Take a photo of a barcode or cover
4.06 AVERAGE
4.06 AVERAGE
what an interesting book.
a man, given a life, to think.
to think about the absurdity, the meaningless of it all, to realise that happiness and absurdity are the bread and butter of our existence.
to know that philosophical suicide is more dangerous than real suicide, in the notion that you resolve to live your fate instead of revolting at the meaningless of it all and pushing it forward for the mere fact that you exist and can think it.
he's inspiring, and I especially find it funny he never considered himself an existentialist when it drips from his words like honey.
but to quote Camus itself, "to admit the paradox is to make it untrue", so perhaps he was revealing his true ideas in a subversive way.
read this shit, and read the other essays. read the Kafka bit too. the fact that my favorite philosopher so far shares my favorite weird German author is kind of amazing not going to lie :D
a man, given a life, to think.
to think about the absurdity, the meaningless of it all, to realise that happiness and absurdity are the bread and butter of our existence.
to know that philosophical suicide is more dangerous than real suicide, in the notion that you resolve to live your fate instead of revolting at the meaningless of it all and pushing it forward for the mere fact that you exist and can think it.
he's inspiring, and I especially find it funny he never considered himself an existentialist when it drips from his words like honey.
but to quote Camus itself, "to admit the paradox is to make it untrue", so perhaps he was revealing his true ideas in a subversive way.
read this shit, and read the other essays. read the Kafka bit too. the fact that my favorite philosopher so far shares my favorite weird German author is kind of amazing not going to lie :D
emotional
reflective
medium-paced
challenging
Man this book really comes out swinging, when one of the earliest lines is, "There is but one truly serious philosophical problem and that is suicide. Judging whether life is or is not worth living amounts to answering the fundamental question of philosophy." I laughed out loud on reading that with the sheer bluntness that Camus comes at you. That being said I appreciated the bluntness. The book as a whole was, interesting. I think Camus' version of existentialism can be a bit bleak, and reading it at times was a bit depressing. That being said it was certainly worth considering and the concepts of the book are some that I will continue to think on. The book doesn't seem like a true philosophy book in that Camus is not telling you a framework for life but spends much of the essay tearing down why other viewpoints are cowardice. I am not all that well versed in all of the authors mentioned so at times it could be a bit confusing in that regard. Then at times the essay felt as if it could have been a great deal shorter and still conveyed the same basic point. Overall though I still enjoyed and given its relative brevity it's probably worth reading if you have some interest in philosophy at large and especially in existential philosophy.
Interesting perspective, but Camus takes longer than necessary to get to his points. Worth a read, but don't expect to be blown away.
a great wrecking force & obscenely beautiful - a life-altering text
Literair heb ik Camus hoog zitten, een kritisch denker, een rebel, een dwarsligger, een vreemdeling in eigen land, maar met zijn wijsgerige interpretaties heb ik moeite. Met Kierkegaard gaat hij bijvoorbeeld veel te kort door de bocht, dan wringt voor mij de existentiële handschoen. Camus is dan ook geen echte filosoof, maar in zijn woorden een 'filosofisch romancier', zoals Proust, Dostojevski of Stendhal. De polemiek tegen al het 'eeuwige' ten gunste van een Nietzscheaanse trouw aan de aarde ('het concrete') is interessant studiemateriaal, zijn uitkomst bij het 'absurde' is prikkelend en als begrip zeer vruchtbaar (bijvoorbeeld voor het zenboeddhisme), maar ik ben het fundamenteel oneens met de conclusies die hij hieruit trekt.
Voor mij is het 'absurde' een metafysische krachtterm om iets aan te duiden dat niet aan te duiden valt (een gevoel van zinvolle zinloosheid, zie nogmaals zen), maar het draait elke vorm van transcendentie (inspiratie, mogelijkheid, religieus handelen) de nek om via een soort van berusting in een gesloten, immanent wereldbeeld. Het 'absurde' kan op die manier snel doorslaan tot een vorm van nihilisme, maar Camus weet er toch de opstand, vrijheid en hartstocht aan te koppelen. Ik moet het boek nogmaals herlezen om beter te begrijpen hoe hij dat precies doet.
In die zin kan het 'absurde' niet doordacht worden, maar vraagt het om een concrete handeling, een daad, die niet gebonden is aan een hoger moraal. Het 'absurde' is geen zon aan de hemel, maar een open zee zonder houvast, dat om een constant roeien vraagt met de riemen die je hebt of uit nieuw gesprokkeld hout snijdt. Het is met de vele aanhalingen niet te missen dat Nietzsche de grootste inspiratiebron was voor Camus, en dat hij diens filosofie wilde actualiseren.
Prikkelend, onbevredigend, eloquent. Zijn verhandelingen over de toneelspeler, Don Juan en Kafka zijn mooi, maar die van Sisyphus blijft veruit de meest knappe analyse uit het boek.
3.5/5
Voor mij is het 'absurde' een metafysische krachtterm om iets aan te duiden dat niet aan te duiden valt (een gevoel van zinvolle zinloosheid, zie nogmaals zen), maar het draait elke vorm van transcendentie (inspiratie, mogelijkheid, religieus handelen) de nek om via een soort van berusting in een gesloten, immanent wereldbeeld. Het 'absurde' kan op die manier snel doorslaan tot een vorm van nihilisme, maar Camus weet er toch de opstand, vrijheid en hartstocht aan te koppelen. Ik moet het boek nogmaals herlezen om beter te begrijpen hoe hij dat precies doet.
In die zin kan het 'absurde' niet doordacht worden, maar vraagt het om een concrete handeling, een daad, die niet gebonden is aan een hoger moraal. Het 'absurde' is geen zon aan de hemel, maar een open zee zonder houvast, dat om een constant roeien vraagt met de riemen die je hebt of uit nieuw gesprokkeld hout snijdt. Het is met de vele aanhalingen niet te missen dat Nietzsche de grootste inspiratiebron was voor Camus, en dat hij diens filosofie wilde actualiseren.
Prikkelend, onbevredigend, eloquent. Zijn verhandelingen over de toneelspeler, Don Juan en Kafka zijn mooi, maar die van Sisyphus blijft veruit de meest knappe analyse uit het boek.
3.5/5
An amazing and wonderful – but very difficult – book. Camus’s philosophy of the absurd, encompassing a scope of every major philosopher from Plotinus and Augustine, through Descartes, and scaling the peaks of Kierkegaard and Nietzsche, is the most complete modern philosophy that I have encountered. It doesn’t pretend to be too much; it doesn’t relieve any of the burden of choice; it doesn’t shirk the yoke of meaninglessness and futility; but it does give a decent prescription for living: revolt, liberty and passion.
That Camus wrote this before he was 30 is ample evidence of his towering intelligence and singular talent for synthesis of that which he had read and digested. Camus’s appreciation for 19th century Russian literature also wins him points from me.
The essays at the end were inspired poetical flourishes of Camus mostly paying homage to Algiers. They were really delightful and sweet, yet not without overtures of his philosophy, and dated as some were prior to Sisyphus, showed nascent glimpses of what was to come.
That Camus wrote this before he was 30 is ample evidence of his towering intelligence and singular talent for synthesis of that which he had read and digested. Camus’s appreciation for 19th century Russian literature also wins him points from me.
The essays at the end were inspired poetical flourishes of Camus mostly paying homage to Algiers. They were really delightful and sweet, yet not without overtures of his philosophy, and dated as some were prior to Sisyphus, showed nascent glimpses of what was to come.
adventurous
dark
reflective
medium-paced
DNF. This one just wasn't for me. After a few false starts I gave up on page 36. I really enjoyed The Fall and The Stranger, but this was nothing like those. It's less narrative and more of a didactic philosophical treatise on suicide. As a person with a terminal illness I can't think of a less interesting subject to me at this time, especially because Camus seems to intimate that there is no justification for ending one's life. Whether or not this includes compassionate release, I could only assume euthanasia wasn't under consideration here. I would love to be able to die on my own terms and I don't need to be dissuaded from perpetrating a pointless death. I only want a release from pain before my cancer deteriorates the rest of my brain and body. I can't hope to escape my fate. Nothing short of a miracle could make that possible and that's just absurd.