You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
4.08 AVERAGE
4.08 AVERAGE
adventurous
dark
funny
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
funny
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
adventurous
emotional
funny
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
adventurous
funny
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
adventurous
challenging
funny
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Complicated
it's a classic for a reason. a quick paced, gritty western with one of the best female protags in the genre
Content Warnings
Graphic: Alcoholism, Death, Gun violence, Racial slurs, Racism, Sexism, Death of parent, Injury/Injury detail
adventurous
medium-paced
Great voice, great adventure, great writing. One one major critique comes when it is compared to the Coen Brothers' film adaptation. They add a level of meaning and depth to the story that the book has less of. The element the novel maintains that the film does not though is the balancing within these people and this world between the wildness of the West and the veneer of 'civility.' This is an interesting discussion, I just miss the the pain of the last quarter that existed in the movie.
The Coens were pretty faithful in their adaptation, and I really like the way Portis writes his characters, especially Mattie’s digressions in her angry old woman voice. The story is not overtly comic, but it is funny and also sad, and I look forward to rewatching the Coens’ adaptation (I have no patience for the John Wayne version).
Met zijn tweede roman True Grit (1968), ging Charles Portis een andere richting uit. Was Norwood nog een karaktergebaseerde, humoristische soep, dan is dit boek veel strakker van opbouw en aanpak. En het is een western, het meest Amerikaanse aller genres. Ooit kon je daar niet mee uitpakken, het was immers iets voor pulpliefhebbers, nostalgici of rechtse geweldfanaten op zoek naar een Dirty Harry tussen de comanches. De laatste tijd lijkt er weer verandering in gekomen met films als 3:10 To Yuma en The Assassination Of Jesse James By The Coward Robert Ford, en natuurlijk de moderne westerns van Cormac McCarthy (Border Trilogy, No Country For Old Men, etc). Hoewel Portis al een reputatie met zich meedroeg en de western al een beetje passé was aan het einde van de jaren zestig, kan je toch moeilijk spreken van een parodie of uitbuiting van het genre. Je zou het zelfs kunnen beschouwen als een ietwat aparte hommage. Dat uitgerekend John Wayne (de über-cowboy) de hoofdrol voor zich nam in de verfilming van Henry Hathaway een jaar later, maakte het plaatje compleet.
In het boek draait het echter allemaal om Mattie Ross, die als bejaarde vertelt hoe ze op haar veertiende de moord op haar vader wist te wreken. Ze roept daarbij de hulp in van de gemeenste marshall die ze kan vinden, Rooster Cogburn, een kerel met ‘true grit’ (kloten als galiameloenen). Samen met hem en een Texas Ranger zet ze de jacht in op de laffe moordenaar, die zich ophoudt tussen een dievenbende in een indianenterritorium. Een avonturenverhaal dus, en bovgendien geschreven met een opmerkelijke klaarheid. Roald Dahl was een grote fan van het boek, niet verwonderlijk door de grote dosis laconieke humor die in het boek terug te vinden is. We zien alles gebeuren door de ogen van een tiener, maar de knipogen zijn duidelijk die van een volwassene. Daardoor komt geweld nooit als een schok, maar wordt het terloops meegegeven (“At the city police station we found two officers but they were having a fast fight and were not avaiable for inquiries”), als iets dat dagelijkse kost is.
Even charmant is de religieuze inslag van Mattie’s verhaal, dat doorspekt is met bijbelse verwijzingen in plechtstatige taal, waardoor het meteen ook doet denken aan het theatrale van Deadwood. Zoals deze opmerking: “(…) it was wrong to charge blame to these pretty beasts who knew neither good nor evil but only innocence. I say that of these ponies. I have known some horses and a good many more pigs who I believed harbored evil intent in their hearts. I will go further and say all cats are wicked, though often useful. Who has not seen Satan in their sly faces?” (p. 19) Je hoort het E.B. Farnum al debiteren. Toch verliest Portis nooit uit het oog dat een western voornamelijk actie-gebaseerd is en de obligatoire shootout is er dan ook eentje die volledig tegemoet komt aan de verwachtingen. Op die manier is True Grit een onweerstaanbare brok pulp met een rebelse toon en combinatie van humor en actie die ook nu nog imponeert. Het is dan ook geen verrassing dat net de Coen Brothers werken een een nieuwe verfilming. (****)
In het boek draait het echter allemaal om Mattie Ross, die als bejaarde vertelt hoe ze op haar veertiende de moord op haar vader wist te wreken. Ze roept daarbij de hulp in van de gemeenste marshall die ze kan vinden, Rooster Cogburn, een kerel met ‘true grit’ (kloten als galiameloenen). Samen met hem en een Texas Ranger zet ze de jacht in op de laffe moordenaar, die zich ophoudt tussen een dievenbende in een indianenterritorium. Een avonturenverhaal dus, en bovgendien geschreven met een opmerkelijke klaarheid. Roald Dahl was een grote fan van het boek, niet verwonderlijk door de grote dosis laconieke humor die in het boek terug te vinden is. We zien alles gebeuren door de ogen van een tiener, maar de knipogen zijn duidelijk die van een volwassene. Daardoor komt geweld nooit als een schok, maar wordt het terloops meegegeven (“At the city police station we found two officers but they were having a fast fight and were not avaiable for inquiries”), als iets dat dagelijkse kost is.
Even charmant is de religieuze inslag van Mattie’s verhaal, dat doorspekt is met bijbelse verwijzingen in plechtstatige taal, waardoor het meteen ook doet denken aan het theatrale van Deadwood. Zoals deze opmerking: “(…) it was wrong to charge blame to these pretty beasts who knew neither good nor evil but only innocence. I say that of these ponies. I have known some horses and a good many more pigs who I believed harbored evil intent in their hearts. I will go further and say all cats are wicked, though often useful. Who has not seen Satan in their sly faces?” (p. 19) Je hoort het E.B. Farnum al debiteren. Toch verliest Portis nooit uit het oog dat een western voornamelijk actie-gebaseerd is en de obligatoire shootout is er dan ook eentje die volledig tegemoet komt aan de verwachtingen. Op die manier is True Grit een onweerstaanbare brok pulp met een rebelse toon en combinatie van humor en actie die ook nu nog imponeert. Het is dan ook geen verrassing dat net de Coen Brothers werken een een nieuwe verfilming. (****)
yes, gritty and violent (I’m a little nervous to watch this story as a movie made through the Cohn brothers’ gory lens) but Mattie Ross is without a doubt my favorite heroine I’ve encountered in my reading life. I’m glad I bought this book instead of borrowing it from the library as I know I will revisit it often.
2020 : book #2 of MMD Reading Challenge - “a re-read” (motivated by the fact that Wes finally read it) that I enjoyed just as much as I first did a year ago.
2020 : book #2 of MMD Reading Challenge - “a re-read” (motivated by the fact that Wes finally read it) that I enjoyed just as much as I first did a year ago.