Take a photo of a barcode or cover
4.08 AVERAGE
4.08 AVERAGE
A perfectly lovely gentle winter novel about a disparate group of people who get pulled together leading up to Christmas. Narration by Jilly Bond was absolutely right.
It was good, but it was slow. Especially the first 1/3 to 1/2. I think having the 5 different POVs made for a lot of redundancies.
I read this almost 10 years ago, and when I picked it back up again I remembered exactly two scenes! So I'm not sure if I raced through back then or what. There were times when it felt a bit meandering, but it's more of a tone-driven book than a plot-driven one. And it's a great read to snuggle in with for the night.
lighthearted
reflective
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
I have heard so many good things about this book and it did not disappoint. The British found family plotline is my favorite, and this hits home in that regard. A thick book, but a quick read. Even in the mundane moments, you want to stay with the characters. A cozy hug of a book in a beautiful setting.
emotional
hopeful
inspiring
lighthearted
relaxing
fast-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
✨ Winter Solstice by Rosamunde Pilcher came into my life at just the right time. I picked it up while battling whooping cough, and it felt like a consoling hand on my back—gentle, warm, and reassuring.
In just three days, I devoured all 520 pages (a rare feat for me!). Pilcher’s writing exudes a cozy charm reminiscent of Jane Austen: full of sentiment, simplicity, and sweetness. 🕊️ The story follows five strangers—Elfrida, Oscar, Carrie, Lucy, and Sam—who are brought together in a Scottish village around Christmastime, each finding comfort and connection after personal loss.
The vivid descriptions of snowy landscapes, festive traditions, and shared meals felt like wrapping myself in a favorite blanket. ❄️ This isn’t just a book; it’s a balm for the soul, especially when you need a reminder of the goodness in the world.
Δείτε επίσης και στο Chill and read
Το «Χειμερινό ηλιοστάσιο» είναι ένα βιβλίο που φέρνει κοντά τρεις γενιές ανθρώπων που γνωρίζονται ελάχιστα μεταξύ τους, κι όμως καταφέρουν να δεθούν τόσο πολύ και να τα πάνε τόσο καλά, όσο δε θα τα κατάφερνε μια παρέα καλών φίλων.
Αρχικά γνωρίζουμε την Ελφρίντα, μια κυρία προχωρημένης ηλικίας, μια παλιά ηθοποιό του θεάτρου, που δεν είχε καμιά τεράστια επιτυχία, αλλά που όμως έζησε το όνειρό της, γνώρισε πολλούς ανθρώπους, αγάπησε και αγαπήθηκε. Τώρα πλέον, έχει εγκαταλείψει το Λονδίνο για να εγκατασταθεί σε μια επαρχία. Εκεί γνωρίζει τον Όσκαρ και γίνονται καλοί φίλοι. Γι’ αυτό και στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του δεν τον αφήνει μόνο του, αλλά μένει δίπλα του και τον βοηθάει και του συμπαραστέκεται με όποιον τρόπο μπορεί καλύτερα. Οι δυο τους λοιπόν θα ταξιδέψουν στη Σκοτία για να μεταβούν στο σπίτι στο Κρίγκαν.
Η Κάρι, μια κοπέλα τριάντα χρονών επιστρέφει ξαφνικά στο Λονδίνο από την Αυστρία όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια. Η επιστροφή της ήταν ξαφνική και στο βήμα αυτό την ώθησε το τέλος μιας σχέσης που είχε. Φτάνοντας στο Λονδίνο, καταλαβαίνει πως η ανιψιά της Λούσι τη χρειάζεται. Η αδερφή της Κάρι και μητέρα της Λούσι φεύγει για ένα μακρινό ταξίδι και έτσι η Κάρι αναλαμβάνει να προσέχει το δεκατετράχρονο κορίτσι.
Ο Σαμ επιστρέφει κι αυτός στο Λονδίνο, αλλά από λιγάκι πιο μακριά. Τα τελευταία χρόνια ζούσε στη Νέα Υόρκη όπου είχε μετακομίσει λόγω της δουλειάς του. Δυστυχώς όμως, ακριβώς λόγω της δουλειάς του αλλά και ενός άλλου άντρα, η γυναίκα του τον εγκατέλειψε, έτσι κι αυτός γυρίζει στην πατρίδα. Μια πρόταση για δουλειά τον οδηγεί στο Βορρά, όπου ερωτεύεται το Κρίγκαν και ένα συγκεκριμένο σπίτι. Σε αυτό το σπίτι, αυτοί οι πέντε άνθρωποι θα βρεθούν και οι ζωές του θα αλλάξουν για πάντα.
Είναι το πρώτο βιβλίο της Πίλτσερ που διαβάζω και καταλαβαίνω πως είναι ένα από τα ώριμα βιβλία της. Μπορεί να μην εκτυλίσσεται στην Κορνουάλη όπως ακούω πως γίνεται με τα περισσότερα βιβλία της, όμως κατάφερα να γνωρίσω και να αγαπήσω ένα ακόμα κομμάτι της Σκοτίας. Οι περιγραφές των τοπίων της, μεταφέρουν τον αναγνώστη ακριβώς στη μέση του λιβαδιού, ή πάνω στο λόφο που ατενίζει την παγωμένη θάλασσα του Βορρά, ή δίπλα ακριβώς στη λίμνη με τους κορμοράνους και τα άλλα πουλιά. Μέσα από την αφήγηση κατάφερα να σχηματίσω την εικόνα του Κρίγκεν αλλά και τόσο άλλων τοποθεσιών που περιγράφονται στο βιβλίο.
Χάρη στην ωριμότητα της ηλικίας της, η συγγραφέας μπορεί να κατανοήσει και να αποδώσει με αριστοτεχνικό τρόπο αρκετές διαφορετικές ηλικίες. Ειδικά η Ελφρίντα και ο Όσκαρ, που είναι πλέον αρκετά μεγάλοι σε ηλικία, φαίνονται αληθινοί και αυθόρμητοι. Κανένας χαρακτήρας δεν είναι βεβιασμένος και όλοι τους είναι αυθεντικοί και πιστοί στην αρχική τους εικόνα. Κάποια στοιχεία μπορεί να παραξενέψουν, αν όμως ληφθούν υπόψη όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα που έχουν δοθεί ήδη, τότε όλες οι συμπεριφορές είναι αποδεκτές και αναμενόμενες, πιστές στο χαρακτήρα.
Στο βιβλίο αυτό η Πίλτσερ μιλάει για την αγάπη, την πίστη και τη δύναμη να ξεκινάς από την αρχή. Η αγάπη που δεν έχει ηλικία ή χρόνο. Αυτή που θα έρθει και θα σου χτυπήσει την πόρτα και που καλά θα κάνεις να της ανοίξεις, γιατί αλλιώς θα μπει από το παράθυρο. Και όταν λέω αγάπη, δεν εννοώ μόνο την αγάπη με την ερωτική έννοια, αλλά και αυτή που αναπτύσσει κανείς για τον συνάνθρωπο, τον αδελφό, τον φίλο. Αυτή που υπάρχει στις δυνατές φιλίες και είναι εκεί για να δίνει λύσεις και να ξεπερνάει τις δυσκολίες.
Διαβάζοντας το «Χειμερινό ηλιοστάσιο» έζησα όμορφες στιγμές. Χάρηκα και στενοχωρήθηκα αλλά και συγκινήθηκα εκεί προς το τέλος, σε σημείο να κλάψω. Δέθηκα με τους ήρωές του, τους αγάπησα και τους συμπόνεσα και χάρηκα για εκείνους όταν όλες οι δυσκολίες λύθηκαν και μπήκαν όλα σε μια σειρά!
Το «Χειμερινό ηλιοστάσιο» είναι ένα βιβλίο που φέρνει κοντά τρεις γενιές ανθρώπων που γνωρίζονται ελάχιστα μεταξύ τους, κι όμως καταφέρουν να δεθούν τόσο πολύ και να τα πάνε τόσο καλά, όσο δε θα τα κατάφερνε μια παρέα καλών φίλων.
Αρχικά γνωρίζουμε την Ελφρίντα, μια κυρία προχωρημένης ηλικίας, μια παλιά ηθοποιό του θεάτρου, που δεν είχε καμιά τεράστια επιτυχία, αλλά που όμως έζησε το όνειρό της, γνώρισε πολλούς ανθρώπους, αγάπησε και αγαπήθηκε. Τώρα πλέον, έχει εγκαταλείψει το Λονδίνο για να εγκατασταθεί σε μια επαρχία. Εκεί γνωρίζει τον Όσκαρ και γίνονται καλοί φίλοι. Γι’ αυτό και στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του δεν τον αφήνει μόνο του, αλλά μένει δίπλα του και τον βοηθάει και του συμπαραστέκεται με όποιον τρόπο μπορεί καλύτερα. Οι δυο τους λοιπόν θα ταξιδέψουν στη Σκοτία για να μεταβούν στο σπίτι στο Κρίγκαν.
Η Κάρι, μια κοπέλα τριάντα χρονών επιστρέφει ξαφνικά στο Λονδίνο από την Αυστρία όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια. Η επιστροφή της ήταν ξαφνική και στο βήμα αυτό την ώθησε το τέλος μιας σχέσης που είχε. Φτάνοντας στο Λονδίνο, καταλαβαίνει πως η ανιψιά της Λούσι τη χρειάζεται. Η αδερφή της Κάρι και μητέρα της Λούσι φεύγει για ένα μακρινό ταξίδι και έτσι η Κάρι αναλαμβάνει να προσέχει το δεκατετράχρονο κορίτσι.
Ο Σαμ επιστρέφει κι αυτός στο Λονδίνο, αλλά από λιγάκι πιο μακριά. Τα τελευταία χρόνια ζούσε στη Νέα Υόρκη όπου είχε μετακομίσει λόγω της δουλειάς του. Δυστυχώς όμως, ακριβώς λόγω της δουλειάς του αλλά και ενός άλλου άντρα, η γυναίκα του τον εγκατέλειψε, έτσι κι αυτός γυρίζει στην πατρίδα. Μια πρόταση για δουλειά τον οδηγεί στο Βορρά, όπου ερωτεύεται το Κρίγκαν και ένα συγκεκριμένο σπίτι. Σε αυτό το σπίτι, αυτοί οι πέντε άνθρωποι θα βρεθούν και οι ζωές του θα αλλάξουν για πάντα.
Είναι το πρώτο βιβλίο της Πίλτσερ που διαβάζω και καταλαβαίνω πως είναι ένα από τα ώριμα βιβλία της. Μπορεί να μην εκτυλίσσεται στην Κορνουάλη όπως ακούω πως γίνεται με τα περισσότερα βιβλία της, όμως κατάφερα να γνωρίσω και να αγαπήσω ένα ακόμα κομμάτι της Σκοτίας. Οι περιγραφές των τοπίων της, μεταφέρουν τον αναγνώστη ακριβώς στη μέση του λιβαδιού, ή πάνω στο λόφο που ατενίζει την παγωμένη θάλασσα του Βορρά, ή δίπλα ακριβώς στη λίμνη με τους κορμοράνους και τα άλλα πουλιά. Μέσα από την αφήγηση κατάφερα να σχηματίσω την εικόνα του Κρίγκεν αλλά και τόσο άλλων τοποθεσιών που περιγράφονται στο βιβλίο.
Χάρη στην ωριμότητα της ηλικίας της, η συγγραφέας μπορεί να κατανοήσει και να αποδώσει με αριστοτεχνικό τρόπο αρκετές διαφορετικές ηλικίες. Ειδικά η Ελφρίντα και ο Όσκαρ, που είναι πλέον αρκετά μεγάλοι σε ηλικία, φαίνονται αληθινοί και αυθόρμητοι. Κανένας χαρακτήρας δεν είναι βεβιασμένος και όλοι τους είναι αυθεντικοί και πιστοί στην αρχική τους εικόνα. Κάποια στοιχεία μπορεί να παραξενέψουν, αν όμως ληφθούν υπόψη όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα που έχουν δοθεί ήδη, τότε όλες οι συμπεριφορές είναι αποδεκτές και αναμενόμενες, πιστές στο χαρακτήρα.
Στο βιβλίο αυτό η Πίλτσερ μιλάει για την αγάπη, την πίστη και τη δύναμη να ξεκινάς από την αρχή. Η αγάπη που δεν έχει ηλικία ή χρόνο. Αυτή που θα έρθει και θα σου χτυπήσει την πόρτα και που καλά θα κάνεις να της ανοίξεις, γιατί αλλιώς θα μπει από το παράθυρο. Και όταν λέω αγάπη, δεν εννοώ μόνο την αγάπη με την ερωτική έννοια, αλλά και αυτή που αναπτύσσει κανείς για τον συνάνθρωπο, τον αδελφό, τον φίλο. Αυτή που υπάρχει στις δυνατές φιλίες και είναι εκεί για να δίνει λύσεις και να ξεπερνάει τις δυσκολίες.
Διαβάζοντας το «Χειμερινό ηλιοστάσιο» έζησα όμορφες στιγμές. Χάρηκα και στενοχωρήθηκα αλλά και συγκινήθηκα εκεί προς το τέλος, σε σημείο να κλάψω. Δέθηκα με τους ήρωές του, τους αγάπησα και τους συμπόνεσα και χάρηκα για εκείνους όταν όλες οι δυσκολίες λύθηκαν και μπήκαν όλα σε μια σειρά!
This is probably my all time favorite Pilcher book. I love her writing and regularly return to reread old favorites, but Winter Solstice had become a yearly ritual for me. Like most of Pilcher's other novels, this is not an action packed book, but instead is a sweetly told story of people who come together to form an unlikely family.
Ever since I was little I have heard of the name Rosamunde Pilcher… I can vividly remember my moms hardback copy of Shell Seekers from the 80s with the floral cover and striking font.
Fast forward and now I see her books on the gram here and there. The final push for me to pick up my first by this beloved author… Morgan Long’s Bookclub
Fast forward and now I see her books on the gram here and there. The final push for me to pick up my first by this beloved author… Morgan Long’s Bookclub
I grew up reading hand me down books from my mom once she'd finished, which included a lot of Rosamunde Pilcher and Maeve Binchy. My mom sent me this book a few months ago while I was unemployed-- bought at a library book sale, with a cracked spine and a chunk of pages loose in the middle. I put it aside, thinking I'd outgrown this style and would probably never read it. But ran out of books, so gave it a shot.
She's charming and cheeky. It reminded me of learning things from a N Irish college boyfriend-- Hogmanay, what's the crack, how sweaters are jumpers, about tea and whisky as religion. Her descriptions also show me how far I've come. It's only in the last few years that describing rhododendrons and hydrangea means anything to me. It's a little Lifetime movie of a story (with more literary English), but even so, it's also a lot of my family. Divorces and cheating and too-young death, and people coping, some well, some poorly. I was delighted and had a hard time putting it down to do real life.
She's charming and cheeky. It reminded me of learning things from a N Irish college boyfriend-- Hogmanay, what's the crack, how sweaters are jumpers, about tea and whisky as religion. Her descriptions also show me how far I've come. It's only in the last few years that describing rhododendrons and hydrangea means anything to me. It's a little Lifetime movie of a story (with more literary English), but even so, it's also a lot of my family. Divorces and cheating and too-young death, and people coping, some well, some poorly. I was delighted and had a hard time putting it down to do real life.