Take a photo of a barcode or cover
3.56 AVERAGE
3.56 AVERAGE
Miller's brand of petulant nihilism no longer works for me (although I can't quite remember how tropic of Cancer went either)
Disdainful and pornographic reprobate ramblings. Just what I came here for.
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
The first half of the novel follows a structured narrative with a clear timeline but after that Miller breaks away from a linear structure which is beautiful. It’s complex to follow along but it’s very powerful in itself.
FIRST LINE REVIEW: "Once you have given up the ghost, everything follows with dead certainty, even in the midst of chaos." What a love-hate (mostly hate) book. Some clearly beautiful writing in fits and starts, burdened (and buried) by an over-abundance of philosophical blathering and buried me in chaos until I almost gave up the ghost!
This book is complete insanity, and also pretty wonderful. Miller alternates between a scathing view of American society that still applies pretty much in it's entirety today, and his sexual exploits which are numerous, extroverted, and clearly pre HIV/AIDs. Almost everyone Miller meets in 1920s NYC is sex obsessed and unhappy with their lot, drifting through meaningless jobs and mad about it. It jumps through time and place and is pretty much stream of consciousness throughout. And despite this, I liked it a lot. The truths have not changed, even if our response to them has shifted somewhat.
challenging
dark
funny
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
challenging
informative
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Maybe Henry Millers right, maybe this book did come at an opportune time. It’s not what I was expecting, but the conscious reality I live everyday is just to expect the unexpected. And to expect good tidings, and to relinquish the bad, and set that aside forever. Causing oneself suffering as an identity, in other words to find meaning in suffering, doesn’t exist for Henry. He sounds as if, like me, he has dissolved his ego from the masterplan
“Every day of my life, my tiny, microcosmic life, was a reflection of the outer chaos.”
But the expression of life, the savory delight of life, is reaching inward. Inward might mean accepting the unequivocal. it’s totally about death, and sex death, cosmic sex death. But wait, that can’t be. Sex is life, and sex is death. Sex bares life. Sex is the intermingling of life and death, what we would kill for. What men envy.
“Everybody and everything is a part of life, but when they have all been added together, still somehow it is not life.”
The individual as it were is infinitely more insufferable than the mass, even when kids are dying in Palestine, and you wipe your chin with a napkin, you accept it as part of life. The earth is a big spinning ball of magic dust where everything is sentient, the napkin and the footstool, the rock is more than a paperweight. A soiled napkin becomes a living organism, a rock is full of life. The footstool your feet rest on has its very own place and time in the footstool of eternity. Where you belong, is to the vacuity of it all. The meaninglessness, the cosmic imbalance of chaos. Or maybe it is in balance. Like a tightrope, thats been fraying away at your soul while it remains Imperturbed. And when it snaps it remains unwittingly, a rope which has been divided. And it’s this division that you need to understand the communion with being and non-being, and one and one are two, two separate things that are separated, because there’s no 2 alike, and 2 don’t go together. That is the meaning of genesis.
“The most wonderful opportunity which life offers is to be human.” Oh, to be a quail. Or a lemur of a kangaroo. But never in the zoo, life is to be lived wild, moderately, and fearlessly.
“Every day of my life, my tiny, microcosmic life, was a reflection of the outer chaos.”
But the expression of life, the savory delight of life, is reaching inward. Inward might mean accepting the unequivocal. it’s totally about death, and sex death, cosmic sex death. But wait, that can’t be. Sex is life, and sex is death. Sex bares life. Sex is the intermingling of life and death, what we would kill for. What men envy.
“Everybody and everything is a part of life, but when they have all been added together, still somehow it is not life.”
The individual as it were is infinitely more insufferable than the mass, even when kids are dying in Palestine, and you wipe your chin with a napkin, you accept it as part of life. The earth is a big spinning ball of magic dust where everything is sentient, the napkin and the footstool, the rock is more than a paperweight. A soiled napkin becomes a living organism, a rock is full of life. The footstool your feet rest on has its very own place and time in the footstool of eternity. Where you belong, is to the vacuity of it all. The meaninglessness, the cosmic imbalance of chaos. Or maybe it is in balance. Like a tightrope, thats been fraying away at your soul while it remains Imperturbed. And when it snaps it remains unwittingly, a rope which has been divided. And it’s this division that you need to understand the communion with being and non-being, and one and one are two, two separate things that are separated, because there’s no 2 alike, and 2 don’t go together. That is the meaning of genesis.
“The most wonderful opportunity which life offers is to be human.” Oh, to be a quail. Or a lemur of a kangaroo. But never in the zoo, life is to be lived wild, moderately, and fearlessly.
XIX საუკუნეში იყო დიდი კამათი ორ პოზიციას შორის: ხელოვნება-ხელოვნებისთვის და ხელოვნება-ცხოვრებისთვის. ანუ ხო ხვდებით - ერთის მიხედვით ხელოვნება ეს არის რაღაცა თავისთავადი და მისი არსებობა გამართლებულია მისივე არსებობით, ხოლო მეორეს მიხედვით ხელოვნება მაშინ არის ღირებული, როცა ის ცხოვრებაზე მოქმედებს ან საერთოდ ქმნის მას ("Писатели – инженеры человеческих душ"). ჩვენებიდან მაგალითად ილია ემხრობოდა [რა თქმა უნდა] ხელოვნება-ცხოვრებისთვის-ს და ეს საქართველოში უფრო გაბატონებული პოზიცია იყო. მაგრამ აკაკი ამბობდა, რომ მასე შავი და თეთრი არაა, ხშირად ვერც დაყოფ და მით უმეტეს უპირატესობას ვერ მიანიჭებო. ხოდა, აი ძალიან მაინტერესებს ეს რომ წაეკითხა რას იფიქრებდა? რატომღაც მგონია, რომ არ დაიწყებდა მორალის კითხვას და კიჟინს - ეს გარყვნილების პროპაგანდააო. და თუ გარეთ დაიწყებდა კიდეც, ალბათ შინაურებთან მაინც არა.
ამ წიგნში არის ბევრი ხელოვნება და მე ეს ხელოვნება ძალიან მომწონს! ამ წიგნში არის ბევრი ცხოვრებაც, მაგრამ მე ეს ცხოვრება არ მომწონს. და არა იმიტორო ღვინო და სექსი მგონია რამე თავისთავად ცუდი, რა სისულელეა, დაჟე პირიქით. თანაც ამის გარდა არის იქ სხვა ცხოვრებაც, არის ადამიანი და არიან სხვა ადამიანებიც თავიანთი სხვადასხვა პონტებით (ნუ კაი ხო, ძირითადად ეს პონტები "ღვინო, დუდუკი, ქალებია" მაგრამ მაინც). არის სხვა საკითხებიც - საზგადოებრივი და პიროვნული სტერეოტიპების კონფლიქტი, პირადი თავისფლების თემა და, თქვენ წარმოიდგინეთ, ყოფიერების არსის ძიების მცდელობაც კი!
ოღონდ, ამ წიგნის კითხვის დროს მქონდა სულ შეგრძნება, რომელიც ბოლო სიტყვის წაკითხვის შემდეგაც დამრჩა კიდე უფრო გაძლიერებული და შემიძლია გამოვხატო შეკითხვით: "მერე რა?". ეს არის ხელოხვნება-ხელოვნებისთვის (რაც ძალიან კარგია), მაგრამ იმაზე პრეტენზიით, რომ არის ხელოვნება-ცხოვრებისთვის, ოღონდ მოწოდებული ისეთ კამპოტში, რომ ვითომ კონსერვატიული ამერიკული საზოგადოებისგან დათრგუნული ერთი რიგითი ამრიკელის გულახდილი ამოძახილია. არ მუშაობს.
როგორც ხელოვანი კი, ჰენრი მილერი ძალიან მაგარია.
ამ წიგნში არის ბევრი ხელოვნება და მე ეს ხელოვნება ძალიან მომწონს! ამ წიგნში არის ბევრი ცხოვრებაც, მაგრამ მე ეს ცხოვრება არ მომწონს. და არა იმიტორო ღვინო და სექსი მგონია რამე თავისთავად ცუდი, რა სისულელეა, დაჟე პირიქით. თანაც ამის გარდა არის იქ სხვა ცხოვრებაც, არის ადამიანი და არიან სხვა ადამიანებიც თავიანთი სხვადასხვა პონტებით (ნუ კაი ხო, ძირითადად ეს პონტები "ღვინო, დუდუკი, ქალებია" მაგრამ მაინც). არის სხვა საკითხებიც - საზგადოებრივი და პიროვნული სტერეოტიპების კონფლიქტი, პირადი თავისფლების თემა და, თქვენ წარმოიდგინეთ, ყოფიერების არსის ძიების მცდელობაც კი!
ოღონდ, ამ წიგნის კითხვის დროს მქონდა სულ შეგრძნება, რომელიც ბოლო სიტყვის წაკითხვის შემდეგაც დამრჩა კიდე უფრო გაძლიერებული და შემიძლია გამოვხატო შეკითხვით: "მერე რა?". ეს არის ხელოხვნება-ხელოვნებისთვის (რაც ძალიან კარგია), მაგრამ იმაზე პრეტენზიით, რომ არის ხელოვნება-ცხოვრებისთვის, ოღონდ მოწოდებული ისეთ კამპოტში, რომ ვითომ კონსერვატიული ამერიკული საზოგადოებისგან დათრგუნული ერთი რიგითი ამრიკელის გულახდილი ამოძახილია. არ მუშაობს.
როგორც ხელოვანი კი, ჰენრი მილერი ძალიან მაგარია.