You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
4.33 AVERAGE
4.33 AVERAGE
I read this book off a recommendation from a coworker; it's definitely not something I would've picked up on my own. That being said, it was the first book in awhile that I literally haven't been able to put down. It manages to be dramatic and funny and sad and suspenseful all at the same time. It was just GOOD.
The best
I read this in high school, the first time. I've read it already five or six times since. It's always worth the time.
I read this in high school, the first time. I've read it already five or six times since. It's always worth the time.
It may be a Boy’s Life, but it sure is a girl’s life too, because I had some strong feelings and connections while reading this book. I didn’t grow up in this same time period or in the South, but McCammon creates such relatable characters and gets to the universal truths of childhood and the human condition: love, belief in magic, adventure, friendship, and darker truths like grief, loss and the realization of the darknesses that exist in people, like racism and prejudice, poverty, and the capacity for murder.
This book has it all.
I was captivated from the opening, where eleven-year-old Cory and his father witness a car with a dead man sinking into a lake. That is the mystery that plagues Cory throughout the book, always at the back of his mind through encounters with bullies, oversized alligators, and severe storms, through his development as a writer, as a friend, and into a young man.
This is a coming-of-age tale, a mystery, an adventure tale, a horror story—there’s something for everyone. It sheds light on realistic situations like prejudice and outright racist sentiments toward the black people of the community. Cory watches his father go through the trauma of reliving that day at the lake and how it consumes him. He experiences persecution of his own with boys that torment him for seemingly no reason at all. Sometimes it is sad—we lose those we love, those who go before their time. But it allows for the magic of childhood to shine through, with scenes of boys imagining themselves flying on their bikes, heroic triumphs against the bullies, and the fun of summer that can only be had when you’re eleven.
This book is a masterpiece, a triumph. It is definitely a new all-time favorite of mine (though it came out in 1991). McCammon writes horror the way King does, getting to the core of the characters—the people—and what they feel, what makes them scared, what makes them happy, what motivates, frustrates, and moves.
A brilliant novel that stands the test of time.
This book has it all.
I was captivated from the opening, where eleven-year-old Cory and his father witness a car with a dead man sinking into a lake. That is the mystery that plagues Cory throughout the book, always at the back of his mind through encounters with bullies, oversized alligators, and severe storms, through his development as a writer, as a friend, and into a young man.
This is a coming-of-age tale, a mystery, an adventure tale, a horror story—there’s something for everyone. It sheds light on realistic situations like prejudice and outright racist sentiments toward the black people of the community. Cory watches his father go through the trauma of reliving that day at the lake and how it consumes him. He experiences persecution of his own with boys that torment him for seemingly no reason at all. Sometimes it is sad—we lose those we love, those who go before their time. But it allows for the magic of childhood to shine through, with scenes of boys imagining themselves flying on their bikes, heroic triumphs against the bullies, and the fun of summer that can only be had when you’re eleven.
This book is a masterpiece, a triumph. It is definitely a new all-time favorite of mine (though it came out in 1991). McCammon writes horror the way King does, getting to the core of the characters—the people—and what they feel, what makes them scared, what makes them happy, what motivates, frustrates, and moves.
A brilliant novel that stands the test of time.
Pretty simply, this is a bunch of smaller stories spanning a range of genres from horror to history to magical realism, all woven together by the common thread of a murder witnessed by a boy and his father in early 60s Alabama.
It's indulgent in all the right places, the narrative is unreliable at just the right times to make you smile, and while the chapters aren't all fantastic, enough of them are great that I was left thoroughly satisfied.
It's indulgent in all the right places, the narrative is unreliable at just the right times to make you smile, and while the chapters aren't all fantastic, enough of them are great that I was left thoroughly satisfied.
Czy jest to horror?
Nie, nie jest, czemu zaprzecza sam autor (“The State of Nowhere” z 91’).
Czy główną osią fabuły jest wątek kryminalny?
Nie, nie jest. Pojawia się on na początku i wraca na samym końcu ponad 600 stronicowej książki. Pojawia się krótkie podsumowanie bohatera, tuż przed finałem (którego jeszcze nic nie zapowiada), własnych spostrzeżeń i poszlak w intrydze, które jest wystarczające do zrozumienia o co w tej “zagadce” chodziło.
Czym zatem jest ta książka?
To literatura na wskroś obyczajowa. Z nielicznymi wyjątkami fantastycznymi, które, niestety, nie pasują do reszty.
Problem, jaki mam z pozycją McCammona, dotyczy sposobu jego reklamy. Nie dostarcza żadnej z rzeczy, którą obiecuje (nawet ciekawą okładką via Vesper). Wspomniany horror występuje w książce jako taki, który dwunastolatek może interpretować jako takowy. Jeśli straszy go krzesło, to McCammon będzie próbował przestraszyć was krzesłem. Jeśli nauczycielka, to nauczycielką etc. Ważnym jest, że jest to opowieść z perspektywy dwunastolatka, który zapisuje wspomnienia gdy ma już niemal lat czterdzieści.
Magia, o której się wspomina, dotyczy w największej mierze czasów w jakim osadzono akcję. Początek lat 60’ dla USA było bardzo burzliwe,. Zmiany zarówno polityczne jak i kulturowe czy gospodarcze. Zephyr to odbicie lustrzane tych zmian. Wychodzi to płasko, niewiarygodnie. Jeśli ktoś stracił pracę przez pojawienie się nowej technologii, zostało to zaznaczone dosłownie i tak łopatologicznie, tak parokrotnie, aby mieć pewność, że zrozumiesz. Jeśli ktoś jest rasistą, to jest obrzydliwym człowiekiem w ogóle, i nikt nie traktuje takiej osoby poważnie w całej fabule, niekiedy przed ujawnieniem ich natury. Jeśli ktoś był zły, będzie ukarany. Jeśli ktoś jest dobry, zostanie nagrodzony, uprzednio upokarzając / pokonując tego złego. Taką to otrzymaliśmy książkę.
Jednak pomimo wielu, wielu wad, które są wynikowymi tego co napisałem powyżej, najbardziej irytowało mnie nieustające poczucie deus ex machina. Niemal każdy rozdział to osobna historia, w której pojawia się coś nowego tylko na potrzeby rozdziału. Nie byłem w stanie zupełnie przewidzieć co spotka naszych bohaterów w następnymz nich, bo zdarzenia są kompletnie losowe. Wiedziałem jednak jak się te wątki zakończą - zawsze zostawały rozwiązane w obrębie jednego rozdziału, wzmacniając bohatera lub jego przyjaciół etc, i nie mając niemal żadnego wpływu na fabułę.
Jakim cudem udało się napisać książkę na ponad 600 stron, która jest tak pusta fabularnie, skupia się na nic nie wnoszących wątkach pobocznych, pokazuje wszystkich jako żywe przykłady stereotypów, szkodliwych zresztą? Bo jak widać, to się sprzedaje.
Jest jeden fragment, w którym bohater chce zmienić coś w swoim życiu, powiedzmy, że uciec daleko, daleko z miejsca, w którym jest. I odciąga go od tego 10 minutowy sen, w którym obiekt jego pożądania przedstawiono skrajnie źle, jako źródło absolutnie pierwotnej i czystej przemocy, gdzie dzieci uprawiają prostytucję a dorośli bezwzględnie wykorzystują wszystko, co żyje, tylko do spełniania własnych potrzeb i zachcianek. Jest to przedstawione nachalnie, nieprzemyślanie, skrótowo (zapewne McCammon chciał przedstawić sytuację, w której nastoletni chłopak się buntuje i chce uciec, ale później pojawił się problem: jak fragment, który go od tego pomysłu odciąga, skrócić do maksimum?).
Mógłbym wymieniać bez końca sposoby, na jakie inteligencja czytelnika została obrażona przez McCammona na kartkach tej powieści. Ograniczę się do tego, co wymieniłem wyżej, i postaram się jak najszybciej o niej zapomnieć.
Na plus niektóre opowiadania, bo nie sposób traktować rozdziałów między 100 a 550 stroną jako ciąg przyczynowo-skutkowy.
Nie, nie jest, czemu zaprzecza sam autor (“The State of Nowhere” z 91’).
Czy główną osią fabuły jest wątek kryminalny?
Nie, nie jest. Pojawia się on na początku i wraca na samym końcu ponad 600 stronicowej książki. Pojawia się krótkie podsumowanie bohatera, tuż przed finałem (którego jeszcze nic nie zapowiada), własnych spostrzeżeń i poszlak w intrydze, które jest wystarczające do zrozumienia o co w tej “zagadce” chodziło.
Czym zatem jest ta książka?
To literatura na wskroś obyczajowa. Z nielicznymi wyjątkami fantastycznymi, które, niestety, nie pasują do reszty.
Problem, jaki mam z pozycją McCammona, dotyczy sposobu jego reklamy. Nie dostarcza żadnej z rzeczy, którą obiecuje (nawet ciekawą okładką via Vesper). Wspomniany horror występuje w książce jako taki, który dwunastolatek może interpretować jako takowy. Jeśli straszy go krzesło, to McCammon będzie próbował przestraszyć was krzesłem. Jeśli nauczycielka, to nauczycielką etc. Ważnym jest, że jest to opowieść z perspektywy dwunastolatka, który zapisuje wspomnienia gdy ma już niemal lat czterdzieści.
Magia, o której się wspomina, dotyczy w największej mierze czasów w jakim osadzono akcję. Początek lat 60’ dla USA było bardzo burzliwe,. Zmiany zarówno polityczne jak i kulturowe czy gospodarcze. Zephyr to odbicie lustrzane tych zmian. Wychodzi to płasko, niewiarygodnie. Jeśli ktoś stracił pracę przez pojawienie się nowej technologii, zostało to zaznaczone dosłownie i tak łopatologicznie, tak parokrotnie, aby mieć pewność, że zrozumiesz. Jeśli ktoś jest rasistą, to jest obrzydliwym człowiekiem w ogóle, i nikt nie traktuje takiej osoby poważnie w całej fabule, niekiedy przed ujawnieniem ich natury. Jeśli ktoś był zły, będzie ukarany. Jeśli ktoś jest dobry, zostanie nagrodzony, uprzednio upokarzając / pokonując tego złego. Taką to otrzymaliśmy książkę.
Jednak pomimo wielu, wielu wad, które są wynikowymi tego co napisałem powyżej, najbardziej irytowało mnie nieustające poczucie deus ex machina. Niemal każdy rozdział to osobna historia, w której pojawia się coś nowego tylko na potrzeby rozdziału. Nie byłem w stanie zupełnie przewidzieć co spotka naszych bohaterów w następnymz nich, bo zdarzenia są kompletnie losowe. Wiedziałem jednak jak się te wątki zakończą - zawsze zostawały rozwiązane w obrębie jednego rozdziału, wzmacniając bohatera lub jego przyjaciół etc, i nie mając niemal żadnego wpływu na fabułę.
Jakim cudem udało się napisać książkę na ponad 600 stron, która jest tak pusta fabularnie, skupia się na nic nie wnoszących wątkach pobocznych, pokazuje wszystkich jako żywe przykłady stereotypów, szkodliwych zresztą? Bo jak widać, to się sprzedaje.
Jest jeden fragment, w którym bohater chce zmienić coś w swoim życiu, powiedzmy, że uciec daleko, daleko z miejsca, w którym jest. I odciąga go od tego 10 minutowy sen, w którym obiekt jego pożądania przedstawiono skrajnie źle, jako źródło absolutnie pierwotnej i czystej przemocy, gdzie dzieci uprawiają prostytucję a dorośli bezwzględnie wykorzystują wszystko, co żyje, tylko do spełniania własnych potrzeb i zachcianek. Jest to przedstawione nachalnie, nieprzemyślanie, skrótowo (zapewne McCammon chciał przedstawić sytuację, w której nastoletni chłopak się buntuje i chce uciec, ale później pojawił się problem: jak fragment, który go od tego pomysłu odciąga, skrócić do maksimum?).
Mógłbym wymieniać bez końca sposoby, na jakie inteligencja czytelnika została obrażona przez McCammona na kartkach tej powieści. Ograniczę się do tego, co wymieniłem wyżej, i postaram się jak najszybciej o niej zapomnieć.
Na plus niektóre opowiadania, bo nie sposób traktować rozdziałów między 100 a 550 stroną jako ciąg przyczynowo-skutkowy.
This book is from the 90s but I had never even heard of it. Also, it's written by an Alabama author and is about Alabama, my home state, and still I never heard of it. It is a true gem. A hidden gem. I listened to it on audio, through Hoopla. It's a huge book, but each chapter is like a short story. Never felt too long. This is a slice of Americana, with some magic, and murder tossed in. Surprised it's not better known, that it doesn't have a movie made from it (maybe it does and I'm in the dark there too). So happy I found it. *Just saying, I did not like the resolution to the mean teacher dilemma.
This was just lovely. The book has one overall plot, but every chapter is like a connected short story of a moment in this small town 1960's life, seen through the eyes of a boy. It's magical, wonderful and heartachingly sad. It's life.
Really enjoyed this story of a young man in his 12th year. Brings the kid in you back out. Some fun adventures and insights. Was a great read while traveling as it really brings you into the world and you're lost in the story and not thinking about the plane or hotel you're staying in.
This was very reminiscent of Stephen King. Long, slow, character-driven, boy-grows-up, set in the past (although a bit later than Mr King would have set it - 60s not 50s), well-written, and compelling - I read this in one day (stayed up way too late in Oder to finish it!).