Scan barcode
lilyaulait's review against another edition
dark
emotional
funny
hopeful
inspiring
reflective
sad
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? N/A
- Loveable characters? N/A
- Diverse cast of characters? N/A
- Flaws of characters a main focus? Yes
5.0
jeremie's review against another edition
reflective
sad
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.75
Wonderful, but so inconsistently so that it makes it difficult to recommend.
asgard224's review against another edition
4.0
O serie de povestiri despre viața din Dublin la începutul secolului XX. Dintre preferate: Surorile, Arabia, Un norișor, Un caz dureros, Cei morți.
Recomand și citirea analizei de pe sparknotes.
O eventuală pregătire pentru Ulise?
"Îşi aminti de cărţile de poezie de pe rafturile de-acasă.
Le cumpărase în burlăcie şi în multe seri, instalat în cămăruţa care dădea în hol, fusese tentat să scoată una din raft şi să-i citească ceva soţiei. Însă sfiala îl ţinuse întotdeauna pe loc; aşa că volumele rămăseseră în rafturi. Din când în când, îşi repeta versuri sieşi, iar lucrul ăsta îl consola."
Recomand și citirea analizei de pe sparknotes.
O eventuală pregătire pentru Ulise?
"Îşi aminti de cărţile de poezie de pe rafturile de-acasă.
Le cumpărase în burlăcie şi în multe seri, instalat în cămăruţa care dădea în hol, fusese tentat să scoată una din raft şi să-i citească ceva soţiei. Însă sfiala îl ţinuse întotdeauna pe loc; aşa că volumele rămăseseră în rafturi. Din când în când, îşi repeta versuri sieşi, iar lucrul ăsta îl consola."
unread1975's review against another edition
5.0
Её стоит прочитать хотя бы для того, чтобы понимать, почему вокруг неё такой hype.
unread1975's review against another edition
4.0
Мне очень понравились переплетения Дублинцев с Улиссом
nikbeat's review against another edition
challenging
relaxing
medium-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Strong character development? No
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
2.25
futurama1979's review against another edition
4.0
These stories are ordinary, realistic, sometimes without defined beginnings and ends, and yet there wasn't a single one that didn't capture my attention completely. Joyce's prose is so conversational, his dialogue flows so naturally, that it genuinely feels like you're just looking in on someone's life. It's just so beautifully done.
And, of course, "the Dead" is like one of the greatest short fiction pieces I've ever read. There was so much emotion in it in only ~50 pages it's just crazy. I love stories that describe feelings so well that the reader feels them, and when the joy of being together with friends and people you love was described in this story, when Joyce started talking about how when you're with friends you can't stop laughing even over little things, I genuinely started getting happy as well.
While a lot of these stories are sort of on the grimmer side - and not in an overly dark way, just in a realistic look at lower class life way - there's so many little moments of happiness snuck in to balance them out.
And, of course, "the Dead" is like one of the greatest short fiction pieces I've ever read. There was so much emotion in it in only ~50 pages it's just crazy. I love stories that describe feelings so well that the reader feels them, and when the joy of being together with friends and people you love was described in this story, when Joyce started talking about how when you're with friends you can't stop laughing even over little things, I genuinely started getting happy as well.
While a lot of these stories are sort of on the grimmer side - and not in an overly dark way, just in a realistic look at lower class life way - there's so many little moments of happiness snuck in to balance them out.
eimear_stockmann's review against another edition
lighthearted
reflective
sad
fast-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? It's complicated
4.0
michinio's review against another edition
4.0
ჯოისი წიგნის მოყვარულებისთვის არის ბუა და მეც ყველაზე დიდი ბუა მეგონა ყოველთვის, თან კი მოდერნისტი და ამბავი, მაგრამ ამ ჰომეროსთან ობიექტური პარალელებით ვფიქრობდი ალბათ უფრო წაუკლასიკებს, თან იმ სტილში, როგორც არ მომწონს-თქო. ამიტომაც ილიადის წაკითხვის მერე ალბათ საერთოდაც ზედ არ შევხედავდი, ჩემს (ყველაზე კარგ და ჭკვიან) შეყვარებულს რომ არ წაეკითხა და რომ არ მოსწონებოდა და გაკვირვებულიც რომ არ ყოფილიყო - რატომ თვლიან ჯოისს რთულად საკითხავ მწერლადო. რადგანაც ლიტერატურული გემოვნება ბოლეე-მენეე ერთნაირი გვაქვს, გადავწყვიტე საცა წვრილია იქ გაწყდეს-თქო და დავიწყე.
რა თქმა უნდა პირველი 2-3 მოთხრობა ცოტა ძნელად წავიდა - ჯერ ერთი იმიტომ, რომ ზოგადად როცა წინა წიგნი სხვა ენაზე მაქვს წაკითხული (რუსული იყო), ენის ცვლილების შეჩვევას რაღაცა დრო ჭირდება. მეორე იმიტომ, რომ ზოგადად მწერლის ენას სანამ დავამუღამებ ხოლმე - მაგასაც უნდა რაღაც დრო. მაგრამ საოცარი ის იყო, რომ ამდენი "ჯოისი ძნელი საკითხავია"-ს მერე მართლაც გასაკვირად არართული (თუმცა ძალიან მდიდარი და საინტერესო) ენა აღმოაჩნდა ამ ირლანდიელს. თუმცა, მალევე მივხვდი რა სიძნელეა ჯოისში.
პრობლემა ისაა, რომ წიგნების უმრავლესობა ინფორმაციას მაინც უკვე დამუშავებული სახით იძლევა. მიუხედავად იმისა, რომ ვთქვათ ფილმებში მაყურებლის ჩართულობა შეუდარებლად მცირეა, ვიდრე მკითხველის ჩართულობა წიგნში, მკითხველის როლი მაინც უფრო წაკითხულის ვიზუალიზაციაა, ვიდრე მისი ინტერპრეტაცია. რა თქმა უნდა არის წიგნები, სადაც მკითხველი პერსონაჟებთან ერთად ეძებს, ვითარდება, იზრდება და ა.შ. (დეტექტივი ყველაზე მარტივი მაგალითია), მაგრამ მკითხველის წვლილი კითხვის მთლიან გამოცდილებაში მაინც უფრო დაკვირვებაა (+ ვიზუალიზაცია დააუდიალიზაცია, აუდიცია, აუდიოვიზუალიზაცია... გახმოვანება მოკლედ :) ). რაც შეეხება ჯოისს, ეს კაცი ისე აღწერს რაღაცეებს, რომ თითქოს იქ ხარ და ხანდახან კი train of thoughts-იც იჩითება, მაგრამ ისე, რომ მხოლოდ იმ მომენტში რას ფიქრეობს პერსონაჟი და არა ისე რო აი ამ მიზანს ემსახურება ეხლა მისი საქციელი და გეგმა ესა და ეს აქვს - ანუ, მკითხველმა პრინციპში არ იცის პერსონაჟებს რა მოტივაცია აქვთ, რას ფიქრობენ და ქვეცნობიერში რა უტრიალებთ. დაწყებული პატარა ნიუანსებიდან, დამთავრებული ხანდახან საერთოდ მთლიანი მოთხობის მნიშვნელობით - მკითხველს მიდმივი ჩართულობა ჭირდება რომ გაიგოს რა ხდება, სიუჟეტი რა არის, ვინ რას აეკთებს და ვის რა უნდა საერთოდ. ასევე მკითხველს ჭირდება რაღაც სხვა ცოდნა, მოაზროვნე ადამიანად ყოფნის 1-2 ათეული წლიანი გამოცდილება მაინც და დავამატებდი რომ ინგლისურის ცოდნაც, იმიტორო ასეთი რამის თარგმნის კითხვისას ფაქტიურად თარჯიმნის დაწერილ წიგნს კითხულობ და არა ჯოისისას (უცნობი ადამიანისადმი დიდი პატივისცემის მიუხედავად ჯოისისა და ლია იმერლიშვილის ლიტერატურული შესაძლებლობების განსხვავება ალბათ ყველასთავის ცხადია).
მოკლედ, პირველი გაცნობა ძალიან ძალიან ძალიან ნაყოფიერი აღმოჩნდა, მაგრად ვისიამოვნე და აღვფრთოვანდი იმ ინტელექტუალური ვარჯიშით, რაც ჯოისის კითხვაა. ძირითადში ყველაფერი გავიგე, თუმცა დარჩა რამდენიმე ბნელი ლაქაც, რომლებზეც მერე გადავიკითხე პატარა კრიტიკა (ვიკიპედიის დონეზე) და ასე თუ ისე გავიგე. ერთადერთი მიზეზი რატომაც 4 - ყველა მოთხრობა ერთნაირად მაგარი არაა, თუმცა ისიცაა, რომ ხარისხი აღმავალი ტენდენციით მიდის თავიდან ბოლომდე და კულმინაციაც შესაბამისია.
P.S. თურმე ჯოისის მიმომხილველები (თუ რაც ქვიათ) ორ ძირითად ჯგუფად იყოფა: "ნატურალისტები" და "სიმბოლისტები". განსხვავება ალბათ გასაგებია - ნატურალისტები ამბობენ, რომ ჯოისი წერდა რაზეც წერდა, ხოლო სიმბოლისტები რო - ერთს წერდა, მაგრამ გულისხმობდა სხვა რამესო (მაგალითად ერთ-ერთ მოთხრობაში 2 მეგობრიდან ერთი ინგლისია, მეორე ირლანდიაო). ალბათ სიმართლე სადღაც ამათ შორისაა, მაგრამ მე მგონია რომ ბევრად ნატურალიზმისკენ იქნება ვიდრე სიმბოლიზმისკენ - ისედაც იმდენად მნიშვნელოვანი და საინტერესოა რასაც წერს, რომ იმაში კიდე სიმბოლოების ძებნა ხელოვნურისა და თითიდან გამოწოვილის შთაბეჭდილებას ტოვებს.
P.P.S. ჯოისის ბიოგრაფიიდან მაგრად მომეწონა ერთი მომენტი: თურმე ჯოისის გოგოს ქონდა შიზოფრენია და რაღაცა პერიოდი კარლ იუნგიც მკურნალობდა. მერე იუნგს წაუკითხავს ულისე და უთქვამს, გოგოსაც და მამასაც შიზოფრენია აქვთ და გვანან ადამიანებს, რომლებიც მდინარის ფსკერისკენ მიექანებიანო, ოღონდ გოგო თუ იძირება, მამა ყვინთვით მიცურავსო :)
რა თქმა უნდა პირველი 2-3 მოთხრობა ცოტა ძნელად წავიდა - ჯერ ერთი იმიტომ, რომ ზოგადად როცა წინა წიგნი სხვა ენაზე მაქვს წაკითხული (რუსული იყო), ენის ცვლილების შეჩვევას რაღაცა დრო ჭირდება. მეორე იმიტომ, რომ ზოგადად მწერლის ენას სანამ დავამუღამებ ხოლმე - მაგასაც უნდა რაღაც დრო. მაგრამ საოცარი ის იყო, რომ ამდენი "ჯოისი ძნელი საკითხავია"-ს მერე მართლაც გასაკვირად არართული (თუმცა ძალიან მდიდარი და საინტერესო) ენა აღმოაჩნდა ამ ირლანდიელს. თუმცა, მალევე მივხვდი რა სიძნელეა ჯოისში.
პრობლემა ისაა, რომ წიგნების უმრავლესობა ინფორმაციას მაინც უკვე დამუშავებული სახით იძლევა. მიუხედავად იმისა, რომ ვთქვათ ფილმებში მაყურებლის ჩართულობა შეუდარებლად მცირეა, ვიდრე მკითხველის ჩართულობა წიგნში, მკითხველის როლი მაინც უფრო წაკითხულის ვიზუალიზაციაა, ვიდრე მისი ინტერპრეტაცია. რა თქმა უნდა არის წიგნები, სადაც მკითხველი პერსონაჟებთან ერთად ეძებს, ვითარდება, იზრდება და ა.შ. (დეტექტივი ყველაზე მარტივი მაგალითია), მაგრამ მკითხველის წვლილი კითხვის მთლიან გამოცდილებაში მაინც უფრო დაკვირვებაა (+ ვიზუალიზაცია და
მოკლედ, პირველი გაცნობა ძალიან ძალიან ძალიან ნაყოფიერი აღმოჩნდა, მაგრად ვისიამოვნე და აღვფრთოვანდი იმ ინტელექტუალური ვარჯიშით, რაც ჯოისის კითხვაა. ძირითადში ყველაფერი გავიგე, თუმცა დარჩა რამდენიმე ბნელი ლაქაც, რომლებზეც მერე გადავიკითხე პატარა კრიტიკა (ვიკიპედიის დონეზე) და ასე თუ ისე გავიგე. ერთადერთი მიზეზი რატომაც 4 - ყველა მოთხრობა ერთნაირად მაგარი არაა, თუმცა ისიცაა, რომ ხარისხი აღმავალი ტენდენციით მიდის თავიდან ბოლომდე და კულმინაციაც შესაბამისია.
P.S. თურმე ჯოისის მიმომხილველები (თუ რაც ქვიათ) ორ ძირითად ჯგუფად იყოფა: "ნატურალისტები" და "სიმბოლისტები". განსხვავება ალბათ გასაგებია - ნატურალისტები ამბობენ, რომ ჯოისი წერდა რაზეც წერდა, ხოლო სიმბოლისტები რო - ერთს წერდა, მაგრამ გულისხმობდა სხვა რამესო (მაგალითად ერთ-ერთ მოთხრობაში 2 მეგობრიდან ერთი ინგლისია, მეორე ირლანდიაო). ალბათ სიმართლე სადღაც ამათ შორისაა, მაგრამ მე მგონია რომ ბევრად ნატურალიზმისკენ იქნება ვიდრე სიმბოლიზმისკენ - ისედაც იმდენად მნიშვნელოვანი და საინტერესოა რასაც წერს, რომ იმაში კიდე სიმბოლოების ძებნა ხელოვნურისა და თითიდან გამოწოვილის შთაბეჭდილებას ტოვებს.
P.P.S. ჯოისის ბიოგრაფიიდან მაგრად მომეწონა ერთი მომენტი: თურმე ჯოისის გოგოს ქონდა შიზოფრენია და რაღაცა პერიოდი კარლ იუნგიც მკურნალობდა. მერე იუნგს წაუკითხავს ულისე და უთქვამს, გოგოსაც და მამასაც შიზოფრენია აქვთ და გვანან ადამიანებს, რომლებიც მდინარის ფსკერისკენ მიექანებიანო, ოღონდ გოგო თუ იძირება, მამა ყვინთვით მიცურავსო :)