Scan barcode
blood_poetry's review against another edition
3.0
Some great phraseology and imagery, but ultimately a wandering narrative.
corvidquest's review against another edition
dark
reflective
slow-paced
- Plot- or character-driven? A mix
2.75
That's what I need, a haven of peace and tranquility. Here, alone with the clouds, one might mend one's life and work for years on a book. How fabulous it would be to live out of the reach of time and sit up here, leafing through ancient tomes by the shaded light of a lamp, while the waves of human folly break against the foot of the tower.
The protagonist of The Damned, Durtal, living in fin-de-siècle Paris, finds himself in an age he so loathes that he takes refuge in the halcyon days of... the Middle Ages. Posivitism and rationalism is fine for the sciences, but art, like religion, should be concerned with the soul. Since literature is mired in the death throes of Naturalism, what's a decadent intellectual to do but seek aesthetic fulfillment sniffing the aromatic incense of Catholicism?
Somehow this leads Durtal to write a biography of Gilles de Rais, the comrade of Joan of Arc who ended up a Satanist child serial killer. The novel oscillates between Durtal's composing of the biography, with many lurid details of de Rais's truly horrific crimes; discussions with friends concerning the baseness of their times; and his comical trysts with the wife of an acquaintance, which seem like sly commentary on how even sin is a shadow of its former self. Indeed, even late 19th Century Satanists are found lacking!
Durtal, and by extension Huysmans, gives the occult too much credence; it's as if he is seeking a boogeyman to make Catholicism more palatable. He even makes Gilles de Rais into a strange avant-garde saint. If even de Rais could be redeemed, why not a decadent unbeliever such as himself? It's all a bit fascinating but it pales in comparison to Huysman's masterpiece, Against Nature.
philosophie's review against another edition
4.0
Το μυθιστόρημα του Joris-Karl, ή George, Huysmans, εκδόθηκε αρχικά σε εφημερίδα σε συνέχειες το 1891 και μολονότι πολλοί συντηρητικοί αναγνώστες αντέδρασαν λόγω των σοκαριστικών σκηνών που περιέχονταν στο έργο, η εφημερίδα L'Écho de Paris τους αγνόησε συνεχίζοντας την κυκλοφορία. Η βασική υπόθεση του έργου αφορά το σατανισμό στη σύγχρονη Γαλλία, του fin de siècle, και πρόκειται για ένα μυθιστόρημα σταθμός στο κίνημα της παρακμής.
Το όνομα του κεντρικού πρωταγωνιστή μπορεί να είναι βγαλμένο, όπως ισχυρίζονται μελετητές του Huysmans, από ένα σιδηροδρομικό χρονοδιάγραμμα, αφού Durtal είναι το όνομα ενός χωριού 300 χλμ. νοτιο-δυτικά του Παρισιού, εντούτοις η μορφή του μοιάζει να καθρεφτίζει τον ίδιο το συγγραφέα. Το Là-bas ωστόσο δεν είναι αυτοβιογραφικό έργο, αλλά η απεικόνιση όσων επιλέγει ο ίδιος ο συγγραφέας να αποκαλύψει για τον εαυτό του. Ο Durtal είναι ένας χαμηλών τόνων, ντροπαλός και συνεσταλμένος συγγραφέας που ασχολείται με την αισθητική αναζήτηση, λογοτεχνική ή μη, είναι ένας επιβεβαιωμένος εργένης που σπάνια προβληματίζεται με παρορμήσεις της λίμπιντό του, ένας κυνικός ορθολογιστής που αναλώνεται στο να χλευάζει τις πεποιθήσεις και τις πρακτικές της εποχής του. Πρόκειται για το πώς ο Huysmans φανταζόταν τον εαυτό του, καθώς ο ίδιος ήταν ένας δημόσιος υπάλληλος, που απολάμβανε το ποτό, που είχε έναν εξαιρετικά ευρύ κύκλο φίλων και γνωστών (πολλοί εκ των οποίων συμπεριλήφθηκαν μέσα στο μυθιστόρημα), που ταλανιζόταν από οικονομικά προβλήματα και, τέλος, του οποίου η στάση απέναντι στο «au-delà», το υπερπέραν, με τις όποιες εκφάνσεις του, ήταν ακόμη πιο ασαφής από αυτή του alter ego του.
Το κείμενο ωστόσο του Huysmans ενδιαφέρει περισσότερο στη βάση του ιδεολογικού υπόβαθρου της παρακμής. Πιο συγκεκριμένα, η κατεξοχήν θεματολογία του ρεύματος του ρομαντισμού καταργείται, παύει η εξύψωση της φύσης, της συναισθηματικής φόρτισης, και στη θέση τους κυριαρχεί το ανήθικο, η κοινωνική τοιχογραφία της πόλης χωρίς στολίδια. Σύγχρονο με τον νατουραλισμό, το κίνημα της παρακμής εξαίρει τον μποεμισμό, τον μυστικισμό και τη διαστροφή, την υπερβολή και το παράξενο, ενώ η έλξη προς το μακάβριο καταλήγει μανιέρα και εξαντλείται στο συγκεκριμένο έργο, με τον πρωταγωνιστή να αηδιάζει από την κενότητα και τη χυδαιότητα του σύγχρονου κόσμου και ταυτόχρονα να ερευνά τον υπόκοσμο και τις σατανιστικές λειτουργίες.
Το όνομα του κεντρικού πρωταγωνιστή μπορεί να είναι βγαλμένο, όπως ισχυρίζονται μελετητές του Huysmans, από ένα σιδηροδρομικό χρονοδιάγραμμα, αφού Durtal είναι το όνομα ενός χωριού 300 χλμ. νοτιο-δυτικά του Παρισιού, εντούτοις η μορφή του μοιάζει να καθρεφτίζει τον ίδιο το συγγραφέα. Το Là-bas ωστόσο δεν είναι αυτοβιογραφικό έργο, αλλά η απεικόνιση όσων επιλέγει ο ίδιος ο συγγραφέας να αποκαλύψει για τον εαυτό του. Ο Durtal είναι ένας χαμηλών τόνων, ντροπαλός και συνεσταλμένος συγγραφέας που ασχολείται με την αισθητική αναζήτηση, λογοτεχνική ή μη, είναι ένας επιβεβαιωμένος εργένης που σπάνια προβληματίζεται με παρορμήσεις της λίμπιντό του, ένας κυνικός ορθολογιστής που αναλώνεται στο να χλευάζει τις πεποιθήσεις και τις πρακτικές της εποχής του. Πρόκειται για το πώς ο Huysmans φανταζόταν τον εαυτό του, καθώς ο ίδιος ήταν ένας δημόσιος υπάλληλος, που απολάμβανε το ποτό, που είχε έναν εξαιρετικά ευρύ κύκλο φίλων και γνωστών (πολλοί εκ των οποίων συμπεριλήφθηκαν μέσα στο μυθιστόρημα), που ταλανιζόταν από οικονομικά προβλήματα και, τέλος, του οποίου η στάση απέναντι στο «au-delà», το υπερπέραν, με τις όποιες εκφάνσεις του, ήταν ακόμη πιο ασαφής από αυτή του alter ego του.
Το κείμενο ωστόσο του Huysmans ενδιαφέρει περισσότερο στη βάση του ιδεολογικού υπόβαθρου της παρακμής. Πιο συγκεκριμένα, η κατεξοχήν θεματολογία του ρεύματος του ρομαντισμού καταργείται, παύει η εξύψωση της φύσης, της συναισθηματικής φόρτισης, και στη θέση τους κυριαρχεί το ανήθικο, η κοινωνική τοιχογραφία της πόλης χωρίς στολίδια. Σύγχρονο με τον νατουραλισμό, το κίνημα της παρακμής εξαίρει τον μποεμισμό, τον μυστικισμό και τη διαστροφή, την υπερβολή και το παράξενο, ενώ η έλξη προς το μακάβριο καταλήγει μανιέρα και εξαντλείται στο συγκεκριμένο έργο, με τον πρωταγωνιστή να αηδιάζει από την κενότητα και τη χυδαιότητα του σύγχρονου κόσμου και ταυτόχρονα να ερευνά τον υπόκοσμο και τις σατανιστικές λειτουργίες.
chalicotherex's review against another edition
4.0
Ooooh very spooky! Maybe the scariest book I've ever read? Very visceral.
Can see why Houellebecq likes this guy: pessimistic, atheist small-c conservative who yearns for the days when the most superstitious forms of Catholicism kept the peasants in line, but still finds time to attend satanic rituals and have an affair with his buddy's wife.
Can see why Houellebecq likes this guy: pessimistic, atheist small-c conservative who yearns for the days when the most superstitious forms of Catholicism kept the peasants in line, but still finds time to attend satanic rituals and have an affair with his buddy's wife.
pivic's review against another edition
adventurous
challenging
dark
emotional
funny
informative
mysterious
tense
fast-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Strong character development? N/A
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? No
3.25
xterminal's review against another edition
2.0
J. K. Huysmans, La-Bas (Dover, 1891)
Ah, Huysmans, the author who pioneered the novel of "two people spending a whole chapter talking about things that have absolutely nothing to do with the plot, theme, or story." La-Bas (translated, "Down There") is billed by the blurb-writer who did the back cover as "the classic of Satanism" thanks to a description (I warn you, it comes very, very late in the book; those seeking a quick fix of prurience should certainly look elsewhere) of a Black Mass. One thinks that perhaps the blurb writer has been living in a cave for fifty years; Huysmans' black mass is about as scandalous today as a Jennifer Lopez dress. Even Ernest Borgnine got more sacreligious in The Devil's Rain. Sheesh.
The story (what there is of it) revolves around a young French writer named Durtal and his best friend, Des Hermies. Durtal is working on a sensationalized biography of Gilles de Rais, Joan of Arc's main lieutenant who later inspired the Bluebeard legend (or so common wisdom has it; Durtal counters that argument at one point in the book). Des Hermies suggests that Durtal's research might go better if he uncovered various occult sciences still extant in fin-de-siecle Paris, and the two of them, aided unwittingly by a monastic bell-ringer named Carhaix and an ancient astrologer named Gevingey, set out to do so. They are also helped along by Durtal's rather odd relationship with a fan (anonymous in her first letters to him in the book, and so not revealed here) who has indirect connections with some practicing Satanists in the Catholic church (hmm, a bit of anti-Catholic bias in Paris in the 1890s? Who'd'athunk?).
All of it could have made for a fine adventure story, the kind of thing A. Merritt and G. A. Henty were writing a few years after this; unfortunately, Huysmans turns it into endless conversations. A few fast-moving scenes where Durtal is imagining pieces of Rais' life as he's writing save the book from utter despair, but ultimately, the fact that La-Bas is Huysmans' best-known novel these days is a disservice to the man; other books would be a better starting point for him (especially Against the Grain). **
Ah, Huysmans, the author who pioneered the novel of "two people spending a whole chapter talking about things that have absolutely nothing to do with the plot, theme, or story." La-Bas (translated, "Down There") is billed by the blurb-writer who did the back cover as "the classic of Satanism" thanks to a description (I warn you, it comes very, very late in the book; those seeking a quick fix of prurience should certainly look elsewhere) of a Black Mass. One thinks that perhaps the blurb writer has been living in a cave for fifty years; Huysmans' black mass is about as scandalous today as a Jennifer Lopez dress. Even Ernest Borgnine got more sacreligious in The Devil's Rain. Sheesh.
The story (what there is of it) revolves around a young French writer named Durtal and his best friend, Des Hermies. Durtal is working on a sensationalized biography of Gilles de Rais, Joan of Arc's main lieutenant who later inspired the Bluebeard legend (or so common wisdom has it; Durtal counters that argument at one point in the book). Des Hermies suggests that Durtal's research might go better if he uncovered various occult sciences still extant in fin-de-siecle Paris, and the two of them, aided unwittingly by a monastic bell-ringer named Carhaix and an ancient astrologer named Gevingey, set out to do so. They are also helped along by Durtal's rather odd relationship with a fan (anonymous in her first letters to him in the book, and so not revealed here) who has indirect connections with some practicing Satanists in the Catholic church (hmm, a bit of anti-Catholic bias in Paris in the 1890s? Who'd'athunk?).
All of it could have made for a fine adventure story, the kind of thing A. Merritt and G. A. Henty were writing a few years after this; unfortunately, Huysmans turns it into endless conversations. A few fast-moving scenes where Durtal is imagining pieces of Rais' life as he's writing save the book from utter despair, but ultimately, the fact that La-Bas is Huysmans' best-known novel these days is a disservice to the man; other books would be a better starting point for him (especially Against the Grain). **
lv2's review against another edition
3.0
All together hypnotic, hilariously banal, awesome, and yucky; it's Catholic hysteria at its most baroque.