Take a photo of a barcode or cover
3.7 AVERAGE
3.7 AVERAGE
dark
emotional
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
dark
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
N/A
Flaws of characters a main focus:
Yes
dark
reflective
sad
sad
slow-paced
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
I've never disliked a book as much as this book. It was a long time ago I studied it but I still have a visceral reaction when I think about this book. I love English literature and honestly I can't remember why I hate this book so much. However, I know I hate it and I am not willing to waste my time to re-read it to find out why.
I can see why it was a shocker when it was published, and why this novel continues to be read. Beautiful prose, but oh what a dreary tale.
Krankzinnige roman. Totaal bezopen en toch boeiend.
In de tweede helft en vooral naar het einde toe zo over the top melodramatisch dat je Hardy er bijna van verdenkt een postmoderne parodie op victoriaanse fictie te hebben willen schrijven -- als je ondertussen niet merkte dat het hem ook dodelijke ernst is. Bijvoorbeeld aan de bloedserieuze en vaak tenenkrommende dialogen in dat deel van de roman, waarin Hardy ook nauwelijks nog moeite doet om de rare toevalligheden weg te werken onder een schijn van waarschijnlijkheid. Hij stopte na dit boek met het schrijven van romans: soms voelt het alsof hij er tijdens het schrijven hiervan al geen zin meer in had, maar dit toch per se wilde afronden omdat hij zijn ei kwijt moest over de benepen victoriaanse huwelijksmoraal.
Het mooiste vond ik het begin, dat me behalve aan Le Rouge et le Noir (ambitieuze jonge boekenwurm die droomt van een maatschappelijke carrière) zelfs ook een beetje deed denken aan Proust, met die jongen die droomt van de grote stad die hij in de verte ziet liggen, die mijmert over plaatsnamen en auteursnamen en verliefd wordt op een foto.
Maar de rare ontwikkelingen als Jude dan eindelijk, eindelijk (soort van...!) getrouwd is met die vreemd wankelmoedige Susan... Nou ja. Ik kan me wel voorstellen dat lezers daar afhaken.
Ben benieuwd of (en zo ja hoe) Michael Winterbottom hier een verteerbare film uit heeft kunnen peuren...
In de tweede helft en vooral naar het einde toe zo over the top melodramatisch dat je Hardy er bijna van verdenkt een postmoderne parodie op victoriaanse fictie te hebben willen schrijven -- als je ondertussen niet merkte dat het hem ook dodelijke ernst is. Bijvoorbeeld aan de bloedserieuze en vaak tenenkrommende dialogen in dat deel van de roman, waarin Hardy ook nauwelijks nog moeite doet om de rare toevalligheden weg te werken onder een schijn van waarschijnlijkheid. Hij stopte na dit boek met het schrijven van romans: soms voelt het alsof hij er tijdens het schrijven hiervan al geen zin meer in had, maar dit toch per se wilde afronden omdat hij zijn ei kwijt moest over de benepen victoriaanse huwelijksmoraal.
Het mooiste vond ik het begin, dat me behalve aan Le Rouge et le Noir (ambitieuze jonge boekenwurm die droomt van een maatschappelijke carrière) zelfs ook een beetje deed denken aan Proust, met die jongen die droomt van de grote stad die hij in de verte ziet liggen, die mijmert over plaatsnamen en auteursnamen en verliefd wordt op een foto.
Maar de rare ontwikkelingen als Jude dan eindelijk, eindelijk (soort van...!) getrouwd is met die vreemd wankelmoedige Susan... Nou ja. Ik kan me wel voorstellen dat lezers daar afhaken.
Ben benieuwd of (en zo ja hoe) Michael Winterbottom hier een verteerbare film uit heeft kunnen peuren...
While I enjoyed Tess more, I can appreciate Jude. He had a sucky life and the part with the kids certainly threw me.
Just finished this book. To be sure, I don't generally like books by dead British fellows, but this one? This one was so dark and depressing, I couldn't help but love it.