Scan barcode
anesh's review
4.0
Ever since I was a little girl watching X men cartoons I've been a sucker for mutants so when I heard that G. Martin compiled and wrote short stories about a virus giving people extra ordinary abilities it was a no brainer that I would submerge myself in these volumes. I liked the way the stories, while written by different authors, have been combined in a style similar to WWZ, which I loved, and how we hear a story from more than one point of view and how certain secondary characters become central characters in other stories where we meet former central characters that have now taken a secondary or cameo role and thus the story is carried on. I also found it cool that the scientific problem of mutant powers has been approached and even though explanations have not been found for every problem and defiance of physic's law, there seems to be a want to search for further reasons.
kittyg's review
I picked this up on Audio and ended up DNF-ing it not because the narrator wasn't good, but because the story was just not for me. It's set in an alternative history and the style of writing felt quite jarring and irritating to me from the start and I found it hard to connect with the characters. Maybe this is because the book has many authors and it's a culmination of many ideas, but for me this style really didn't work and I found myself not wanting to listen to the audio quite quickly and having no desire to pick up the book to try.
Sadly I think this is a series I will give a miss. Ah well, sometimes a book just isn't for you!
Sadly I think this is a series I will give a miss. Ah well, sometimes a book just isn't for you!
razgon's review
2.0
Not my cup of tea - probably because of when it was written, but it felt outdated and irrelevant and at its worst - boring.
rafalreadersinitiative's review
3.0
"Dzikie Karty" sygnowane nazwiskiem George R.R. Martina skończone. Cóż by o tym napisać, żeby Was zachęcić a jednocześnie pozostać szczerym i tą szczerością Was nie zniechęcić. Przede wszystkim chciałbym, abyście wszyscy wydali pieniądze na tą antologię, aby Zysk i S-ka mieli dość zysku, aby wydać kolejne tomy. Dlaczego?
Przede wszystkim dlatego, że pierwszy wolumin "Dzikich kart" wprowadza na "arenę" uniwersum bohaterów, którzy w późniejszych tomach tego "współdzielonego" przez różnych autorów uniwersów dorobią się autonomicznych powieści. Tutaj mamy do czynienia - w większości opowiadań - z (trzymając się komiksowego żargonu) "orgins" postaci. Jedne są ciekawe bardziej, inne mniej, ale praktycznie żadna z nich nie ma szansy na pokazanie czegoś więcej niż to, że właśnie odkryła w sobie super-moc i... ojeju, co z tym dalej? Choć jest kilka wyjątków (zwłaszcza w okresie obejmującym lata 1946 - 1950+ linii fabularnej tego alternatywnego uniwersum, oraz co-nie-co w końcówce [lata 70-te]) to jednak bohaterowie "nabierają wiatru w żagle" dopiero w kolejnych odsłonach cyklu "Dzikie karty" i fajnie by było, gdyby polski czytelnik mógł tego doświadczyć.
Dla fanów komiksów jest to rzecz nieoceniona. "Dzikie karty" zaistniały początkowo, jako "szkielet" do stworzenia gry fabularnej, w którą po kilku piwkach pogrywali sobie G.R.R. Martin i przyjaciele piszący do, hm, może nie "pulpowych", ale coś w ten deseń ;) magazynów science-fiction, by w ostatecznej formie rozrosnąć się do obszernego uniwersum portretującego alternatywną historię, w której w roku 1946 pojawili się, hm, super-bohaterowie i super-złoczyńcy. Co zrobiłby Supermen postawiony przed komisją Herberta Hoovera? Czy Flash byłby w stanie zapobiec zimnowojennemu kryzysowi z 1960 roku? I czy polski super-imigrant Wojtek Grabowski jest w stanie powstrzymać posthipisowską falę dowodzoną przez Króla Jaszczura (alter ego Jima Morrisona) i Radykała? Tego wszystkiego dowiecie się z "Dzikich Kart".
"Dzikie karty" ukazały się niemal równolegle z "Watchmen" Alana Moore'a, co dowodzić może tylko tego, że był to okres, w którym zapotrzebowanie na poważniejsze podejście do etosu superbohatera komiksowego musiało w końcu znaleźć ujście. Jednym z tych kanałów jest właśnie ta antologia. Nie powala na kolana, ale jako początek - z nadzieją na mocniej ugruntowane fabularnie - może być.
Przede wszystkim dlatego, że pierwszy wolumin "Dzikich kart" wprowadza na "arenę" uniwersum bohaterów, którzy w późniejszych tomach tego "współdzielonego" przez różnych autorów uniwersów dorobią się autonomicznych powieści. Tutaj mamy do czynienia - w większości opowiadań - z (trzymając się komiksowego żargonu) "orgins" postaci. Jedne są ciekawe bardziej, inne mniej, ale praktycznie żadna z nich nie ma szansy na pokazanie czegoś więcej niż to, że właśnie odkryła w sobie super-moc i... ojeju, co z tym dalej? Choć jest kilka wyjątków (zwłaszcza w okresie obejmującym lata 1946 - 1950+ linii fabularnej tego alternatywnego uniwersum, oraz co-nie-co w końcówce [lata 70-te]) to jednak bohaterowie "nabierają wiatru w żagle" dopiero w kolejnych odsłonach cyklu "Dzikie karty" i fajnie by było, gdyby polski czytelnik mógł tego doświadczyć.
Dla fanów komiksów jest to rzecz nieoceniona. "Dzikie karty" zaistniały początkowo, jako "szkielet" do stworzenia gry fabularnej, w którą po kilku piwkach pogrywali sobie G.R.R. Martin i przyjaciele piszący do, hm, może nie "pulpowych", ale coś w ten deseń ;) magazynów science-fiction, by w ostatecznej formie rozrosnąć się do obszernego uniwersum portretującego alternatywną historię, w której w roku 1946 pojawili się, hm, super-bohaterowie i super-złoczyńcy. Co zrobiłby Supermen postawiony przed komisją Herberta Hoovera? Czy Flash byłby w stanie zapobiec zimnowojennemu kryzysowi z 1960 roku? I czy polski super-imigrant Wojtek Grabowski jest w stanie powstrzymać posthipisowską falę dowodzoną przez Króla Jaszczura (alter ego Jima Morrisona) i Radykała? Tego wszystkiego dowiecie się z "Dzikich Kart".
"Dzikie karty" ukazały się niemal równolegle z "Watchmen" Alana Moore'a, co dowodzić może tylko tego, że był to okres, w którym zapotrzebowanie na poważniejsze podejście do etosu superbohatera komiksowego musiało w końcu znaleźć ujście. Jednym z tych kanałów jest właśnie ta antologia. Nie powala na kolana, ale jako początek - z nadzieją na mocniej ugruntowane fabularnie - może być.
More...