Take a photo of a barcode or cover
3.81 AVERAGE
3.81 AVERAGE
dark
emotional
informative
reflective
sad
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Content Warnings
Graphic: Mental illness, Panic attacks/disorders, Suicidal thoughts, Grief
dark
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
dark
reflective
medium-paced
dark
reflective
sad
fast-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
N/A
Flaws of characters a main focus:
Yes
First of all, this novel is so boring. Like actually so boring. The writing (it could just be the translation to be honest) doesn't make up for it either. As a mentally ill person (lol), nothing really resonates with me in this book apart from the odd line here and there. That is, in the sense of the metaphors and imagery used, not the content. Obviously, I can't relate to any experiences portrayed.
Second of all the narrator is the biggest see you next tuesday ever. Sorry but having a rough childhood doesn't mean you get to be a pos the rest of your life. I don't know how to explain what I mean without sounding insensitive; I know myself how easy it is to become a "bad" person when you suffer with mental illness but this is on another level.
His entitlement is so jarring. Also, the way he drags innocent women into his bs and ruins their lives while simultaneously expecting them to solve all his problems rubs me the wrong way. I know it's an old book and written by a Japanese Man (capital M) but I can't deal with the misogny.
I don't feel sorry for this character at all and the fact its somewhat an autobiography of the author makes me never want to touch any of his books again. I really don't get the hype for this book unless you're an edgy teenage boy or a miserable middle aged man.
Second of all the narrator is the biggest see you next tuesday ever. Sorry but having a rough childhood doesn't mean you get to be a pos the rest of your life. I don't know how to explain what I mean without sounding insensitive; I know myself how easy it is to become a "bad" person when you suffer with mental illness but this is on another level.
His entitlement is so jarring. Also, the way he drags innocent women into his bs and ruins their lives while simultaneously expecting them to solve all his problems rubs me the wrong way. I know it's an old book and written by a Japanese Man (capital M) but I can't deal with the misogny.
I don't feel sorry for this character at all and the fact its somewhat an autobiography of the author makes me never want to touch any of his books again. I really don't get the hype for this book unless you're an edgy teenage boy or a miserable middle aged man.
dark
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
‘Er bestaat een woord: ‘verschoppeling’. Kennelijk verwijst het in de wereld van de mensen naar de meelijwekkende verliezers, naar hen die verdorven zijn. Maar ik voelde me een ‘verschoppeling vanaf de geboorte’. Als ik iemand tegenkwam die door de samenleving werd bestempeld als een verschoppeling, stemde dat mijn hart altijd mild. Het stemde mijn hart zo mild dat ik me er zelf door liet meeslepen. Er bestaat nog een woord: ‘schuldbesef’. Hoewel ik in deze mensenwereld mijn hele leven heb geleden onder dit besef, is het ook mijn trouwe metgezel, als een echtgenote in goede en kwade dagen, en ondanks alle somberte maken we plezier, wij alleen met z’n tweetjes'
‘Zelfstandige naamwoorden worden allemaal opgedeeld in mannelijk, vrouwelijk en onzijdig, maar net zo goed is er een onderscheid nodig tussen komisch en tragisch. Stoomboot en stoomtrein zijn bijvoorbeeld allebei tragische woorden, en tram en bus zijn allebei komisch. Wie niet weet waarom dat zo is, is niet geschikt om over kunst te discussiëren.’
‘Zodra me werd gevraagd wat ik wilde, wilde ik niets meer. Door mijn hoofd flitste dan het idee dat het er niet toe deed, dat niet me hoe dan ook blij kon maken. En tegelijk was ik niet in staat te weigeren wat iemand anders me gaf, hoezeer het me ook tegenstond. Als iets me niet beviel, zei ik dat niet, en van wat ik wel graag had proefde ik steels, alsof ik er geen recht op had. En dan nog smaakte het ontzettend bitter en deed een onzeglijke angst me kronkelen. Ik vond, anders gezegd, niet eens de kracht om een keuze te maken tussen twee dingen. En ik neem aan dat deze kwalijke eigenschap in mijn latere jaren een belangrijke oorzaak werd van mijn ‘leven vol schaamte’.’
‘Wat me in het gezelschap van Horiki ook uit de nood hielp was dat hij volkomen negeerde wat zijn gesprekspartner dacht en dat hij zich verloor in oeverloos gekwebbel over zijn ‘passie’ (misschien was passie wel het negeren van het standpunt van de ander). Hij bleef vierentwintig uur per dag onnozele kletspraat verkopen en er bestond geen enkel gevaar dat er een onbehaaglijke stilte zou vallen’
‘Zelfstandige naamwoorden worden allemaal opgedeeld in mannelijk, vrouwelijk en onzijdig, maar net zo goed is er een onderscheid nodig tussen komisch en tragisch. Stoomboot en stoomtrein zijn bijvoorbeeld allebei tragische woorden, en tram en bus zijn allebei komisch. Wie niet weet waarom dat zo is, is niet geschikt om over kunst te discussiëren.’
‘Zodra me werd gevraagd wat ik wilde, wilde ik niets meer. Door mijn hoofd flitste dan het idee dat het er niet toe deed, dat niet me hoe dan ook blij kon maken. En tegelijk was ik niet in staat te weigeren wat iemand anders me gaf, hoezeer het me ook tegenstond. Als iets me niet beviel, zei ik dat niet, en van wat ik wel graag had proefde ik steels, alsof ik er geen recht op had. En dan nog smaakte het ontzettend bitter en deed een onzeglijke angst me kronkelen. Ik vond, anders gezegd, niet eens de kracht om een keuze te maken tussen twee dingen. En ik neem aan dat deze kwalijke eigenschap in mijn latere jaren een belangrijke oorzaak werd van mijn ‘leven vol schaamte’.’
‘Wat me in het gezelschap van Horiki ook uit de nood hielp was dat hij volkomen negeerde wat zijn gesprekspartner dacht en dat hij zich verloor in oeverloos gekwebbel over zijn ‘passie’ (misschien was passie wel het negeren van het standpunt van de ander). Hij bleef vierentwintig uur per dag onnozele kletspraat verkopen en er bestond geen enkel gevaar dat er een onbehaaglijke stilte zou vallen’
dark
emotional
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
I considered what review to give this book, if I were to give one at all. I ultimately decided to give it a numerical value because the author published this book to be read and, by extension, to be judged.
On account of No Longer Human being semi-autobiographical and the character work being the most important, I don't feel the need to criticize specific plot points in the story.The events described are a cascade of horrible situations that Yozo fixates on and uses as evidence to judge himself. This disproportionate amount of misery is an intentional choice meant to portray mental illness, and a very effective one.
While this is not uncommon in the time No Longer Human was written, an issue I have with the book is that the misogyny can be gratuitous at times to a point where it's difficult to read through. Regardless, I recommend toughing through these parts because fully understanding the book would involve reading the whole thing. The epilogue redeems a lot of the book, but simultaneously makes it weak in other aspects.This section shows an outsider perspective on Yozo as a person, where the reader is reminded that the events described in the journals were exaggerated and that characters acted due to being unaware of Yozo's mindset. One issue I had was an explanation that Yozo's father was responsible for Yozo's behavior. I wish that there were more scenes with Yozo's father to make it clearer whether this is a genuine conclusion or another misunderstanding by other characters. However, the epilogue recontextualizes the story and affirms the reason why it was written.
No Longer Human is an overall great story that depicts the full grit of mental illness. It's a short book, but not a light read by any means.
On account of No Longer Human being semi-autobiographical and the character work being the most important, I don't feel the need to criticize specific plot points in the story.
While this is not uncommon in the time No Longer Human was written, an issue I have with the book is that the misogyny can be gratuitous at times to a point where it's difficult to read through. Regardless, I recommend toughing through these parts because fully understanding the book would involve reading the whole thing. The epilogue redeems a lot of the book, but simultaneously makes it weak in other aspects.
No Longer Human is an overall great story that depicts the full grit of mental illness. It's a short book, but not a light read by any means.
Content Warnings
Graphic: Addiction, Alcoholism, Drug abuse, Infidelity, Mental illness, Misogyny, Pedophilia, Suicide attempt
Moderate: Ableism, Forced institutionalization
Minor: Sexual assault, Blood, Grief, War
dark
reflective
sad
tense
medium-paced
challenging
dark
emotional
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
N/A
Strong character development:
No
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes