Scan barcode
mehsi's review
2.0
En wederom een blurb die liegt. Het ongeluk gebeurt pas ongeveer 30 paginas voor het einde. Erg jammer, ik had gedacht dat we eerst een stuk verliefdheid hadden, dan een ongeluk en dan vervolgens hoe ze daar mee om gingen. Nu was het verliefdheid, romantiek, breuk, ruzie, ongeluk en daarna verder (3 maanden) waar er nou niet veel romantiek of liefde te vinden is tot het einde iets heeft. ERGGG jammer, en dus ook -1.5 sterren vanwege een gelogen blurb. Dan nog -1.5 sterren voor het vreemde taalgebruik en vage zinnen en ook een best saai verhaal.
Dus ja, het was nou niet echt mijn boek. Ik keek er naar uit, de blurb klonk echt awesome.
Review first posted on http://twirlingbookprincess.com/
Dus ja, het was nou niet echt mijn boek. Ik keek er naar uit, de blurb klonk echt awesome.
Review first posted on http://twirlingbookprincess.com/
belgian_fantasy_fan's review against another edition
emotional
slow-paced
- Plot- or character-driven? N/A
- Strong character development? N/A
- Loveable characters? N/A
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? No
3.0
imani_blockx's review against another edition
5.0
Ik moet een jaar of 10 zijn geweest toen ik dit boek las, maar ik herinner me dit altijd als het eerste boek dat echt een 'wauw' gevoel achterliet. Daarom staat het na al die jaren nog steeds meer dan terecht in mijn favorieten. Boeken komen en boeken gaan (bij gebrek aan plaats op de kast), maar deze zal altijd op zijn plekje blijven staan ;).
estherdb's review against another edition
3.0
De redenen waarom ik hou van dit boek zijn hoofdzakelijk van nostalgische aard.
Dit boek moet gelezen worden door jongeren (en misschien ook liefst jongeren in de jaren '80, '90 of begin jaren '00).
Ik zou dit boek graag eens laten lezen door jongeren van nu om te weten te komen wat zij nu van dit boek vinden, want ergens vermoed ik dat dit boek nu een beetje aftands is. Ik weet niet in welke mate jongeren van nu - opgroeiend met Lil' kleine, bottle flips en andere challenges, viral videos, smartphones - de vele 80's verwijzingen kunnen smaken. Mij storen ze niet (toen niet en nu nog steeds niet), maar ik ben een 90's kid.
Wat ik me herinnerde van dit boek was vooral dat ik het graag gelezen heb. Nu ik het herlezen heb, kan ik eigenlijk niet met zekerheid zeggen waarom ik het zo goed vond. Het verhaal/de plot is relatief banaal en de kalverliefde is wel heel erg "kalverig". Diepgang vond ik weinig, clichés daarentegen waren er naar mijn gevoel genoeg.
maar dan omwille van een akkefietje als "je stak je hand niet snel genoeg op om als vrijwilliger mee te mogen helpen met het versieren van de gymzaal, dus nu kunnen we elkaar een paar middagen niet zien - the drama!!! - en daarom ben jij een egoïst" uit elkaar gaan met slaande ruzie. Ik ben veel geweest, maar zelfs als tiener was ik niet zo oppervlakkig. (3) De auteurs stiefmoederlijke behandeling van de... stiefmoeder. Zo'n clichématige versie van een stiefmoeder was ik al niet meer tegengekomen sinds Assepoester. En er waren zo nog wel wat elementen.
De personages deden me - hoewel ik in het dagdagelijkse leven dagelijks met tieners omga - weinig.
Een 3/5. Vooral uit jeugdsentiment. Als ik het nu voor de eerste keer had gelezen, had het waarschijnlijk een 1,5 of 2 op 5 gekregen.
Dit boek moet gelezen worden door jongeren (en misschien ook liefst jongeren in de jaren '80, '90 of begin jaren '00).
Ik zou dit boek graag eens laten lezen door jongeren van nu om te weten te komen wat zij nu van dit boek vinden, want ergens vermoed ik dat dit boek nu een beetje aftands is. Ik weet niet in welke mate jongeren van nu - opgroeiend met Lil' kleine, bottle flips en andere challenges, viral videos, smartphones - de vele 80's verwijzingen kunnen smaken. Mij storen ze niet (toen niet en nu nog steeds niet), maar ik ben een 90's kid.
Wat ik me herinnerde van dit boek was vooral dat ik het graag gelezen heb. Nu ik het herlezen heb, kan ik eigenlijk niet met zekerheid zeggen waarom ik het zo goed vond. Het verhaal/de plot is relatief banaal en de kalverliefde is wel heel erg "kalverig". Diepgang vond ik weinig, clichés daarentegen waren er naar mijn gevoel genoeg.
Spoiler
Voorbeelden van "zwakke", oppervlakkige plotmomenten: (1) het feit dat Alex het ene moment een grote pestkop is, maar het andere degene die Lander opbelt om te vragen of hij hem kan komen ophalen om samen naar het schoolbal te fietsen (en om hem dan, eenmaal aangekomen, onmiddellijk weer te dumpen. WHAT IS THE FRICKIN' POINT?????). (2) Het feit dat Lander en Liselot elkaar eerst hun liefde opbiechten,maar dan omwille van een akkefietje als "je stak je hand niet snel genoeg op om als vrijwilliger mee te mogen helpen met het versieren van de gymzaal, dus nu kunnen we elkaar een paar middagen niet zien - the drama!!! - en daarom ben jij een egoïst" uit elkaar gaan met slaande ruzie. Ik ben veel geweest, maar zelfs als tiener was ik niet zo oppervlakkig. (3) De auteurs stiefmoederlijke behandeling van de... stiefmoeder. Zo'n clichématige versie van een stiefmoeder was ik al niet meer tegengekomen sinds Assepoester. En er waren zo nog wel wat elementen.
Spoiler
Wat me wel raakte, was het feit dat Liselot nooit meer zou kunnen lopen. Dit stuk bleef wel erg oprecht overkomen en Moeyaert wist zelfs als jonge auteur goed de onmacht en gevolgen van Liselots situatie weer te geven. Om de een of andere reden raken lichamelijke gebreken me altijd enorm. Ik hecht persoonlijk zelf enorm veel aan de vrijheid waar ik dankzij mijn lichaam van kan genieten. Ik kan door mijn lichaam en zintuigen gaan en staan waar ik wil, wanneer iemand zijn capaciteiten daartoe verliest, voel ik die pijn ook zelf.Spoiler
De scène met de hamburgers in de hotelkamer vond ik wel enorm schattig. Het was trouwens een van de weinige scènes die me van bij mijn eerste lezing was bijgebleven. Al deed het Liselot wel relatief oppervlakkig overkomen. Ze had toch echt moeten beseffen dat het zomaar verdwijnen uit de theaterzaal mensen ongerust had moeten maken. Ook al moest ze plots weg voor een maandverband.Een 3/5. Vooral uit jeugdsentiment. Als ik het nu voor de eerste keer had gelezen, had het waarschijnlijk een 1,5 of 2 op 5 gekregen.
vandeneeckhoutkoen's review against another edition
2.0
I do prefer the author's newer books. This one was written when he was still a teenager and well... it's noticable. The two main characters are cute, though, and it's quite easy to relate to them, but I was never really touched by the book in any way...
lunacl's review
fast-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? It's complicated
- Flaws of characters a main focus? No
3.5
annefloor's review against another edition
emotional
hopeful
inspiring
reflective
relaxing
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? Yes
4.25
Oh, mijn hart.
beaubooks's review against another edition
emotional
hopeful
sad
medium-paced
- Plot- or character-driven? Plot
5.0
Ik rol al tien jaar met mijn ogen wanneer iemand Bart Moeyaert ter sprake brengt.
Dat heeft veel te maken met het naar mijn mening onuitstaanbare Dani Bennoni: lang zal hij leven. Als mijn leerkracht Nederlands dat vervelende boekje in 2009 niet door mijn strot had geramd, zou ik Moeyaert misschien wel eerder een tweede kans hebben gegeven.
Maar wat ben ik blij dat ik dat nu toch gedaan heb! Hoewel Duet met valse noten dateert van begin jaren 1980, geeft het naar mijn mening nog steeds perfect weer wat er speelt in het hoofd van een adolescent. Vervang de leerkrachten door modernere exemplaren en laat de personages sociale media gebruiken in plaats van naar elkaar te bellen en voilà: daar is het jaar 2021....
Wat me doet beseffen dat sommige zaken nooit veranderen, en dat ik stiekem eigenlijk nog steeds 17 ben.
Dat heeft veel te maken met het naar mijn mening onuitstaanbare Dani Bennoni: lang zal hij leven. Als mijn leerkracht Nederlands dat vervelende boekje in 2009 niet door mijn strot had geramd, zou ik Moeyaert misschien wel eerder een tweede kans hebben gegeven.
Maar wat ben ik blij dat ik dat nu toch gedaan heb! Hoewel Duet met valse noten dateert van begin jaren 1980, geeft het naar mijn mening nog steeds perfect weer wat er speelt in het hoofd van een adolescent. Vervang de leerkrachten door modernere exemplaren en laat de personages sociale media gebruiken in plaats van naar elkaar te bellen en voilà: daar is het jaar 2021....
Wat me doet beseffen dat sommige zaken nooit veranderen, en dat ik stiekem eigenlijk nog steeds 17 ben.
More...