Take a photo of a barcode or cover
3.9 AVERAGE
3.9 AVERAGE
dark
mysterious
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Mijn god, dit voelde als het verplicht lezen van literatuur op de havo. Zoveel woorden, zo weinig gebeurtenissen. Ongetwijfeld allemaal heel knap, maar waarom zo moeilijk?
Tuurlijk, tuurlijk, het geheel staat bol van de prachtige beloftes. De extreem uitgewerkte en herkenbare personages, de gektes, neuroses en trauma's die gebracht wordt als iets normaals, de oneindige hoeveelheid vragen die bepaalde gebeurtenissen oproepen (de houtsnijders, de kok, de uil, de rituelen, alles), het landschap als een bijna levende entiteit.
Ook de dialogen en gebeurtenissen zijn soms echt top notch. Alles rondom Steerpike is prachtig, net als bij Keda. Als het snel gaat, dan gaat het ook heel snel en hard en soepel.
Maar verder? Mon Dieu, wat een boel ballast, en wat een boel totaal weerzinwekkend irritante karakters. De seniele Nannie Slag mogen ze van mij in zo'n tof apparaat gooien dat ze bij de vuilstort hebben staan om groot afval mee te verpulveren (een soort deegroller, maar dan op containerformaat met immense punten eraan), samen met alles wat te maken heeft met dokter Prunesquallor (terwijl hij echt een heel goed mens is, echt, maar wie zo praat moet alsnog dood), elke omschrijving van veertien pagina's van de natuur en de omgeving, en Barquentine de misantroop. Maar vooral die Nannie Slagg. Dat haar ingewanden maar breed uitgesmeerd worden, en haar dood oneindig vertraagd.
Bovendien, en dat irriteert me ook mateloos (ik heb me echt veel en vaak geïrriteerd), gebeurt er echt alleszins niets. Ja, een geboorte, een brand, een Machiavelliaans plot, een moord, en wat gekke andere zaken. Maar verder? Dat die gekke Rottcodd, slaapmat-protagonist van het eerste en laatste hoofdstuk, echt niets doorheeft van alles dat er zogezegd gebeurd is, maakt al voldoende duidelijk dat er ook zeker niet zoveel pagina's aan besteed hadden hoeven worden.
Plus, ook fucking irritant: het taalgebruik. Niet alleen de oneindige berg onnodige adjectieven en omschrijvingen, maar ook het suuuuuuper archaïsche gebruik van suuuuuper obscure termen. Tuurlijk, het boek is uit 1946, ongetwijfeld was het toentertijd top notch, maar dit is nu echt niet meer te doen (tenzij je zo'n bloed onder je nagels zuigende student Engelse taal & cultuur bent uit Appingedam die vanuit een beschimmelde studentenkamer in Utrecht-oost als enige lichtpunt in het leven heeft om beter dan anderen in Engels te zijn, en daar ook continu mee te koop te lopen; je weet wie je bent, sterf erin). Dat kan ik Mervyn Peak niet aanrekenen, maar het blijft godsgruwelijk gruwelijk.
Tuurlijk, tuurlijk, het geheel staat bol van de prachtige beloftes. De extreem uitgewerkte en herkenbare personages, de gektes, neuroses en trauma's die gebracht wordt als iets normaals, de oneindige hoeveelheid vragen die bepaalde gebeurtenissen oproepen (de houtsnijders, de kok, de uil, de rituelen, alles), het landschap als een bijna levende entiteit.
Ook de dialogen en gebeurtenissen zijn soms echt top notch. Alles rondom Steerpike is prachtig, net als bij Keda. Als het snel gaat, dan gaat het ook heel snel en hard en soepel.
Maar verder? Mon Dieu, wat een boel ballast, en wat een boel totaal weerzinwekkend irritante karakters. De seniele Nannie Slag mogen ze van mij in zo'n tof apparaat gooien dat ze bij de vuilstort hebben staan om groot afval mee te verpulveren (een soort deegroller, maar dan op containerformaat met immense punten eraan), samen met alles wat te maken heeft met dokter Prunesquallor (terwijl hij echt een heel goed mens is, echt, maar wie zo praat moet alsnog dood), elke omschrijving van veertien pagina's van de natuur en de omgeving, en Barquentine de misantroop. Maar vooral die Nannie Slagg. Dat haar ingewanden maar breed uitgesmeerd worden, en haar dood oneindig vertraagd.
Bovendien, en dat irriteert me ook mateloos (ik heb me echt veel en vaak geïrriteerd), gebeurt er echt alleszins niets. Ja, een geboorte, een brand, een Machiavelliaans plot, een moord, en wat gekke andere zaken. Maar verder? Dat die gekke Rottcodd, slaapmat-protagonist van het eerste en laatste hoofdstuk, echt niets doorheeft van alles dat er zogezegd gebeurd is, maakt al voldoende duidelijk dat er ook zeker niet zoveel pagina's aan besteed hadden hoeven worden.
Plus, ook fucking irritant: het taalgebruik. Niet alleen de oneindige berg onnodige adjectieven en omschrijvingen, maar ook het suuuuuuper archaïsche gebruik van suuuuuper obscure termen. Tuurlijk, het boek is uit 1946, ongetwijfeld was het toentertijd top notch, maar dit is nu echt niet meer te doen (tenzij je zo'n bloed onder je nagels zuigende student Engelse taal & cultuur bent uit Appingedam die vanuit een beschimmelde studentenkamer in Utrecht-oost als enige lichtpunt in het leven heeft om beter dan anderen in Engels te zijn, en daar ook continu mee te koop te lopen; je weet wie je bent, sterf erin). Dat kan ik Mervyn Peak niet aanrekenen, maar het blijft godsgruwelijk gruwelijk.
challenging
dark
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
I adore this book. It's weird, with even more weird characters and with a prose so pristine and engrossing that keeps me enthralled just by reading its words and neglecting the content.
Aside Keda who I think was the weakest character with sparse development, this book is a gem.
Aside Keda who I think was the weakest character with sparse development, this book is a gem.
challenging
dark
mysterious
reflective
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
dark
slow-paced
What a delight! It’s hard to categorize this book. Is it fantasy? Or merely a gothic novel set somewhere in our world where we haven’t discovered castle Gormenghast yet?
This book is a sumptuous literary feast that is at once darkly funny, ominous, enchanting, and perplexing. Peake’s writing style echoes Dickens and Poe while predicting authors like Alix Harrow decades later.
I loved the strange cast of characters, each caught up in their own selfish strange needs and wants, and each battling their foes both external and internal. The human drama, set against the crumbling monstrosity of Gormenghast is compelling, but readers need to go into this with the expectation that this is not a rip/roaring adventure of betrayal and murder. It’s an atmospheric story of stagnation and greed where the violence of the climax arrives ponderously, like a great hairy monster shuffling slowly out of a haunted forest.
Would highly recommend!
This book is a sumptuous literary feast that is at once darkly funny, ominous, enchanting, and perplexing. Peake’s writing style echoes Dickens and Poe while predicting authors like Alix Harrow decades later.
I loved the strange cast of characters, each caught up in their own selfish strange needs and wants, and each battling their foes both external and internal. The human drama, set against the crumbling monstrosity of Gormenghast is compelling, but readers need to go into this with the expectation that this is not a rip/roaring adventure of betrayal and murder. It’s an atmospheric story of stagnation and greed where the violence of the climax arrives ponderously, like a great hairy monster shuffling slowly out of a haunted forest.
Would highly recommend!
challenging
funny
mysterious
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
Whilst at times, the languid, verbose nature of Titus Groan can be a bit much, the world and characters that Mervyn Peake created is probably one of the most macabre, haunting but often times funny I’ve read in a while. The strange castle of Gormenghast is just as much of a character as the actual people that reside in it and it has a painters eye for detail (which sometimes can be a bit much). Recommend all the same.
adventurous
challenging
dark
mysterious
reflective
relaxing
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
No
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
For 76 generations the family Groan has ruled over the ancient and sprawling castle of Gormenghast. But two arrivals will shake up the Groans in their storied tradition and ritual: the birth of Titus, heir to Gormenghast, and the rise of the scheming and ruthless Steerpike, a kitchen servant with ambitions far above his current station.
---
What I liked: Mervyn Peake's prose. Oh wow. His descriptions are as gorgeous as they are surprising. His turns of phrase are uniquely evocative and feel like nothing else I've ever read.
The lonely, ominous feel of this book also made this a perfect early autumn read.
---
What I disliked: This book is slow. This is the kind of book that takes half a page to describe the expression on someone's face. It's very much a deliberate, stylistic choice, but sometimes I felt like I was wading through this book more than reading it.
---
What I liked: Mervyn Peake's prose. Oh wow. His descriptions are as gorgeous as they are surprising. His turns of phrase are uniquely evocative and feel like nothing else I've ever read.
The lonely, ominous feel of this book also made this a perfect early autumn read.
---
What I disliked: This book is slow. This is the kind of book that takes half a page to describe the expression on someone's face. It's very much a deliberate, stylistic choice, but sometimes I felt like I was wading through this book more than reading it.