Take a photo of a barcode or cover
Toch besloot ik de opvolger van dat in menig opzicht miserabele boek een geheel onbevooroordeelde kans te geven.
Ik had beter moeten weten.
Want Yanagihara lijkt iets tegen mij te hebben.
Neen! Niet tegen mij!
Tegen ons!
Tegen de lezer!
Ze doet er immers alles aan om die - nadat ze hem een paar tientallen bladzijden met intrigerend uitgezette lijntjes in een nieuwsgierig makende vrije nieuwe wereld het hof heeft gemaakt - op zo veel mogelijk manieren op te jutten en te irriteren om hem uiteindelijk finaal uit te putten en te dumpen.
Ze is een zwarte weduwe die de lezer wel verleidt maar niet verslindt. Er hoogstens even op kauwt en vervolgens meewarig weer uitspuwt.
Want waarom zijn haar personages anders alweer willoze wezels? Waarom dragen ze in de drie niéts met elkaar gemeen hebbende grote delen toch telkens dezelfde terugkerende namen? Waarom is die oeverloos vervelende Hawaiiaanse passage niet gewoon geschrapt? En waarom heeft geen énkel boekdeel een deftig einde?
“Gedurfd!”. “Visionair!” (zegt de achterflap).
Maar vooral vreselijk vermoeiend.
Dit boek is eindeloos onderweg en gaat nergens heen.
Al zeker niet - naar het paradijs.
Books 1 and 2 were good, if a little slow and complex.
Book 3 was phenomenal; partly testament to the scarily plausible dystopian New York, but also to the foundations of the family tree and relations established in the previous two centuries. 5
Graphic: Ableism, Alcoholism, Cancer, Child death, Chronic illness, Confinement, Cursing, Death, Domestic abuse, Genocide, Hate crime, Homophobia, Infidelity, Mental illness, Panic attacks/disorders, Physical abuse, Sexual content, Slavery, Suicidal thoughts, Terminal illness, Toxic relationship, Violence, Forced institutionalization, Xenophobia, Blood, Police brutality, Grief, Religious bigotry, Medical trauma, Car accident, Death of parent, Pregnancy, Fire/Fire injury, Cultural appropriation, Gaslighting, Abandonment, Colonisation, War, Injury/Injury detail, Classism, Deportation