Scan barcode
nikbeat's review against another edition
challenging
relaxing
medium-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Strong character development? No
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
2.25
futurama1979's review
4.0
These stories are ordinary, realistic, sometimes without defined beginnings and ends, and yet there wasn't a single one that didn't capture my attention completely. Joyce's prose is so conversational, his dialogue flows so naturally, that it genuinely feels like you're just looking in on someone's life. It's just so beautifully done.
And, of course, "the Dead" is like one of the greatest short fiction pieces I've ever read. There was so much emotion in it in only ~50 pages it's just crazy. I love stories that describe feelings so well that the reader feels them, and when the joy of being together with friends and people you love was described in this story, when Joyce started talking about how when you're with friends you can't stop laughing even over little things, I genuinely started getting happy as well.
While a lot of these stories are sort of on the grimmer side - and not in an overly dark way, just in a realistic look at lower class life way - there's so many little moments of happiness snuck in to balance them out.
And, of course, "the Dead" is like one of the greatest short fiction pieces I've ever read. There was so much emotion in it in only ~50 pages it's just crazy. I love stories that describe feelings so well that the reader feels them, and when the joy of being together with friends and people you love was described in this story, when Joyce started talking about how when you're with friends you can't stop laughing even over little things, I genuinely started getting happy as well.
While a lot of these stories are sort of on the grimmer side - and not in an overly dark way, just in a realistic look at lower class life way - there's so many little moments of happiness snuck in to balance them out.
eimear_stockmann's review against another edition
lighthearted
reflective
sad
fast-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? It's complicated
4.0
michinio's review against another edition
4.0
ჯოისი წიგნის მოყვარულებისთვის არის ბუა და მეც ყველაზე დიდი ბუა მეგონა ყოველთვის, თან კი მოდერნისტი და ამბავი, მაგრამ ამ ჰომეროსთან ობიექტური პარალელებით ვფიქრობდი ალბათ უფრო წაუკლასიკებს, თან იმ სტილში, როგორც არ მომწონს-თქო. ამიტომაც ილიადის წაკითხვის მერე ალბათ საერთოდაც ზედ არ შევხედავდი, ჩემს (ყველაზე კარგ და ჭკვიან) შეყვარებულს რომ არ წაეკითხა და რომ არ მოსწონებოდა და გაკვირვებულიც რომ არ ყოფილიყო - რატომ თვლიან ჯოისს რთულად საკითხავ მწერლადო. რადგანაც ლიტერატურული გემოვნება ბოლეე-მენეე ერთნაირი გვაქვს, გადავწყვიტე საცა წვრილია იქ გაწყდეს-თქო და დავიწყე.
რა თქმა უნდა პირველი 2-3 მოთხრობა ცოტა ძნელად წავიდა - ჯერ ერთი იმიტომ, რომ ზოგადად როცა წინა წიგნი სხვა ენაზე მაქვს წაკითხული (რუსული იყო), ენის ცვლილების შეჩვევას რაღაცა დრო ჭირდება. მეორე იმიტომ, რომ ზოგადად მწერლის ენას სანამ დავამუღამებ ხოლმე - მაგასაც უნდა რაღაც დრო. მაგრამ საოცარი ის იყო, რომ ამდენი "ჯოისი ძნელი საკითხავია"-ს მერე მართლაც გასაკვირად არართული (თუმცა ძალიან მდიდარი და საინტერესო) ენა აღმოაჩნდა ამ ირლანდიელს. თუმცა, მალევე მივხვდი რა სიძნელეა ჯოისში.
პრობლემა ისაა, რომ წიგნების უმრავლესობა ინფორმაციას მაინც უკვე დამუშავებული სახით იძლევა. მიუხედავად იმისა, რომ ვთქვათ ფილმებში მაყურებლის ჩართულობა შეუდარებლად მცირეა, ვიდრე მკითხველის ჩართულობა წიგნში, მკითხველის როლი მაინც უფრო წაკითხულის ვიზუალიზაციაა, ვიდრე მისი ინტერპრეტაცია. რა თქმა უნდა არის წიგნები, სადაც მკითხველი პერსონაჟებთან ერთად ეძებს, ვითარდება, იზრდება და ა.შ. (დეტექტივი ყველაზე მარტივი მაგალითია), მაგრამ მკითხველის წვლილი კითხვის მთლიან გამოცდილებაში მაინც უფრო დაკვირვებაა (+ ვიზუალიზაცია დააუდიალიზაცია, აუდიცია, აუდიოვიზუალიზაცია... გახმოვანება მოკლედ :) ). რაც შეეხება ჯოისს, ეს კაცი ისე აღწერს რაღაცეებს, რომ თითქოს იქ ხარ და ხანდახან კი train of thoughts-იც იჩითება, მაგრამ ისე, რომ მხოლოდ იმ მომენტში რას ფიქრეობს პერსონაჟი და არა ისე რო აი ამ მიზანს ემსახურება ეხლა მისი საქციელი და გეგმა ესა და ეს აქვს - ანუ, მკითხველმა პრინციპში არ იცის პერსონაჟებს რა მოტივაცია აქვთ, რას ფიქრობენ და ქვეცნობიერში რა უტრიალებთ. დაწყებული პატარა ნიუანსებიდან, დამთავრებული ხანდახან საერთოდ მთლიანი მოთხობის მნიშვნელობით - მკითხველს მიდმივი ჩართულობა ჭირდება რომ გაიგოს რა ხდება, სიუჟეტი რა არის, ვინ რას აეკთებს და ვის რა უნდა საერთოდ. ასევე მკითხველს ჭირდება რაღაც სხვა ცოდნა, მოაზროვნე ადამიანად ყოფნის 1-2 ათეული წლიანი გამოცდილება მაინც და დავამატებდი რომ ინგლისურის ცოდნაც, იმიტორო ასეთი რამის თარგმნის კითხვისას ფაქტიურად თარჯიმნის დაწერილ წიგნს კითხულობ და არა ჯოისისას (უცნობი ადამიანისადმი დიდი პატივისცემის მიუხედავად ჯოისისა და ლია იმერლიშვილის ლიტერატურული შესაძლებლობების განსხვავება ალბათ ყველასთავის ცხადია).
მოკლედ, პირველი გაცნობა ძალიან ძალიან ძალიან ნაყოფიერი აღმოჩნდა, მაგრად ვისიამოვნე და აღვფრთოვანდი იმ ინტელექტუალური ვარჯიშით, რაც ჯოისის კითხვაა. ძირითადში ყველაფერი გავიგე, თუმცა დარჩა რამდენიმე ბნელი ლაქაც, რომლებზეც მერე გადავიკითხე პატარა კრიტიკა (ვიკიპედიის დონეზე) და ასე თუ ისე გავიგე. ერთადერთი მიზეზი რატომაც 4 - ყველა მოთხრობა ერთნაირად მაგარი არაა, თუმცა ისიცაა, რომ ხარისხი აღმავალი ტენდენციით მიდის თავიდან ბოლომდე და კულმინაციაც შესაბამისია.
P.S. თურმე ჯოისის მიმომხილველები (თუ რაც ქვიათ) ორ ძირითად ჯგუფად იყოფა: "ნატურალისტები" და "სიმბოლისტები". განსხვავება ალბათ გასაგებია - ნატურალისტები ამბობენ, რომ ჯოისი წერდა რაზეც წერდა, ხოლო სიმბოლისტები რო - ერთს წერდა, მაგრამ გულისხმობდა სხვა რამესო (მაგალითად ერთ-ერთ მოთხრობაში 2 მეგობრიდან ერთი ინგლისია, მეორე ირლანდიაო). ალბათ სიმართლე სადღაც ამათ შორისაა, მაგრამ მე მგონია რომ ბევრად ნატურალიზმისკენ იქნება ვიდრე სიმბოლიზმისკენ - ისედაც იმდენად მნიშვნელოვანი და საინტერესოა რასაც წერს, რომ იმაში კიდე სიმბოლოების ძებნა ხელოვნურისა და თითიდან გამოწოვილის შთაბეჭდილებას ტოვებს.
P.P.S. ჯოისის ბიოგრაფიიდან მაგრად მომეწონა ერთი მომენტი: თურმე ჯოისის გოგოს ქონდა შიზოფრენია და რაღაცა პერიოდი კარლ იუნგიც მკურნალობდა. მერე იუნგს წაუკითხავს ულისე და უთქვამს, გოგოსაც და მამასაც შიზოფრენია აქვთ და გვანან ადამიანებს, რომლებიც მდინარის ფსკერისკენ მიექანებიანო, ოღონდ გოგო თუ იძირება, მამა ყვინთვით მიცურავსო :)
რა თქმა უნდა პირველი 2-3 მოთხრობა ცოტა ძნელად წავიდა - ჯერ ერთი იმიტომ, რომ ზოგადად როცა წინა წიგნი სხვა ენაზე მაქვს წაკითხული (რუსული იყო), ენის ცვლილების შეჩვევას რაღაცა დრო ჭირდება. მეორე იმიტომ, რომ ზოგადად მწერლის ენას სანამ დავამუღამებ ხოლმე - მაგასაც უნდა რაღაც დრო. მაგრამ საოცარი ის იყო, რომ ამდენი "ჯოისი ძნელი საკითხავია"-ს მერე მართლაც გასაკვირად არართული (თუმცა ძალიან მდიდარი და საინტერესო) ენა აღმოაჩნდა ამ ირლანდიელს. თუმცა, მალევე მივხვდი რა სიძნელეა ჯოისში.
პრობლემა ისაა, რომ წიგნების უმრავლესობა ინფორმაციას მაინც უკვე დამუშავებული სახით იძლევა. მიუხედავად იმისა, რომ ვთქვათ ფილმებში მაყურებლის ჩართულობა შეუდარებლად მცირეა, ვიდრე მკითხველის ჩართულობა წიგნში, მკითხველის როლი მაინც უფრო წაკითხულის ვიზუალიზაციაა, ვიდრე მისი ინტერპრეტაცია. რა თქმა უნდა არის წიგნები, სადაც მკითხველი პერსონაჟებთან ერთად ეძებს, ვითარდება, იზრდება და ა.შ. (დეტექტივი ყველაზე მარტივი მაგალითია), მაგრამ მკითხველის წვლილი კითხვის მთლიან გამოცდილებაში მაინც უფრო დაკვირვებაა (+ ვიზუალიზაცია და
მოკლედ, პირველი გაცნობა ძალიან ძალიან ძალიან ნაყოფიერი აღმოჩნდა, მაგრად ვისიამოვნე და აღვფრთოვანდი იმ ინტელექტუალური ვარჯიშით, რაც ჯოისის კითხვაა. ძირითადში ყველაფერი გავიგე, თუმცა დარჩა რამდენიმე ბნელი ლაქაც, რომლებზეც მერე გადავიკითხე პატარა კრიტიკა (ვიკიპედიის დონეზე) და ასე თუ ისე გავიგე. ერთადერთი მიზეზი რატომაც 4 - ყველა მოთხრობა ერთნაირად მაგარი არაა, თუმცა ისიცაა, რომ ხარისხი აღმავალი ტენდენციით მიდის თავიდან ბოლომდე და კულმინაციაც შესაბამისია.
P.S. თურმე ჯოისის მიმომხილველები (თუ რაც ქვიათ) ორ ძირითად ჯგუფად იყოფა: "ნატურალისტები" და "სიმბოლისტები". განსხვავება ალბათ გასაგებია - ნატურალისტები ამბობენ, რომ ჯოისი წერდა რაზეც წერდა, ხოლო სიმბოლისტები რო - ერთს წერდა, მაგრამ გულისხმობდა სხვა რამესო (მაგალითად ერთ-ერთ მოთხრობაში 2 მეგობრიდან ერთი ინგლისია, მეორე ირლანდიაო). ალბათ სიმართლე სადღაც ამათ შორისაა, მაგრამ მე მგონია რომ ბევრად ნატურალიზმისკენ იქნება ვიდრე სიმბოლიზმისკენ - ისედაც იმდენად მნიშვნელოვანი და საინტერესოა რასაც წერს, რომ იმაში კიდე სიმბოლოების ძებნა ხელოვნურისა და თითიდან გამოწოვილის შთაბეჭდილებას ტოვებს.
P.P.S. ჯოისის ბიოგრაფიიდან მაგრად მომეწონა ერთი მომენტი: თურმე ჯოისის გოგოს ქონდა შიზოფრენია და რაღაცა პერიოდი კარლ იუნგიც მკურნალობდა. მერე იუნგს წაუკითხავს ულისე და უთქვამს, გოგოსაც და მამასაც შიზოფრენია აქვთ და გვანან ადამიანებს, რომლებიც მდინარის ფსკერისკენ მიექანებიანო, ოღონდ გოგო თუ იძირება, მამა ყვინთვით მიცურავსო :)
gauriraut's review against another edition
3.0
After almost 2 years, I am done!
3.5/5
Better than the sum of its parts.
I didn't enjoy all the stories. No. Correction: I didn't understand all the stories. The cultural, religious, political, and linguistic context was too complex for me to decipher on my own (r/thehemingwaylist thanks for all the help).
However, I do see why this anthology has stood the test of time. It's a fine glimpse of a Dublin I wasn't alive to see. Not all characters are good (from what little we know of them), but I still enjoyed how Joyce simply narrated the happenings of their lives without any judgement. The people went about their business and we followed them like their shadows silently watching, learning, and observing.
The stories I enjoyed the most (Eveline/ Counterparts/ Clay/ A Painful Case/ A Mother/ The Dead) were the ones that evoked the most emotional response in me, which is a feat considering all, except for The Dead are under 15 pages.
3.5/5
Better than the sum of its parts.
I didn't enjoy all the stories. No. Correction: I didn't understand all the stories. The cultural, religious, political, and linguistic context was too complex for me to decipher on my own (r/thehemingwaylist thanks for all the help).
However, I do see why this anthology has stood the test of time. It's a fine glimpse of a Dublin I wasn't alive to see. Not all characters are good (from what little we know of them), but I still enjoyed how Joyce simply narrated the happenings of their lives without any judgement. The people went about their business and we followed them like their shadows silently watching, learning, and observing.
The stories I enjoyed the most (Eveline/ Counterparts/ Clay/ A Painful Case/ A Mother/ The Dead) were the ones that evoked the most emotional response in me, which is a feat considering all, except for The Dead are under 15 pages.
genocide_joe's review against another edition
adventurous
dark
emotional
funny
inspiring
lighthearted
reflective
tense
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? It's complicated
4.5
jcc23's review against another edition
4.0
Dubliners es un conjunto de relatos situados en Dublin y que se divide en cuatro grupos: cuentos de infancia, juventud, adultez y de la vida pública. En general, la trama puede parecer trivial, pero la narración tiene un alto componente de simbolismos que dejan mucho para el análisis. Cada cuento me demandó una relectura como mínimo y complementé la lectura con los análisis que incluye la edición que cito, la cual recomiendo. Fue mi primera lectura de Joyce y volveré a él muy pronto, seguramente con El retrato de un artista adolescente. No le doy 5 estrellas esta vez, pero es un libro que mejora con las relecturas, así que delego la calificación final a mi futuro yo.
zerofactorial's review against another edition
5.0
I learned the meaning of sublime only recently, in class last Spring, and this was the first time that word, in its depth of meaning struck me so deeply about some work. In this case, especially the finale of "the Dead."
k_camrn's review against another edition
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? No
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? Yes
3.5