Take a photo of a barcode or cover
Sublime.
Prontamente lectura según tablero de direcciones.
Prontamente lectura según tablero de direcciones.
No conecté para nada con el libro. Tal vez vuelva a darle una oportunidad más adelante o voy a probar con otro trabajo de Cortázar.
The concept was better than the resulting novel (a book that can be read two ways, one hopscotching like a choose your own adventure). In practice I found the read the conventional way a bit of a slog.
Editado el 31/01/2017: Reseña completa en mi blog, Booksick!
Mi reseña para Rayuela iba a empezar con algo como "quiero disculparme de antemano por lo que voy a decir a continuación, pero es que no había una manera ordenada de escribir esto (¿cómo expresar sentimientos -que ya de por sí no saben mucho sobre el orden- coherentes sobre algo que no lo es? Rayuela es desorden, caos, amor, no querer sentir, crisis, crisis crisis crisis, y esto es casi lo mismo)." Pero ni siquiera eso puedo decir, porque Rayuela es tantas cosas que me cuesta horrores ponerla en palabras. No es un libro para cualquiera, y la verdad es que entiendo perfectamente a cualquier persona que haya detestado el libro, veo el por qué. Yo me pasé casi todo el libro detestándolo, pensando "¡Mi Julio querido! ¡¿Cómo carajo escribiste algo que odio tanto?!". Pero después llegué al final, y no podía creer la maravilla que acababa de leer. Cosas que pasan, vio.
Es una novela muy caótica, muy desorden, muy ir y venir, muy buscar sin saber, andar con los ojos cerrados creyendo que estamos viendolo todo. Los personajes son demasiado reales, lo que los hace más insoportables que si no lo fuesen.
Y ahora aprovecho para dejarles el capítulo 145, una cita de algún otro lado que resume bastante bien la idea del formato de Rayuela.
"Morelliana.
Una cita:
Esas, pues, son las fundamentales, capitales y filosóficas razones que me indujeron a edificar la obra sobre la base de partes sueltas -conceptuando la obra como una partícula de la obra- y tratando al hombre como una fusión de partes de cuerpo y parte de alma -mientras a la Humanidad entera la trato como a un mezclado de partes. Pero si alguien me hiciese tal objeción: que esta parcial concepción mía no es, en verdad, ninguna concepción, sino una mofa, chanza, fisga y engaño, y que yo, en vez de sujetarme a las severas reglas y cánones del Arte, estoy intentando burlarlas por medio de irresponsables chungas, zumbas y muecas, contestaría que sí, que es cierto, que justamente tales son mis propósitos. Y, por Dios -no vacilo en confesarlo- yo deseo esquivarme tanto de vuestro Arte, señores como de vosotros mismos, ¡pues no puedo soportaros junto con aquel Arte, con vuestras concepciones, vuestra actitud artística y con todo vuestro medio artístico!
Gombrowicz, Ferdydurke, Cap. IV.
Prefacio al Filidor forrado de niño."
Mi reseña para Rayuela iba a empezar con algo como "quiero disculparme de antemano por lo que voy a decir a continuación, pero es que no había una manera ordenada de escribir esto (¿cómo expresar sentimientos -que ya de por sí no saben mucho sobre el orden- coherentes sobre algo que no lo es? Rayuela es desorden, caos, amor, no querer sentir, crisis, crisis crisis crisis, y esto es casi lo mismo)." Pero ni siquiera eso puedo decir, porque Rayuela es tantas cosas que me cuesta horrores ponerla en palabras. No es un libro para cualquiera, y la verdad es que entiendo perfectamente a cualquier persona que haya detestado el libro, veo el por qué. Yo me pasé casi todo el libro detestándolo, pensando "¡Mi Julio querido! ¡¿Cómo carajo escribiste algo que odio tanto?!". Pero después llegué al final, y no podía creer la maravilla que acababa de leer. Cosas que pasan, vio.
Es una novela muy caótica, muy desorden, muy ir y venir, muy buscar sin saber, andar con los ojos cerrados creyendo que estamos viendolo todo. Los personajes son demasiado reales, lo que los hace más insoportables que si no lo fuesen.
Y ahora aprovecho para dejarles el capítulo 145, una cita de algún otro lado que resume bastante bien la idea del formato de Rayuela.
"Morelliana.
Una cita:
Esas, pues, son las fundamentales, capitales y filosóficas razones que me indujeron a edificar la obra sobre la base de partes sueltas -conceptuando la obra como una partícula de la obra- y tratando al hombre como una fusión de partes de cuerpo y parte de alma -mientras a la Humanidad entera la trato como a un mezclado de partes. Pero si alguien me hiciese tal objeción: que esta parcial concepción mía no es, en verdad, ninguna concepción, sino una mofa, chanza, fisga y engaño, y que yo, en vez de sujetarme a las severas reglas y cánones del Arte, estoy intentando burlarlas por medio de irresponsables chungas, zumbas y muecas, contestaría que sí, que es cierto, que justamente tales son mis propósitos. Y, por Dios -no vacilo en confesarlo- yo deseo esquivarme tanto de vuestro Arte, señores como de vosotros mismos, ¡pues no puedo soportaros junto con aquel Arte, con vuestras concepciones, vuestra actitud artística y con todo vuestro medio artístico!
Gombrowicz, Ferdydurke, Cap. IV.
Prefacio al Filidor forrado de niño."
I've finished reading this book in the usual way a book is read (i.e. back to front). I still want to reread it by hopscotching through the chapters in the order listed in the introduction. I felt that I was a little old to be reading this book for the first time, sort of like reading "On the Road" or "Into the Wild" when you are in your mid-20s and enjoy the feeling of your life settling around you rather than when you are in your teens and the world is crazy and open and the last thing you want is any sort of settling.
Despite this, it is still a book I would recommend. Cortázar is a very good writer and does some of the most experimentally interesting things with words I have ever seen.
Despite this, it is still a book I would recommend. Cortázar is a very good writer and does some of the most experimentally interesting things with words I have ever seen.
Rayuela es una anti novela que no necesita ser entendido sino que basta con sólo sentir y pensar. indispensable perderse en la lectura de este libro como ocurre en capítulo 34 ( se puede leer de dos formas leer las líneas pares o líneas Impares) el lenguaje gliglico, o las formas que tiene de leerse.
Altamente sorprendida por la capacidad creativa de Julio Cortazar. Sin duda un libro que me impactó y se guardó en mi corazón.
Es un libro muy raro las palabras no me alcanzan para describirlo.
Altamente sorprendida por la capacidad creativa de Julio Cortazar. Sin duda un libro que me impactó y se guardó en mi corazón.
Es un libro muy raro las palabras no me alcanzan para describirlo.
Of all our feelings the only one which really doesn't belong to us is hope. Hope belongs to life, it's life itself defending itself.
Μετά από ένα χρόνο κατάφερα να το ολοκληρώσω, αφου γνώρισα τον Cortázar απο τα υπόλοιπα έργα του. Κ όταν τον διάβαζα με ρωτούσαν πώς μου φαινόταν...κι είναι τόσο δύσκολο να απαντησεις γιατί δεν ξέρεις τι είναι αυτο που πραγματικά σε ενθουσιάσε σε αυτές τις σελίδες. Και μόνο ότι καταφέρνεις να κατανοήσεις σε έναν βαθμό τον συλλογισμό του Cortázar νομίζω ότι αρκεί. Δηλώνω ενθουσιασμένη με τον τρόπο γραφής του, για την ιδεα κ μόνο να μιλήσει σύνθετα για σύνθετες έννοιες κ ενέργειες οπως η αγάπη, ο έρωτας, η συντροφικότητα και η δημιουργία.