Take a photo of a barcode or cover
3.39 AVERAGE
3.39 AVERAGE
I always enjoy a good medical mystery and Robin Cook rarely (if ever?) disappoints, but, I'm not going to lie... 100 pages in and I'd just about had it with all of the legal/malpractice/court stuff and debated walking away. After reading the quote on the back cover of the novel, I decided it might get a bit more interesting. I wasn't wrong.
The twists and turns and "ah ha!" moments began and went right up to the end... even leaving me wondering exactly what happened.
I don't think Cook's characters are all that well developed as a rule. I mean, he gives it a valiant effort, but there seems to be something lacking in believability. The characters just don't seem real... and yet... that's not entirely fair or true. Jack, the medical examiner/brother-in-law is the best developed character in the book. He's also the "hero," as it were. He feels much more flushed out than any other character.
Also, the ending really did leave me guessing what on earth it all meant and left me thinking Cook tried just a few too many twists to make it more suspenseful than was necessary. Character development and plot twists aside, I've realized that none of that makes any difference.
I read Robin Cook because his ideas on the medical profession, pharmaceutical industry, and society are compelling.
On a scale from one to five - I give "Crisis" a four. I've knocked it down for confusing ending and a slow start.
The twists and turns and "ah ha!" moments began and went right up to the end... even leaving me wondering exactly what happened.
I don't think Cook's characters are all that well developed as a rule. I mean, he gives it a valiant effort, but there seems to be something lacking in believability. The characters just don't seem real... and yet... that's not entirely fair or true. Jack, the medical examiner/brother-in-law is the best developed character in the book. He's also the "hero," as it were. He feels much more flushed out than any other character.
Also, the ending really did leave me guessing what on earth it all meant and left me thinking Cook tried just a few too many twists to make it more suspenseful than was necessary. Character development and plot twists aside, I've realized that none of that makes any difference.
I read Robin Cook because his ideas on the medical profession, pharmaceutical industry, and society are compelling.
On a scale from one to five - I give "Crisis" a four. I've knocked it down for confusing ending and a slow start.
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
Als je hoopt op een spannende thriller met meerdere slachtoffers, moet je hier niet aan beginnen.
De flaptekst beloofde drie slachtoffers. Slechts één ervan werd zeer uitgebreid beschreven in het verhaal, terwijl de andere twee het met één zinnetje in een dialoog moesten doen. Mijn verwachtingen werden niet waargemaakt en dat vond ik knap waardeloos. Ik snap de toevoeging van die slachtoffers ook niet. Waarom plaatste Cook die in het verhaal terwijl ze helemaal niets met de huidige zaak te maken lijken te hebben?
Het verhaal rammelt aan alle kanten.
Er gebeurde nauwelijks iets spannends. De rechtszaak over de medische nalatigheid van de hoofdpersoon beslaat ongeveer 80% van het boek. Als ik over een rechtszaak wilde lezen, had ik wel voor een boek van John Grisham gekozen. Als we het dan toch over de rechtszaak moeten hebben: die was dodelijk saai. Niet alleen bleef de eiser op de achtergrond terwijl die een grotere rol zou moeten spelen, de advocaat van de beklaagde was ook niet echt denderend goed en maakte een incompetente indruk. Over de advocaat van de eiser gesproken: die was werkelijk onuitstaanbaar, samen met zijn bodyguard, maar wat ze nu precies met het verhaal te maken hadden, is nog steeds onduidelijk. De bedreigingen naar Jack toe hebben uiteindelijk (zo blijkt uit de ontknoping) alleen maar te maken met geld en het winnen van de zaak. Ik had gehoopt op een meer persoonlijk motief.
Wie de daders waren, is giswerk. Een ander los eindje: wat is er met de andere twee slachtoffers gebeurd die in de flaptekst worden genoemd? Of daar sectie op wordt verricht is onduidelijk en er wordt nergens meer over gesproken.
De dialogen waren erg onnatuurlijk en de personages ook. Jack ging trouwen (over vijf dagen nota bene!) en besluit vlak daarvoor nog een sectie te doen, zijn verloofde met alle voorbereiding op te zadelen en bijna het vliegtuig te missen.
Daarbij twijfelt hij of hij überhaupt wel wil trouwen, maar dit is zeer karig uitgewerkt. Ook meldt Cook telkens dat Jack zo van sarcasme houdt, maar dat komt slechts één keer werkelijk naar voren in een dialoog en dan nog heel slecht ook. De advocaat van de eiser worden als schurken neergezet, maar bleken uiteindelijk niets met de ontknoping te maken te hebben. Over Craig weten we ook niet zo veel, behalve dan dat hij een arrogante, onuitstaanbare kwal is.
Als het Cook’s bedoeling was om een traag, oninteressant en onsamenhangend verhaal neer te zetten, is hij daar goed in geslaagd. Chapeau.
De flaptekst beloofde drie slachtoffers. Slechts één ervan werd zeer uitgebreid beschreven in het verhaal, terwijl de andere twee het met één zinnetje in een dialoog moesten doen. Mijn verwachtingen werden niet waargemaakt en dat vond ik knap waardeloos. Ik snap de toevoeging van die slachtoffers ook niet. Waarom plaatste Cook die in het verhaal terwijl ze helemaal niets met de huidige zaak te maken lijken te hebben?
Het verhaal rammelt aan alle kanten.
Er gebeurde nauwelijks iets spannends. De rechtszaak over de medische nalatigheid van de hoofdpersoon beslaat ongeveer 80% van het boek. Als ik over een rechtszaak wilde lezen, had ik wel voor een boek van John Grisham gekozen. Als we het dan toch over de rechtszaak moeten hebben: die was dodelijk saai. Niet alleen bleef de eiser op de achtergrond terwijl die een grotere rol zou moeten spelen, de advocaat van de beklaagde was ook niet echt denderend goed en maakte een incompetente indruk. Over de advocaat van de eiser gesproken: die was werkelijk onuitstaanbaar, samen met zijn bodyguard, maar wat ze nu precies met het verhaal te maken hadden, is nog steeds onduidelijk. De bedreigingen naar Jack toe hebben uiteindelijk (zo blijkt uit de ontknoping) alleen maar te maken met geld en het winnen van de zaak. Ik had gehoopt op een meer persoonlijk motief.
Spoiler
Later in het boek worden de kinderen vastgebonden op de bank, met als doel om een autopsie op Patiences lichaam te voorkomen.De dialogen waren erg onnatuurlijk en de personages ook. Jack ging trouwen (over vijf dagen nota bene!) en besluit vlak daarvoor nog een sectie te doen, zijn verloofde met alle voorbereiding op te zadelen en bijna het vliegtuig te missen.
Daarbij twijfelt hij of hij überhaupt wel wil trouwen, maar dit is zeer karig uitgewerkt. Ook meldt Cook telkens dat Jack zo van sarcasme houdt, maar dat komt slechts één keer werkelijk naar voren in een dialoog en dan nog heel slecht ook. De advocaat van de eiser worden als schurken neergezet, maar bleken uiteindelijk niets met de ontknoping te maken te hebben. Over Craig weten we ook niet zo veel, behalve dan dat hij een arrogante, onuitstaanbare kwal is.
Als het Cook’s bedoeling was om een traag, oninteressant en onsamenhangend verhaal neer te zetten, is hij daar goed in geslaagd. Chapeau.
I know that I will never be a candidate for an elite medical concierge contract but this novel points out that house calls may not be all that worthwhile. The doctor who is providing the concierge service undergoes a malpractice legal experience, but it turns out that it may be appropriate that his legal woes are worse; however, the conclusion leaves the reader with major questions and unresolved issues! Jack Stapleton nearly misses his wedding as a result of his involvement in the autopsy investigation, but his sister has a bleak future!
Other reviewers have suggested that there are two Robin Cooks: one a good writer many years ago, and someone else using his name under his publisher's aegis. I suggest a third hypothesis: the original Robin Cook retired years ago after writing a thousand novels, and is now happy for his agent to enlist illiterates to churn out dredge in his name, rather like one of the characters in this book.
This was the first novel I have read by Mr Cook, and it will be my last. If Reginald Hill is that most elegant and literary of crime writers, Mr Cook is his very opposite. Mr Cook's dialogue is beyond laboured. No character uses the contractions we all use: "you're" rather than "you are", to take one example. His characters do not speak, they declaim, and they speak with the same voice, like something from an Ayn Rand novel.
The whole tenor of this book is just off-key. I am wondering if Mr Cook (or his editor) suffered a stroke before he wrote it. Mr Cook or his ghost-writer does not appear to understand the meanings of such common words as "sarcasm", "ostensibly", amongst many others.
Apart from all that, what has really got my goat is Mr Cook's unabashed adoration of himself and his occupation. On almost every page of this novel, and in the nine-page Author's Note at the end, Mr Cook portrays his occupation as nobility beyond reproach. Even the baddies. Although a repulsive villain, Mr Cook's baddie is a doctor, so in Mr Cook's lights, the mere fact that he is a doctor redeems him. The mere fact that I am qualified doctor, says Mr Cook, entitles me to privilege and an income deserving of my privilege: did I not spend many, many, years in medical school? Mr Cook espouses this through many of the characters in this novel. I suspect that the Author's Note is the only portion of this novel that Mr Cook actualy wrote..
This was the first novel I have read by Mr Cook, and it will be my last. If Reginald Hill is that most elegant and literary of crime writers, Mr Cook is his very opposite. Mr Cook's dialogue is beyond laboured. No character uses the contractions we all use: "you're" rather than "you are", to take one example. His characters do not speak, they declaim, and they speak with the same voice, like something from an Ayn Rand novel.
The whole tenor of this book is just off-key. I am wondering if Mr Cook (or his editor) suffered a stroke before he wrote it. Mr Cook or his ghost-writer does not appear to understand the meanings of such common words as "sarcasm", "ostensibly", amongst many others.
Apart from all that, what has really got my goat is Mr Cook's unabashed adoration of himself and his occupation. On almost every page of this novel, and in the nine-page Author's Note at the end, Mr Cook portrays his occupation as nobility beyond reproach. Even the baddies. Although a repulsive villain, Mr Cook's baddie is a doctor, so in Mr Cook's lights, the mere fact that he is a doctor redeems him. The mere fact that I am qualified doctor, says Mr Cook, entitles me to privilege and an income deserving of my privilege: did I not spend many, many, years in medical school? Mr Cook espouses this through many of the characters in this novel. I suspect that the Author's Note is the only portion of this novel that Mr Cook actualy wrote..
Typická kniha Robina Cooka, čte se jedním dechem. Každá jeho kniha kde jsou i Jack s Laurie, mí oblíbení soudní lékaři,je napínavá od začátku až do konce. Jen konec je trochu "zvláštní" :(
challenging
tense
I got invested in the story and the character but the twist at the end doesn’t seem totally logical. It’s unclear why he would kill his patients. Separately, I can’t get over the forced, unnatural dialogue and interactions I now realize this author consistently uses.
This book was slow going at first. But it got more interesting as it went, and the ending went the total opposite direction from where I thought it was going. That did leave some unanswered questions. But all in all, it was an engaging read.