Reviews

Metamorphoses by Ovid

deep_in_the_reads's review against another edition

2.0

I don't wanna completely write this off, knowing how highly esteemed/influential it is! Maybe I'll come back and re-try it eventually, but on the first read I really only enjoyed parts of it; the rest was really tedious and I had to fight off sleep a lot of the time.
I read the Mary Innes prose translation, by the way.

strategineer's review against another edition

4.0

A loosely related sequence of epic poems about transformation(s) inspired by Greek mythology written by Ovid more than two thousand years ago, translated by Stephanie McCarter in 2022.

Of the ancient Greek/Roman texts I've read, Ovid's Metamorphoses is the most self-referential, weird and hard to get into. But if you're willing to stick with it and read more footnotes than you've ever read before, you might enjoy yourself.

The Odyssey, The Iliad and Ovid's Metamorphoses all assume that readers have a certain level of familiarity with Greek/Roman mythology but Ovid goes one step further by assuming that you're familiar with ancient Greek mythology, the Odyssey, the Iliad, the Aeneid AND have a basic understanding of Roman history. All bundled into a collection of loosely related poems with no main character or overarching plot to speak of.

If you're a big Greek mythology nerd like me and you don't mind constantly flipping over to the footnotes then you should be able to read through Ovid's Metamorphoses and get something out of it (even if you haven't read through the Odyssey and/or the Iliad). If you're not a big Greek mythology nerd like me you might get more out of reading the Odyssey first (I really liked Emily Wilson's translation of it).

Not all of Ovid's poetry is created equal. There's a lot of interesting poems here but I've got a few favorites:

Iphis and Ianthe in Book 9 is a poem about Iphis, a woman raised as a boy to appease her father's wish for a son, and the woman she falls in love with, Ianthe. This is a more than two thousand year old poem that can be easily interpreted as being about a woman experiencing gender disphoria leading up to her eventual transformation into a man.

When thirteen years had passed, your father, Iphis,

betrothed you to the flaxen-haired Ianthe,

a virgin most renowned of Phaestum's women

for beauty's gift. She was Telestes' daughter

and was your match in age as well as beauty.

They'd learned their early arts, the ABCs,

from the same teachers. Ever since, love touched

their youthful hearts, dealing them equal wounds.

And yet they have unequal hopes.

Orpheus and Eurydice in Book 10 is a poem about the bard Orpheus who ventures into the Underworld to find the love of his life, Eurydice, and bring her back to life. Orpheus using his charm and his music convinces the rulers of the Underworld, Hades and Persephone, to let him leave with Eurydice (as long as he can walk all the way back up to the surface without looking at her). His anticipation of seeing her again kills her again as he, inevitably, turns his head to look at her before he's allowed to and because of this she is pulled back down into the Underworld.

Gods of the Underworld,

to which we mortal creatures all must sink:

If I can speak the truth, without the riddles

of lying mouths, I've come here not to see

dark Tartarus nor to enchain the three

snaky-haired necks of the Medusan monster,

but for my wife. She stepped upon a snake,

which poisoned her and stole her tender years.

I wanted to be able to endure it

and won't deny I tried. Love conquered me.

And this beautiful poem ends with Orpheus being the biggest pussy magnet alive but not wanting any of it. Instead, he "invents" pederasty. The End.



This poem is fantastic and the ending comes straight out of left field in a way I really enjoy. Ovid subverts expectations in his poems quite a bit but I'm not sure if this ending was meant to be a subversion of expectations, but the passage of time has definitely turned it into one.

Pygmalion and the Ivory Statue in Book 10 is the story of Pygmalion and the ivory statue of a woman he sculpts and, with the help of Venus/Aphrodite, brings to life.

Pygmalion watched them pass their lives in crime.

And, outraged by the myriad faults that nature

gave women's minds, he long lived on his own

without a wife and shared his bed with no one.

Pygmalion hates women and for some reason, the goddess of love, brings Pygmalion's statue of a woman to life to be his wife. This myth seems to have been completely made up by Ovid which is interesting because the story of Pygmalion has been remixed and retold in popular culture more than any other story from Greco-Roman mythology I can think of. Pinocchio, Frankenstein, Ex Machina, are all steeped in Pygmalion-ness.

Ajax and Ulysses Contend for Achilles' Armor in Book 13 was great. Ovid's commitment to taking a gigantic work like the Iliad and summarizing select parts of it through a legal battle between Ajax and Odysseus is... Chef's Kiss.

Grief crushed an uncrushed man. He grabs his sword.

"Is this still mine?" he asks. "Or does Ulysses

claim it too? I must use it on myself.

This blade, so often steeped in Trojan gore,

will now be steeped in its own master's blood.

Let nobody but Ajax conquer Ajax."

He spoke. Into that chest that had not ever

endured a wound he drove his deadly sword.

Pythagoras in Book 15 is unlike any other poem in the Metamorphoses. It involves Pythagoras going off on a monologue like no other. Talking about anything and everything in an attempt to synthesize all of Ovid's previous poems and perhaps show the reader a glimpse into the future by prophesizing about the fate of the Roman Empire.

The day will end and Phoebus plunge his panting

horses into the deep before I list

everything that transforms. As time too changes,

we see some nations rise and others fall.

Troy, once so great in wealth and men that it

could waste its blood for ten whole years, is lowly

now, and instead of riches it shows off

its ancient ruins and ancestral tombs.

Sparta was famous, great Mycenae strong,

as were the heights of Cecrops and Amphion.

Sparta is cheap soil, tall Mycenae fallen.

What but a name is Oedipus' Thebes?

And what is Pandion's Athens but a name?

Epilogue in Book 15 is a fantastic way for Ovid to conclude his collection of poems. His work has immortalized him and, despite it being long gone, the influence of the Roman Empire on our modern world is undeniable.

I've made a masterpiece Jove's wrath cannot

destroy, nor flame, nor steel, nor gnawing time.

That day, which governs nothing but my body,

can end at will my life's uncertain span.

And yet my finer half will be eternal,

borne among stars. My name can't be erased.

Where Roman power spreads through conquered lands,

I will be read on people's lips. My fame

will last across the centuries. If poets'

prophecies can hold any truth, I'll live.

Is there anything I didn't like about Ovid's Metamorphoses?

There's about 250 different myths being recounted in this collection and almost a quarter of them involve sexual violence against women perperated by gods and men. It's a LOT. Stephanie McCarter's translation does not, like many other translations, try to use euphemisms and flowery language to cover up this violence against women. That's a really good thing but it can be a little hard to read. Rape is an inextricable part of Ovid's Metamorphoses and rightfully so, trauma caused by this sort of violence is transformative.

I've never been raped before but I have experienced trauma, like we all have, I've seen its power to change and transform. I found comfort in reading a text written so long ago with a singular focus on this truth about life, that we're all going through a transformation of some sort, becoming something different than what we are today.

There are some poems that are a little too similar to one another in a way that wasn't interesting to me. Although, I wasn't able to give as much attention as I would have liked to each and every poem because how many of them there are and how dense with explanatory footnotes each poem is.

I'm glad I read Ovid's Metamorphoses, if you're a Greek mythology nerd like me or just into poetry, you should give it a try. Reading through it has gotten me excited to read more Roman poetry. I'm thinking of taking a look at Horace's Odes!

throneofpages1's review against another edition

challenging informative reflective slow-paced

• Plot- or character-driven? Character
• Strong character development? It's complicated
• Loveable characters? It's complicated
• Diverse cast of characters? Yes
• Flaws of characters a main focus? Yes

4.0

kevkev777's review against another edition

5.0

Erg inspirerend boek.

Voor mijn studie moest ik een artikel lezen dat zich verzette tegen de 'One World World'. Dit is het westerse, kapitalistische wereldbeeld dat ervanuit gaat dat er maar één wereld is die alleen begrepen kan worden met logica en de wetenschap. Dit is een probleem, want tegenwoordig lopen we tegen 'moderne problemen aan die niet langer moderne oplossingen hebben'. Een dergelijk probleem is klimaatverandering. Jarenlang wordt er al onderzoek gedaan naar efficiëntere manieren om energie op te wekken, maar toch is onlangs duidelijk geworden dat we de 1.5 graden Celsius hoogstwaarschijnlijk zullen gaan bereiken.
U vraagt zich misschien af waarom ik dit noem in een review over de Metamorphosen. De reden daarvoor verbaasde mij ook enigszins. Ovidius opent de Metamorphosen met een scheppingsverhaal. Daarin leefde de mens op Aarde in drie perioden: de Gouden Eeuw, de Bronzen Eeuw, en de IJzeren Eeuw.
Tijdens de Gouden Eeuw leefde de mens in harmonie samen met de natuur. De Aarde was vruchtbaar en een plek waar mensen veilig leefden "in een aangename rust, en zelfs hun grond was onbewerkt, geen mikpunt van houwelen, niet door de ploeg gewond, want alles groeide uit zichzelf, en blij met al die veldgewassen - ongevraagde groeisels - plukten ze van de aardbeiplant, van bessenstruiken (...) En eeuwig was er lente" (p. 19).
Tijdens de IJzeren Eeuw ontstonden de seizoenen, waarbij de lucht in de zomer 'witheet' is, 'geblakerd door droge hitte' en wordt de wereld in de winter bedekt met ijs. Dit is het moment dat de mensen in huizen begonnen te worden, dat ze sedentair werden.
Tijdens de Bronzen Eeuw begon men ook metalen uit de Aarde te halen:

"De rijke aarde werd niet slechts als bron voor eetbehoeften, voor graan gebruikt, - men waagt zich nu in 't aardse ingewand en alle schatten die zij daar verborgen houdt, tot dicht bij het dodenrijk, haalt men naar boven - aanzet tot veel kwaad, want nu wordt schadelijk ijzer en - wat erger is dan ijzer - goud aangeboord, en dat brengt oorlog: die ontstaat om goud en laat met zijn bebloede vuist ijzeren wapens beuken" (p. 20)

De gelijkenis met het delven van zeldzame aardmetalen om onze apparaten van te vervaardigen is verbazingwekkend. De strijd om deze aardmetalen blijkt ook van alle tijden te zijn, of ten minste van alle tijden dat er in de Aarde gegraven wordt naar deze metalen.

Verder vond ik dat er prachtige verhalen in dit boek waren. Wat ik opmerkte en wat ik wel grappig vond is dat veel mensen veranderden in bomen, vogels, of bronnen. Een ander belangrijk thema dat vaak terugkwam is dat mensen teveel van de goden vragen, zoals toen Phaeton het hemelspan van zijn vader, de Zon, wilde mennen.

Hier volgt nu een kleine bloemlezing:

"Waar andere wezens naar de aarde kijken, kop omlaag, schonk [Prometheus] de mens het hoofd rechtop en schiep hem met de opdracht de lucht te zien, de blik omhoog te richten, sterrenwaarts." (p. 18)

De mythe van Deucalion en Pyrrha, de enige twee mensen die de vloed hebben overleefd:
"'Wij tweeën zijn van heel de wereld tussen oost en west de enige bevolking nog, de rest bestaat uit zeeën. En zelfs op dit moment zijn onze levenskansen niet volkomen veilig, wolken maken mij ook nu nog angstig. En jij - stel dat jij zonder mij het noodlot was ontsnapt, hoe zou jij je nu voelen, arme vrouw, hoe zou je eenzaam je angst te boven komen? Wie bood troost in je verdriet? Want ik, geloof me, als de zee jouw leven had genomen, ik zou je volgen tot de zee ook mij het leven nam.'" (p. 27)

Apollo wordt verliefd op Daphne, die zijn liefde ontvlucht:
"'Mijn pijlen treffen altijd doel, maar nu, nu schoot één pijl [die van Cupido] beter dan die van mij en trof mijn hart, een open mikpunt... Ik ben het die geneeskunst uitvond, alom klinkt mijn naam als de 'Genezer', ik beheers de wonderkracht van kruiden, maar, arme ik, er is geen kruid dat tegen liefde helpt! Die kunst van mij, die anderen beter maakt, verzaakt zijn meester...'" (p. 32)

Mooi verwoord:
"Zoals de gouden maan nog helderder dan Lucifer en Lucifer weer helderder dan andere sterren schittert, zo liep ook Herse bij die vrouwen, de opvallendste van allen, sieraad in die stoet, te midden van vriendinnen." (p. 63)

Moed:
"Gewapend met een lans van blinkend ijzer, een werpspies en een hart dat ieder wapen overtreft" (p. 71)

De natuur als kunstenaar:
"Daar, in de verste uithoek, ligt een bosspelonk, een kunstwerk waaraan geen kunst te pas kwam: de natuur had met talent voor kunstenaar gespeeld en in het ongerepte puimsteen en lichte tufsteen een natuurlijk booggewelf gevormd." (p. 74)

Narcissus en Echo:
"Steeds weer wil zij naar hem toegaan met verliefde woorden en zoete smeektaal uiten, maar haar spraaakgebrek verbidt dat zij als eerste spreekt."
Narcissus hoort iemand in het bos en vraagt: "Is er iemand hier?" Echo antwoordt: "Hier!" Echo zoekt benadering, maar Narcissus wil er niets van weten:
"N: 'Weg die armen, nee, nog liever wil ik sterven dan dat jij mijn hart mag winnen!'
E: 'Dat jij mijn hart mag winnen' was haar antwoord, verder niets, waarna zij zich in 't bos verbergt, versmaad, vervuld van schaamte, zich hult in bladgroen en nog slechts in grotten leeft; haar liefde behoudt zij wel, die groeit zelfs door de pijn der nederlaag. Door slapeloze droefheid raakt haar lichaam uitgeteerd en schraalheid doet haar huid verdorren, alle levenssappen ontsnappen aan haar lijf. Wat rest zijn botten en haar stem. De stem beklijft, de botten - zegt men - zijn tot steen geworden. Sindsdien schuilt zij in bossen, is onzichtbaar in de bergen, maar wel alom te horen. 't Is de klank waarin zij voortleeft." (p. 81)

De Zon wordt verliefd:
"Hij die altijd alles zien moet, ziet slechts Leucothië en richt zijn blik, die het heelal beschijnen moet, alleen nog op dat meisje, komt soms ook te vroeg in 't oosten op of duikt te laat de oceaan in en maakt de winteruren langer door te blijven kijken. Soms zelfs verdwijnt hij in een floers, dan tast de liefdeskwaal zijn ooglicht aan - verduistering die mensenharten bang maakt, maar deze keer is het geen maan die tussen de aarde en zon indringt, het is verliefdheid die hem nu zo vaal doet zijn." (p. 98)

Een nimf was verliefd op de zon en volgde hem continu met zijn blik. De Zon was echter niet geïnteresseerd in haar liefde. Wat volgde was de geboorte van de zonnebloem:
"Zo is zij - zegt men - met de grond vergroeid en voor een deel verging haar bleke lichaam tot een bloedeloze stengel, een ander deel bleef rood, haar hoofd werd in een bloem gehuld die op een violier lijkt en, hoe stevig ook geworteld, zij richt zich naar haar Zon en blijft als bloem haar liefde trouw." (p. 100)

Medea wordt verliefd op Jason:
"'Waarom ben ik zo bang, dat iemand die ik maar amper ken zal sterven? Waarvandaan die angst? Sla weg die vlammen die je prille hart bestoken, als je nog kunt... Helaas! Als ik het kon, was ik nu meer mezelf! Een vreemde kracht beweegt, ja, dwingt me; mijn begeerte raadt me iets anders aan dan mijn verstand: ik zie, ik weet wat goed is, maar jaag het slechte na... Waarom, prinses, wordt je verliefd op een vreemdeling?'" (pp. 163-164)

Theseus keert triomfantelijk terug in Athene:
"In heel de stad geen plek waar droefheid heerst. Toch is ook vreugde zelden helemaal volmaakt, geluk wordt zo vaak verstoord door onrust." (p. 177)

Althaea bevindt zich in een dilemma:
"Evenals een schip door wind en tegenwindse stromingen wordt meegetrokken en beide krachten voelt en beide onbestendig volgt, zo slingert ook Althaea tussen strijdende emoties." (p. 205)

Byblis heeft liefdesverdriet en loopt weg van huis:
"De bomen kalen reeds, als Byblis, uitgeput van 't lopen, instort; zij ligt er op de harde grond, het haar wijduit gespreid en haar gezicht diep in de afgevallen blaadjes. De nimfen van die streek willen haar steeds met zachte drang weer helpen opstaan; steeds weer zeggen zij, dat zij haar liefde vergeten moet, en spreken troost, die zij niet wil verstaan. Zwijgend en met de vingers in het groene gras geslagen ligt Byblis daar; een beek van tranen houdt de grasgrond nat. Men zegt dat de waternimfen er een bron van maakten, die nooit op kan drogen. Wat is een mooier eerbetoon dan dat?" (p. 240)

Orpheus kijkt terug naar Eurydice, die weer verdwijnt naar de onderwereld:
"Ten tweede male stervend maakte zij haar echtgenoot toch geen verwijt - kon ze verwijten, dat hij haar zo liefhad?" (pp. 247-248)

Odysseus heeft ruzie met Ajax en zegt:
"Een stuurman op een schip staat evenzeer boven zijn roeivolk of een veldheer boven zijn soldaten als ik hier boven jou, omdat nu eenmaal in mijn lichaam spierkracht door intellect beheerst word - dát is ware kracht!" (p. 326)

Aurora heeft verdriet om haar zoon Memnon en daarom is er ochtenddauw:
"Altijd wenend om haar zoon bedauwt zij heel de wereld." (p. 354)

Polyphemos, de cycloop, is verliefd:
"Jouw afkeer treft mij dieper dan bliksemvuur" (p. 341)
"Ik brand van liefde en liefdesvuur laait hoger door liefdespijn: het voelt alsof mijn hart de Etna met haar vuurkracht torst. Maar jij blijft ongevoelig, Galatea." (p. 342)
"Maar ach, mijn lichaam, mijn bestaan als godheid onder goden, hier, in de zee - wat baten zij, als jij er niets om geeft?" (p. 345)

Diomedes heeft niets meer te verliezen:
"Zolang een man iets ergers vréést, is hij nog kwetsbaar; maar wanneer het slechtste van het slechte zijn deel is, staat hij boven vrees, gehard voor ieder leed." (p. 361)

Een liefdeskoppel als een wijnstaak:
"Olm en wijnstok prijzend sprak hij: 'Kijk, als die boomstam niet gehuwd was met de wijnstok, zou hij hooguit nog aandacht trekken door zijn groene loof, en kijk, die wijnstok die nu op hem steunt en aan hem vastzit, zou, als hij niet gehuwd was, naar de grond zijn omgeknakt. En toch wil jij niet leren van het voorbeeld van die boom! Je wilt je niet aan iemand binden, je ontvlucht de liefde!'" (p. 367)

De beste dieren worden als eerste verkozen tot offerdieren:
"Mooi zijn is vaak een nadeel!" (p. 377)


Funny moments compilation:

Toen Jupiter wist dat Juno eraan kwam veranderde hij zijn minnares in een koe. Ovidius maakt de opmerking: "en ook als koe was ze een schoonheid!" (p. 35)

Nog een grappige opmerking van Ovidius: "[Mercurius] daalt neer, staat na zijn luchtreis weer op aards terrein, maar tovert zich niet om - zozeer vertrouwt hij op zijn charmes, terecht, want die zijn groot." (p. 64)

Vluchtloze vogels vliegen niet hoog en leggen hun eieren "in een heg uit hoogtevrees, omdat [ze zich hun] oude val herinner[en]" (p. 199)

Hercules, de gigachad, zegt tegen een god: "Mijn vuist is beter dan mijn tongriem; als ík maar win met vechten, mag jij winnen met het woord..." (p. 220)

Gigachad Spartanen: "Sparta ging er prat op geen stadsmuren nodig te hebben, omdat de Spartanen zelf sterk genoeg waren" (p. 251)

Aesacus wordt een duikeend wanneer hij van een klif afspringt om zichzelf te doden: "Hij, in zijn liefde, wrokt, omdat hij ongewild moet leven; omdat zijn ziel dit droevige bestaan verlaten wil, maar dat niet mag... Met nieuwe vleugels aan zijn schouders stijgt hij hoog op om zich opnieuw omlaag te storten in de zee. Maar veren vallen zacht en Aesacus duikt woedend onder, diep met zijn kop in het water, steeds maar zoekend naar de dood." (p. 294)

Ajax pleegt op een goofy manier zelfmoord nadat Odysseus Achilles' wapens heeft gekregen en niet hijzelf:
"'Dit [zwaard] is nog steeds van mij, of eist Odysseus dit ook al op? Dit staal, zo vaak in Phrygisch bloed gedrenkt, richt zich nu tegen mij en zal zijn meesters wonden proeven.'" (p. 326)

"Op Lemnos hadden de vrouwen de godin Venus verwaarloosd. Deze strafte hen met een onaangename geur. Toen de mannen zich daarop van hun vrouwen afkeerden, werden zij door hen vermoord." (p. 327)

Polyphemos, de cycloop, flext zijn rijkdom: "mocht je willen weten hóeveel [schapen] - dat is niet te zeggen, alleen wie arm is telt zijn schapen..." (p. 340)

Spechten zijn boos dat ze in vogels veranderd zijn: "Uit protest dat hij opeens een nieuw soort vogel in Latijnse bossen zijn moet, pikt hij met zijn harde snavel woedend in 't ruwe hout en doet de lange takken pijn." (p. 358)

emilylogan77's review against another edition

adventurous challenging mysterious relaxing slow-paced

• Plot- or character-driven? A mix
• Strong character development? It's complicated
• Loveable characters? It's complicated
• Diverse cast of characters? No
• Flaws of characters a main focus? Yes

4.0

unaturalnat's review against another edition

adventurous informative reflective medium-paced

• Plot- or character-driven? Character
• Strong character development? Yes
• Loveable characters? It's complicated
• Diverse cast of characters? Yes
• Flaws of characters a main focus? Yes

5.0

lilliangrey's review against another edition

emotional informative inspiring reflective medium-paced

• Plot- or character-driven? A mix
• Strong character development? N/A
• Loveable characters? It's complicated
• Diverse cast of characters? It's complicated
• Flaws of characters a main focus? Yes

4.0

An extremely important figure for anybody interested in anicent literature, and specifically Roman/Greek mythology. I am naturally biased, as I have a love of both ancient literature and mythos, but these stories are the kinds of stories I imagine being told around a campfire by a group of friends, or being read by a mother to their child, or being referenced when trying to prove a point. And I think that is not too far from the truth. With any old text such as this I always reflect on how humans have always had a knack for storytelling; we have always sought alternative ways of uncovering the truth or of embellishing the mundane. I would recommend this collection to anybody who feels the same way. 

hazelnutpie's review against another edition

5.0

i read another version of this but i couldn't find it here.

This book is simply amazing. Ovid is really a great poet.

poppet_portraits's review against another edition

5.0

My favourite hexameter.

emicordelia's review against another edition

challenging dark informative fast-paced

• Plot- or character-driven? A mix
• Strong character development? No
• Loveable characters? It's complicated
• Diverse cast of characters? No
• Flaws of characters a main focus? Yes

4.0