Take a photo of a barcode or cover
3.63 AVERAGE
3.63 AVERAGE
slow-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
Some how worse than Tommyknockers
Jesus smucking Christ I could not read another tedious page of this doorstop.
Ο Κινγκ παθαίνει Ντελίλο ή Κόρμακ Μακάρθι και προσπαθεί να γράψει ένα «ΜΕΓΑΛΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ». Δυστυχώς το εφέ είναι πλασίμπο και ο Κινγκ (ας μην κρυπτόμεθα όπισθεν του δακτύλου μας) είναι η Ρούλα Κορομηλά των Αμερικάνων συγγραφέων τρόμου, γεμίζει (όσες) σελίδες (του παραγγείλει ο εκδότης του) χωρίς ουσία με την ίδια πληθωρικότητα με την οποία η Ρούλα γέμιζε τον τηλεοπτικό χρόνο με φλυαρία χωρίς να λέει το παραμικρό. Έτσι, ενώ ο Κινγκ νομίζει ότι γράφει κάτι βαθύ, προσωπικό και εμβριθές, στην πραγματικότητα μας πεθαίνει από ανία σε ένα βιβλίο που μάλλον θα μπορούσε και να μην έχει γραφτεί. Μιλάμε για ανάγνωση «αγγαρεία», όσοι έχουν αναγκαστεί να δώσουν εκκλησιαστικό δίκαιο στη νομική θα με καταλάβουν.
Ενώ λοιπόν ο Βασιλιάς του (φτηνού) Τρόμου έχει ξεκινήσει να γράφει το αμερικανικό του μυθιστόρημα, πριν μπει εντελώς στα βαθιά, παθαίνει Στήβεν Κίνγκ και πρέπει να χώσει μέσα τρόμο, υπερφυσικό, Booya Moon, κακό μπουλ, μπουλ του αίματος, στικτούς τρόμους και ό,τι άλλη γλίτσα (α, ναι, και κακή γλίτσα έχει το βιβλίο, αυτή που πρέπει να σε χαρακώσει ο πατέρας σου για να βγει) χρησιμοποιεί τον εγκέφαλό του ως διεύθυνση μονίμου κατοικίας. Οπότε, έχουμε πάλι μία από τα ίδια, με τη διαφορά ότι είναι μακράν το πιο αααααααργόοοοοοοσσσσσυυυυυυρρρρρτοοοοοοawwwwwwwww πράγμα που έχει γράψει, σε σημείο να νομίζεις ότι ο Αγγελόπουλος έπαιρνε σπιντ όταν γύριζε τα διάσημα πλάνα του.
Η ιστορία της Λίζι είναι τόσο κατατονική που θα ήταν βελτίωση να λέγεται «Υστερία της Λίζι» και έχει να κάνει με τη χήρα ενός συγγραφέα που τις μισές σελίδες θυμάται τι έκανε με τον αποθαμένο, τις άλλες μισές αποκρούει μουρλούς που θέλουν τα αδημοσίευτα του άντρα της και την απειλούν ή μπαζοβγάζει την (μη γελάσετε…) ΚΑΤΑΤΟΝΙΚΗ αδελφή της σε ψυχιατρεία.
Οι σελίδες διαδέχονται βασανιστικά η μία την άλλη, γεμάτες άχρηστες λεπτομέρειες και φλύαρη πρόζα χαμηλής συνήθως ποιότητας (όχι ότι λείπουν τα καλά τεμάχια, αλλά είναι ισχνή μειονότητα, κάτι σαν τους ξανθούς γαλανομάτηδες στην Ιουδαία προ 2000 ετών) και μαθαίνουμε ολοένα και περισσότερα πράγματα για τον μακαρίτη το σύζυγο, πώς ο πατέρας του χαράκωνε αυτόν και τον αδελφό του για να βγει το μπουλ (δεν έχει καν σημασία, μη ρωτάτε) και πώς οι πληγές κλείνανε γρήγορα επειδή… έτσι γινότανε οικογενειακά και επειδή βουτάγανε τα χέρια τους σε τσάι (ΔΕΝ ΕΙΠΑ «ΜΗ ΡΩΤΑΤΕ»;;;). Με λίγα λόγια, κουράζει, κι όταν λέμε «κουράζει» εννοούμε τύπου θέλεις να το παρατήσεις και να μην ξανασχοληθείς γιατί δε σε έχει κρατήσει από πουθενά (αλλά πάντα λες «κι αν πιο κάτω βελτιωθεί;) και στο τέλος περνάνε 2 βδομάδες και καταφέρνεις να το τελειώσεις και κλαις το χαμένο χρόνο.
Και μια που είπα για το «τέλος», η αλήθεια είναι ότι καμιά 50αριά σελίδες μετά το σημείο που θα έπρεπε λογικά να τλειεώνει το βιβλίο, αναγκαζόμαστε να υποστούμε ένα μακρόσυρτο σαλιάρισμα (δήθεν συναισθηματικό και ονειρικό) σχετικά με το «τι έγινε μετά» και τα τελευταία γράμματα του μακαρίτη του άντρα της Λίζι, που λέει πώς σκότωσε με αξίνα τον πατέρα του (πφφφ, που να δεις ένας Οιδίποδας τι έκανεε, Κινγκ γατάκι) και πρέπει να συγκινηθούμε, αλλά δυστυχώς είχε γλαρόσουπα ή κάτι τέτοιο. Ειλικρινά, έχω την αίσθηση ότι το βιβλίο θα ήταν σχεδόν αναγνώσιμο αν είχε το 1/3 του όγκου που πιάνει ο αναγνώστης τελικά στα χέρια του, αλλά και πάλι έχω τις επιφυλάξεις μου.
Χωρίς πλάκα είναι από τα βιβλία που αν τα πας σε εκδότη και δε λέγεσαι Στήβεν Κινγκ, βρίσκουν αμέσως το δρόμο τους για την αγκαλιά της μητέρας γης (ή της παγκόσμιας χαρτοβιομηχανίας) μέσω ανακύκλωσης. Νομίζω ότι είναι το χειρότερο βιβλίο του Κινγκ που έχω διαβάσει (αν και έχω ακούσει εξαιρετικά κραξίδια και για το «Παιδί από το Κολοράντο»).
Ενώ λοιπόν ο Βασιλιάς του (φτηνού) Τρόμου έχει ξεκινήσει να γράφει το αμερικανικό του μυθιστόρημα, πριν μπει εντελώς στα βαθιά, παθαίνει Στήβεν Κίνγκ και πρέπει να χώσει μέσα τρόμο, υπερφυσικό, Booya Moon, κακό μπουλ, μπουλ του αίματος, στικτούς τρόμους και ό,τι άλλη γλίτσα (α, ναι, και κακή γλίτσα έχει το βιβλίο, αυτή που πρέπει να σε χαρακώσει ο πατέρας σου για να βγει) χρησιμοποιεί τον εγκέφαλό του ως διεύθυνση μονίμου κατοικίας. Οπότε, έχουμε πάλι μία από τα ίδια, με τη διαφορά ότι είναι μακράν το πιο αααααααργόοοοοοοσσσσσυυυυυυρρρρρτοοοοοοawwwwwwwww πράγμα που έχει γράψει, σε σημείο να νομίζεις ότι ο Αγγελόπουλος έπαιρνε σπιντ όταν γύριζε τα διάσημα πλάνα του.
Η ιστορία της Λίζι είναι τόσο κατατονική που θα ήταν βελτίωση να λέγεται «Υστερία της Λίζι» και έχει να κάνει με τη χήρα ενός συγγραφέα που τις μισές σελίδες θυμάται τι έκανε με τον αποθαμένο, τις άλλες μισές αποκρούει μουρλούς που θέλουν τα αδημοσίευτα του άντρα της και την απειλούν ή μπαζοβγάζει την (μη γελάσετε…) ΚΑΤΑΤΟΝΙΚΗ αδελφή της σε ψυχιατρεία.
Οι σελίδες διαδέχονται βασανιστικά η μία την άλλη, γεμάτες άχρηστες λεπτομέρειες και φλύαρη πρόζα χαμηλής συνήθως ποιότητας (όχι ότι λείπουν τα καλά τεμάχια, αλλά είναι ισχνή μειονότητα, κάτι σαν τους ξανθούς γαλανομάτηδες στην Ιουδαία προ 2000 ετών) και μαθαίνουμε ολοένα και περισσότερα πράγματα για τον μακαρίτη το σύζυγο, πώς ο πατέρας του χαράκωνε αυτόν και τον αδελφό του για να βγει το μπουλ (δεν έχει καν σημασία, μη ρωτάτε) και πώς οι πληγές κλείνανε γρήγορα επειδή… έτσι γινότανε οικογενειακά και επειδή βουτάγανε τα χέρια τους σε τσάι (ΔΕΝ ΕΙΠΑ «ΜΗ ΡΩΤΑΤΕ»;;;). Με λίγα λόγια, κουράζει, κι όταν λέμε «κουράζει» εννοούμε τύπου θέλεις να το παρατήσεις και να μην ξανασχοληθείς γιατί δε σε έχει κρατήσει από πουθενά (αλλά πάντα λες «κι αν πιο κάτω βελτιωθεί;) και στο τέλος περνάνε 2 βδομάδες και καταφέρνεις να το τελειώσεις και κλαις το χαμένο χρόνο.
Και μια που είπα για το «τέλος», η αλήθεια είναι ότι καμιά 50αριά σελίδες μετά το σημείο που θα έπρεπε λογικά να τλειεώνει το βιβλίο, αναγκαζόμαστε να υποστούμε ένα μακρόσυρτο σαλιάρισμα (δήθεν συναισθηματικό και ονειρικό) σχετικά με το «τι έγινε μετά» και τα τελευταία γράμματα του μακαρίτη του άντρα της Λίζι, που λέει πώς σκότωσε με αξίνα τον πατέρα του (πφφφ, που να δεις ένας Οιδίποδας τι έκανεε, Κινγκ γατάκι) και πρέπει να συγκινηθούμε, αλλά δυστυχώς είχε γλαρόσουπα ή κάτι τέτοιο. Ειλικρινά, έχω την αίσθηση ότι το βιβλίο θα ήταν σχεδόν αναγνώσιμο αν είχε το 1/3 του όγκου που πιάνει ο αναγνώστης τελικά στα χέρια του, αλλά και πάλι έχω τις επιφυλάξεις μου.
Χωρίς πλάκα είναι από τα βιβλία που αν τα πας σε εκδότη και δε λέγεσαι Στήβεν Κινγκ, βρίσκουν αμέσως το δρόμο τους για την αγκαλιά της μητέρας γης (ή της παγκόσμιας χαρτοβιομηχανίας) μέσω ανακύκλωσης. Νομίζω ότι είναι το χειρότερο βιβλίο του Κινγκ που έχω διαβάσει (αν και έχω ακούσει εξαιρετικά κραξίδια και για το «Παιδί από το Κολοράντο»).
I really wanted to get into this, but I do not think it lends itself to an audiobook very well. Between switching back and forth and chapters ending mid-sentence, I'm not able to follow what is happening well. Because of all of that I haven't been able to get into the book.
This Was Not My Favorite Stephen King Book
It Was Kinda Boring
It Was Kinda Boring
Well written, inventive, and filled with the kinds of micro-explorations into character moments that King is so good at. But the book wore me out. DNF.
dark
emotional
funny
hopeful
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
adventurous
dark
emotional
mysterious
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Complicated
I’ve owned this book in hardcover since it was first published in 2006. Every once in a while over the last twelve years or so, I’ve looked at it and thought, oh I should read that, and then proceeded to not do that. This was in my college years, when I bought books a) Just because they were pretty, b) When I couldn’t afford them, and c) Indiscriminately, without doing any research about them. I had not read any Stephen King yet, at all, either, so yeah, let’s buy this expensive book (not even on sale!) and then not touch it for years. Good plan. (My first King would come in 2008. I read Cell, also while in this phase, and I did not like it. I did not read any more of his books until 2012.)
So basically I bought this because the marketing team sold the hell out of it. And also, lookie, this is what’s under the dust jacket:
I still to this day have a hard time resisting good marketing and a well-packaged hardcover book.
Okay, but the book. Which is bonkers? I can tell this is a very personal story for King. It’s one he wrote soon after his near fatal car accident, and its specific inspiration reportedly came when he walked in to his office upon coming home from the hospital to find most of his things boxed up (his wife Tabitha had been doing some redesigning) and he thought, so this is what it would look like in here if I died. That morbid thought launched this book, which is about the wife of a very famous author after he has died (and unlike King, his fictional author is a critically acclaimed and literary prize-winning one, which feels like a great middle finger to real critics and jury prize committees). It’s a book about mortality and marriage and sisterhood (of all things). It’s also in large part inspired by Tabitha herself, though it’s certainly not biographical.
Dear God, I hope not.
Lisey Landon has been okay for the past two years without her husband, Scott, said famous author. She’s finally ready to box up his things, and is preparing to donate most of them to some literary institute or other (scholars and such have been after her almost since he died to get after Landon’s papers). It opens rather quietly, actually, with Lisey and her mentally unstable sister, Amanda, cleaning out Scott’s study. King writes the narrative in a very close third person, so that we’re so far in Lisey’s head we sometimes don’t have context, and it takes a bit for some of her imagery and phrasing to make sense. We also learn most of what we need to know in halting flashbacks, as Lisey allows herself more and more to open up her memories and examine the past. And there are some incidents that have frightening relevance to her current situation. For the first third of the book or so, you think this is straight up lit-fic, until the WEIRDNESS begins to make itself known. It gets SUPER WEIRD. But that’s par for the course, for King. Here it felt more weird, I think, because for such a long time it felt so mundane, so normal, so banal in its scariness (death, loneliness, mental illness).
I think King did an excellent job putting this together. It’s structured impeccably, and its themes feel organic to his characters arcs and backstories. The problem that you might have, and which I had as well, is that part of the style of the book is that close third person, and Lisey and Scott have a very unique interior language to their marriage, that could very easily annoy the crap out of you. I found myself irritated on several occasions, especially near the beginning. They have a lot of catchphrases and alternate words they use, which all came out of the thirty plus years of their marriage, a shared vocabulary that not even we as readers are fully let in on, even by the end. At the same time, the book is so immersive. Even as you’re annoyed by it, it feels real.
And then there’s the weirdness, which I won’t spoil. I’ll just say that novel becomes as much horror by the end as it is lit-fic. It was weird and it genuinely terrified me.
One quibble. There’s this thing with one of the men who wants Scott’s papers. He sends someone to strongarm Lisey into handing them over, and the guy turns out to be a creepy, violent, stalker. In the midst of a book so full of thematic resonance, that character seemed like a pointless blip of violence. More motivating factor than character in himself, he existed more to move Lisey along than anything. But then, I’ve never been a famous author like Stephen King. I’m sure he’s had plenty of experiences with people on the fringes, stalkers and obsessives and overzealous fans, that it belongs in a story about what’s scary for a family of someone that well known.
[3.5 stars, rounded up]
So basically I bought this because the marketing team sold the hell out of it. And also, lookie, this is what’s under the dust jacket:
I still to this day have a hard time resisting good marketing and a well-packaged hardcover book.
Okay, but the book. Which is bonkers? I can tell this is a very personal story for King. It’s one he wrote soon after his near fatal car accident, and its specific inspiration reportedly came when he walked in to his office upon coming home from the hospital to find most of his things boxed up (his wife Tabitha had been doing some redesigning) and he thought, so this is what it would look like in here if I died. That morbid thought launched this book, which is about the wife of a very famous author after he has died (and unlike King, his fictional author is a critically acclaimed and literary prize-winning one, which feels like a great middle finger to real critics and jury prize committees). It’s a book about mortality and marriage and sisterhood (of all things). It’s also in large part inspired by Tabitha herself, though it’s certainly not biographical.
Dear God, I hope not.
Lisey Landon has been okay for the past two years without her husband, Scott, said famous author. She’s finally ready to box up his things, and is preparing to donate most of them to some literary institute or other (scholars and such have been after her almost since he died to get after Landon’s papers). It opens rather quietly, actually, with Lisey and her mentally unstable sister, Amanda, cleaning out Scott’s study. King writes the narrative in a very close third person, so that we’re so far in Lisey’s head we sometimes don’t have context, and it takes a bit for some of her imagery and phrasing to make sense. We also learn most of what we need to know in halting flashbacks, as Lisey allows herself more and more to open up her memories and examine the past. And there are some incidents that have frightening relevance to her current situation. For the first third of the book or so, you think this is straight up lit-fic, until the WEIRDNESS begins to make itself known. It gets SUPER WEIRD. But that’s par for the course, for King. Here it felt more weird, I think, because for such a long time it felt so mundane, so normal, so banal in its scariness (death, loneliness, mental illness).
I think King did an excellent job putting this together. It’s structured impeccably, and its themes feel organic to his characters arcs and backstories. The problem that you might have, and which I had as well, is that part of the style of the book is that close third person, and Lisey and Scott have a very unique interior language to their marriage, that could very easily annoy the crap out of you. I found myself irritated on several occasions, especially near the beginning. They have a lot of catchphrases and alternate words they use, which all came out of the thirty plus years of their marriage, a shared vocabulary that not even we as readers are fully let in on, even by the end. At the same time, the book is so immersive. Even as you’re annoyed by it, it feels real.
And then there’s the weirdness, which I won’t spoil. I’ll just say that novel becomes as much horror by the end as it is lit-fic. It was weird and it genuinely terrified me.
One quibble. There’s this thing with one of the men who wants Scott’s papers. He sends someone to strongarm Lisey into handing them over, and the guy turns out to be a creepy, violent, stalker. In the midst of a book so full of thematic resonance, that character seemed like a pointless blip of violence. More motivating factor than character in himself, he existed more to move Lisey along than anything. But then, I’ve never been a famous author like Stephen King. I’m sure he’s had plenty of experiences with people on the fringes, stalkers and obsessives and overzealous fans, that it belongs in a story about what’s scary for a family of someone that well known.
[3.5 stars, rounded up]
dark
emotional
tense
slow-paced