Take a photo of a barcode or cover
4.08 AVERAGE
4.08 AVERAGE
dark
mysterious
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
challenging
inspiring
reflective
sad
fast-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
The Picture of Dorian Gray – A Personal Reflection
If there is one book that has left me feeling both enchanted and strangely uneasy, it is Oscar Wilde’s The Picture of Dorian Gray. I finished it with that subtle ache you feel when you look into an old mirror — you see yourself, yet not quite yourself; you see what you are, what you were, and the shadows of what you fear you could become.
When I picked up this novel, I expected clever epigrams, beautiful decadence, Wilde’s famous wit — and I got all of that, gilded and sharp as a blade wrapped in silk. But I did not expect that it would make me question my own reflections on vanity, morality, and the quiet corruption that creeps in when we bargain pieces of our soul for youth, beauty, or simply the approval of others.
The story of Dorian Gray is deceptively simple: a beautiful young man, so adored that when he sees his own portrait, he wishes he could stay forever young while the painting ages in his place. His wish — unholy prayer or cruel twist of fate — is granted. What unfolds is not just a tale of horror or Gothic decadence, but a philosophical meditation on art, influence, and the human tendency to hide our sins behind a polished surface.
Wilde’s prose is dazzling, sometimes too dazzling — his aphorisms glitter like broken glass scattered across a marble floor. There were moments when I found myself underlining entire pages, wanting to memorize the sentences that felt like perfect truths — or perfect lies that sounded so seductively true. Lord Henry’s poisonous words fascinated me; he is perhaps the truest villain of all, because he corrupts not by force, but by charm. In him, I saw the danger of the friend who flatters your worst instincts until you can no longer hear your conscience over their honeyed voice.
What struck me most, though, was not the scandalous behavior, the hedonism, or the Gothic horror — it was the profound loneliness at the heart of Dorian’s story. For all his eternal youth and worldly pleasures, he is perpetually isolated, trapped in a pact with himself. The painting becomes a secret witness to his corruption, but also his only confession booth — a rotting diary of a soul unmoored. There is a sadness in that image that lingers long after the shocking finale.
I won’t pretend the novel is perfect. Some parts drag in ornate dialogue that sometimes feels like Wilde showing off more than serving the story. There are pages where philosophy overtakes plot, where the moral questions drown in beautiful but suffocating language. And yet — maybe that is exactly the point. Dorian’s life itself becomes all style and surface, an exquisite frame for a festering truth. Perhaps the book’s slight flaws mirror its theme: the decay hidden under beauty.
When I closed the book, I couldn’t help but think about my own “portrait” — not a painted canvas, but the invisible self that ages and records all my choices. What parts of myself do I polish for the world’s eyes? What corners do I let rot in the attic? Wilde forces you to ask these uncomfortable questions, and he does so with a laugh that cuts just when it should comfort.
I give The Picture of Dorian Gray four stars not because it failed me, but because it unsettled me in ways that make it hard to love fully — and maybe that is its genius. It isn’t a warm book. It’s a cold mirror. It leaves you with Wilde’s greatest cruelty: beauty that corrupts, truth that burns, and words that echo long after you wish they’d fall silent.
I will keep my copy on my shelf, somewhere visible — a small reminder that nothing beautiful is ever truly pure, and nothing pure stays untouched for long. And maybe that’s what makes us human — we carry our portraits inside us, hidden away but always whispering back, “Look again.”
If there is one book that has left me feeling both enchanted and strangely uneasy, it is Oscar Wilde’s The Picture of Dorian Gray. I finished it with that subtle ache you feel when you look into an old mirror — you see yourself, yet not quite yourself; you see what you are, what you were, and the shadows of what you fear you could become.
When I picked up this novel, I expected clever epigrams, beautiful decadence, Wilde’s famous wit — and I got all of that, gilded and sharp as a blade wrapped in silk. But I did not expect that it would make me question my own reflections on vanity, morality, and the quiet corruption that creeps in when we bargain pieces of our soul for youth, beauty, or simply the approval of others.
The story of Dorian Gray is deceptively simple: a beautiful young man, so adored that when he sees his own portrait, he wishes he could stay forever young while the painting ages in his place. His wish — unholy prayer or cruel twist of fate — is granted. What unfolds is not just a tale of horror or Gothic decadence, but a philosophical meditation on art, influence, and the human tendency to hide our sins behind a polished surface.
Wilde’s prose is dazzling, sometimes too dazzling — his aphorisms glitter like broken glass scattered across a marble floor. There were moments when I found myself underlining entire pages, wanting to memorize the sentences that felt like perfect truths — or perfect lies that sounded so seductively true. Lord Henry’s poisonous words fascinated me; he is perhaps the truest villain of all, because he corrupts not by force, but by charm. In him, I saw the danger of the friend who flatters your worst instincts until you can no longer hear your conscience over their honeyed voice.
What struck me most, though, was not the scandalous behavior, the hedonism, or the Gothic horror — it was the profound loneliness at the heart of Dorian’s story. For all his eternal youth and worldly pleasures, he is perpetually isolated, trapped in a pact with himself. The painting becomes a secret witness to his corruption, but also his only confession booth — a rotting diary of a soul unmoored. There is a sadness in that image that lingers long after the shocking finale.
I won’t pretend the novel is perfect. Some parts drag in ornate dialogue that sometimes feels like Wilde showing off more than serving the story. There are pages where philosophy overtakes plot, where the moral questions drown in beautiful but suffocating language. And yet — maybe that is exactly the point. Dorian’s life itself becomes all style and surface, an exquisite frame for a festering truth. Perhaps the book’s slight flaws mirror its theme: the decay hidden under beauty.
When I closed the book, I couldn’t help but think about my own “portrait” — not a painted canvas, but the invisible self that ages and records all my choices. What parts of myself do I polish for the world’s eyes? What corners do I let rot in the attic? Wilde forces you to ask these uncomfortable questions, and he does so with a laugh that cuts just when it should comfort.
I give The Picture of Dorian Gray four stars not because it failed me, but because it unsettled me in ways that make it hard to love fully — and maybe that is its genius. It isn’t a warm book. It’s a cold mirror. It leaves you with Wilde’s greatest cruelty: beauty that corrupts, truth that burns, and words that echo long after you wish they’d fall silent.
I will keep my copy on my shelf, somewhere visible — a small reminder that nothing beautiful is ever truly pure, and nothing pure stays untouched for long. And maybe that’s what makes us human — we carry our portraits inside us, hidden away but always whispering back, “Look again.”
challenging
dark
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
The Picture of Dorian Gray is zo'n boek dat alweer een aantal jaar op mij ligt te wachten. In tegenstelling tot onze goede vriend Dorian wordt Metalfist wel ouder (al hoopt hij wel met zijn 27, bijna 28, lentes nog een tijd te kunnen meegaan) en had ik me een tijd geleden al voorgenomen om eens wat vaker een moeilijker boek aan te pakken. Ik heb best nog veel van Oscar Wilde klaarliggen - veel van zijn oeuvre is in verzamelboeken te vinden - en dan de afgelopen dagen maar eens goed voor gaan zitten.
Al moet ik toegeven dat ik pas echt met het zonnige weer er een ferme start aan heb kunnen geven, want dit hersenspinsel van Wilde leent zich niet echt voor een halfuurtje lezen voor het slapengaan. Zijn schrijfstijl is namelijk een mes dat aan 2 kanten snijdt: de ene moment heerlijk gevat en op elke pagina kun je wel een aantal zinnen inkaderen maar soms is het ook amper vooruit te branden. Als mijn geheugen het nog goed doet, dan is bijvoorbeeld het hoofdstuk na de dood van Sybil (waar we een tijdssprong maken en Dorian gewoon één grote monoloog voert waarin hij een aantal dingen beschrijft) bijna niet te doen qua saaiheid. Toch blijft dit wel over de gehele lijn intrigeren en neemt Wilde je zonder al te veel moeite mee op een fascinerende reis. Het einde is misschien iets te voorspelbaar (ik meen ooit ook eens een verfilming gezien te hebben, maar vind op MovieMeter niets terug waar ik op gestemd heb) maar daar staan een aantal erg leuke personages tegenover en eerlijk gezegd: ik vond het abrupte einde hoe Dorian aan zijn einde komt, in tegenstelling tot de manier waarop de verhaallijn met de broer van Sybil wordt afgerond, nog wel mooi passen.
Het smaakt in ieder geval wel naar meer, zoveel is zeker. Geen idee waar ik nu aan zou starten, want ik heb het gevoel dat Dorian Gray de enige echte roman is die Wilde heeft gemaakt maar misschien zijn de toneelstukken me ook nog wel iets. Het zal niet voor direct zijn (nog zoveel anders te lezen!) maar er zal in de toekomst nog wel iets passeren van de hand van Wilde.
Al moet ik toegeven dat ik pas echt met het zonnige weer er een ferme start aan heb kunnen geven, want dit hersenspinsel van Wilde leent zich niet echt voor een halfuurtje lezen voor het slapengaan. Zijn schrijfstijl is namelijk een mes dat aan 2 kanten snijdt: de ene moment heerlijk gevat en op elke pagina kun je wel een aantal zinnen inkaderen maar soms is het ook amper vooruit te branden. Als mijn geheugen het nog goed doet, dan is bijvoorbeeld het hoofdstuk na de dood van Sybil (waar we een tijdssprong maken en Dorian gewoon één grote monoloog voert waarin hij een aantal dingen beschrijft) bijna niet te doen qua saaiheid. Toch blijft dit wel over de gehele lijn intrigeren en neemt Wilde je zonder al te veel moeite mee op een fascinerende reis. Het einde is misschien iets te voorspelbaar (ik meen ooit ook eens een verfilming gezien te hebben, maar vind op MovieMeter niets terug waar ik op gestemd heb) maar daar staan een aantal erg leuke personages tegenover en eerlijk gezegd: ik vond het abrupte einde hoe Dorian aan zijn einde komt, in tegenstelling tot de manier waarop de verhaallijn met de broer van Sybil wordt afgerond, nog wel mooi passen.
Het smaakt in ieder geval wel naar meer, zoveel is zeker. Geen idee waar ik nu aan zou starten, want ik heb het gevoel dat Dorian Gray de enige echte roman is die Wilde heeft gemaakt maar misschien zijn de toneelstukken me ook nog wel iets. Het zal niet voor direct zijn (nog zoveel anders te lezen!) maar er zal in de toekomst nog wel iets passeren van de hand van Wilde.
challenging
dark
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
dark
emotional
funny
mysterious
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
dark
mysterious
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
I really didn’t enjoy