Take a photo of a barcode or cover
4.47 AVERAGE
4.47 AVERAGE
emotional
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Content Warnings
Graphic: Domestic abuse, Rape, Sexual assault
Moderate: Violence
Tegenwoordig ben ik niet meer zo goed in lezen in bed. Al na enkele minuten beginnen mijn ogen dicht te vallen en moet ik met een diepe zucht mijn boek alweer wegleggen. Soms gebeurt het zelfs dat ik ‘s morgens wakker word met een nog opengeslagen boek of e-reader naast mijn hoofd. Oeps.
Zo af en toe lees ik eens een goed spannend boek waarbij ik dat probleem niet heb. Integendeel, als ik het wegleg “omdat het nu toch wel echt tijd is om te slapen”, dan blijft het nog wat malen in mijn hoofd.
Schrijft Elena Ferrante fantastisch mooi? Neen. Is dit baanbrekende literatuur? Neen. Maar het is wel zo een boek dat me wakker houdt. En dat niet alleen, het houdt me niet wakker omwille van de spanning, maar “gewoon” omdat ik zo erg meegetrokken word in het verhaal van deze twee vriendinnen. Heerlijk zoiets.
Gezien de thematiek kan dit boek misschien weggezet worden als chicklit of een vrouwenboek. En toch vind ik niet dat het dat is. Daarvoor is het verhaal net iets te echt, net een tikkeltje te rauw. Het is geen lieftallig verhaal over twee vriendinnen door dik en dun. Integendeel, ik zou nooit tekenen voor zo een vriendschap. Het is er een van aantrekken en afstoten, twee aparte karakters bij elkaar. (Dit tweede boek is in dat opzicht een stuk interessanter dan het eerste boek, omdat beide vriendinnen als imperfect weggezet worden. Het geeft een interessanter spanningsveld dan in het eerste boek met het wondermooie wonderkind Lila.)
Het is ook geen verhaal van het type “what doesn’t kill you makes you stronger”. Ja, Lenu en Lila groeien op en krijgen een persoonlijkheid, maar wat moeten ze toch veel vallen om weer recht te krabbelen. En hoe hard houden hun afkomst en milieu hen tegen. Bijna om depressief van te worden.
Maar zie: ondanks dat alles lees ik dit ontzettend graag. Bij het uitlezen van dit boek, wou ik al onmiddellijk naar de bibliotheek fietsen om aan het volgende boek te kunnen beginnen.
Maar zie: ik heb besloten niet toe te geven aan deze Ferrante fever, en eerst enkele andere boeken te lezen. Kwestie van niet te binge-readen. (En die frons van mijn man toen ik zei dat ik al direct naar de bib wou voor het volgende deel, sprak ook boekdelen eigenlijk.)
Zo af en toe lees ik eens een goed spannend boek waarbij ik dat probleem niet heb. Integendeel, als ik het wegleg “omdat het nu toch wel echt tijd is om te slapen”, dan blijft het nog wat malen in mijn hoofd.
Schrijft Elena Ferrante fantastisch mooi? Neen. Is dit baanbrekende literatuur? Neen. Maar het is wel zo een boek dat me wakker houdt. En dat niet alleen, het houdt me niet wakker omwille van de spanning, maar “gewoon” omdat ik zo erg meegetrokken word in het verhaal van deze twee vriendinnen. Heerlijk zoiets.
Gezien de thematiek kan dit boek misschien weggezet worden als chicklit of een vrouwenboek. En toch vind ik niet dat het dat is. Daarvoor is het verhaal net iets te echt, net een tikkeltje te rauw. Het is geen lieftallig verhaal over twee vriendinnen door dik en dun. Integendeel, ik zou nooit tekenen voor zo een vriendschap. Het is er een van aantrekken en afstoten, twee aparte karakters bij elkaar. (Dit tweede boek is in dat opzicht een stuk interessanter dan het eerste boek, omdat beide vriendinnen als imperfect weggezet worden. Het geeft een interessanter spanningsveld dan in het eerste boek met het wondermooie wonderkind Lila.)
Het is ook geen verhaal van het type “what doesn’t kill you makes you stronger”. Ja, Lenu en Lila groeien op en krijgen een persoonlijkheid, maar wat moeten ze toch veel vallen om weer recht te krabbelen. En hoe hard houden hun afkomst en milieu hen tegen. Bijna om depressief van te worden.
Maar zie: ondanks dat alles lees ik dit ontzettend graag. Bij het uitlezen van dit boek, wou ik al onmiddellijk naar de bibliotheek fietsen om aan het volgende boek te kunnen beginnen.
Maar zie: ik heb besloten niet toe te geven aan deze Ferrante fever, en eerst enkele andere boeken te lezen. Kwestie van niet te binge-readen. (En die frons van mijn man toen ik zei dat ik al direct naar de bib wou voor het volgende deel, sprak ook boekdelen eigenlijk.)
emotional
hopeful
lighthearted
Plot or Character Driven:
A mix
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
These books are so good. Super entertaining and it was hard for me to put this one down. But also really incredible social commentary and exploration of how relationships and friendships feel. I was particularly impressed with how this book explained how it feels to escape poverty but not truly belong in the world of wealthy people, as well as how she describes jealousy and patriarchy.
“I felt the energy she gave off, and I thought that her lameness had required her to have greater strength than normal, in order to survive, imposing on her the ferocity with which she moved inside and outside the family.”
“I felt the energy she gave off, and I thought that her lameness had required her to have greater strength than normal, in order to survive, imposing on her the ferocity with which she moved inside and outside the family.”
The second book really drew me in! Liked it a lot and looking forward to reading the next two. Glad I pushed through my doubts.
adventurous
emotional
inspiring
reflective
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Absolutely brilliant. I didn’t expect to enjoy this as much as I did based on the first book in the series but wow, it absolutely blew me away.
emotional
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Ferrante writes about female friendships with so much clarity and honesty it almost hurts. But I found myself thinking of womanhood in general while reading this. The expectations of our families and society, to get married, have children, but also study and be successful, and if we ever feel trapped by all that, to suck it up and get through it anyway. Mostly, I guess, we do.