You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
3.56 AVERAGE
3.56 AVERAGE
No Plan B is another great installment in the Jack Reacher series! Reacher once again gets wrapped up into a situation that he cannot walk away from when he arrives in Colorado. A woman is pushed in front of a bus and dies which is then ruled a suicide. However, Reacher knows the truth and he will not stop until he makes the people responsible pay. Andrew Child has filled his brother’s shoes well in taking over the series and I highly recommend readers check out the next Jack Reacher book as soon as they can. I promise, you will not be disappointed.
adventurous
mysterious
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
dark
mysterious
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
The three story lines were a bit confusing to keep up with at first. But they blended together pretty well. I could have gone without the kid. I feel like he didn’t really add anything to it. But other wise it was great! I love Jack Reacher books.
dark
mysterious
tense
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
Had some povs very disconnected until the very end.
Content Warnings
Graphic: Gore
Moderate: Cursing
What can I say? Though it feels quite formulaic now, it doesn’t disappoint. There is comfort in knowing the good guy will win. Life is too full of bad guys winning at the moment.
This book took a turn I was not expecting! I expected drug trafficking, but got human organ harvesting instead. Otherwise, this is the typical Jack Reacher novel, you can pretty much sketch the basic outline of the book if you've read one before. There were a few more characters and side plots that I couldn't figure out how they were going to fit together, but in the end they meshed.
What an interesting adventure with Jack Reacher and another cast of misfits who manage to bring justice to a small town and its criminal enterprise. This is a fast-paced story about a privatized prison system with a new kind of revenue stream.
Απίστευτα κακό, ακόμη και για τα δεδομένα του Τζακ Ρίτσερ.
Το βιβλίο ξεκινάει με μια μάζωξη ηλιθίων που «ετοιμάζουν κάποια μπαγαποντιά» και λένε κάτι σανσκριτικά που και καλά πρέπει να σε προϊδεάσουν για την υπόθεση. Τεκάν. Αμέσως μετά περνάμε στο Ρίτσερ, που επειδή βαριέται να κάνει σεξ στο τέλος του βιβλίου (αφού συνήθως πρέπει να φύγει περπατώντας προς το ηλιοβασίλεμα) πηδάει μια γκαρσόνα με το που ξεκινάει το βιβλίο και την επόμενη μέρα γίνεται -προφανώς!- αυτόπτης μάρτυς μιας αυτοκτονίας, την οποία ο ίδιος αναγνωρίζει σαν δολοφονία, σε αντίθεση με οποιονδήποτε άλλον ήταν παρών.
Παράλληλα, βλέπουμε και την ιστορία ενός εφήβου που το σκάει από το σπίτι των θετών (με επίδομα) γονιών του και τρέχει με κάθε τρόπο προς μια φυλακή…
Εννοείται ότι οι τρεις ιστορίες συγκλίνουν. Η φυλακή είναι κάτι σαν Πρότυπο Σχολείο (στη βιτρίνα) και μέσα προφανώς γίνονται σόδομα, γόμορρα (που ποτέ δε μάθαμε γιατί κάηκαν, καμιά κτηνοβασία ή κάτι τέτοιο) και βλενόρροιες, η γυναίκα που αυτοκτονήθηκε έχει να κάνει με τις δραστηριότητες των ιθυνόντων, ο πιτσιρικάς έχει άνθρωπο μέσα και ο Ρίτσερ… ε… είναι ο Ρίτσερ.
Α! Ξέχασα ότι έχουμε και ένα χαροκαμένο πατέρα που θέλει να πάρει εκδίκηση και κυκλοφορεί με χλωροφόρμιο (;;;) και κάτι σαν ναπάλμ (;;;;;;) στην τσέπη και ψάχνει απαντήσεις. Ναι, φυσικά και αυτός θα καταλήξει στο πρότυπο σωφρονιστικό κατάστημα «τα κάνουμε όλα μετά τις δύο».
Από το ξεκίνημα, το βιβλίο είναι άθλιο ακόμη και για τα μέτρα του Child. Ο Ρίτσερ (γέρασε;) αναγκάζεται να δείρει δύο τύπους καθιστός σε παγκάκι, χωρίς να κουνήσει παρά μόνο ένα χέρι. Κάπου όπα. Η πλοκή τραβάει αργά και βασανιστικά μέχρι τη σύγκλιση των τεσσάρων στο σημείο Χ και ακόμη και το ενδιάμεσο ξύλο που πέφτει δεν έχει τη χάρη και την αλαφράδα που είχε παλιότερα. Γίνεται κάθε τρεις σελίδες λες και έπρεπε να πέσει μετρονομημένη κλωτσοπατινάδα και πιστολίδι για το ονόρε. Το δε ξερό χιούμορ του Ρίτσερ, έχει γίνει χιούμορ επιπέδου κουραδόμαγκα παιδικής χαράς.
Οι κακοί είναι έξτρα κακοί, με διπλή μερίδα πατάτες. Τα κάνουν όλα, πλαστογραφία, αρχαιοκαπηλεία, εμπόριο χρυσού (ΑΓΩΡΑΖΟΝΤΕ ΔΩΝΤΙΑ ΚΕ ΤΗΜΑΛΦΗ), ψεύτικα κοσμήματα γνωστών οίκων, πλαστοπροσωπία, φόνους, ναρκωτικά, πουτάνες. Θέλω να πω, ούτε οι εταιρίες του Λαυρεντιάδη δεν είχαν τέτοιο εύρος αντικειμένου…
Για πρώτη φορά ο Ρίτσαρος συνεργάζεται με άνθρωπο που δεν είναι πρώην γνωστός του από στρατό κ.λπ. τη Χάνα (όχι Μοοντάνα), αλλά δεν οδηγεί πουθενά η συνεραγασία.
Για πρώτη φορά ο Ρίτσερ αντί να σκοτώσει γρήγορα και καθαρά, καταφεύσει σε bludgeoning. Φίλε Άντριου, κάτι δεν έχεις καταλάβει, κάνε σαπέρα και άσε τον Λη να γράφει. Και άλλα πολλά, που με θλίβουν. Μποφ.
Στο φινάλε, κλασικός Ρίτσερ με τακτ αλυσσοπρίονου, δέρνει σκοτώνει, απολυμαίνει. Το πολύ αστείο είναι ότι ελάχιστα λεπτά αφότου έχει σκοτώσει in cold (more frozen than Elsa) blood ένα τυπά απλώς επειδή δεν του άρεσαν οι διαπραγματεύσεις που έκανε, δεν επιτρέπει στον χαροκαμένο πατέρα να σκοτώσει αυτόν που ευθύνεται για το θάνατο του γιου του (“We don’t do that”). Ε, ψιτ, φίλε βιτσιλάντη νάρκισσε με σύνδρομο εξαίρεσης, χαλάρωσε λίγο.
Απογοήτευση, χάθηκε η αυθεντικότητα. Ναι, ήταν ένας καράβλαχος που έδερνε, ένας βιτσιλάντε του κερατά, αλλά αυθεντικός καράβλαχος και βιτσιλάντε γκοντάμιτ…
Το βιβλίο ξεκινάει με μια μάζωξη ηλιθίων που «ετοιμάζουν κάποια μπαγαποντιά» και λένε κάτι σανσκριτικά που και καλά πρέπει να σε προϊδεάσουν για την υπόθεση. Τεκάν. Αμέσως μετά περνάμε στο Ρίτσερ, που επειδή βαριέται να κάνει σεξ στο τέλος του βιβλίου (αφού συνήθως πρέπει να φύγει περπατώντας προς το ηλιοβασίλεμα) πηδάει μια γκαρσόνα με το που ξεκινάει το βιβλίο και την επόμενη μέρα γίνεται -προφανώς!- αυτόπτης μάρτυς μιας αυτοκτονίας, την οποία ο ίδιος αναγνωρίζει σαν δολοφονία, σε αντίθεση με οποιονδήποτε άλλον ήταν παρών.
Παράλληλα, βλέπουμε και την ιστορία ενός εφήβου που το σκάει από το σπίτι των θετών (με επίδομα) γονιών του και τρέχει με κάθε τρόπο προς μια φυλακή…
Εννοείται ότι οι τρεις ιστορίες συγκλίνουν. Η φυλακή είναι κάτι σαν Πρότυπο Σχολείο (στη βιτρίνα) και μέσα προφανώς γίνονται σόδομα, γόμορρα (που ποτέ δε μάθαμε γιατί κάηκαν, καμιά κτηνοβασία ή κάτι τέτοιο) και βλενόρροιες, η γυναίκα που αυτοκτονήθηκε έχει να κάνει με τις δραστηριότητες των ιθυνόντων, ο πιτσιρικάς έχει άνθρωπο μέσα και ο Ρίτσερ… ε… είναι ο Ρίτσερ.
Α! Ξέχασα ότι έχουμε και ένα χαροκαμένο πατέρα που θέλει να πάρει εκδίκηση και κυκλοφορεί με χλωροφόρμιο (;;;) και κάτι σαν ναπάλμ (;;;;;;) στην τσέπη και ψάχνει απαντήσεις. Ναι, φυσικά και αυτός θα καταλήξει στο πρότυπο σωφρονιστικό κατάστημα «τα κάνουμε όλα μετά τις δύο».
Από το ξεκίνημα, το βιβλίο είναι άθλιο ακόμη και για τα μέτρα του Child. Ο Ρίτσερ (γέρασε;) αναγκάζεται να δείρει δύο τύπους καθιστός σε παγκάκι, χωρίς να κουνήσει παρά μόνο ένα χέρι. Κάπου όπα. Η πλοκή τραβάει αργά και βασανιστικά μέχρι τη σύγκλιση των τεσσάρων στο σημείο Χ και ακόμη και το ενδιάμεσο ξύλο που πέφτει δεν έχει τη χάρη και την αλαφράδα που είχε παλιότερα. Γίνεται κάθε τρεις σελίδες λες και έπρεπε να πέσει μετρονομημένη κλωτσοπατινάδα και πιστολίδι για το ονόρε. Το δε ξερό χιούμορ του Ρίτσερ, έχει γίνει χιούμορ επιπέδου κουραδόμαγκα παιδικής χαράς.
Οι κακοί είναι έξτρα κακοί, με διπλή μερίδα πατάτες. Τα κάνουν όλα, πλαστογραφία, αρχαιοκαπηλεία, εμπόριο χρυσού (ΑΓΩΡΑΖΟΝΤΕ ΔΩΝΤΙΑ ΚΕ ΤΗΜΑΛΦΗ), ψεύτικα κοσμήματα γνωστών οίκων, πλαστοπροσωπία, φόνους, ναρκωτικά, πουτάνες. Θέλω να πω, ούτε οι εταιρίες του Λαυρεντιάδη δεν είχαν τέτοιο εύρος αντικειμένου…
Για πρώτη φορά ο Ρίτσαρος συνεργάζεται με άνθρωπο που δεν είναι πρώην γνωστός του από στρατό κ.λπ. τη Χάνα (όχι Μοοντάνα), αλλά δεν οδηγεί πουθενά η συνεραγασία.
Για πρώτη φορά ο Ρίτσερ αντί να σκοτώσει γρήγορα και καθαρά, καταφεύσει σε bludgeoning. Φίλε Άντριου, κάτι δεν έχεις καταλάβει, κάνε σαπέρα και άσε τον Λη να γράφει. Και άλλα πολλά, που με θλίβουν. Μποφ.
Στο φινάλε, κλασικός Ρίτσερ με τακτ αλυσσοπρίονου, δέρνει σκοτώνει, απολυμαίνει. Το πολύ αστείο είναι ότι ελάχιστα λεπτά αφότου έχει σκοτώσει in cold (more frozen than Elsa) blood ένα τυπά απλώς επειδή δεν του άρεσαν οι διαπραγματεύσεις που έκανε, δεν επιτρέπει στον χαροκαμένο πατέρα να σκοτώσει αυτόν που ευθύνεται για το θάνατο του γιου του (“We don’t do that”). Ε, ψιτ, φίλε βιτσιλάντη νάρκισσε με σύνδρομο εξαίρεσης, χαλάρωσε λίγο.
Απογοήτευση, χάθηκε η αυθεντικότητα. Ναι, ήταν ένας καράβλαχος που έδερνε, ένας βιτσιλάντε του κερατά, αλλά αυθεντικός καράβλαχος και βιτσιλάντε γκοντάμιτ…
The story was gripping but there was an awful lot of violence which got a bit tedious at times.