You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
4.02 AVERAGE
4.02 AVERAGE
Η επάρατη μετριότητα που χαρακτηρίζει το πρώτο βιβλίο συνεχίζεται. Δεν μπορείς να ενθουσιαστείς, δεν μπορείς να απογοητευτείς εντελώς. Μπορείς είτε να το παρατήσεις, είτε να το συνεχίσεις (γκρινιάζοντας όπως εγώ).
Μετά από ενάμιση βιβλίο μπορούμε πλέον να αναφερθούμε σε ένα θέμα που πάσχει: Οι χαρακτήρες.
Ο Σάιμον. Ο πιο νερόβραστος και ημιάχρηστος ήρωας σε Fantasy ever. Οι ικανότητές του συνοψίζονται στα εξής:
α) υπάρχει
β) τέλος
Ο Τζόσουα. Απόμακρος και τεθλιμμένος, με το νεύρο που θα μπορούσε να επιδείξει ένας πουρές πατάτας (από σκόνη, όχι σμας ποτέητο) ηγείται μιας αντίστασης που δεν αντιστέκεται, απλώς κάνει βόλτες από δω κι από κει.
Η μιάουμιάου ρίελ, ή όπως αλλιώς τη λένε. Αν θέλετε ένα όχι εντελώς εκνευριστικό κορίτσι στην εφηβεία (ή κάπου εκεί) που κάνει του κεφαλιού της, είναι ιδανική.
Ο Κάντεραχ. Θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον ως χαρακτήρας, ισορροπώντας ανάμεσα στο φως και το σκότος, την ηθική και την ανηθικότητα. Αντ’ αυτού κλέβει πορτοφόλια, ρεύεται και μαζεύει φράγκα.
Ο Πραϊράτιζ. Πέραν του ότι του κάνει τρελό καραφλοshaming ο συγγραφέας, είναι καρικατούρα κακού. Πηγαινοέρχεται και κάνει mice drops σε όποιον βρει μπροστά του, αλλά με την εξαίρεση του σπαθιού που έδωσε στον Ελάιας δεν έχουμε δει κάτι που να δικαιολογεί την ύπαρξή του και το ρόλο του.
Όλοι οι υπόλοιποι: Ένα συνονθύλευμα από κλισέ του genre.
Φυσικά, υπάρχει και η πλοκή. Ή, για την ακρίβεια η έλλειψή της. Ο Tad έχει σκορπίσει τους ήρωές του από δω κι από κει είτε για να σώσουν τη ζωή τους, είτε για να βρουν μαγικά αντικείμενα. Μερικές αψιμαχίες, ένας δυο φίλοι νεκροί σε κάθε βιβλίο πριν προλάβουμε να δεθούμε μαζί τους (Salvatore, έχεις παρέα σε αυτό) και χαριτωμενιές με κοντοστούπικα ερωτευμένα τρολ.
Αν σκεφτεί κανείς τι ΠΑΠΑΔΕΣ (αρχιμανδριταραίους και βάλε μιλάμε) έγραψε η Robin Hobb τη δεκαετία του ’90, είναι απορίας άξιο πώς μετριότητες σαν αυτό το βιβλίο επέζησαν στη συλλογική μνήμη ως (κάτι παραπάνω από) άξιες ανάγνωσης.
Στα μισά του βιβλίου και ακόμη περιμένω να δω τι κάνει αυτό το κωλόσπαθο που σέρνει μαζί του ο Σάιμον και τη μια μπορεί να κάνει cancel δράκο ενώ την άλλη δε μπορεί να καθαρίσει ούτε φιρίκι.
Ο Μπιμπικιαναμπικ, ο καλόβολος μικρός τρολ που είναι όλο χαριτωμενιές και σοβαρότητα μου έχει καθίσει στο στομάχι σαν (την) πέτρα (του αποχωρ...ητηρίου)
Μπορεί ΜΙΑ φορά σε όλο το βιβλίο κάποιος να απαντήσει σε ΜΙΑ ερώτηση, αντί να λέει «θα τα πούμε αργότερα αυτά», ή «θα σου πω μόνο όσα μπορείς να καταλάβεις τώρα, δηλαδή τίποτα», ή «δεν έχουμε χρόνο για να σου εξηγήσω, θα πρέπει να το βουλώσεις και να κάνεις κάμψεις μέχρι να σου πω».
Στο δεύτερο μισό τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, η πλοκή λιμνάζει, οι χαρακτήρες φέρονται σαν NPC με Bug και, ναι, κάτι που με ενοχλούσε από το πρώτο βιβλίο, αλλά δεν το ανέφερα:
ΤΑ ΜΥΡΙΑΔΕΣ ΟΝΟΜΑΤΑ ΜΕ ΑΠΟΣΤΡΟΦΟ, λες και κάποιος τα υπαγόρευε αλλά είχε λόξιγκα και ο ευσυνείδητος καταγραφέας πέρασε και τα χικ! στο γραπτό.
Οι «φίλοι» μας λοιπόν είναι σκόρπιοι στα πέντε σημεία του ορίζοντα, αλλά με ακροβασίες της πλοκής πρέπει να βρεθούν στην πέτρα του αποχαιρετισμού (που δεν είναι ούτε πέτρα, ούτε του αποχαιρετισμού, αποχαιρέτα μου τον πλάτανο, ευχαριστώ πολύ) κι έτσι στο τέλος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο φτάνουν (όσοι χρειάζεται) σώοι και αβλαβείς στον πολυπόθητο προορισμό, για να πάμε στο Cringe Angel Towel, τον τρίτο και τελευταίο τόμο αυτού του αναγνωστικού γολγοθά, όπου και θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα.
Κρατάμε το χειρότερο για το τέλος, όπου ο (παντελώς άχρηστος και αχρείαστος) Σάιμον αφενός παγιδεύεται στη χώρα των Σίθι με το πρόσχημα σε φέραμε για να σε σώσουμε, αλλά επειδή κανονικά δε φέρνουμεningas θνητούς , αφετέρου τον αφήνουν να φύγει (ΤΟ ΞΕΡΑΜΕ ΟΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ, DUUUH) μετά από ένα καταστροφικό συμβάν σε φάση «η μεγάλη αποτέτοια πριν πεθάνει είχε πει ότι όλα καλά μπορείς να φύγεις». ΠΡΟΣ ΤΙ ΟΛΗ ΑΥΤΗ Η ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ; Χώρια που λιώνει το κεφάλι ενός (κακού) τύπου χτυπώντας το με μια πέτρα μέχρι να γίνει πολτός και να τον απομακρύνουν οι Σϊθι. Παιδί της κουζίνας, κατσκαλάε; Επίσης τραγικός ο εκπαρθενισμός της Μιάου Μιάου Ριούελ από τον δανδή πλοιοκτήτη ευγενή που μετά κάνει και τον καμπόσο, δείχνει φτώχεια χαρακτήρα. Ουφ.
Καθώς έπαιξα μεταξύ ελληνικού και αγγλικού κειμένου, το αγγλικό είναι σαφώς καλύτερο, με τη μετάφραση να προκαλεί στον αναγνώστηεπιληψία, εκρήξεις βίας, μέλαινα χωλή, χτικιό, ποδάγρα και σύφιλη την απορία ως προς το πώς κατέληξε στο τυπογραφείο και αν έγινε όντως επιμέλεια.
Έχοντας διαβάσει άλλα 10 βιβλία του Tad δε μου πάει να τον μαυρίσω με μονάστερο, αλλά ειλικρινά, ίδρωσα να το τελειώσω κι όλο το ανέβαλλα. Είναι τέτοιος ο εκνευρισμός και η βαρεμάρα που δημιουργεί με τη φλυαρία και τα πετάγματα από POV σε POV.
Μετά από ενάμιση βιβλίο μπορούμε πλέον να αναφερθούμε σε ένα θέμα που πάσχει: Οι χαρακτήρες.
Ο Σάιμον. Ο πιο νερόβραστος και ημιάχρηστος ήρωας σε Fantasy ever. Οι ικανότητές του συνοψίζονται στα εξής:
α) υπάρχει
β) τέλος
Ο Τζόσουα. Απόμακρος και τεθλιμμένος, με το νεύρο που θα μπορούσε να επιδείξει ένας πουρές πατάτας (από σκόνη, όχι σμας ποτέητο) ηγείται μιας αντίστασης που δεν αντιστέκεται, απλώς κάνει βόλτες από δω κι από κει.
Η μιάουμιάου ρίελ, ή όπως αλλιώς τη λένε. Αν θέλετε ένα όχι εντελώς εκνευριστικό κορίτσι στην εφηβεία (ή κάπου εκεί) που κάνει του κεφαλιού της, είναι ιδανική.
Ο Κάντεραχ. Θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον ως χαρακτήρας, ισορροπώντας ανάμεσα στο φως και το σκότος, την ηθική και την ανηθικότητα. Αντ’ αυτού κλέβει πορτοφόλια, ρεύεται και μαζεύει φράγκα.
Ο Πραϊράτιζ. Πέραν του ότι του κάνει τρελό καραφλοshaming ο συγγραφέας, είναι καρικατούρα κακού. Πηγαινοέρχεται και κάνει mice drops σε όποιον βρει μπροστά του, αλλά με την εξαίρεση του σπαθιού που έδωσε στον Ελάιας δεν έχουμε δει κάτι που να δικαιολογεί την ύπαρξή του και το ρόλο του.
Όλοι οι υπόλοιποι: Ένα συνονθύλευμα από κλισέ του genre.
Φυσικά, υπάρχει και η πλοκή. Ή, για την ακρίβεια η έλλειψή της. Ο Tad έχει σκορπίσει τους ήρωές του από δω κι από κει είτε για να σώσουν τη ζωή τους, είτε για να βρουν μαγικά αντικείμενα. Μερικές αψιμαχίες, ένας δυο φίλοι νεκροί σε κάθε βιβλίο πριν προλάβουμε να δεθούμε μαζί τους (Salvatore, έχεις παρέα σε αυτό) και χαριτωμενιές με κοντοστούπικα ερωτευμένα τρολ.
Αν σκεφτεί κανείς τι ΠΑΠΑΔΕΣ (αρχιμανδριταραίους και βάλε μιλάμε) έγραψε η Robin Hobb τη δεκαετία του ’90, είναι απορίας άξιο πώς μετριότητες σαν αυτό το βιβλίο επέζησαν στη συλλογική μνήμη ως (κάτι παραπάνω από) άξιες ανάγνωσης.
Στα μισά του βιβλίου και ακόμη περιμένω να δω τι κάνει αυτό το κωλόσπαθο που σέρνει μαζί του ο Σάιμον και τη μια μπορεί να κάνει cancel δράκο ενώ την άλλη δε μπορεί να καθαρίσει ούτε φιρίκι.
Ο Μπιμπικιαναμπικ, ο καλόβολος μικρός τρολ που είναι όλο χαριτωμενιές και σοβαρότητα μου έχει καθίσει στο στομάχι σαν (την) πέτρα (του αποχωρ...ητηρίου)
Μπορεί ΜΙΑ φορά σε όλο το βιβλίο κάποιος να απαντήσει σε ΜΙΑ ερώτηση, αντί να λέει «θα τα πούμε αργότερα αυτά», ή «θα σου πω μόνο όσα μπορείς να καταλάβεις τώρα, δηλαδή τίποτα», ή «δεν έχουμε χρόνο για να σου εξηγήσω, θα πρέπει να το βουλώσεις και να κάνεις κάμψεις μέχρι να σου πω».
Στο δεύτερο μισό τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, η πλοκή λιμνάζει, οι χαρακτήρες φέρονται σαν NPC με Bug και, ναι, κάτι που με ενοχλούσε από το πρώτο βιβλίο, αλλά δεν το ανέφερα:
ΤΑ ΜΥΡΙΑΔΕΣ ΟΝΟΜΑΤΑ ΜΕ ΑΠΟΣΤΡΟΦΟ, λες και κάποιος τα υπαγόρευε αλλά είχε λόξιγκα και ο ευσυνείδητος καταγραφέας πέρασε και τα χικ! στο γραπτό.
Οι «φίλοι» μας λοιπόν είναι σκόρπιοι στα πέντε σημεία του ορίζοντα, αλλά με ακροβασίες της πλοκής πρέπει να βρεθούν στην πέτρα του αποχαιρετισμού (που δεν είναι ούτε πέτρα, ούτε του αποχαιρετισμού, αποχαιρέτα μου τον πλάτανο, ευχαριστώ πολύ) κι έτσι στο τέλος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο φτάνουν (όσοι χρειάζεται) σώοι και αβλαβείς στον πολυπόθητο προορισμό, για να πάμε στο Cringe Angel Towel, τον τρίτο και τελευταίο τόμο αυτού του αναγνωστικού γολγοθά, όπου και θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα.
Κρατάμε το χειρότερο για το τέλος, όπου ο (παντελώς άχρηστος και αχρείαστος) Σάιμον αφενός παγιδεύεται στη χώρα των Σίθι με το πρόσχημα σε φέραμε για να σε σώσουμε, αλλά επειδή κανονικά δε φέρνουμε
Καθώς έπαιξα μεταξύ ελληνικού και αγγλικού κειμένου, το αγγλικό είναι σαφώς καλύτερο, με τη μετάφραση να προκαλεί στον αναγνώστη
Έχοντας διαβάσει άλλα 10 βιβλία του Tad δε μου πάει να τον μαυρίσω με μονάστερο, αλλά ειλικρινά, ίδρωσα να το τελειώσω κι όλο το ανέβαλλα. Είναι τέτοιος ο εκνευρισμός και η βαρεμάρα που δημιουργεί με τη φλυαρία και τα πετάγματα από POV σε POV.
adventurous
emotional
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
slow-paced
adventurous
emotional
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
dark
mysterious
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Complicated
adventurous
dark
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
Content Warnings
Moderate: Death
Minor: Adult/minor relationship, Alcoholism
adventurous
mysterious
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
adventurous
mysterious
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
I do have a lot of love for opening chapters, and am perhaps less inclined towards middle sections. This book is the prime example of a bloated middle book.
I really love the way Tad writes and how he immerses you in the setting. One can't help but find his joyful prose infectious as he displays a real love for fantasy.
He does however take his damn time. Mostly, I'm okay with this if it's paired with character growth, some introspection about the situation and grander themes, or just engaging interactions between the cast. For a book that establishes its plot quite early, making it clear that this is a heavily plot-driven story, Tad does take a bit too long to arrive at his point. For big chunks, Tad doesn't necessarily balance the slow moving plot with necessary character development. We spend many pages just sort of waiting. Josua was a favourite of mine in DBC but his side-plot could have been condensed from roughly 250 pages to a couple of chapters. Maegwin was also a promising character who spent over 150 pages staring at a door in a cave. Once she opened the damn thing we got a lot of fascinating exploration of lore. I love Binabik, Simon and co and most of their story continues strongly. Binabik is a wonderful character.
Now, my one surprising gripe is that apart from Sithi lore and Qanucs, I don't find the world itself particularly interesting. Culturally/geographically speaking, Hernystir is quite obviously Ireland/Scotland (Hibernia) with Gaelic/Irish naming and pronunciations, Erkynland is quite clearly England. Rimmersgard = Scandinavia. Nabban = Rome etc etc.. for the time I can appreciate his world building for sure, but even compared to Tolkien, it isn't quite as subtle.
Anyway...
Still loving the story, but lost some of the wonder for good chunks. Once we got more exploration of the history, and truly inventive peoples I dug.
It also got surprisingly dark, quite impressive for a classic cosy fantasy from the 80s to deal with issues such as sexual abuse, but it's heavily hinted in here. I found that interesting. Also really liked Tad's coming-of-age angle with Simon having to wrestle with ideas mortality, morality and faith. The introduction of Aditu was a real plus and the whole vibe of arriving at Jiriki's was magical.
I really love the way Tad writes and how he immerses you in the setting. One can't help but find his joyful prose infectious as he displays a real love for fantasy.
He does however take his damn time. Mostly, I'm okay with this if it's paired with character growth, some introspection about the situation and grander themes, or just engaging interactions between the cast. For a book that establishes its plot quite early, making it clear that this is a heavily plot-driven story, Tad does take a bit too long to arrive at his point. For big chunks, Tad doesn't necessarily balance the slow moving plot with necessary character development. We spend many pages just sort of waiting. Josua was a favourite of mine in DBC but his side-plot could have been condensed from roughly 250 pages to a couple of chapters. Maegwin was also a promising character who spent over 150 pages staring at a door in a cave. Once she opened the damn thing we got a lot of fascinating exploration of lore. I love Binabik, Simon and co and most of their story continues strongly. Binabik is a wonderful character.
Now, my one surprising gripe is that apart from Sithi lore and Qanucs, I don't find the world itself particularly interesting. Culturally/geographically speaking, Hernystir is quite obviously Ireland/Scotland (Hibernia) with Gaelic/Irish naming and pronunciations, Erkynland is quite clearly England. Rimmersgard = Scandinavia. Nabban = Rome etc etc.. for the time I can appreciate his world building for sure, but even compared to Tolkien, it isn't quite as subtle.
Anyway...
Still loving the story, but lost some of the wonder for good chunks. Once we got more exploration of the history, and truly inventive peoples I dug.
It also got surprisingly dark, quite impressive for a classic cosy fantasy from the 80s to deal with issues such as sexual abuse, but it's heavily hinted in here. I found that interesting. Also really liked Tad's coming-of-age angle with Simon having to wrestle with ideas mortality, morality and faith. The introduction of Aditu was a real plus and the whole vibe of arriving at Jiriki's was magical.
adventurous
emotional
hopeful
mysterious
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes