Take a photo of a barcode or cover
3.86 AVERAGE
3.86 AVERAGE
emotional
funny
hopeful
relaxing
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
I liked this one a lot. It is actually somewhat different than the other books, but still great because of Anne!
LM Montgomery is a master at secondary characters that add great dimension to the story but don't steal the limelight. I loved this one for those quirky and hilarious secondary folks. Rebecca Dew is my absolute favorite; however, Aunt Kate, Aunt Chatty, Dusty Miller, Katherine Brooke, Nora Nelson, Jim Wilcox, Elizabeth, and Mrs. Gibson were a thoroughly enjoyable bunch.
I also enjoyed the change up in structure with much of the novel written in epistolary style.
But this one gets five stars for fantastic character development and the humor - I laughed as often in this one as I did reading the first.
I also enjoyed the change up in structure with much of the novel written in epistolary style.
But this one gets five stars for fantastic character development and the humor - I laughed as often in this one as I did reading the first.
Not to be dramatic, but me not loving this book is the saddest worst thing that has ever happened to me or anyone, ever, in the history of the world.
Also the most surprising.
Yes, I may have an average rating of 2.95, and yes, I may be well used to being disappointed in life, and yes, maybe this is actually not a very sad or bad thing at all, let alone in the context of the history of human suffering.
But if I admitted that, I’d have to rewrite the opening of this review, and that, my dear, is never going to happen.
This really is a shock, though.
Anne of Windy Poplars is the fourth book in the Anne series, and I five starred the first three. ALL THREE! I have five starred about 25 books out of the hundreds I’ve read in the last three years, and three of them were Anne books.
And yet, I didn’t care for this much at all.
First off, the majority of it was epistolary, and made up of these heinously long boring dry letters that Anne wrote to her fiancé...whose name I am failing to think of. Garrett? Gilbert?
...Oh, no. I thought it couldn’t possibly be Gilbert due to the sheer awfulness of that name (sorry to any Gilberts out there, but the very sound of it is...bulbous), but it is.
Anyway, it’s mostly very boring letters. They don’t fit with Anne’s voice at ALL.
And to add insult to injury, instead of getting off to her usual misadventures and amusements, Anne spends the whole book running around and sticking her nose in people’s business and fixing their lives for them and all around being the kind of preachy unfun nightmare a past Anne would have abhorred and eventually charmed.
Horrible.
Also, I am sick of her meeting people and just bidding them adieu forever without feeling all that sad! She spent her whole childhood being best friends with Diana Barry, and now she hardly even speaks to her. She spends years living at Windy Poplars with the widows, and when she leaves she’s more happy than sad. Her college friends have disappeared. Her adopted younger siblings barely get a mention. I am SICK OF IT!!!
This had none of the whimsy, none of the love, none of the beautiful settings and none of the beautiful writing that I have come to expect.
Bottom line: Everything about this was simply a bummer.
------------
pre-review
life is full of disappointment.
review to come / 2 stars
------------
tbr review
thrilled to be reunited with my best friend (anne)
Also the most surprising.
Yes, I may have an average rating of 2.95, and yes, I may be well used to being disappointed in life, and yes, maybe this is actually not a very sad or bad thing at all, let alone in the context of the history of human suffering.
But if I admitted that, I’d have to rewrite the opening of this review, and that, my dear, is never going to happen.
This really is a shock, though.
Anne of Windy Poplars is the fourth book in the Anne series, and I five starred the first three. ALL THREE! I have five starred about 25 books out of the hundreds I’ve read in the last three years, and three of them were Anne books.
And yet, I didn’t care for this much at all.
First off, the majority of it was epistolary, and made up of these heinously long boring dry letters that Anne wrote to her fiancé...whose name I am failing to think of. Garrett? Gilbert?
...Oh, no. I thought it couldn’t possibly be Gilbert due to the sheer awfulness of that name (sorry to any Gilberts out there, but the very sound of it is...bulbous), but it is.
Anyway, it’s mostly very boring letters. They don’t fit with Anne’s voice at ALL.
And to add insult to injury, instead of getting off to her usual misadventures and amusements, Anne spends the whole book running around and sticking her nose in people’s business and fixing their lives for them and all around being the kind of preachy unfun nightmare a past Anne would have abhorred and eventually charmed.
Horrible.
Also, I am sick of her meeting people and just bidding them adieu forever without feeling all that sad! She spent her whole childhood being best friends with Diana Barry, and now she hardly even speaks to her. She spends years living at Windy Poplars with the widows, and when she leaves she’s more happy than sad. Her college friends have disappeared. Her adopted younger siblings barely get a mention. I am SICK OF IT!!!
This had none of the whimsy, none of the love, none of the beautiful settings and none of the beautiful writing that I have come to expect.
Bottom line: Everything about this was simply a bummer.
------------
pre-review
life is full of disappointment.
review to come / 2 stars
------------
tbr review
thrilled to be reunited with my best friend (anne)
Okay, I cheated. I wanted to see how the story ended up, so I jumped forward to follow up on where Anne ends up. Delightful!
Possibly 3.5/5 but idk yet.
I still really enjoyed this book because Anne is my FAVE, but I think the back and forth between her letters to Gilbert and third person narrative was a little bit much. I didn't really love that switch and I missed Gilbert throughout this book, though I understand why he wasn't in it!
I still love Anne as a character DEARLY and I will honestly love her forever. She is so kind and compassionate and lovely and just EVERYTHING.
I still really enjoyed this book because Anne is my FAVE, but I think the back and forth between her letters to Gilbert and third person narrative was a little bit much. I didn't really love that switch and I missed Gilbert throughout this book, though I understand why he wasn't in it!
I still love Anne as a character DEARLY and I will honestly love her forever. She is so kind and compassionate and lovely and just EVERYTHING.
Czwarta część losów Anne Shirley zawsze była moją najmniej ulubioną. Sama nie wiem dlaczego. Sięgnęłam jednak po nią po raz kolejny, już w nowym tłumaczeniu Anny Bańkowskiej, by poznać ją jako “Anne z Szumiących Wierzb”.
Przy lekturze uświadomiłam sobie, że teraz ta część cyklu o wiele bardziej do mnie trafia. Jesteśmy z Anne rówieśniczkami i, choć po raz pierwszy ta powieść została wydana prawie sto lat temu, znajdujemy się w dość podobnym miejscu w życiu. To sprawiło, że w końcu Szumiące Wierzby stały się mi bliższe.
Lubię to, że w tej książce kilka głównych wątków przeplata się z wieloma pobocznymi sytuacjami i sytuacyjkami. Mnogość bohaterów tej powieści również postrzegam jako ogromną zaletę – Montgomery potrafi wprowadzać postaci do swoich opowieści w taki sposób, że ich cechy szczególne zostają z osobami czytającymi na długo i wyraźnie odznaczają się w pamięci.
Sporo się wzruszałam, w szczególności przy tych smutnych fragmentach historii. Sporo się śmiałam, szczególnie przy scenach z mieszkankami Szumiących Wierzb. Książki z cyklu o Anne są dla mnie po prostu żywym tworem, nie potrafię ich traktować jak “tylko powieści” – to coś więcej.
“Wprawdzie działo się to późną wiosną, a teraz był grudzień, ale i tak wszystko jej szeptało: Pamiętasz?”
Ja też pamiętam.
Odkrywajcie losy Anne Shirley na nowo, zachęcam Was do tego z całego mojego – rozkochanego w historii tej dziewczyny – serca.
Przy lekturze uświadomiłam sobie, że teraz ta część cyklu o wiele bardziej do mnie trafia. Jesteśmy z Anne rówieśniczkami i, choć po raz pierwszy ta powieść została wydana prawie sto lat temu, znajdujemy się w dość podobnym miejscu w życiu. To sprawiło, że w końcu Szumiące Wierzby stały się mi bliższe.
Lubię to, że w tej książce kilka głównych wątków przeplata się z wieloma pobocznymi sytuacjami i sytuacyjkami. Mnogość bohaterów tej powieści również postrzegam jako ogromną zaletę – Montgomery potrafi wprowadzać postaci do swoich opowieści w taki sposób, że ich cechy szczególne zostają z osobami czytającymi na długo i wyraźnie odznaczają się w pamięci.
Sporo się wzruszałam, w szczególności przy tych smutnych fragmentach historii. Sporo się śmiałam, szczególnie przy scenach z mieszkankami Szumiących Wierzb. Książki z cyklu o Anne są dla mnie po prostu żywym tworem, nie potrafię ich traktować jak “tylko powieści” – to coś więcej.
“Wprawdzie działo się to późną wiosną, a teraz był grudzień, ale i tak wszystko jej szeptało: Pamiętasz?”
Ja też pamiętam.
Odkrywajcie losy Anne Shirley na nowo, zachęcam Was do tego z całego mojego – rozkochanego w historii tej dziewczyny – serca.
Le fait que je note aussi mal ce livre me brise le coeur parce que les trois premiers tomes ont été des coups de cœur énormes… Celui ci était beaucoup trop répétitif, on ne fait qu’assister a Anne qui résous les problèmes des autres et c’est tout. On ne sent pas d’évolution particulière, tous les autres personnages sont quasiment absents, bref je suis vraiment déçu..
Ce n'est pas un mauvais livre, mais ce n'est certainement pas mon tome préféré de la série.
Trop de nouveau personnages dont certains n'apparaissent qu'une fois, voir jamais et ne sont qu'évoqués dans des divagations à n'en plus finir. On ne sait pas qui est qui. Et au contraire plein de personnages qu'on a appris à aimer ne sont même pas apparus (même si d'accord, le parcours d'Anne change, mais de là à snober "tout son passé" durant le tome entier...bof).
Ensuite je n'ai pas aimer le style épistolaire trop à rallonge. Bien sûr qu'on aime les divagations d'Anne... quand on sait de qui/avec qui elle parle.
D'ailleurs j'ai eu du mal à la reconnaitre dans son espèce de role de cupidon, un peu à se mêler de la vie de tout le monde. Ça va beaucoup à l'encontre de son éducation avec Marilla je trouve.
Bref... je suis bien contente de l'avoir terminer pour passer au suivant !
(Mais bon, gros coup de coeur pour la couverture juste IN-CROY-ABLE)
Trop de nouveau personnages dont certains n'apparaissent qu'une fois, voir jamais et ne sont qu'évoqués dans des divagations à n'en plus finir. On ne sait pas qui est qui. Et au contraire plein de personnages qu'on a appris à aimer ne sont même pas apparus (même si d'accord, le parcours d'Anne change, mais de là à snober "tout son passé" durant le tome entier...bof).
Ensuite je n'ai pas aimer le style épistolaire trop à rallonge. Bien sûr qu'on aime les divagations d'Anne... quand on sait de qui/avec qui elle parle.
D'ailleurs j'ai eu du mal à la reconnaitre dans son espèce de role de cupidon, un peu à se mêler de la vie de tout le monde. Ça va beaucoup à l'encontre de son éducation avec Marilla je trouve.
Bref... je suis bien contente de l'avoir terminer pour passer au suivant !
(Mais bon, gros coup de coeur pour la couverture juste IN-CROY-ABLE)