You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
emotional
funny
hopeful
reflective
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
4.5 stars. Well this was quite delightful. I should have expected nothing less from the author of Downton Abbey.
Ψευτοβήχω διακριτικά, αφήνω το βιβλίο στο σκαλιστό τραπεζάκι που είναι δίπλα στην Τσέστερφηλντ πολυθρόνα μου, υψώνω σε χαιρετισμό το ποτήρι μου με το ντράι σέρι προς το μέρος σας (με φόντο μια βιβλιοθήκη γεμάτη δερματόδετους τόμους) και μετά από μια βαθία ανάσα, σας λέω τα ακόλουθα:
Ανοίγοντας το βιβλίο του Τζούλιαν Φέλοους, βυθιζόμαστε σε ένα μαγικό κόσμο, όπου το ανασήκωμα ενός φρυδιού προκαλεί ερωτήσεις, ενώ το να αφήσεις λίγο πιο απότομα το κουταλάκι στο πιατάκι του φλιτζανιού του τσαγιού οδηγεί σε καταστροφικά για την υπόληψή σου αποτελέσματα. Αν δε ανεβάσεις τον τόνο της φωνής σου μέσα στη λέσχη του πατέρα σου, έχεις καταστρέψει την κοινωνική ζωή και των δυονών (sic) σας. Σε ένα κόσμο όπου είναι προτιμότερο να μην έχεις να φας ή ακόμη και να σχεδιάζεις φόνο, παρά ο πατέρας σου να μην έχει παντρευτεί τη μητέρα σου, ενώ το πανταχού παρόν δίκτυο των υπηρετών είναι το συχνά βρώμικο -σαν αποχέτευση της Καλκούτας- αλλά ικανό υπόστρωμα πάνω από το οποίο (και συχνά χάρη σε αυτό) χτίζονται όλες οι παρανοϊκές κοινωνικές συμβάσεις της εποχής.
Ναι, η πρώιμη Βικτωριανή εποχή είναι εδώ και ζωντανεύει μέσα από τις σελίδες του Belgravia.
Την παραμονή της Μάχης του Βατερλώ, στις Βριξέλες (συνηθίστε αυτή τη γραφή, ήρθε για να μείνει), η αγγλική αριστοκρατία παραθέτει μια γιορτή, στην οποία συμμετέχουν μεταξύ πολλών άλλων (του Άρθουρ Γουέλεσλει, ευρύτερα γνωστού ως σιδηρού Δούκα του Γουέλινγκτον και του Γουλιέλμου της Οράγγης συμπεριλαμβανομένων) ο Έντμοντ, γόνος πολύ καλής οικογενείας της αριστοκρατίας και η Σοφία κόρη εμπόρου επισιτιστή του στρατού ακριβώς που έχει βαλθεί να ξαποστείλει το Ναπολέοντα σε κάποιο νησί της άγονης γραμμής του Ειρηνικού.
Ο χορός τελειώνει, κάτι γίνεται, έρχεται η μάχη, από το μυαλό του Ένμτοντ περνάει... ένα βλήμα (πιθανώς από Γάλλο βολτιζέρ που φώναζε "βιβ λ' εμπερέεεεερ" όπως μας έχει εθίσει ο Μπέρναρντ Κόρνγουελ στη σειρά Sharpe) και όλοι πάνε σπίτια τους.
Cut
Η διήγηση συνεχίζεται πολλά χρόνια αργότερα.
Η Σοφία έχει πεθάνει κι αυτή, πικραμένη, γιατί όπως προοδευτικά μαθαίνουμε, ο μπερμπάντης ο Έντμοντ αφότου την παντρεύτηκε με παπά και μάρτυρες την παραμονή της μάχης και ακολούθως την εγλέντησε ολονυχτίς (κάτι που ίσως εξηγεί τη χαμηλή και ολέθρια γι' αυτόν απόδοσή του στο πεδίο του Βατερλώ), δεν παρέλειψε να της φυτέψει και ένα σπόρι 23 ζευγών χρωμοσωμάτων, το εικοστό τρίτο εκ των οποίων ήταν ΧΥ.
Το γεγονός ότι την επομένη η Σοφία βλέπει τον παπά της προηγούμενης νύχτας ντυμένο κανονικά ως αξιωματικό του στρατού να χαριεντίζεται με τους αποδέλοιπους φαντάρους, την κάνει να συνειδητοποιήσει την τρομερή αλήθεια: Την βάτεψε και την παταγλένδησε ένας απατεώνας που την ψευτοπαντρεύτηκε, μόνο και μόνο για να στριμώξει το υψηλής γενεαλογίας γουρουνομπούτζι του στον ταπεινής καταγωγής γκόλπον της (μαύρο κρέπι).
Όπως μαθαίνουμε ακόμη πιο μετά, η Σοφία πεθαίνει στη γέννα, και το πτωχό πλην... μπάσταρδο τέκνο παραδίδεται στην οικογένεια ενός άτεκνου εφημέριου (χωρίς παιδοφιλκικές τάσεις) για να το αναθρέψει...
Η συνέχεια είναι ένα αργά κλιμακούμενο όργιο ίντριγκας, πτυέλων από τους υψίρινους αριστοκράτες προς την τάξη των αστών, μηχανορραφιών των διεθφαρμένων υπηρετών και εν γένει ακολασίας, μοιχείας, κατασπατάλησης οικογενειακών περιουσιών και πάλης μεταξύ κοσμοθεωριών κάποιες εκ των οποίων έχουν επιδαψιλευτεί με θανατηφόρες αγκυλώσεις.
Μοιραία, ο απομακρυσμένος βάσταρδος γόνος θα επανέλθει στο προσκήνιο, αν και άθελά του, αλλάζοντας μια για πάντα τις ζωές των συγγενών του σε ένα ρόλερ κόστερ αλλαγών θυμικού και επαναπροσδιορισμού απόψεων, καθώς και ένα γαϊτανάκι συμμαχιών, λυκοφιλιών και απεγνωσμένων ή μη ερώτων.
Δεν είναι ακριβώς το βιβλίο που θα με ανέβαζε στα ουράνια, αλλά δεν παύει να κρατά το εδνιαφέρον του αναγνώστη, ακόμη και αυτού που δεν πολυψήνεται για τα αλλεπάλληλα τσάγια (η συνεπαγόμενη δυσκοιλιότητα πρέπει να ήταν μείζον ζήτημα τω καιρώ εκείνω) της λαίδης τάδε και τους χορούς της (βαρυγ)κόμησσας δείνα, όπου μια σωστή επιλογή κοσμημάτων μπορεί να σώσει μια φτωχή επιλογή φορέματος. Σε βάζει δε τόσο πολύ στην (μάλλον απλοϊκή) ιστορία ώστε στο τέλος θέλεις να πιάσεις πένα, μελάνι και χαρτί και να γράψεις "Πολυαγαπημένη μου μητέρα, ελπίζω όπως η επιστολή αύτη εύρη υμάς χαίρουσαν άκρας υγείας..." κ.λπ. να το σφραγίσεις με βουλοκέρι (χρησιμοποιήντας για τη σφράγιση το επιμελώς σκαλισμένο δαχτυλίδι σου) και να το στείλεις με το απογευματινό ταχυδρομείο. Ή με έναν βαλέ (για να πέσει ξερή -pun intended).
Ανοίγοντας το βιβλίο του Τζούλιαν Φέλοους, βυθιζόμαστε σε ένα μαγικό κόσμο, όπου το ανασήκωμα ενός φρυδιού προκαλεί ερωτήσεις, ενώ το να αφήσεις λίγο πιο απότομα το κουταλάκι στο πιατάκι του φλιτζανιού του τσαγιού οδηγεί σε καταστροφικά για την υπόληψή σου αποτελέσματα. Αν δε ανεβάσεις τον τόνο της φωνής σου μέσα στη λέσχη του πατέρα σου, έχεις καταστρέψει την κοινωνική ζωή και των δυονών (sic) σας. Σε ένα κόσμο όπου είναι προτιμότερο να μην έχεις να φας ή ακόμη και να σχεδιάζεις φόνο, παρά ο πατέρας σου να μην έχει παντρευτεί τη μητέρα σου, ενώ το πανταχού παρόν δίκτυο των υπηρετών είναι το συχνά βρώμικο -σαν αποχέτευση της Καλκούτας- αλλά ικανό υπόστρωμα πάνω από το οποίο (και συχνά χάρη σε αυτό) χτίζονται όλες οι παρανοϊκές κοινωνικές συμβάσεις της εποχής.
Ναι, η πρώιμη Βικτωριανή εποχή είναι εδώ και ζωντανεύει μέσα από τις σελίδες του Belgravia.
Την παραμονή της Μάχης του Βατερλώ, στις Βριξέλες (συνηθίστε αυτή τη γραφή, ήρθε για να μείνει), η αγγλική αριστοκρατία παραθέτει μια γιορτή, στην οποία συμμετέχουν μεταξύ πολλών άλλων (του Άρθουρ Γουέλεσλει, ευρύτερα γνωστού ως σιδηρού Δούκα του Γουέλινγκτον και του Γουλιέλμου της Οράγγης συμπεριλαμβανομένων) ο Έντμοντ, γόνος πολύ καλής οικογενείας της αριστοκρατίας και η Σοφία κόρη εμπόρου επισιτιστή του στρατού ακριβώς που έχει βαλθεί να ξαποστείλει το Ναπολέοντα σε κάποιο νησί της άγονης γραμμής του Ειρηνικού.
Ο χορός τελειώνει, κάτι γίνεται, έρχεται η μάχη, από το μυαλό του Ένμτοντ περνάει... ένα βλήμα (πιθανώς από Γάλλο βολτιζέρ που φώναζε "βιβ λ' εμπερέεεεερ" όπως μας έχει εθίσει ο Μπέρναρντ Κόρνγουελ στη σειρά Sharpe) και όλοι πάνε σπίτια τους.
Cut
Η διήγηση συνεχίζεται πολλά χρόνια αργότερα.
Η Σοφία έχει πεθάνει κι αυτή, πικραμένη, γιατί όπως προοδευτικά μαθαίνουμε, ο μπερμπάντης ο Έντμοντ αφότου την παντρεύτηκε με παπά και μάρτυρες την παραμονή της μάχης και ακολούθως την εγλέντησε ολονυχτίς (κάτι που ίσως εξηγεί τη χαμηλή και ολέθρια γι' αυτόν απόδοσή του στο πεδίο του Βατερλώ), δεν παρέλειψε να της φυτέψει και ένα σπόρι 23 ζευγών χρωμοσωμάτων, το εικοστό τρίτο εκ των οποίων ήταν ΧΥ.
Το γεγονός ότι την επομένη η Σοφία βλέπει τον παπά της προηγούμενης νύχτας ντυμένο κανονικά ως αξιωματικό του στρατού να χαριεντίζεται με τους αποδέλοιπους φαντάρους, την κάνει να συνειδητοποιήσει την τρομερή αλήθεια: Την βάτεψε και την παταγλένδησε ένας απατεώνας που την ψευτοπαντρεύτηκε, μόνο και μόνο για να στριμώξει το υψηλής γενεαλογίας γουρουνομπούτζι του στον ταπεινής καταγωγής γκόλπον της (μαύρο κρέπι).
Όπως μαθαίνουμε ακόμη πιο μετά, η Σοφία πεθαίνει στη γέννα, και το πτωχό πλην... μπάσταρδο τέκνο παραδίδεται στην οικογένεια ενός άτεκνου εφημέριου (χωρίς παιδοφιλκικές τάσεις) για να το αναθρέψει...
Η συνέχεια είναι ένα αργά κλιμακούμενο όργιο ίντριγκας, πτυέλων από τους υψίρινους αριστοκράτες προς την τάξη των αστών, μηχανορραφιών των διεθφαρμένων υπηρετών και εν γένει ακολασίας, μοιχείας, κατασπατάλησης οικογενειακών περιουσιών και πάλης μεταξύ κοσμοθεωριών κάποιες εκ των οποίων έχουν επιδαψιλευτεί με θανατηφόρες αγκυλώσεις.
Μοιραία, ο απομακρυσμένος βάσταρδος γόνος θα επανέλθει στο προσκήνιο, αν και άθελά του, αλλάζοντας μια για πάντα τις ζωές των συγγενών του σε ένα ρόλερ κόστερ αλλαγών θυμικού και επαναπροσδιορισμού απόψεων, καθώς και ένα γαϊτανάκι συμμαχιών, λυκοφιλιών και απεγνωσμένων ή μη ερώτων.
Δεν είναι ακριβώς το βιβλίο που θα με ανέβαζε στα ουράνια, αλλά δεν παύει να κρατά το εδνιαφέρον του αναγνώστη, ακόμη και αυτού που δεν πολυψήνεται για τα αλλεπάλληλα τσάγια (η συνεπαγόμενη δυσκοιλιότητα πρέπει να ήταν μείζον ζήτημα τω καιρώ εκείνω) της λαίδης τάδε και τους χορούς της (βαρυγ)κόμησσας δείνα, όπου μια σωστή επιλογή κοσμημάτων μπορεί να σώσει μια φτωχή επιλογή φορέματος. Σε βάζει δε τόσο πολύ στην (μάλλον απλοϊκή) ιστορία ώστε στο τέλος θέλεις να πιάσεις πένα, μελάνι και χαρτί και να γράψεις "Πολυαγαπημένη μου μητέρα, ελπίζω όπως η επιστολή αύτη εύρη υμάς χαίρουσαν άκρας υγείας..." κ.λπ. να το σφραγίσεις με βουλοκέρι (χρησιμοποιήντας για τη σφράγιση το επιμελώς σκαλισμένο δαχτυλίδι σου) και να το στείλεις με το απογευματινό ταχυδρομείο. Ή με έναν βαλέ (για να πέσει ξερή -pun intended).
emotional
hopeful
sad
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
N/A
I read about half and had no desire to finish reading. Not sure why. Nothing particularly wrong or bad about the book, just didn't hold my interest.
Didn’t realize I’ve already watched the TV series.
This is the same author as Downton Abby and I enjoyed it, definitely the same feel as the show and an enjoyable story even if it was predictable.
Dit boek luisterde ik als (mijn eerste) luisterboek. Omdat ik de serie al gekeken had, kende ik de verhaallijn al. En was ik voornamelijk benieuwd of dit heel erg zou verschillen. Dit was niet zo.
Dit boek werd voorgelezen door Sander de Heer. Dat vond ik erg prettig. Sander weet elk karakter een eigen stem te geven, wat de luisterervaring extra dimensie geeft.
Dit boek werd voorgelezen door Sander de Heer. Dat vond ik erg prettig. Sander weet elk karakter een eigen stem te geven, wat de luisterervaring extra dimensie geeft.
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Complicated