γκριζοκρόταφος» που ταλανίζεται από την σχεδόν παιδίσκη σε ένα εντελώς παιδιάστικο παιχνίδι της για να τον «τζιτζιρίσει» (χωρίς ποτέ να ενδιαφέρεται γι’ αυτόμ) και κατατρύχεται έκτοτε από την αδυναμία του να την αποκτήσει και,
Γ) λαστ butt νοτ ληστ, ο ανεύθυνος, φαύλος, γοητευτικός κορτάκιας που «είναι ζημιάρης και θα την καταστρέψει» και τον οποίο, φυσικά, σαν υπεύθυνη γυναίκα επιλέγει.
Ο Χάρντι χειρίζεται με μαεστρία τις δυναμικές αυτών των χαρακτήρων και τις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις (χωρίς να φτάνει στα ύψη που άγγιξε με το Δήμαρχο του Κάστερμπριτζ λίγα χρόνια αργότερα, ένα δήμαρχο σχεδόν τόσο ενδιαφέροντα όσο και ο Μπακογιάννης που τάιζε κάμπιες σε ζαρντινιέρες που κόστιζαν όσο ένα μικρό αυτοκίνητο και έβαφε τους δρόμους κόκκινους, ανατίναζε την Πανεπιστημίου κάθε τρεις και λίγο για να είναι οι Αθηνέζοι σε εγρήγορση και προσπάθησε αν και ανεπιτυχώς να κάνει ανασκαφές στην… επιχωματωμένη Πολιτεία του Πλάτωνα) από την αρχή μέχρι το τέλος και κρατάει ζωντανό τον αναγνώστη διατηρώντας το ενδιαφέρον τους για τη συνέχεια αμείωτο, μέχρι το (ΟΚ, μάλλον λίγο γλυκερό) φινάλε.
Δε λείπουν τα μελό στοιχεία, αλλά αν αναλογιστεί κανείς πώς πρέπει να ήταν πραγματικά η αγγλική επαρχία των τελών του 19ου αιώνα, μάλλον καλά κάνουν και δε λείπουν, ωστόσο σημαντικότερη απ’ όλες τις πλευρές του έργου είναι η φεμινιστική, με τη Μπαθέσντα να κάνει αυτό που της λέει το ξερό της (σωστό ή λάθος δεν έχει σημασία) στα αισθηματικά και να αναλαμβάνει μια φάρμα μιλώντας σαν ίση προς ίσους με τους λοιπούς κτηματίες, σιτομεσίτες, χονδρέμπορους, προμηθευτάδες κ.λπ. αντί να κλειστεί σε μια κάμαρα και να βγάζει τα μάτια της με ένα καντηλάκι για να κεντήσει, θέση εξαιρετικά προοδευτική για την εποχή που γράφτηκε το βιβλίο.
*** The Mayor of Casterbridge ***
4,5 κάτω μόνο από κάποια αθάνατα αριστουργήματα και μερικά προσωπικά "χτικιά"
Ένα εξαιρετικό βιβλίο με έναν πρωταγωνιστή που όντως έχει χαρακτήρα. Αντίθετα με τους ξεπλυμμένους πρωταγωνιστές άλλων βιβλίων που θυμίζουν κουνελάκια που τα πέρασες με χλωρίνη, ο Χέντσαρντ είναι πραγματικά συναρπαστικός. Ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο, εκρηκτικός, ανίκανος να ελέγξει τον ίδιο του τον εαυτό ζει ένα roller coaster αντί για τη ζωή που ζουν οι υπόλοιποι. Ναι, δύσκολα συμπαθείς έναν άνθρωπο που… πούλησε τη γυναίκα του μεθυσμένος, είπε ψέματα στον πραγματικό πατέρα της κόρης του, κακομεταχειριζόταν τους εργαζομένους, προσπάθησε να σκοτώσει τουλάχιστον δύο φορές, αλλά το ζητούμενο δεν είναι να τον συμπαθήσεις. Όσο εύκολα μέθυσε και πούλησε τη γυναίκα του, άλλο τόσο εύκολα έμεινε μετά 21 συναπτά έτη «στεγνός», παραγωγικός και επιτυχημένος (εντάξει, τα τελευταία χρόνια ήταν της πτώσης, αλλά πριν κλείσει τον 21ο δεν είχε αγγίξει αλκοόλ).
Περιστοιχίζεται από χαρακτήρες που έχουν τα δικά τους ελαττώματα, οι χωρικοί που μισούν όποιον προκόβει και θέλουν να τον δουν να πέφτει στη λάσπη, η παλιά ερωμένη που δεν ξέρει τι θέλει, αλλά όταν αποκτά χρήμα ξέρει πώς να το αποκτήσει, η γυναίκα του που είναι τόσο σπίρτο ώστε θεωρεί ότι το γεγονός πώς την πούλησε την καθιστά δέσμια του αγοραστή, η άχρωμα κόρη που όμως έχει θέληση για ζωή και μάθηση, ο ευεργετηθείς σκοτσέζος που γίνεται πρώτα έμπιστος και φίλος και μετά, άθελά του Ο ΕΧΘΡΟΣ, η κυρία με την τέντα που μοιράζει λαθραίο αλκοόλ και είναι τόσο μπασμένη λόγω συνεχώς εγκλήσεων στα δικαστικά, ώστε ξέρει τους νόμους καλύτερα από αυτούς του τη δικάζουν…
…όλοι αυτοί πιασμένοι σε ένα γαϊτανάκι, κάνουν ο ένας τη ζωή του άλλου δύσκολη, μπλέκονται και ξεμπλέκονται, αγαπιούνται το ίδιο εύκολο όσο μισιούνται, σε μια διήγηση που είναι απολαυστική και δε σε αφήνει να ακουμπήσεις το βιβλίο κάτω.
Και μια που μίλησα για χαρακτήρες, αγαπητοί νέοι συγγραφείς και όταν λέω νέοι, εννοώ εσείς που γράφετε από την αυγή του 21ου αιώνα και εντεύθεν, διαβάστε το Δήμαρχο για να δείτε τι θα πει ανάπτυξη/εξέλιξη χαρακτήρα, γιατί κάπου το έχετε χάσει το πλοίο, το τρένο σάλπαρε κ.λπ.
Από την αρχή μέχρι το τέλος, μέσα σε μια πλοκή καταιγιστική για τα δεδομένα της εποχής που γράφτηκε, ο Χάρντι δεν αφήνει χαρακτήρα να πέσει κάτω, τους δουλεύει όλους, τους αναπτύσσει τους έχει μπροστά στα μάτια σου τρισδιάστατους και ολοζώντανους, πιστευτούς όσο κι η μάνα που σας γέννησε (αν κάποιος από τους αναγνώστες έχει εκκολαφθεί σε θάλαμο, ζητάω συγγνώμη).
Η φύση και οι αντιξοότητες που δημιουργεί (και σε παραγωγικούς όρους με τη μορφή των καιρικών συνθηκών που άλλοτε σε ανεβάζουν και άλλοτε σε κατστρέφουν), είναι πάντα εκεί σε δεύτερο πλάνο, αλλά με συνέπεια και διάρκεια (κάτι που επίσης ξεχνάνε οι σύγχρονοι).
Οι κοινωνικές συμβάσεις, παρούσες, αμείλικτες αλλά και… ελαστικές όσο ο χρόνος και οι συμπάθειες (ή οι αντιπάθειες) λειτουργούν καταπραϋντικά (ή… εξαγριωτικά)…
Και στη μέση όλων αυτών, ανθρώπων και συνθηκών ο Χέντσαρντ, που προσπαθείς άκαρπα να τον συμπαθήσεις επί εκατοντάδες σελίδες (ή εγκαταλείπεις στα μισά τη σχετική προσπάθεια) και στο φινάλε σου δίνει μια γροθιά στο στομάχι, μια γροθιά ανελέητη όσο και ο χαρακτήρας του που (κοσμεί και το εξώφυλλο) τον οδήγησε στην πτώση, βήμα το βήμα, μέσα από αστοχίες και κακές εκτιμήσεις συνθηκών και ανθρώπων, ωστόσο, εκεί, στο τέλος, χωρίς ίχνος λυρισμού σου δίνει το στομάχι στο χέρι με την τελευταία του γραφή, συμβιβασμένος με τον ίδιο του τον εαυτό, με τη ζωή που έχει κάνει και αυτά που ζητάει για «μετά το τέλος», αυτοκαταδικαζόμενος και δείχνοντας το αδαμάντινο (και ως προς τη σκληρότητα) κομμάτι του χαρακτήρα του.
*** Far from the Madding Crowd ***
3,5 στρογγυλεύεται προς το 4 χάρη στη συγγένεια εξ αγχιστείας με το Δήμαρχο του Κάστερπριτς
Στο Κάστερμπριτζ (αγαπημένη περιοχή του Χάρντι για να αναπτύσσει τις ιστορίες του) έρωτες και πάθη ανάβουν και σβήσουν, σιγοκαίνε μέχρι να ξαναφουντώσουν ή κρατάνε με ασίγαστη φλόγα για χρόνια και εκτονώνονται με μια τελευταία έκρηξη.
Η Bathsheba Everdene γίνεται μήλον της έριδος μεταξύ τριών πολύ διαφορετικών αντρών, αλλά επειδή είναι αυτή που είναι (μια δυναμική και ανεξάρτητη γυναίκα που χρειάζεται οπωσδήποτε έναν άντρα) τους ταλαιπωρεί και τους τρεις.
Στο βιβλίο βλέπουμε να αναπτύσσονται μοτίβα που αργότερα εξελίχθηκαν σε κλισέ, ή αποτελούν κλισέ από γενέσεως (λογοτεχνικού αλλά όχι μόνο) κόσμου.
Α) Ο καλός και τίμιος άντρας που μπαίνει στο φρεντζόνι (και κλειδώνεται για να σαπίσει εκεί)
Β) Ο «ώριμος γκριζοκρόταφος» που ταλανίζεται από την σχεδόν παιδίσκη σε ένα εντελώς παιδιάστικο παιχνίδι της για να τον «τζιτζιρίσει» (χωρίς ποτέ να ενδιαφέρεται γι’ αυτόμ) και κατατρύχεται έκτοτε από την αδυναμία του να την αποκτήσει και,
Γ) λαστ butt νοτ ληστ, ο ανεύθυνος, φαύλος, γοητευτικός κορτάκιας που «είναι ζημιάρης και θα την καταστρέψει» και τον οποίο, φυσικά, σαν υπεύθυνη γυναίκα επιλέγει.
Ο Χάρντι χειρίζεται με μαεστρία τις δυναμικές αυτών των χαρακτήρων και τις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις (χωρίς να φτάνει στα ύψη που άγγιξε με το Δήμαρχο του Κάστερμπριτζ λίγα χρόνια αργότερα, ένα δήμαρχο σχεδόν τόσο ενδιαφέροντα όσο και ο Μπακογιάννης που τάιζε κάμπιες σε ζαρντινιέρες που κόστιζαν όσο ένα μικρό αυτοκίνητο και έβαφε τους δρόμους κόκκινους, ανατίναζε την Πανεπιστημίου κάθε τρεις και λίγο για να είναι οι Αθηνέζοι σε εγρήγορση και προσπάθησε αν και ανεπιτυχώς να κάνει ανασκαφές στην… επιχωματωμένη Πολιτεία του Πλάτωνα) από την αρχή μέχρι το τέλος και κρατάει ζωντανό τον αναγνώστη διατηρώντας το ενδιαφέρον τους για τη συνέχεια αμείωτο, μέχρι το (ΟΚ, μάλλον λίγο γλυκερό) φινάλε.
Δε λείπουν τα μελό στοιχεία, αλλά αν αναλογιστεί κανείς πώς πρέπει να ήταν πραγματικά η αγγλική επαρχία των τελών του 19ου αιώνα, μάλλον καλά κάνουν και δε λείπουν, ωστόσο σημαντικότερη απ’ όλες τις πλευρές του έργου είναι η φεμινιστική, με τη Μπαθέσντα να κάνει αυτό που της λέει το ξερό της (σωστό ή λάθος δεν έχει σημασία) στα αισθηματικά και να αναλαμβάνει μια φάρμα μιλώντας σαν ίση προς ίσους με τους λοιπούς κτηματίες, σιτομεσίτες, χονδρέμπορους, προμηθευτάδες κ.λπ. αντί να κλειστεί σε μια κάμαρα και να βγάζει τα μάτια της με ένα καντηλάκι για να κεντήσει, θέση εξαιρετικά προοδευτική για την εποχή που γράφτηκε το βιβλίο.
*** The Mayor of Casterbridge ***
4,5 κάτω μόνο από κάποια αθάνατα αριστουργήματα και μερικά προσωπικά "χτικιά"
Ένα εξαιρετικό βιβλίο με έναν πρωταγωνιστή που όντως έχει χαρακτήρα. Αντίθετα με τους ξεπλυμμένους πρωταγωνιστές άλλων βιβλίων που θυμίζουν κουνελάκια που τα πέρασες με χλωρίνη, ο Χέντσαρντ είναι πραγματικά συναρπαστικός. Ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο, εκρηκτικός, ανίκανος να ελέγξει τον ίδιο του τον εαυτό ζει ένα roller coaster αντί για τη ζωή που ζουν οι υπόλοιποι. Ναι, δύσκολα συμπαθείς έναν άνθρωπο που… πούλησε τη γυναίκα του μεθυσμένος, είπε ψέματα στον πραγματικό πατέρα της κόρης του, κακομεταχειριζόταν τους εργαζομένους, προσπάθησε να σκοτώσει τουλάχιστον δύο φορές, αλλά το ζητούμενο δεν είναι να τον συμπαθήσεις. Όσο εύκολα μέθυσε και πούλησε τη γυναίκα του, άλλο τόσο εύκολα έμεινε μετά 21 συναπτά έτη «στεγνός», παραγωγικός και επιτυχημένος (εντάξει, τα τελευταία χρόνια ήταν της πτώσης, αλλά πριν κλείσει τον 21ο δεν είχε αγγίξει αλκοόλ).
Περιστοιχίζεται από χαρακτήρες που έχουν τα δικά τους ελαττώματα, οι χωρικοί που μισούν όποιον προκόβει και θέλουν να τον δουν να πέφτει στη λάσπη, η παλιά ερωμένη που δεν ξέρει τι θέλει, αλλά όταν αποκτά χρήμα ξέρει πώς να το αποκτήσει, η γυναίκα του που είναι τόσο σπίρτο ώστε θεωρεί ότι το γεγονός πώς την πούλησε την καθιστά δέσμια του αγοραστή, η άχρωμα κόρη που όμως έχει θέληση για ζωή και μάθηση, ο ευεργετηθείς σκοτσέζος που γίνεται πρώτα έμπιστος και φίλος και μετά, άθελά του Ο ΕΧΘΡΟΣ, η κυρία με την τέντα που μοιράζει λαθραίο αλκοόλ και είναι τόσο μπασμένη λόγω συνεχώς εγκλήσεων στα δικαστικά, ώστε ξέρει τους νόμους καλύτερα από αυτούς του τη δικάζουν…
…όλοι αυτοί πιασμένοι σε ένα γαϊτανάκι, κάνουν ο ένας τη ζωή του άλλου δύσκολη, μπλέκονται και ξεμπλέκονται, αγαπιούνται το ίδιο εύκολο όσο μισιούνται, σε μια διήγηση που είναι απολαυστική και δε σε αφήνει να ακουμπήσεις το βιβλίο κάτω.
Και μια που μίλησα για χαρακτήρες, αγαπητοί νέοι συγγραφείς και όταν λέω νέοι, εννοώ εσείς που γράφετε από την αυγή του 21ου αιώνα και εντεύθεν, διαβάστε το Δήμαρχο για να δείτε τι θα πει ανάπτυξη/εξέλιξη χαρακτήρα, γιατί κάπου το έχετε χάσει το πλοίο, το τρένο σάλπαρε κ.λπ.
Από την αρχή μέχρι το τέλος, μέσα σε μια πλοκή καταιγιστική για τα δεδομένα της εποχής που γράφτηκε, ο Χάρντι δεν αφήνει χαρακτήρα να πέσει κάτω, τους δουλεύει όλους, τους αναπτύσσει τους έχει μπροστά στα μάτια σου τρισδιάστατους και ολοζώντανους, πιστευτούς όσο κι η μάνα που σας γέννησε (αν κάποιος από τους αναγνώστες έχει εκκολαφθεί σε θάλαμο, ζητάω συγγνώμη).
Η φύση και οι αντιξοότητες που δημιουργεί (και σε παραγωγικούς όρους με τη μορφή των καιρικών συνθηκών που άλλοτε σε ανεβάζουν και άλλοτε σε κατστρέφουν), είναι πάντα εκεί σε δεύτερο πλάνο, αλλά με συνέπεια και διάρκεια (κάτι που επίσης ξεχνάνε οι σύγχρονοι).
Οι κοινωνικές συμβάσεις, παρούσες, αμείλικτες αλλά και… ελαστικές όσο ο χρόνος και οι συμπάθειες (ή οι αντιπάθειες) λειτουργούν καταπραϋντικά (ή… εξαγριωτικά)…
Και στη μέση όλων αυτών, ανθρώπων και συνθηκών ο Χέντσαρντ, που προσπαθείς άκαρπα να τον συμπαθήσεις επί εκατοντάδες σελίδες (ή εγκαταλείπεις στα μισά τη σχετική προσπάθεια) και στο φινάλε σου δίνει μια γροθιά στο στομάχι, μια γροθιά ανελέητη όσο και ο χαρακτήρας του που (κοσμεί και το εξώφυλλο) τον οδήγησε στην πτώση, βήμα το βήμα, μέσα από αστοχίες και κακές εκτιμήσεις συνθηκών και ανθρώπων, ωστόσο, εκεί, στο τέλος, χωρίς ίχνος λυρισμού σου δίνει το στομάχι στο χέρι με την τελευταία του γραφή, συμβιβασμένος με τον ίδιο του τον εαυτό, με τη ζωή που έχει κάνει και αυτά που ζητάει για «μετά το τέλος», αυτοκαταδικαζόμενος και δείχνοντας το αδαμάντινο (και ως προς τη σκληρότητα) κομμάτι του χαρακτήρα του.
Far from the Madding Crowd is different from any novel I have read from this era. It features a woman who lives freely under no man, is in charge of her choices in love, and is respected among her yellow townspeople and workers. Hardy created a world in which women were still wronged, but had much more choice than countless others of this era. He weaved in tremendously beautiful idyllic prose about the English countryside, and the personal strifes of its inhabitants. I became completely absorbed in their lives, and what may happen to each of them. Although this book was a little wordy for me, and I found myself drifting a few times, it's beauty and mastery are undeniable. Hardy's love for his Wessex and his characters are obvious on every page, his soul seeped into every word.
challenging
emotional
relaxing
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
I'm not going to lie, I started this book because I thought the movie trailer looked cool. This book is better than I thought it would be. It takes a long time to get fully into due to the Victorian language and slow pacing. The writing style is long-winded and flowery, but it it helps you envision the setting. I felt like I was in the English countryside as I was reading the vivid descriptions. The beginning feels cozy and relaxing. As you approach the end, you'll be at the edge of your seat.
My only complaint is that Bathsheba's character feels so limited. I wanted to get more of her internal monologue. She's is the classic "woman written by a man" trope. It felt like the author was infantilising her and making get flighty to a point where it became ridiculous. This book also features a lot of misogynistic views that reflect the time period it was written in. At times, it can be off-putting.
My only complaint is that Bathsheba's character feels so limited. I wanted to get more of her internal monologue. She's is the classic "woman written by a man" trope. It felt like the author was infantilising her and making get flighty to a point where it became ridiculous. This book also features a lot of misogynistic views that reflect the time period it was written in. At times, it can be off-putting.
adventurous
emotional
hopeful
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
hopeful
inspiring
holds a piece of my heart! A true heroine (flawed and enchanting) who captivated me completely
YES YES YES I loved this story. I love Bathsheba's strength and independence.