Take a photo of a barcode or cover
4.41 AVERAGE
4.41 AVERAGE
Nie chce słyszeć ani jednego złego słowa na temat tej książki
The newspaper “Journal des débats” published this Alexandre Dumas’ novel periodically, in 18 segments, starting in August 1844 and ending in January 1846. The Count of Monte Cristo became the most popular book in Europe.
Dumas based this story on the real account od Pierre Picaud who was charged of treason by 3 friends that coveted his rich fiancée. When he got out, he started working with a cleric that, when he died, left Pierre all of his fortune. Pierre tricked one of his friends, faking his death, so that he can give out the names of his traitors. When he got what he wanted, he punished them all (fiancée included). After the revenge, Picaud was killed by the friend who told him the names.
All the Bonapartist references, including the representation of some of the characters, is based on Dumas’ father, a general under Napoleon’s command.
As you have heard of, the novels is about the wrongly imprisonment of Edmond Dantès, for carrying a letter of a bonapartist conspiracy – treason. That conspiracy was the one that Napoleon took the throne away from Louis XVIII for a 100 Days.
Dantès, after he escaped from prison, takes revenge on those who betrayed him, using the fortune and knowledge that his prison mate, Abbé Faria, left him.
For taking place between 1815 and 1844, we see several references of Napoleon’s exile and his return on March 1815 (the 100 Days). Auguste Maquet helped writing this novel by intertwining characters and basic plot while Dumas wrote dialogues and details putting his magic in there. Was also Maquet that verified every historical reference so that the plot was precise. For example, there was a real Ali Paxá of Tepelene, her spouse and his assassination were real, only Haydée wasn’t (unfortunately!).
Facts aside… This is my book. I LOVE LOVE LOVE this book.
For me, it isn’t about revenge. It’s about pain, forgiveness and it’s about hope.
Told in a third-person narrative, and through an extensive timeline in the present, we’re spectators of a story that leaves us hooked beginning to end.
Dumas writes it in a simple, light, intuitive and romanticized way, with sopa opera kind of drama and humour (Cavalcanti’s interview is hilarious!). I know that the book seems intimidating for its size, but once we get into the story, we don’t notice time passing by.
Since Dumas wrote the novel periodically, got paid by line, that’s why so many dialogues and short answers.
Witnessing Dantès’ plan mastery was absolutely mesmerizing and fascinating. Puts any thriller and psychological drama writer to shame, with all that creativity.
Dantès is moved by religion, and refers himself as an instrument of the Providence, using it as justification for his actions. We see a long transformation from what means to be Dantès and what it means to be The Count, while he tries to find redemption through warm feelings and emotions.
To seek revenge, Dantès creates various personalities and disguises, one of them Abbé Busoni, an Italian priest. Thus, during the 10 years since the prison escape until the beginning of the plan (meeting in Rome with one of the characters), he studied everything about the participants of his demise, elaborated a plan predicting every contingent and using an extreme level of manipulation.
The main issues in this book are justice and hope.
What is the difference between them?
How far revenge is fair? Never.
We aren’t more than others nor others more than us.
Our decision does not fit in the decisions of the other, but in us.
Justice fits in the system it respects to, and revenge in nowhere. Following that Light place, absent of darkness, takes time and patience but we end up having realisations that we never thought that we ever will have – and that’s hope.
Hope that happiness will prevail over the suffering.
Modernist thoughts are very present in the book, created by minds that, in the XIX century, lived in a conservative culture, and those types of mindset are still talked about to this day.
Feminism, maternity, justice, slavery, racism, homosexuality, media/journalist values, social hierarchy, forgiveness and corruption.
We’re talking about two writers from the XIX century talking of homosexuality acceptance, for example.
We’re talking about two writers from the XIX century that empower women and the right to be free, in every way.
We’re talking about two writers from the XIX century that stand against racism and value slaves as human beings.
Dumas writes so beautifully that we finish this book with a feeling of inner peace. Dumas writes emotions and transmits so much strength through adversities, that is inspiring.
There’s always something that brings clarity to the reader, to the reader’s life and own mistakes.
A Must-read.
Follow my readings on Instagram: @sam_livralma
Follow my blog (Portuguese): samlivralma.blogspot.com
Dumas based this story on the real account od Pierre Picaud who was charged of treason by 3 friends that coveted his rich fiancée. When he got out, he started working with a cleric that, when he died, left Pierre all of his fortune. Pierre tricked one of his friends, faking his death, so that he can give out the names of his traitors. When he got what he wanted, he punished them all (fiancée included). After the revenge, Picaud was killed by the friend who told him the names.
All the Bonapartist references, including the representation of some of the characters, is based on Dumas’ father, a general under Napoleon’s command.
As you have heard of, the novels is about the wrongly imprisonment of Edmond Dantès, for carrying a letter of a bonapartist conspiracy – treason. That conspiracy was the one that Napoleon took the throne away from Louis XVIII for a 100 Days.
Dantès, after he escaped from prison, takes revenge on those who betrayed him, using the fortune and knowledge that his prison mate, Abbé Faria, left him.
For taking place between 1815 and 1844, we see several references of Napoleon’s exile and his return on March 1815 (the 100 Days). Auguste Maquet helped writing this novel by intertwining characters and basic plot while Dumas wrote dialogues and details putting his magic in there. Was also Maquet that verified every historical reference so that the plot was precise. For example, there was a real Ali Paxá of Tepelene, her spouse and his assassination were real, only Haydée wasn’t (unfortunately!).
Facts aside… This is my book. I LOVE LOVE LOVE this book.
For me, it isn’t about revenge. It’s about pain, forgiveness and it’s about hope.
Told in a third-person narrative, and through an extensive timeline in the present, we’re spectators of a story that leaves us hooked beginning to end.
Dumas writes it in a simple, light, intuitive and romanticized way, with sopa opera kind of drama and humour (Cavalcanti’s interview is hilarious!). I know that the book seems intimidating for its size, but once we get into the story, we don’t notice time passing by.
Since Dumas wrote the novel periodically, got paid by line, that’s why so many dialogues and short answers.
Witnessing Dantès’ plan mastery was absolutely mesmerizing and fascinating. Puts any thriller and psychological drama writer to shame, with all that creativity.
Dantès is moved by religion, and refers himself as an instrument of the Providence, using it as justification for his actions. We see a long transformation from what means to be Dantès and what it means to be The Count, while he tries to find redemption through warm feelings and emotions.
To seek revenge, Dantès creates various personalities and disguises, one of them Abbé Busoni, an Italian priest. Thus, during the 10 years since the prison escape until the beginning of the plan (meeting in Rome with one of the characters), he studied everything about the participants of his demise, elaborated a plan predicting every contingent and using an extreme level of manipulation.
The main issues in this book are justice and hope.
What is the difference between them?
How far revenge is fair? Never.
We aren’t more than others nor others more than us.
Our decision does not fit in the decisions of the other, but in us.
Justice fits in the system it respects to, and revenge in nowhere. Following that Light place, absent of darkness, takes time and patience but we end up having realisations that we never thought that we ever will have – and that’s hope.
Hope that happiness will prevail over the suffering.
Modernist thoughts are very present in the book, created by minds that, in the XIX century, lived in a conservative culture, and those types of mindset are still talked about to this day.
Feminism, maternity, justice, slavery, racism, homosexuality, media/journalist values, social hierarchy, forgiveness and corruption.
We’re talking about two writers from the XIX century talking of homosexuality acceptance, for example.
We’re talking about two writers from the XIX century that empower women and the right to be free, in every way.
We’re talking about two writers from the XIX century that stand against racism and value slaves as human beings.
Dumas writes so beautifully that we finish this book with a feeling of inner peace. Dumas writes emotions and transmits so much strength through adversities, that is inspiring.
There’s always something that brings clarity to the reader, to the reader’s life and own mistakes.
A Must-read.
Follow my readings on Instagram: @sam_livralma
Follow my blog (Portuguese): samlivralma.blogspot.com
adventurous
challenging
funny
informative
medium-paced
adventurous
challenging
adventurous
emotional
funny
inspiring
mysterious
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
adventurous
dark
emotional
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
3.5/5
Miła baja. Do 500 strony postaci kobiecych prawie nie było lub były dla ozdoby, później na szczęście troszkę się to poprawiło.
Dear Eugenia Danglars, i know what you are.
Miła baja. Do 500 strony postaci kobiecych prawie nie było lub były dla ozdoby, później na szczęście troszkę się to poprawiło.
Dear Eugenia Danglars, i know what you are.
adventurous
mysterious
medium-paced
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
Το έργο αυτό που έχει υποφέρει στα χέρια διασκευαστών και σκηνοθετών, αξίζει να διαβαστεί ολόκληρο, χωρίς περικοπές, χωρίς συντομεύσεις. Αν στην εποχή των 280 χαρακτήρων του τουίτερ, ιδρώνετε για να διαβάσετε ένα από τα ομορφότερα βιβλία που γράφτηκαν ποτέ, καλά να πάθετε.
Ο Εδμόνδος Νταντές, είναι ένας ταλαντούχος νέος που οδεύει προς την απόλυτη ευτυχία. Σε πολύ μικρή ηλικία θα καπετανεύσει για τον εξαιρετικό εφοπλιστικό οίκο Μορέλ, είναι έτοιμος να παντρευτεί την όμορφη αγαπημένη του Μερσέντες (όχι Μπενζ) και έχει ξεχρεώσει το φουκαρά πατέρα του που είναι ίδιος ο Λαυρέντης Διανέλλος σε μελόδραμα του 1960.
Όμως η μοίρα τα έχει κανονίσει αλλιώς.
Τρεις άνθρωποι, χυδαίοι, ανήθικοι και υστερόβουλοι, κλέβουν όλη την ευτυχία μέσα από τα χέρια του και με στημένο κατηγορητήριο πετυχαίνουν τον χωρίς ελπίδα αποφυλάκισης εγκλεισμό του στο Φρούριο του Ιφ, που περιβάλλεται από θάλασσα.
Στη συνέχεια, ο Δουμάς πατήρ, με την εκπληκτική πένα του μας δίνει μια ανεπανάλληπτη ιστορία καρμικής εξισορρόπησης και πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία της ευρωπαϊκής ιστορίας του 19ου αιώνα.
Ολοζώντανοι χαρακτήρες, λίγο μανιχαϊστικοί οι περισσότεροι (με ροπή προς το καλό ή το κακό, χωρίς πολλές ενδιάμεσες στάσεις, κάτι όμως που δεν αποτελεί πρόβλημα, ούτε ξενίζει) σε ένα περίπλοκο χορό γνωριμιών, εξαπατήσεων, συμμαχιών και προδοσίας περνάνε μπροστά από τα μάτια μας και παίρνουν τις θέσεις τους στην εξέλιξη του δράματος.
Η γραφή εκτός από εξαιρετική ως προς την πλοκή και την αφηγηματική ικανότητα, αφήνει να διαφανεί η ευφυία, η επιστημοσύνη και οι τεράστιος πλούτος γνώσεων του συγγραφέα, που όμως δεν στις κοπανάει στη μάπα, αλλά τις αξιοποιεί προς όφελος της δραματουργίας.
Ο Εδμόνδος Νταντές, θάβεται ζωντανός στο φρούριο του Ιφ και ξεχνιέται από σχεδόν όλους.
Ο Σεβάχ ο Θαλασσινός αναδύεται στη Μασσαλία και ευεργετεί τους δίκαιους και όσους σεβάστηκαν τη μνήμη.
Ο Κόμης Μοντεχρήστος, με τα φτερά των αγγέλων της εκδίκησης στην πλάτη, εμφανίζεται στο Παρίσι με το το πιο πλήρες, εξεζητημένο, καλοσχεδιασμένο σχέδιο απονομής δικαιοσύνης.
Και καθώς ο χορός αυξάνει ρυθμό, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται μπλεγμένοι στο γαϊτανάκι που εν αγνοία τους έχει στηθεί από το μυστηριώδη Κόμη, περιδινίζονται χωρίς να το ξέρουν κάνοντας φιγούρες γύρω από το αόρατο πτώμα του Εδμόνδου Νταντές, ξεφρενα και χωρίς συναίσθηση της επικείμενης καταστροφής. Και η θηλιά, σιγά σιγά, με προσεκτικούς χειρισμούς, αρχίζει να κλείνει.
Το έργο είναι μοναδικό και σε έκταση και σε ποιότητα. Αν (νομίζετε ότι) το έχετε ήδη διαβάσει σε κάποια άλλη έκδοση, επίτομη των 400 σελίδων, κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και διαβάστε το ολόκληρο, όπως το γέννησε η μάνα του, δηλαδή η εξαιρετική φαντασία του Αλέξανδρου Δουμά (πατρός).
Παραφράζοντας ένα προβληματικό παιδάκι που έφτασε να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδος, θα ρωτήσω:
HAVE YOU READ ΚΟΜΗΣ ΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟΣ;
Σχεδόν ό,τι κι αν απαντήσετε, θα σας ανταπαντήσω:
NO, YOU HAVE NOT READ ΚΟΜΗΣ ΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟΣ
και μετά θα σας συστήσω τη συγκεκριμένη έκδοση, η οποία έχει τύχει και εξαιρετικής μετάφρασης και επιμέλειας, με υποδειγματικές σημειώσεις.
Ο Εδμόνδος Νταντές, είναι ένας ταλαντούχος νέος που οδεύει προς την απόλυτη ευτυχία. Σε πολύ μικρή ηλικία θα καπετανεύσει για τον εξαιρετικό εφοπλιστικό οίκο Μορέλ, είναι έτοιμος να παντρευτεί την όμορφη αγαπημένη του Μερσέντες (όχι Μπενζ) και έχει ξεχρεώσει το φουκαρά πατέρα του που είναι ίδιος ο Λαυρέντης Διανέλλος σε μελόδραμα του 1960.
Όμως η μοίρα τα έχει κανονίσει αλλιώς.
Τρεις άνθρωποι, χυδαίοι, ανήθικοι και υστερόβουλοι, κλέβουν όλη την ευτυχία μέσα από τα χέρια του και με στημένο κατηγορητήριο πετυχαίνουν τον χωρίς ελπίδα αποφυλάκισης εγκλεισμό του στο Φρούριο του Ιφ, που περιβάλλεται από θάλασσα.
Στη συνέχεια, ο Δουμάς πατήρ, με την εκπληκτική πένα του μας δίνει μια ανεπανάλληπτη ιστορία καρμικής εξισορρόπησης και πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία της ευρωπαϊκής ιστορίας του 19ου αιώνα.
Ολοζώντανοι χαρακτήρες, λίγο μανιχαϊστικοί οι περισσότεροι (με ροπή προς το καλό ή το κακό, χωρίς πολλές ενδιάμεσες στάσεις, κάτι όμως που δεν αποτελεί πρόβλημα, ούτε ξενίζει) σε ένα περίπλοκο χορό γνωριμιών, εξαπατήσεων, συμμαχιών και προδοσίας περνάνε μπροστά από τα μάτια μας και παίρνουν τις θέσεις τους στην εξέλιξη του δράματος.
Η γραφή εκτός από εξαιρετική ως προς την πλοκή και την αφηγηματική ικανότητα, αφήνει να διαφανεί η ευφυία, η επιστημοσύνη και οι τεράστιος πλούτος γνώσεων του συγγραφέα, που όμως δεν στις κοπανάει στη μάπα, αλλά τις αξιοποιεί προς όφελος της δραματουργίας.
Ο Εδμόνδος Νταντές, θάβεται ζωντανός στο φρούριο του Ιφ και ξεχνιέται από σχεδόν όλους.
Ο Σεβάχ ο Θαλασσινός αναδύεται στη Μασσαλία και ευεργετεί τους δίκαιους και όσους σεβάστηκαν τη μνήμη.
Ο Κόμης Μοντεχρήστος, με τα φτερά των αγγέλων της εκδίκησης στην πλάτη, εμφανίζεται στο Παρίσι με το το πιο πλήρες, εξεζητημένο, καλοσχεδιασμένο σχέδιο απονομής δικαιοσύνης.
Και καθώς ο χορός αυξάνει ρυθμό, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται μπλεγμένοι στο γαϊτανάκι που εν αγνοία τους έχει στηθεί από το μυστηριώδη Κόμη, περιδινίζονται χωρίς να το ξέρουν κάνοντας φιγούρες γύρω από το αόρατο πτώμα του Εδμόνδου Νταντές, ξεφρενα και χωρίς συναίσθηση της επικείμενης καταστροφής. Και η θηλιά, σιγά σιγά, με προσεκτικούς χειρισμούς, αρχίζει να κλείνει.
Το έργο είναι μοναδικό και σε έκταση και σε ποιότητα. Αν (νομίζετε ότι) το έχετε ήδη διαβάσει σε κάποια άλλη έκδοση, επίτομη των 400 σελίδων, κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και διαβάστε το ολόκληρο, όπως το γέννησε η μάνα του, δηλαδή η εξαιρετική φαντασία του Αλέξανδρου Δουμά (πατρός).
Παραφράζοντας ένα προβληματικό παιδάκι που έφτασε να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδος, θα ρωτήσω:
HAVE YOU READ ΚΟΜΗΣ ΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟΣ;
Σχεδόν ό,τι κι αν απαντήσετε, θα σας ανταπαντήσω:
NO, YOU HAVE NOT READ ΚΟΜΗΣ ΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟΣ
και μετά θα σας συστήσω τη συγκεκριμένη έκδοση, η οποία έχει τύχει και εξαιρετικής μετάφρασης και επιμέλειας, με υποδειγματικές σημειώσεις.
الكسندر دوما يملك قلما بارعا في وصف المشاعر، بالإضافة الى حس الفكاهة الساخر الذي يظهر في جمله وحواراته...الترجمة جيدة وان كان بها بعض مواضع اخطاء مطبعية واخرى بسبب المراجعة والتغيير المتواليين...لكنها ممتازة فيما عدا هذا...الى الجزء الثاني.