You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
3.84 AVERAGE
3.84 AVERAGE
mysterious
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
En esta obra, Paul Karasik y David Mazzucchelli adaptan la novela La ciudad de cristal de Paul Auster al cómic. La historia sigue a un escritor que, por error, se ve envuelto en la resolución de un caso perturbador: la protección de un niño que pasó catorce años privado de libertad por su padre, con el propósito de que olvidara el lenguaje y así recuperar la lengua original perdida con la Torre de Babel. Mientras cumple con este encargo, el protagonista comienza a perder la razón, explorando conceptos como la identidad y el lenguaje.
El dibujo en blanco y negro es sensacional. Las palabras emergen de los objetos, dotándolos de una entidad propia y adaptando perfectamente la novela. También me encanta la representación de la ciudad, que poco a poco se aleja del foco para transformarse en un laberinto. De este modo, nos sumergimos en la locura del personaje y en su pérdida de identidad, dos de los ejes principales de la obra.
El guion es brillante, al igual que la novela de Auster. Por un lado, el caso en sí es tan inquietante que atrapa al lector desde el primer momento. A medida que avanza la historia, el protagonista no comprende muchos de los sucesos que ocurren a su alrededor, al igual que el lector, lo que genera una conexión progresiva entre ambos.
Por otro lado, la obra nos sumerge en una reflexión profunda sobre el lenguaje y su importancia. Es especialmente interesante cuando se menciona cómo seguimos utilizando las mismas palabras para referirnos a objetos, incluso cuando están rotos, sin adaptar el término. Estos conceptos hacen que el misterio central pase a un segundo plano y cobren más relevancia las ideas del autor sobre el lenguaje y los juegos de identidad, como la cuestión de la autoría en El Quijote y Cervantes.
El final del cómic refuerza estas ideas mediante unas notas finales sobre el narrador de la historia, logrando una estructura circular que me ha parecido magnífica.
Un cómic altamente recomendable, tanto para quienes han leído la obra de Auster como para quienes no. Nunca imaginé que esta novela pudiera adaptarse al cómic, pero lo hace de manera excepcional. De hecho, la adaptación es tan buena que ahora tengo dudas sobre si volver a leer primero la novela original o el cómic.
I haven't read the original book, but the story seems so unbelievable that I doubt I would enjoy it as a novel.
The visuals of this graphic novel told the most interesting story, despite the loosely held together strings that are the existential plot. I didn't see the deconstruction of language in the story at all.
I would describe the adaption of City of Glass (and possibly the novel itself) as Film Noir for 13 year-olds.
The visuals of this graphic novel told the most interesting story, despite the loosely held together strings that are the existential plot. I didn't see the deconstruction of language in the story at all.
I would describe the adaption of City of Glass (and possibly the novel itself) as Film Noir for 13 year-olds.
Great modernist work!!! Read comics!! Comics can be serious too!! Read them!
Vreemd & bevreemdend. Dat is het verhaal. Het verhaal van Paul Auster, maar ook deze ambitieuze graphic novel versie.
Dit boek is ambitieus, omdat niet rust op letterlijke illustraties van het verhaal. De tekenaar ondersteunt de tekst met visuele verhalen die op zichzelf kunnen staan.
Dat merk je. Zo blijken passages met zeer statische 'vertellers', plots scènes vol visuele choreografie te ontlokken, met - wss - dezelfde ondertoon.
Ik kreeg meermaals het gevoel twee parallelle kunstwerken tegelijkertijd op te mogen/moeten nemen. Dat ik dat apprecieer, dat weet ik.
Wat ik niet weet? Eens het verhaal uit is, en je je afvraagt wat het 'centrale idee' van het verhaal nu was... Dan geraak ik er niet uit.
Opties? Verloren gegaan in de tekst-selectie?Verdronken in de extra tekeningen? Bewust desoriënterend & gewoon opzet?
Vreemd en bevreemdend is deze graphic novel van Mazzuchelli, maar dat was het origineel ook. Zo zit het verhaal vol 'dubbele' identiteiten: elke naam heeft minimum twee dragers en de hoofdrol draagt drie identiteiten. Zeer ambitieus.
Het vakmanschap staat buiten twijfel. Het verhaal? Is vreemd, maar is dit een ander soort vreemd? Waren twee ambities teveel voor één balans? Ik vraag me des te meer af. Misschien moet ik het origineel lezen.
Wat het ook mag wezen:Ik laat het wat bezinken terwijl ik nageniet.
Commentaar is welkom & lezen is aanbevolen.
Dit boek is ambitieus, omdat niet rust op letterlijke illustraties van het verhaal. De tekenaar ondersteunt de tekst met visuele verhalen die op zichzelf kunnen staan.
Dat merk je. Zo blijken passages met zeer statische 'vertellers', plots scènes vol visuele choreografie te ontlokken, met - wss - dezelfde ondertoon.
Ik kreeg meermaals het gevoel twee parallelle kunstwerken tegelijkertijd op te mogen/moeten nemen. Dat ik dat apprecieer, dat weet ik.
Wat ik niet weet? Eens het verhaal uit is, en je je afvraagt wat het 'centrale idee' van het verhaal nu was... Dan geraak ik er niet uit.
Opties? Verloren gegaan in de tekst-selectie?Verdronken in de extra tekeningen? Bewust desoriënterend & gewoon opzet?
Vreemd en bevreemdend is deze graphic novel van Mazzuchelli, maar dat was het origineel ook. Zo zit het verhaal vol 'dubbele' identiteiten: elke naam heeft minimum twee dragers en de hoofdrol draagt drie identiteiten. Zeer ambitieus.
Het vakmanschap staat buiten twijfel. Het verhaal? Is vreemd, maar is dit een ander soort vreemd? Waren twee ambities teveel voor één balans? Ik vraag me des te meer af. Misschien moet ik het origineel lezen.
Wat het ook mag wezen:Ik laat het wat bezinken terwijl ik nageniet.
Commentaar is welkom & lezen is aanbevolen.
This was my first time reading Paul Auster, and my 4th? time reading David Mazzuchelli who seemed to be perfectly suited for the subject matter and the writing style (if you haven't read Asterios Polyp yet, do yourself a favor and pick it up--bloody brilliant). It's unusual for text and image to work so well in tandem in comics/graphic novels. By that, I mean that the imagery is not simply depicting the people and events described by the book but also reflect the themes, rhythm and tone of the book. Among other things, this is a book about linguistics, or about the disconnect or interplay between language and meaning, name and identity, cage and fence. If meta-narrative annoys you, you will not like this book at all. If you're like me, and find meta-narrative fascinating and thought-provoking, you'll really dig this book.
challenging
mysterious
reflective
fast-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
N/A
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
It's difficult to know how to talk about this book. It has a post-modern emptiness, but is also fascinating and uses the comics medium inventively. Is it asking why we care about characters and plot? What happens when those elements of a story are smudged and chaotic?
dark
mysterious
fast-paced
I usually skip graphic novel adaptations, but this one was excellent. It was required reading for a graphic novel class, for good reason. Doesn't necessarily "upgrade" the original object, but picks it up and shows you its other faces.