You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
3.91 AVERAGE
3.91 AVERAGE
Perfect palate cleanser when you're going through some bad book luck. Chandler is a genius.
Chandler has this wonderful way of tossing seemingly unrelated incidents or even cases in Marlowe's path and slowly showing his tenacious detective find the links and connections between those incidents, like an island chain that, deep on the ocean floor, is really all part of the same land mass.
The first incident happens right away, when Marlowe accidentally crosses paths with a guy named Malloy who's just out of prison after eight years and is looking for a woman named Velma, a singer he's still in love with. Here's Chandler, at his most Chandleresque, describing Malloy: "He was a big man but not more than six feet five inches tall and not wider than a beer truck." This sort of linguistic dexterity, employed on people and on Los Angeles itself, is the main attraction for me, even more so than watching the Marlowe peel back the layers of mystery: Chandler often works like this, via understatement, decoy, and paradox, which gives each page several jolts of brilliance. Not more than 6' 5", and not wider than a beer truck. The nots ice the deal here. Soon after this, he meets Mrs. Florian, who is "as cute as a washtub." He never seems to run out of this material, and you can practically hear Humphrey Bogart snapping off such lines.
The other incident involves the theft of a jade necklace from Lewin Grayle, the young wife of an elderly investment banker, and the subject of a favorite Chandlerism: "It was a blonde. A blonde to make a bishop kick a hole in a stained glass window." We follow Marlowe as he traces the ownership of a particular house, explores the firing of an honest police captain in the corrupt town of nearby bay City years ago, and extracts a clue from the paper mouthpiece of a "juju," what we would know as a joint or a reefer, among other feats of sleuthwork. Los Angeles of the 1940s comes alive on almost every page. Plus, Marlowe, who is a reader, a chess player, and a music aficionado, though the reader only picks this up in the beats and margins of Chandler's wonderful prose, delivers a harsh opinion on Hemingway that I wonder if his creator shared:
Detective Galbraith: "Who is this Hemingway person at all?"
Marlowe: "A guy that keeps saying the same thing over and over until you begin to believe it must be good."
If you want the crux of the mystery, read this spoiler.
If you skip the spoiler, or even if you don't, the book is that rarity: a mystery you can read more than once; the language is that crisp and terrific.
Oh, and if you do read it, keep an eye peeled for the pink-headed bug. It's both objective correlative and symbol in one tiny, relentless package.
The first incident happens right away, when Marlowe accidentally crosses paths with a guy named Malloy who's just out of prison after eight years and is looking for a woman named Velma, a singer he's still in love with. Here's Chandler, at his most Chandleresque, describing Malloy: "He was a big man but not more than six feet five inches tall and not wider than a beer truck." This sort of linguistic dexterity, employed on people and on Los Angeles itself, is the main attraction for me, even more so than watching the Marlowe peel back the layers of mystery: Chandler often works like this, via understatement, decoy, and paradox, which gives each page several jolts of brilliance. Not more than 6' 5", and not wider than a beer truck. The nots ice the deal here. Soon after this, he meets Mrs. Florian, who is "as cute as a washtub." He never seems to run out of this material, and you can practically hear Humphrey Bogart snapping off such lines.
The other incident involves the theft of a jade necklace from Lewin Grayle, the young wife of an elderly investment banker, and the subject of a favorite Chandlerism: "It was a blonde. A blonde to make a bishop kick a hole in a stained glass window." We follow Marlowe as he traces the ownership of a particular house, explores the firing of an honest police captain in the corrupt town of nearby bay City years ago, and extracts a clue from the paper mouthpiece of a "juju," what we would know as a joint or a reefer, among other feats of sleuthwork. Los Angeles of the 1940s comes alive on almost every page. Plus, Marlowe, who is a reader, a chess player, and a music aficionado, though the reader only picks this up in the beats and margins of Chandler's wonderful prose, delivers a harsh opinion on Hemingway that I wonder if his creator shared:
Detective Galbraith: "Who is this Hemingway person at all?"
Marlowe: "A guy that keeps saying the same thing over and over until you begin to believe it must be good."
If you want the crux of the mystery, read this spoiler.
Spoiler
Velma and Lewin are the same person; the torch singer changed her name and ditched her past in order to marry a wealthy man. Malloy, when he finally catches up to her, becomes a dangerous inconvenience and she kills him, putting the fatale in femme fatale.If you skip the spoiler, or even if you don't, the book is that rarity: a mystery you can read more than once; the language is that crisp and terrific.
Oh, and if you do read it, keep an eye peeled for the pink-headed bug. It's both objective correlative and symbol in one tiny, relentless package.
A classic pulp-fiction detective novel. The stuff of Guy Noire...or Bogie. I'm sure other reviewers can give you a better sense than I as to story line. This is the second of Raymond Chandler's novels about the private eye named Philip Marlowe. It seems that Marlowe is a wise-ass who is always sticking his nose where it doesn't belong and getting bonked for his troubles. Half the time, you can't figure out why he's putting himself in such obvious danger. In the end, it makes sense, sort of.
I was amazed at how racist we all were in 1940. Perhaps I shouldn't be, given that I grew up in Baltimore before the civil rights movement caught fire, but I was. Racist stereotypes and characterizations just seemed natural in those times, I guess. Several of the epithets for black people were new to me.
I'm looking forward to getting The Big Sleep, the first of the Marlowe novels, and one of my favorite Humphrey Bogart movies.
-------------------------- 21 September 2021 ------------------------
For some reason, I got stuck with rather a number of crappy books in the past few months. So, I decided I should begin re-reading books I'd read previously, and which I knew would continue to be GoodReads. I thought of Jane Austen, but I knew my friend, Michael, would gag at the thought. So, why not Raymond Chandler instead? The one weird thing about reading Chandler is that all the scenes are in black and white in my mind, and the main character, Philip Marlow, looks and behaves like Humphry Bogart..
I was amazed at how racist we all were in 1940. Perhaps I shouldn't be, given that I grew up in Baltimore before the civil rights movement caught fire, but I was. Racist stereotypes and characterizations just seemed natural in those times, I guess. Several of the epithets for black people were new to me.
I'm looking forward to getting The Big Sleep, the first of the Marlowe novels, and one of my favorite Humphrey Bogart movies.
-------------------------- 21 September 2021 ------------------------
For some reason, I got stuck with rather a number of crappy books in the past few months. So, I decided I should begin re-reading books I'd read previously, and which I knew would continue to be GoodReads. I thought of Jane Austen, but I knew my friend, Michael, would gag at the thought. So, why not Raymond Chandler instead? The one weird thing about reading Chandler is that all the scenes are in black and white in my mind, and the main character, Philip Marlow, looks and behaves like Humphry Bogart..
adventurous
dark
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
Content Warnings
Graphic: Racial slurs, Racism
If you can put aside the virulent racism in this one, there’s a great twisty noir tale. But it is, admittedly, difficult to ignore or make excuses for the big bag of racism in Chandler’s second Marlowe novel.
dark
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
Content Warnings
Graphic: Homophobia, Racial slurs
Θα χαρακτήριζα τον Ρέημοντ Τσάντλερ κλασικό. Όντας ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της αστυνομικής λογοτεχνίας, ένας εκ των πατριαρχών του hard-boiled υποείδους, με τα έργα του να έχουν μεταφραστεί σε πάμπολλες γλώσσες, με τα περισσότερα από αυτά να έχουν μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη κατά την χρυσή εποχή του Hollywood και με τον Φίλιπ Μάρλοου, τον πρωταγωνιστή των περισσότερων βιβλίων του να έχει μετατραπεί στο αρχέτυπο του σκληρού ιδιωτικού ντετέκτιβ, ο χαρακτηρισμός αυτός δεν φαίνεται υπερβολικός.
Με μια ζωή που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μυθιστορηματική, ο Τσάντλερ άρχισε να ξαναγράφει στα σαράντα του. Να ξαναγράψει, ναι, καθώς έχοντας κλασσικές σπουδές, είχε δοκιμάσει την τύχη του στον λογοτεχνικό στίβο στη δεκαετία των είκοσι του, χωρίς επιτυχία. Αναγκάστηκε να ξανά προσπαθήσει, όταν κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης έφυγε από τη πετρελαϊκή εταιρεία που δούλευε. Ξεκίνησε σαν άγνωστος συγγραφέας μικρών ιστοριών μυστηρίου για το pulp περιοδικό Μαύρη Μάσκα και τελικά γνώρισε την επιτυχία και την αναγνώριση, που ξεκίνησε όταν εξέδωσε την πρώτη του νουβέλα ο Μεγάλος Ύπνος, την ιστορία που πρωτοεμφανίστηκε και το άλτερ έγκο του, ο Φίλιπ Μάρλοου.
Τα βιβλία του, ανήκουν στο hard-boiled είδος, την “σκληρή αστυνομική” λογοτεχνία, που χαρακτηρίζεται από σκληρό ρεαλισμό, την διαφθορά της κοινωνίας και συχνά των αρχών και ηθικά γκρίζους, ήρωες και αντιήρωες, που συχνά θα πάρουν τον νόμο στα χέρια τους. Ο γενικός και πιθανότατα αυθαίρετος αυτός ορισμός, ίσως θυμίζει το είδος του νουάρ που μοιράζεται αρκετά από τα στοιχεία του hard-boiled· οι διαφορές των δύο αυτών αλληλεπικαλυπτόμενων ειδών βρίσκονται στην εστίαση, καθώς το νουάρ στρέφεται προς τα μέσα και στην ψυχολογία και τις εσωτερικές συγκρούσεις των χαρακτήρων ενώ το hard-boiled εστιάζει στην διαφθορά των κοινωνικών θεσμών.
Ο Τσάντλερ, με το λογοτεχνικό του υπόβαθρο, ντύνει το hard-boiled με εξαιρετικές περιγραφές και μια λόγια γλώσσα ασυνήθιστη για τα pulpy περιοδικά, ενώ δίνει στον πρωταγωνιστή του ένα φιλοσοφικό/ρομαντικό υπόβαθρο που κρύβεται πίσω από την μάσκα του σκληρού, άγριου ντετέκτιβ. Για το λογοτεχνικό στυλ του συγγραφέα και για τα θέματα που κρύβονται πίσω από τις εξαιρετικές ιστορίες του, έχουν γραφτεί πολλές αναλύσεις, σίγουρα πολύ καλύτερες από τι θα μπορούσε να συντάξει ο γράφων εδώ. Μια τέτοια μελέτη είναι η Γοητεία του Ρέημοντ Τσάντλερ, του Ανδρέα Αποστολίδη, ο οποίος αναλύει σε βάθος τα θέματα και τα μοτίβα του συγγραφέα και η οποία συνοδεύει την εξαιρετική έκδοση του Αντίο, Γλυκιά μου, από τις εκδόσεις Άγρα.
Το Αντίο, γλυκιά μου, είναι η δεύτερη νουβέλα με πρωταγωνιστή τον Φίλιπ Μάρλοου. Τίποτα δεν φαίνεται να πάει καλά για τον απένταρο ιδιωτικό ντετέκτιβ, ο οποίος βρίσκεται μπλεγμένος στις έρευνες της αστυνομίας όταν γίνεται μάρτυρας ενός φόνου που διέπραξε ο Μαλλόυ, ένας τεράστιος σε διαστάσεις, πρώην κατάδικος που αποφυλακίστηκε μετά από οχτώ χρόνια και αναζητά την πρώην κοπέλα του. Ταυτόχρονα και σε μια άσχετη φαινομενική υπόθεση, ενώ συνοδεύει έναν bon viveur σε μια ανταλλαγή λίτρων με μια συμμορία κακοποιών, ο πελάτης του πεθαίνει και ο ίδιος βρίσκεται χτυπημένος και κακοποιημένος να δίνει και πάλι εξηγήσεις στην αστυνομία.
Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ που θα αρχίσει να ξετυλίγει το κουβάρι των δύο φαινομενικά ασύνδετων υποθέσεων, σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον υπόκοσμο της Καλιφόρνιας, αλλά και με τους διεφθαρμένους εκπροσώπους του νόμου που καλύπτουν τα νώτα του, ενώ στο πλάι του θα βρεθούν δύο γυναίκες που κρύβουν τα δικά τους, σκοτεινά μυστικά.
Δεν αποτελεί έκπληξη ότι το Αντίο, Γλυκιά μου, έχει μεταφερθεί τρεις φορές στην οθόνη και μια στο ραδιόφωνο. Η ιστορία είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές του είδους και σίγουρα από τις πιό απολαυστικές, χάρη στη πρόζα του Τσάντλερ και την καυστική ματιά που δίνει στον πρωταγωνιστή του. Αν και τα σημερινά κοινωνικά αντανακλαστικά και ευαισθησίες, μπορεί να κάνουν, κυρίως τους αμύητους, να αποκηρύξουν αβίαστα τον σκληρό, ανδρικό κόσμο της Καλιφόρνιας του 40’ και γενικότερα του hard-boiled μυθιστορήματος, το Αντίο, Γλυκιά μου, σε συνδυασμό με την εξαιρετική μελέτη του Αποστολίδη, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να γνωρίσουν αυτό το είδος.
Με μια ζωή που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μυθιστορηματική, ο Τσάντλερ άρχισε να ξαναγράφει στα σαράντα του. Να ξαναγράψει, ναι, καθώς έχοντας κλασσικές σπουδές, είχε δοκιμάσει την τύχη του στον λογοτεχνικό στίβο στη δεκαετία των είκοσι του, χωρίς επιτυχία. Αναγκάστηκε να ξανά προσπαθήσει, όταν κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης έφυγε από τη πετρελαϊκή εταιρεία που δούλευε. Ξεκίνησε σαν άγνωστος συγγραφέας μικρών ιστοριών μυστηρίου για το pulp περιοδικό Μαύρη Μάσκα και τελικά γνώρισε την επιτυχία και την αναγνώριση, που ξεκίνησε όταν εξέδωσε την πρώτη του νουβέλα ο Μεγάλος Ύπνος, την ιστορία που πρωτοεμφανίστηκε και το άλτερ έγκο του, ο Φίλιπ Μάρλοου.
Τα βιβλία του, ανήκουν στο hard-boiled είδος, την “σκληρή αστυνομική” λογοτεχνία, που χαρακτηρίζεται από σκληρό ρεαλισμό, την διαφθορά της κοινωνίας και συχνά των αρχών και ηθικά γκρίζους, ήρωες και αντιήρωες, που συχνά θα πάρουν τον νόμο στα χέρια τους. Ο γενικός και πιθανότατα αυθαίρετος αυτός ορισμός, ίσως θυμίζει το είδος του νουάρ που μοιράζεται αρκετά από τα στοιχεία του hard-boiled· οι διαφορές των δύο αυτών αλληλεπικαλυπτόμενων ειδών βρίσκονται στην εστίαση, καθώς το νουάρ στρέφεται προς τα μέσα και στην ψυχολογία και τις εσωτερικές συγκρούσεις των χαρακτήρων ενώ το hard-boiled εστιάζει στην διαφθορά των κοινωνικών θεσμών.
Ο Τσάντλερ, με το λογοτεχνικό του υπόβαθρο, ντύνει το hard-boiled με εξαιρετικές περιγραφές και μια λόγια γλώσσα ασυνήθιστη για τα pulpy περιοδικά, ενώ δίνει στον πρωταγωνιστή του ένα φιλοσοφικό/ρομαντικό υπόβαθρο που κρύβεται πίσω από την μάσκα του σκληρού, άγριου ντετέκτιβ. Για το λογοτεχνικό στυλ του συγγραφέα και για τα θέματα που κρύβονται πίσω από τις εξαιρετικές ιστορίες του, έχουν γραφτεί πολλές αναλύσεις, σίγουρα πολύ καλύτερες από τι θα μπορούσε να συντάξει ο γράφων εδώ. Μια τέτοια μελέτη είναι η Γοητεία του Ρέημοντ Τσάντλερ, του Ανδρέα Αποστολίδη, ο οποίος αναλύει σε βάθος τα θέματα και τα μοτίβα του συγγραφέα και η οποία συνοδεύει την εξαιρετική έκδοση του Αντίο, Γλυκιά μου, από τις εκδόσεις Άγρα.
Το Αντίο, γλυκιά μου, είναι η δεύτερη νουβέλα με πρωταγωνιστή τον Φίλιπ Μάρλοου. Τίποτα δεν φαίνεται να πάει καλά για τον απένταρο ιδιωτικό ντετέκτιβ, ο οποίος βρίσκεται μπλεγμένος στις έρευνες της αστυνομίας όταν γίνεται μάρτυρας ενός φόνου που διέπραξε ο Μαλλόυ, ένας τεράστιος σε διαστάσεις, πρώην κατάδικος που αποφυλακίστηκε μετά από οχτώ χρόνια και αναζητά την πρώην κοπέλα του. Ταυτόχρονα και σε μια άσχετη φαινομενική υπόθεση, ενώ συνοδεύει έναν bon viveur σε μια ανταλλαγή λίτρων με μια συμμορία κακοποιών, ο πελάτης του πεθαίνει και ο ίδιος βρίσκεται χτυπημένος και κακοποιημένος να δίνει και πάλι εξηγήσεις στην αστυνομία.
Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ που θα αρχίσει να ξετυλίγει το κουβάρι των δύο φαινομενικά ασύνδετων υποθέσεων, σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον υπόκοσμο της Καλιφόρνιας, αλλά και με τους διεφθαρμένους εκπροσώπους του νόμου που καλύπτουν τα νώτα του, ενώ στο πλάι του θα βρεθούν δύο γυναίκες που κρύβουν τα δικά τους, σκοτεινά μυστικά.
Δεν αποτελεί έκπληξη ότι το Αντίο, Γλυκιά μου, έχει μεταφερθεί τρεις φορές στην οθόνη και μια στο ραδιόφωνο. Η ιστορία είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές του είδους και σίγουρα από τις πιό απολαυστικές, χάρη στη πρόζα του Τσάντλερ και την καυστική ματιά που δίνει στον πρωταγωνιστή του. Αν και τα σημερινά κοινωνικά αντανακλαστικά και ευαισθησίες, μπορεί να κάνουν, κυρίως τους αμύητους, να αποκηρύξουν αβίαστα τον σκληρό, ανδρικό κόσμο της Καλιφόρνιας του 40’ και γενικότερα του hard-boiled μυθιστορήματος, το Αντίο, Γλυκιά μου, σε συνδυασμό με την εξαιρετική μελέτη του Αποστολίδη, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να γνωρίσουν αυτό το είδος.
Not as good as the original short stories Chandler stitched together to make the novel.
adventurous
dark
emotional
mysterious
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
The hasty follow-up to “The Big Sleep” is both more Hard Boiled and more fluff. Marlow is grittier; drinking more, freer with the racism and misogyny, he feels even dirtier than before. Along with an amped up Marlow comes some unnecessary prose and even scenes, as if a publisher asked for more of the same but bigger and immediately. The plot itself hold, with a case that constantly seems to be going nowhere suddenly all coming together. Despite the higher page count the characters feel less developed, especially the women. Chandler’s prose is as lovely as ever, which makes the superfluous digressions not a complete waste. While I sound harsh, this is still a very good crime novel, it simply isn’t Chandler’s best effort.