Take a photo of a barcode or cover
4.04 AVERAGE
4.04 AVERAGE
challenging
emotional
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
This is the Japanese equivalent of Hardy’s Wessex Tales: either this means you’ll adore these books or find them an absolute chore. As much as I appreciate this level of care and detail placed on a study of Japanese contemporary society, I just found it really dull.
Really wanted to love this, but didn't. That said, it's still good enough that I kept up with it through out 1L fall. Stunning passages interspersed with absurd & immature heterosexual dynamics disguised as "noblery" or "beauty" or actual love, somehow, of some sort. I understand that I'm supposed to read this in context of and as an analogy to changing Japanese society at the time, but sometimes I had a lot of trouble focusing on the broader symbolism and resisting the urge to roll my eyes at the protagonist's spoiled rich boy energy. Mishima only finds this noble or unique or whatever because he didn't experience high school with a bunch of spoiled boys as a girl. The ending took my breath away, though, for what it's worth.
dark
emotional
relaxing
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
N/A
Flaws of characters a main focus:
Yes
emotional
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
The only reason I sought out this book was that the author committed public seppuku after completing its three sequels. I imagined that only someone possessed by unique, albeit fanatical, beliefs could commit such an intense act. Said believer’s books would have to be interesting, no?
To my dismay, Yukio Mishima appears, to me, to have been motivated by an extreme conservatism that merely bores.
The opening salvo to the Sea of Tranquility tetralogy, Spring Snow, focuses on the doomed love affair between the children of minor Japanese nobles. Satoko and Kiyoaki are childhood friends, and Kiyoaki fends off Satoko’s public advances. Only when Satoko is betrothed to a close relative of the Emperor do Kiyoaki’s eyes linger on his long-time friend. He proceeds to manipulate all of his connections to keep Satoko for himself. This love crusade eventually leads to his own death and the political demise of many involved in Kiyoaki’s plots.
Throughout the book, the author tells us about the characters’ Westernization. As an American reader, I can’t say I recognize all the cultural changes at which the author only hints. The disdain for many of the characters is clear however. The fathers of the two main families have been plotting to ruin each other; Kiyoaki’s man-in-waiting can’t contain either his lust for a serving girl or his disrespect of the Matsugae household. We see princes from Thailand and they appear just silly.
As for the main character, a plethora of omens and self-reflections remind us of Kiyoaki’s fate, so his death is never in question. That it follows from a broken heart truly disappointed me.
The only character the author seems to respect is Shigekuni Honda. He’s an unsuspecting, hard-working boy from a commoner family. Honda is Kiyoaki’s only friend, and how that came about is anyones guess. Honda will do anything for Kiyoaki, but none of that is reciprocated. He does come to play a role in the illicit love affair, but Honda’s political and historical reflections dominate his presence in the book.
These peeks into Honda’s mind focus on historical legacy. The topics he thinks upon range from formal law, individual capacity to change history, and religious parables about willpower. This gives the impression that Honda seeks to grab power the only way available to a commoner: get a political job that lets you command underlings. All of this is to place much gravity on the weight of the past and an individual’s duty to the world they live in, the future. This all contrasts with the apparent thoughts of the other characters of the novel: self-absorbed and self-serving.
While I found the characters unlikable and the plot dull, the writing alone kept me interested. The author manages to weave this story of misbegotten love into language that impresses great depth upon the reader. The scenery around the Matsugae estate and beach house feel heavy with history, and the royal family is treated with reverence. That Kiyoaki and Satoko’s sordid affair occurs within these complex and profound settings makes the dissonance all that more real.
At times, the author does manage to capture how cultural rot can reside below the surface of beauty and regality. These rare glimmers do not satisfy.
I do not plan on reading the sequels. They are about Honda’s life and him bearing witness to Kiyoaki’s reincarnations. Count me uninterested.
emotional
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
“Çünkü kutsal olan her şeyin özünde düşler, anılar vardır, biz de zaman ya da uzaklık yüzünden ayrı düştüğümüz şeyi ansızın elle tutulur halde karşımıza çıkaran o mucizeyi yaşarız. Düşler, anılar, kutsal şeyler-hepsi de aynıdır çünkü hiçbirine dokunamayız. Dokunabileceğimiz şeyden bir kez ayrıldık mı, artık o şey kutsallaşmıştır; ulaşılamayanın güzelliğini, mucizesellik niteliği kazanır.”
Japon edebiyatı için biraz klasikleşmiş bir model olarak; yine karakterlerin mantıktan uzaklaşan eylemlerinin sonucu oluşan trajik bir aşk öyküsü aracılığıyla modern dünya ile japon geleneklerinin sonsuz çatışmasını anlatıyor. Yani ön planda iki gencin imkansız aşkı anlatılırken temelde Japonya'nın Meiji restorasyonundan sonra geçirdiği dönüşümün bir portresi ve sert bir eleştirisi var. Hatta kitabın adı olan “ Bahar Karları” da ana karakter Kiyoaki’nin de yavaş yavaş değişen karakteri üzerinden Japonya’nın geleneksel yapısının eriyip gitmesine dair bir atıf. Kiyoaki’nin bir diğer özelliği de çoklu iç çatışmalarından muzdarip olması. Gerek gelenekçi bir ailede büyüyüp, batılı bir sisteme entegre olmasıyla iki kültür arasındaki zıtlıktan yeniden şekillenmesi, gerekse Satoko’ya duyduğu aşk-nefret arasında sıkışmış duyguları ya da kendini yalnızlaştıran yapısına karşılık rüyalarıyla bu yalnızlığa dayanabilme savaşı ile kararsız ve çelişkili. Bu da bir noktada batılılaşmış bir tarzda yaşayan ancak milliyetçi bir ailede yetişmiş Mişima’nın romanın içinde kendisini yansıtması gibi geliyor. Kitap boyunca önümüze gelen Kiyoaki’nin rüya defteri de Mişima’nın intiharından önce yazdığı son kitap olarak bu dörtleme ile özdeşleşti kafamda. Tıpkı Kiyoaki’nin gündelik hayatında daimi kaçtığı sorumluluk, olumsuz durum ve duygulara karşılık rüyalarında bu kaçışı bırakması ve onları düzenli olarak yazması ve kitabın sonundaki akıbeti gibi, Bahar Karları da yazarın kendisiyle yüzleşme eseri gibi.
Kitabın bir diğer etkileyici yönü ise şiirsel dili. Metaforları ve benzetmeleriyle uyandırmayı başardığı imgeler çok güçlü ve şaşırtıcı bir güzelliğe sahip. Benim uzun süre okumaya çekindiğim bir seriydi, ancak beklediğimden çok daha akıcı ve kendisine bağlayan bir hikayeydi. Çok sevdim.
“Zaman. Önemli olan zamandır. Zaman geçtikçe seninle ben, ne olduğunu fark etmemiş bile olsak, karşı konulmaz biçimde dönemimizin ortak görüşüne dahil edileceğiz. Daha sonra, Taişo Dönemi’nin başlarındaki gençlerin şöyle ya da böyle düşündüklerimi, giyindiklerini, konuştuklarını söylerlerken seninle benden söz ediyor olacaklar. Hepimiz bir yığın halinde görüleceğiz.”
Japon edebiyatı için biraz klasikleşmiş bir model olarak; yine karakterlerin mantıktan uzaklaşan eylemlerinin sonucu oluşan trajik bir aşk öyküsü aracılığıyla modern dünya ile japon geleneklerinin sonsuz çatışmasını anlatıyor. Yani ön planda iki gencin imkansız aşkı anlatılırken temelde Japonya'nın Meiji restorasyonundan sonra geçirdiği dönüşümün bir portresi ve sert bir eleştirisi var. Hatta kitabın adı olan “ Bahar Karları” da ana karakter Kiyoaki’nin de yavaş yavaş değişen karakteri üzerinden Japonya’nın geleneksel yapısının eriyip gitmesine dair bir atıf. Kiyoaki’nin bir diğer özelliği de çoklu iç çatışmalarından muzdarip olması. Gerek gelenekçi bir ailede büyüyüp, batılı bir sisteme entegre olmasıyla iki kültür arasındaki zıtlıktan yeniden şekillenmesi, gerekse Satoko’ya duyduğu aşk-nefret arasında sıkışmış duyguları ya da kendini yalnızlaştıran yapısına karşılık rüyalarıyla bu yalnızlığa dayanabilme savaşı ile kararsız ve çelişkili. Bu da bir noktada batılılaşmış bir tarzda yaşayan ancak milliyetçi bir ailede yetişmiş Mişima’nın romanın içinde kendisini yansıtması gibi geliyor. Kitap boyunca önümüze gelen Kiyoaki’nin rüya defteri de Mişima’nın intiharından önce yazdığı son kitap olarak bu dörtleme ile özdeşleşti kafamda. Tıpkı Kiyoaki’nin gündelik hayatında daimi kaçtığı sorumluluk, olumsuz durum ve duygulara karşılık rüyalarında bu kaçışı bırakması ve onları düzenli olarak yazması ve kitabın sonundaki akıbeti gibi, Bahar Karları da yazarın kendisiyle yüzleşme eseri gibi.
Kitabın bir diğer etkileyici yönü ise şiirsel dili. Metaforları ve benzetmeleriyle uyandırmayı başardığı imgeler çok güçlü ve şaşırtıcı bir güzelliğe sahip. Benim uzun süre okumaya çekindiğim bir seriydi, ancak beklediğimden çok daha akıcı ve kendisine bağlayan bir hikayeydi. Çok sevdim.
“Zaman. Önemli olan zamandır. Zaman geçtikçe seninle ben, ne olduğunu fark etmemiş bile olsak, karşı konulmaz biçimde dönemimizin ortak görüşüne dahil edileceğiz. Daha sonra, Taişo Dönemi’nin başlarındaki gençlerin şöyle ya da böyle düşündüklerimi, giyindiklerini, konuştuklarını söylerlerken seninle benden söz ediyor olacaklar. Hepimiz bir yığın halinde görüleceğiz.”
Compelling story with a look at 20th Japenese culture many won't see without reading literature from the time. This was a slow read for me, not as popcorn as some of the other fiction I've been reading, but it compelled me enough to want to read further in the series and see some of Mishima's other work. Recommended if you're looking for something different.
Beautifully written tragic romance story. An affair is not something one should celebrate or root for, but Mishima wrote it so elegantly, you cannot help but sympathize for the two main characters.
After all of this, I just want to hug Honda. The man of the story, indeed.
After all of this, I just want to hug Honda. The man of the story, indeed.